[fic vocaloid] just be…? [Gumi x Gumiya] Chapter 4

 

Chapter 4

 

ณ ร้านราเมน 19.00

 

กุมิและกุมิยะมานั่งอยู่ในร้านโดยเลือกโต๊ะที่อยู่ริมหน้าต่างร้านแลเห็นวิวท้องฟ้าในฤดูหนาวภายนอกได้อย่างชัดเจน ไม่มีหิมะแต่ความหนาวยะเยือกภายนอกก็ยังคงเข้ามาผ่านประตูร้านที่เปิดไว้เพื่อต้อนรับลูกค้าซึ่งก็เป็นคนในแมนชั่นนั่นแหละ

 

“วันนี้กินอะไรดี?” กุมิหยิบเมนูมาพลิกๆ อ่านแล้วเธอก็เลือกมิโสะราเมน ราเมนในน้ำซุปที่ผสมมิโสะเข้าไป ได้กลิ่นหอมของเต้าเจี้ยว และท็อปปิ้งที่เป็นหอมซอยและหมูชาชู เส้นราเมนเหนียวนุ่มเข้ากันได้ดีเลยทีเดียว

 

“นั่นสินะ งั้นฉันเอาอันนี้” กุมิยะเลือกชาชูเมน เป็นราเมนธรรมดา แต่ก็เป็นสิ่งที่เขาทานประจำเมื่อเข้าร้านนี้

 

“นายไม่คิดจะลองชิมอะไรใหม่ๆ บ้างเหรอ?” กุมิถาม

 

“ไม่ละ” ชายหนุ่มตอบ ดวงตาในกรอบแว่นเบือนไปมองประตูหน้าร้าน เหมือนกับว่ามันมีอะไรน่าสนใจนักหนา

 

“ทำไมฉันต้องลองเปลี่ยนด้วยล่ะ”

 

“ก็เผื่อนายเจออะไรที่ดีกว่าไง”

 

“ไม่หรอก ฉันคิดว่า แบบนี้แหละดีแล้ว ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน เพราะสิ่งที่ฉันมี สิ่งที่ฉันชอบ มันโอเคที่สุดแล้วล่ะ”

 

“เอ๊ะ พูดจาแปลกๆ ไหวปะเนี่ย?”

 

“เธอเห็นฉันเหมือนคนเป็นไข้งั้นเหรอ?” กุมิยะยิ้มยียวนกวนประสาทให้ “ฉันไม่ใช่รินที่กินน้ำส้มทั้งหนาวๆ จนเกือบจะเป็นลม ป่านนี้นอนซมอยู่ในห้องละมั้ง”

 

“เอ่อ…” กุมิหน้าเหวอ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับรินจังเล่า?!”

 

“นี่ๆ ตอบมาสิ เธอเห็นฉันเหมือนคนเป็นไข้เหรอ?” กุมิยะยังคงรุกต่อ ดูเหมือนเขาจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ “อะแฮ่ม! เจ็บคอจังเลย” ว่าพลางกระแอมกระไอให้ดูสมจริงอีกต่างหาก

 

“ถ้าเป็นจริงนะ ฉันจะขำให้กรามค้างเลย” กุมิพูดงอนๆ

 

“อ้าว ไม่เป็นห่วงหรอกเหรอ?” เขายังคงแกล้งเธอต่อไป

 

“นายน่ะไม่เห็นน่าห่วงสักกะติ๊ด ไม่คุยด้วยแล้ว///” กุมิหน้าร้อนฉ่า เธอกลบเกลื่อนความเขินด้วยการตักราเมนในชามกินโดยไม่หันมาสบตาเขา กุมิยะมองปฏิกิริยาน่ารักๆ ของเพื่อนสาวข้างๆ ด้วยความเอ็นดูและยังแอบหวั่นไหวไม่ได้

 

‘กุมิตอนงอนนี่น่ารักเป็นบ้า นี่ไงถึงทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวได้ขนาดนี้’

 

ทั้งคู่นั่งทานราเมนกันเงียบๆ และแล้ว กุมิก็หันไปมองหน้าร้าน ซึ่งมีคนสามคนประกอบด้วยหญิงสาวผมสีแดงเพลิง ใบหน้าเข้ม ดวงตาสีดำสนิทรับกับริมฝีปากสีแดงน่าสัมผัส จมูกเล็กๆ เชิดขึ้นเล็กน้อย บ่งบอกว่าเป็นคนดื้อรั้นไม่น้อย ข้างๆกันเป็นหญิงสาวผมสีน้ำตาลโกโก้ ดวงตาสีดำสนิทเช่นเดียวกับหญิงสาวข้างๆ ริมฝีปากบางเฉียบมีรอยยิ้มน้อยๆ ประดับอยู่ตลอดเวลายามสนทนากับคนในโต๊ะ และคนสุดท้ายเป็นชายหนุ่มผมดำ ดวงตาสีดำฉายแววเฉยเมยและเย็นชา และริมฝีปากหยักหนาได้รูปรับกันดีกับใบหน้า ร่างนั้นนั่งรับประทานราเมนโดยไม่พูดจากับใครในโต๊ะเลย คนคนนี้กุมิรู้จักดี เขาเป็นผู้ช่วยเจ้าของร้านคาเฟ่ที่เธอไปทำงานพาร์ทไทม์ประจำ

 

ฮอนเนะ เดลล์…

 

“นั่นเธอมองอะไรน่ะ” กุมิยะถามเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนสาวข้างๆ จับจ้องอยู่ที่โต๊ะหน้าสุดของร้าน มองเนิ่นนานจนเขาเกิดสงสัย

 

“คนรู้จักน่ะ”

 

“เหรอ ฉันรู้จักมั้ยเนี่ย เห็นมองอยู่นานสองนานละ”

 

“จะไปรู้จักได้ไงเล่า นายไม่รู้จักหรอก ทานต่อเถอะ” กุมิยะระบายยิ้มบางๆ

 

“เป็นอะไร? ยิ้มอะไรน่ะ”

 

“หายงอนซะทีนะสาวน้อย”

 

“บ้า ใครหายงอน? ใครงอนใครไม่ทราบ?”

 

“ก็เธอไง งอนฉัน แล้ว ตอนนี้เธอก็พูดกับฉันแล้ว แสดงว่าเธอหายงอนแล้ว”

 

“นายนี่ชอบคิดเองเออเองอยู่เรื่อยเลยนะเนี่ย” คำว่า คิดเองเออเอง ทำให้ชายหนุ่มแอบหวั่นไหวเล็กน้อย

 

แล้วที่เราคิดอยู่เนี่ย คิดเองเออเองหรือเปล่า เขาเงียบไปครู่ใหญ่

 

“เงียบทำไม มีอะไรหรือเปล่า” เธอพูดทำลายความเงียบขึ้น

 

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”

 

กุมิหันไปจัดการกับราเมนในชามต่อ ทันใดนั้นตาของเธอก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มคนนั้นหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ (ด้านหน้าร้านอนุญาตให้สูบบุหรี่ได้)

 

‘เท่ห์จังเลย ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ดูเท่ห์ไปหมดเลยนะเนี่ย’ เธอคิดในใจ พลางจ้องชายหนุ่มคนนั้นตาไม่กะพริบ

 

กุมิยะชักสงสัย เขาเพ่งมองบุคคลในโต๊ะที่กุมิกำลังจ้องไม่วางตา ดูเหมือนสามคนนั้นจะเป็นเพื่อนกัน และยังเป็นรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยที่พวกเขากำลังเรียนอยู่อีกด้วย

 

และถ้าจำไม่ผิดพวกเขาน่าจะเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับพี่ลิลี่…

 

“นี่” กุมิยะเริ่มเปิดบทสนทนา “เธอสังเกตมั้ย? หน้าผู้หญิงสองคนนั้นเหมือนฉันเคยเห็นมาก่อน”

 

“หือ” กุมิครางในลำคอเบาๆ “คนผมแดงนั่นใช่เพื่อนพี่ลิลี่หรือเปล่าน่ะ”

 

“น่าจะใช่ ฉันได้ยินพี่เขาพูดถึงบ่อยๆ” กุมิยะตอบ

 

“ฉันอยากรู้ว่านอกจากจะเป็นรุ่นพี่เราแล้ว เขามีคนที่ชอบหรือยังน่ะ?” กุมิยะสะดุ้งเฮือก เขารู้แล้วว่ากุมิหลงผู้ชายเสน่ห์แรงคนนี้เข้าอย่างจัง

 

‘เราต้องทำใจไว้แต่เนิ่นๆ สินะ?’ ชายหนุ่มเริ่มปลง และพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

 

“ชอบเขาหรือไง?” ปากถามออกไปห้วนๆ แต่ใจก็รู้ถึงคำตอบนี้ดี

 

“ก็นิดนึง///” กุมิหน้าแดง นั่นทำให้ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้

 

‘ยัยกุมิ...อย่าทำหน้าแบบนั้นได้มั้ย!’

 

“กุมิยะ นายเป็นอะไรไป หงุดหงิดอะไรหรือเปล่า?”

 

“เปล่านี่” ตอบคำสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงแฝงความหงุดหงิดจนกุมิเองสัมผัสได้ “เสร็จหรือยังล่ะ จะได้ไปจ่ายตังค์ แล้วกลับห้องกัน” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง ตอนนี้ราเมนในชามเขาหมดพอดี เหลือแค่น้ำนิดหน่อยเท่านั้น

 

“เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ” กุมิลุกขึ้นจากเก้าอี้ตรงไปที่เคาน์เตอร์แล้วจ่ายเงินค่าอาหาร แล้วเดินออกมา

 

“กลับกันเถอะ” หญิงสาวชวน ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินกลับขึ้นห้องไปด้วยกัน

 

Tbc