121 ทากัตซูกิ มาโกโตะได้รับประสบการณ์ฉากสังหาร

121 ทากัตซูกิ มาโกโตะได้รับประสบการณ์ฉากสังหาร

“““……”””

ความเงียบปกคลุมทั้งห้อง

…อึดอัด

ลูซี่ได้คิ้วขมวดพร้อมคางของเธอพักอยู่กับมือข้างหนึ่ง

ซา-ซัง, ด้วยเหตุผลบางอย่าง, ยิ้มระหว่างที่ลูบแมวดำ

แมวดำ, นายเข้ามาในบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่

แล้วก็, เจ้าหญิงโซเฟียด้วยหน้าที่ไร้อารมณ์มากกว่าครั้งแรกที่ผมได้พบเธอเสียอีก

นั่น…คือหน้าที่เธอแสดงเมื่อเธอประหม่า

คนสวย 3 คนนี้มองมาที่ผม

ท้องผมปวด

ฟูเรีย-ซังมองมาทางนี้อย่างตื่นเต้นพูดว่า: ‘นี่มันสังหาร? ฉากสังหาร?’

ได้โปรดช่วยผมได้มั้ย

{5 นาทีที่แล้ว}

“ชั้นได้เป็นคู่หมั้นของเจ้าหญิงโซเฟีย…” (มาโกโตะ)

ทันทีที่ผมพูดอย่างนั้น, อากาศในห้องได้เยือกแข็ง

ลูซี่ถาม: ‘ทำไมเจ้าหญิงโซเฟียอยู่ที่นี่?’, ที่โต๊ะทานอาหารเดิมของเรา, ผมเลยตอบด้วยนั่น

ใช่, ผมรู้ว่านี่จะเกิดขึ้น

“มาโกโตะ, ที่หมายความว่ายังไง? นายหมั้นไม่กี่วันหลังจากที่มอบจูบแรกให้ชั้นเหรอ?” (ลูซี่)

“ฮ่าาห์…แม้ว่านายบอกว่านายรักชั้นตั้งแต่สมัยมัธยมต้น และเราสองคนรักกันตั้งแต่ตอนนั้น…” (อายะ)

ประเด็นตรงๆที่ไฟลุกทั้งสองโดนผมติดต่อกัน!

จ-ใจเย็น, ผม

โล่งจิตใช้งานอยู่มั้ย?

แย่แล้ว! ผมบอกไม่ได้!

(น-โนอาห์-ซามะ! เอสโอเอส! เอสโอเอส!) (มาโกโตะ)

(ทำเต็มที่นะ☆!) (โนอาห์)

เทพธิดาไม่นำทางผมเลย!

“...ฮีโร่มาโกโตะ, สองคนนี้เป็นแฟนสาวนายเหรอ?” (โซเฟีย)

สีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟียไม่เปลี่ยน

แต่เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย

“นั่นใช่แล้ว 《{เรา}》เป็นแฟนสาวของมาโกโตะ, เจ้าหญิงโซเฟีย!” (ลูซี่)

““เอ๋?””

ซา-ซังและผมมองลูซี่อย่างตกใจ

“เข้าใจแล้ว…สหายหายในปาร์ตี้ฮีโร่เป็นแฟนสาวของนายจริงๆ, หือห์…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียหน้าบูดบึ้ง

“ย-ยังไงซะ…แต่ถ้าพูดให้ถูก, มันเหมือนกับว่าอายะและชั้นได้รอคำตอบจากเค้าอยู่นะ” (ลูซี่)

ลูซี่สารภาพในทันที

ได้ยินสิ่งนี้, เจ้าหญิงโซเฟียขมวดคิ้วของเธอ

“ฮีโร่มาโกโตะ…นายจะจูบสาวที่นายไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์ที่โรแมนติกด้วย, และนายจะยืนยันความรักที่มีต่อกันเหรอ?” (โซเฟีย)

โว้, คู่หมั้นของผมเริ่มจะสงสัยว่าผมเป็นไอเหี้ยที่ไม่แสดงการยับยั้งชั่งใจกับผู้หญิง

“มันโอเค, เจ้าหญิงโซเฟีย ทากัตซูกิ-คุงยังบริสุทธิ์ เค้าไม่เคยมีแฟนสาว, รู้มั้ย?” (อายะ)

“ซา-ซัง?!” (มาโกโตะ)

ทำไมเธอพูดออกมาในที่เปิดเผยอย่างนี้ล่ะ?!

“เออ๋, แต่นายพูดตลอดว่านายอยากได้ได้แฟนสาวเร็วๆ, ใช่มั้ย?” (อายะ)

“นั่นมันตอนสม้ยมัธยมต้น!, มากกว่านั้น, ชั้นบอกนั่นกับเธอ, ซา-ซัง!” (มาโกโตะ)

“เอ๋…? จ-จริงเหรอ? อะไร~, ชั้นจะโอเคกับนายตอนไหนก็ได้, รู้มั้ย?” (อายะ)

ซา-ซังห่อแขนของเธอรอบหัวผมและหน้าของเธอใกล้เข้ามา

…เอ๋, เดี๋ยว, เธอทำอะไรน่ะ?

“อายะ, เจ้าหญิงโซเฟียแข็งเย็นยะเยือกไปแล้ว, ดังนั้นทำนั่นทีหลัง” (ลูซี่)

ลูซี่จับหลังคอของอายะและดึงเธอไป

“แล้วก็, ธุระคู่หมั้นกระทันหันอะไรนี่ล่ะ?” (ลูซี่)

ลูซี่ถามผม

คนที่ตอบคือเจ้าหญิงโซเฟีย

“ชั้นได้เป็นคู่หมั้นของมาโกโตะเนื่องมาจากคำทำนาย” (โซเฟีย)

“เอ๋? เธอเป็นคู่หมั้นของเค้าเพราะมันเป็นคำสั่งของเทพธิดาเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่ส่งเสียงด้วยความตกใจ

“อะไร งั้น, เธอสองคนก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน, ใช่มั้ย?!” (อายะ)

ซา-ซังแสดงความโล่งใจในเสียงของเธอ

คิ้วของเจ้าหญิงโซเฟียกระตุก

“งั้น, มาโกโตะ, นั่นมันหมายความว่านี่เป็นงานของฮีโร่ด้วยเหรอ?” (ลูซี่)

“ซากิ-จังพูดว่า, เพื่อที่จะให้ผู้คนสงบลง, พวกเค้าประกาศการหมั้นของฮีโร่และออราเคิล, และแพร่ภาพของผู้กอบกู้และหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์” (อายะ)

“ถ้ามันใช้ได้, มันก็ช่วยไม่ได้” (ลูซี่)

“ไม่ใช่นั่นยอดเยี่ยมเหรอ, ลู-จัง?” (อายะ)

ด้วยเหตุผลบางอย่าง, วิธีที่อายะเรียกลูซี่ได้เปลี่ยนไป

“เธอก็โล่งใจด้วย, อายะ” (ลูซี่)

ดูเหมือนสองคนจะยอมรับการหมั้นของผมกับเจ้าหญิงโซเฟีย ในฐานะมาตรการทางการเมืองจากประเทศ

“……………..นั่นไม่ใช่อย่างนั้น” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพึมพำ

““เอ๋?””

“ช-ชั้นรักฮีโร่มาโกโตะ!” (โซเฟีย)

““?!””

ลูซี่และซา-ซังมองเจ้าหญิงโซเฟียด้วยตาที่เบิกกว้าง

แต่พวกเขาสองคนพูดออกมาตรงๆ

“ช-ชั้นได้อยู่ในความรักกับมาโกโตะตลอดเวลาตั้งแต่เวลาที่เรามีกันแค่สองคน!” (ลูซี่)

“เราแข่งกันที่นี่เหรอ, ลู-จัง? เพราะชั้นรักมาโกโตะ-คุงตั้งแต่สมัยโรงเรียนมัธยมต้น” (อายะ)

พวกเธอสามคนจ้องกันระหว่างที่พยายามซ่อนความอายของพวเธอ

ฟูเรีย-ซังได้พูด: ‘อัศวินของชั้นเป็นที่นิยม~’

เวรเอ๊ย, เล่นเป็นคนดูเหรอ?

ฟูเรีย-ซังได้กินอาหารเย็นด้วยตัวเธอเอง

ไม่, แมวดำต้องสังเกตบรรยากาศอันตราย, มันย้ายจากซา-ซังไปที่ฟูเรีย-ซัง

“นาววว~, นาววว~”

“โอ้? อยากได้ปลาทอดของชั้นเหรอ? แกช่างเป็นแมวที่โลภมาก” (ฟูเรีย)

เธอพูดระหว่างที่เธอแบ่งอาหารให้กับมัน

เวรเอ๊ย, ที่เดียวเท่านั้นที่สงบสุข!

“แล้วก็, อัศวินของชั้น, นายชอบใครมากที่สุดล่ะ?” (ฟูเรีย)

“เดี๋ยว, ฟูเรีย-ซัง?!” (มาโกโตะ)

การจ้องของทั้งสามคนได้สวมกันที่นี่

และมันรวมมาที่จุดเดียว

“มาโกโตะ…” “ทากัตซูกิ-คุง…” “ ฮีโร่มาโกโตะ…”

การจ้องของทั้งสามได้แรงขึ้นและแรงขึ้น

พวกเขาเข้าหาผมอย่างมั่นคง

เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว, ผมได้ถูกต้อนจนมุม

ตาของผมไปปรอบๆเป็นวงกลมระหว่างหน้าของลูซี่, ซา-ซัง, และเจ้าหญิงโซเฟีย

นี่มันเป็นไปไม่ได้

ถามผมให้เลือกหนึ่งคนจากพวกเธอ!

“ได้โปรดมอบเวลาให้ชั้นหน่อย!” (มาโกโตะ)

ผมคุกเข่าขอโทษเป็นครั้งที่สองในวันนั้น

…ช-ช่างน่าสงสาร

ผมได้มองขึ้นไปอย่างลังเล และลูซี่, ซา-ซัง, และเจ้าหญิงโซเฟียได้มองกันเอง

“...เราควรทำยังไงดี?” (โซเฟีย)

“เราสร้างปัญหาให้เค้าแล้ว…” (ลูซี่)

“อืม…เจ้าหญิงโซเฟีย-ซามะ, ถ้าทากัตซูกิ-คุงหมั้นกับเธอ, เธอจะพาเค้าไปที่เมืองหลวงมั้ย?” (อายะ)

“ไม่, ชั้นอยากให้ฮีโร่มาโกโตะไปเยี่ยมเยียนประเทศแห่งไม้และประเทศแห่งไฟด้วยกันกับเลโอ แม้ว่าเค้าเป็นคู่หมั้นชั้น, มันไม่เหมือนกับว่าเค้าจะต้องอยู่ด้วยกันกับชั้นตลอด…ไม่, เค้าอาจจะไม่อยู่ด้วยกันกับชั้นในเวลาส่วนใหญ่…” (โซเฟีย)

“เข้าใจแล้ว…นั่นลำบากนะ” (อายะ)

สีหน้าของลูซี่และซา-ซังได้แสดงความสงสารกับคำพูดของเจ้าหญิงโซเฟีย

“เฮ้, แล้วถ้าเธอมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กับเราด้วยล่ะ, เจ้าหญิง-ซามะ?” (ลูซี่)

“อ้า, นั่นดีเลย, ลู-จัง” (อายะ)

“...อืม, เธอสองคนโอเคกับเรื่องนั้นเหรอ? เธอไม่เกลียดชั้นที่มาบอกเธอว่าชั้นหมั้นกระทันหันเหรอ?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียถามผมอย่างลังเล

“ยังไงซะ, ถ้ามันเป็นคำขอของเทพธิดา, มันช่วยไม่ได้ ไม่ใช่ว่านั้นถูกเหรอ, อายะ?” (ลูซี่)

“ใช่ พูดถึงแล้ว, เจ้าหญิงโซเฟีย-ซามะ, เธอยังไม่ได้ทำอะไรกับทากัตซูกิ-คุง, ใช่มั้ย?” (อายะ)

“นั่นงี่เง่าน่า, อายะ เธอเป็นเจ้าหญิงนะ, รู้มั้ย? มันไม่มีทาง…” (ลูซี่)

“…..”

หน้าของเจ้าหญิงโซเฟียแดงฉานแล้วมองไปทางอื่น

““เอ๋?””

(นี่มันแย่แล้ว!) (มาโกโตะ)

*กิ๊ กิ๊ กิ๊!*

หน้าของลูซี่และซา-ซังมองลงมาที่ผม

“เฮ้, มาโกโตะ, นายทำอะไรกับเจ้าหญิงโซเฟีย?” (ลูซี่)

“อ้าา…นายเหมือนกันกับซากุไร-คุง, หือห์ พวกเขาได้บอกว่าชายต่างโลกมือไวด้วยนะ…” (อายะ)

เดี๋ยว!

นั่นมันอุบัติเหตุ

แล้วก็, มีการพูดแบบนั้นด้วยเหรอ?!

“เดี๋ยว! นั่นมันจากชั้น!...ชั้นเป็นคน…ที่ทำนั่นกับฮีโร่มาโกโตะ…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพยายามจะหักล้างด้วยหน้าที่แดงฉาน

ครึ่งหลังมันแทบจะไม่ได้ยิน

“ม-มาโกโตะ, แค่เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าหญิงน้ำแข็งแกะสลักที่ทำให้เธอดูเป็นแบบนี้…?” (ลูซี่)

“เจ้าหญิงที่รักทากัตซูกิ-คุงมากมาย…นี่มันแย่แล้ว, ลู-จัง” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซังจับมือกันแล้วมองผม

“ส-สำหรับตอนนี้, สิ่งต่างๆจะปรกติซักพัก, ดังนั้นมามีสมาธิกับธุระของฮีโร่ และมอบที่ให้หายใจเพื่อให้ใจเย็นลงและคิด, โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมพยายามปิดหัวข้ออย่างรวดเร็ว

สายตาของสมาชิกปาร์ตี้ทั้งสองยังเย็นชาอยู่

*แค่ก*

เจ้าหญิงโซเฟียได้ความใจเย็นกลับคืนมา

“ฮีโร่มาโกโตะ, ชั้นจะอยู่ด้วยกันจนกว่าเลโอจะมาถึง นั่นโอเคมั้ย?!” (โซเฟีย)

“...ครับ” (มาโกโตะ)

แล้วก็, การอยู่ร่วมกันที่แปลกได้เริ่มขึ้น

◇มุมมอง โซเฟีย◇

ฉันได้ไปๆมาๆจากบ้านของฮีโร่มาโกโตะ

ด้วยคำทำนายจากเทพธิดา, ฉันตอนนี้ได้หมั้นกับฮีโร่มาโกโตะ, และใช้เวทมนตร์สื่อสารเพื่อบอกพ่อและแม่

ในโรเซส, คำพูดของเทพธิดาเออร์-ซามะ เป็นสิ่งแท้จริง

แม้ว่าพ่อของฉันก็ต่อต้านคำทำนายไม่ได้

แม้พ่อของฉันจะตะโกนอย่างข่มขู่: ‘เค้าเป็นชายแบบไหนกัน?! พาเค้ามาที่ปราสาทเมื่อลูกกลับมานะ!’

แม้ว่าพ่อฉันได้เจอเขาครั้งหนึ่งแล้วที่พิธีประกาศเกียรติคุณฮีโร่…

ยังไงซะ, พวกเขาจริงๆแล้วไม่ได้คุยกันเลย, ดังนั้นมันช่วยไม่ได้ที่พ่อจำเขาไม่ได้

ฉันได้บอกเขาเพื่อที่จะให้เลโอมาที่มักกาเรน

เมื่อเลโอได้ยินว่าเขาจะไปประเทศอื่นกับฮีโร่มาโกโตะ, เขาได้มีความสุข

เขาน่าจะมาที่นี่ในไม่กี่วัน

เมื่อนั่นเกิดขึ้น, ฉันจะต้องแยกกับฮีโร่มาโกโตะอีกครั้ง

แล้วก็, ฉันเป็นเจ้าหญิงของโรเซส

ฉันอยู่ที่บ้านตลอดเวลาไม่ได้

ฉันต้องทำงานที่โบสถ์ตอนกลางวัน

และมันเป็นแค่ตอนกลางคือที่ฉันกลับมาที่บ้านได้

บริษัทฟูจิวาระเป็นคนที่มอบเครื่องใช้ภายในบ้าน

ฉันได้ให้เทมพลาร์น้ำปกป้องรอบๆของบ้าน

ฉันบอกพวกเขาว่ามันโอเคที่จะมีจำนวนผู้ปกป้องขั้นต่ำเท่าที่จำเป็น, แต่…ดูเหมือนพวกเขาทุกคนได้เฝ้าระวัง

ฉันจะต้องไปรอบๆเพื่อทักทายพวกเขาทุกคน

มันดูเหมือนบริษัทฟูจิวาระมอบอาหารและที่พักอาซักชั่วคราวให้พวกเขา

คนของบริษัทนั้นช่างสามารถจริงๆ

อย่างที่คาดกับบริษัทที่ดูแลโดยเพื่อนของฮีโร่มาโกโตะ

“โซเฟีย”

ฮีโร่มาโกโตะเดินมาหาฉันพร้อมแมวดำบนไหล่ของเขา

แค่เมื่ออยู่ในบ้าน, เขาจะคุยกับฉันโดยไม่ต้องมีพิธีรีตอง

“ฮีโร่มาโกโตะ, ทำได้ดีมากที่ฝึกวันนี้” (โซเฟีย)

“ชั้นได้ถูกสอนเกี่ยวกับเวทมนตร์ดาบโดยเพื่อนของชั้นเมื่อเร็วๆนี้, และชั้นรู้สึกว่าชั้นใกล้จะเชี่ยวชาญมันแล้ว” (มาโกโตะ)

ฮีโร่มาโกโตะเท่ๆคนเดิมได้พูดอย่างมีความสุข

“แต่ไม่ใช่ว่าเธอควรพักซักหน่อยเหรอ…?” (โซเฟีย)

สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจมากที่สุดหลังจากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขาวันหนึ่งคือ…ฮีโร่มาโกโตะตื่นเร็วกว่าใครๆ, มอบการอธิษฐานให้เทพธิดา, แล้วเริ่มฝึก

แล้ว, เขาฝึกมากกว่าใครๆเป็นเวลาส่วนใหญ่

แค่การดูเขาทำให้ฉันกังวลว่าเขาจะทำลายร่างกายของเขาด้วยการทำแบบนั้น

(...เป็นไปได้มั้ยว่าที่ชั้นบอกเค้าก่อนหน้านี้ว่า ‘นายควรฝึกมากกว่านี้’ มีผลกับเค้า?) (โซเฟีย)

เมื่อฉันพูดความกังวลนี้ออกไป, ฉันได้ถูกหัวเราะโดยลูซี่และอายะ-ซัง

พูดถึงแล้ว, ชั้นได้ขอให้พวกเธอคุยกับฉันโดยไม่มีพิธีรีตองด้วย

“เจ้าหญิงโซเฟีย, การฝึกอย่างบ้าของฮีโร่มาโกโตะเป็นลักษณะที่เค้ามีอยู่แล้ว, ดังนั้นไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น” (ลูซี่)

“โซเฟีย-จัง, ทากัตซูกิ-คุงเพียงแต่พบว่าการฝึกนั้นสนุก” (อายะ)

“อย่างนั้น…เหรอ?” (โซเฟีย)

จากสองคน, ระบบการฝึกของมาโกโตะนั้นจากความตั้งใจของเขาเอง

(ชั้นไม่เข้าใจอะไรเกี่ยวกับคู่หมั้นชั้นเลย) (โซเฟีย)

เวลาที่ฉันอยู่กับเขาได้นั้นสั้น

มาพยายามเข้าใจฮีโร่มาโกโตะมากที่สุดเท่าที่ทำได้กันเถอะ

◇◇

“ล-ลูซี่-ซัง? การแต่งกายที่ไม่เหมาะสมนั่นอะไร?!” (โซเฟีย)

“เอ๋?” (ลูซี่)

ฉันได้ตะโกนใส่ลูซี่-ซังที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ และเดินไปรอบๆด้วยผ้าเช็ดตัวห่อตัวเธออยู่

“เฮ้, มาโกโตะ, ทำไม่เจ้าหญิงโซเฟียตกใจล่ะ?” (ลูซี่)

“โซเฟียตกใจกับการขาดสามัญสำนึกของเธอน่ะ” (มาโกโตะ)

ฮีโร่มาโกโตะพูดสิ่งนี้พร้อมกับการชำเลืองมองข้างในน้ำเสียงที่โกรธ และเขาฝึกต่อไป

“แต่เมื่อชั้นอาบน้ำเสร็จ, มันร้อนแล้วชั้นเหงื่อออก, ชั้นเลยไม่ใส่เสื้อผ้าทันที” (ลูซี่)

“อย่างน้อยใส่ชุดชั้นใน อ่ะนี่!” (มาโกโตะ)

“เฮ้, หยุดส่งชุดชั้นในให้ชั้นนะ!” (ลูซี่)

“เธอวางมันอ้าซ่าเหอะ” (มาโกโตะ)

“มันน่าอายที่พวกมันถูกจับ!” (ลูซี่)

“มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

ฮีโร่มาโกโตะ?!

ทำไมนายใจเย็นมาก?!

แล้วก็, แม้ว่ามันเป็นชุดชั้นในที่สะอาด, ส่งมันแบบนั้นนั้นเหลือเชื่อ

ลูซี่-ซังเปลือยอยู่ใต้ผ้านั่น, ใช่มั้ย?!

“ธ-เธอต้องไม่ทำ! เธอแสดงเนื้อหนังมากเกินไปต่อหน้าผู้ชาย” (โซเฟีย)

“จริงเหรอ? เธออาจจะพูดเกี่ยวกับผู้ชาย, แต่มันมีแค่มาโกโตะที่นี่นะ, รู้มั้ย, เจ้าหญิงโซเฟีย?” (ลูซี่)

“นั่นไม่ใช่ประเด็นที่นี่นะ, ลูซี่-ซัง!” (โซเฟีย)

“น่า น่า, เปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว” (มาโกโตะ)

“กย้า! ผ้าเช็ดตัวจะหล่นถ้านายทำอย่างนั้น…นายอยากจะเห็นมันเหรอ?” (ลูซี่)

“นิดหน่อย” (มาโกโตะ)

“ฮีโร่มาโกโตะ!” (โซเฟีย)

“ล้อเล่นน่ะ” (มาโกโตะ)

…ฉันได้เริ่มมึนแล้วที่นี่

นี่คือที่เขาเป็นปรกติเหรอ?

◇◇

“อ-อายะ-ซัง! ทำไมเธอพยายามจะเข้าไปที่ห้องของฮีโร่มาโกโตะล่ะ?!” (โซเฟีย)

“ไปเล่น?” (อายะ)

“มันได้ดึกแล้วนะ! เธอต้องไม่เข้าห้องของผู้ชายในเวลานั้นก่อนจะแต่งงาน!” (โซเฟีย)

“หืมม, แต่ชั้นได้ไปที่นั่นตลอดนะ?” (อายะ)

“เอ๋, แต่…” (โซเฟีย)

ระหว่างที่อายะ-ซังพูดอย่างนั้น, เธอไหลเข้าไปในห้องของฮีโร่มาโกโตะ

ฉันได้ลังเลวินาทีหนึ่งก่อนจะเข้าไป

ข้างในห้อง…

“ผีเสื้อน้ำ?” (โซเฟีย)

มีผีเสื้อสีน้ำเงินมากกว่าร้อยบินไปรอบๆห้อง

เขาควบคุมเวทมนตร์น้ำมากขนาดนี้

ฉันได้มองเจ้าของห้องระหว่างที่ลนลายและ…

“อ้า, แล้วชั้นก็สงสัยว่าแกอยู่ไหน ซุย, มานี่~” (อายะ)

“ซา-ซัง, เธอมอบชื่อให้แมวดำเหรอ?” (มาโกโตะ)

แมวดำได้ทำเสียงร้อง ‘นาวว~’ ขณะที่เขาลูบมัน

“ใช่ น่ารัก, ใช่มั้ยล่ะ?” (อายะ)

“ทำไมเขาขื่อซุยล่ะ?” (มาโกโตะ)

“มันร้อง นาว นาว, ชั้นเลยให้เธอชื่อซุยเตอร์ สั้นๆคือซุย!” (อายะ) <ทวิตเตอร์ แต่ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันครับ>

“...ชั้นเรียกร้องการเปลี่ยนชื่อ” (มาโกโตะ)

“เออ๋, แต่ชั้นเรียกเธออย่างนั้นไปแล้วนะ” (อายะ)

“เธอเป็นคนเดียวที่เรียกแมวอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

(พวกเค้าพูดเรื่องอะไรกัน…? นั่นเป็นคำจากโลกของเค้าเหรอ?) (โซเฟีย)

เขาได้คุยกับอายะ-ซัง

ระหว่างที่ควบคุมผีเสื้อน้ำเวทมนตร์หลายร้อย

ไม่ร่าย, โดยไม่แม้แต่มองพวกัน

ตอนนี้ฉันเข้าใจอย่างดีที่เลโอพูดเมื่อนานมาแล้ว

ความสามารถในการควบคุมเวทมนตร์ของมาโกโตะ ไกลจากคนธรรมดา

แม้ว่าฉันก็บอกได้ว่าภาพที่ฉันเห็นตรงหน้านั้นแปลก

“โซเฟีย, มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นขอโทษที่รบกวนระหว่างฝึก อายะ-ซัง, เธอต้องไม่รบกวนเค้าระหว่าง—” (โซเฟีย)

ฉันมองไปที่อายะ-ซังระหว่างพูดสิ่งนี้, และ…

อายะ-ซัง?!

“ทำไมเธอนอนที่เตียงของฮีโร่มาโกโตะล่ะ?!” (โซเฟีย)

“อาา, กลิ่นของทากัตซูกิ-คุง~” (อายะ)

กกกุห์, เป็นกลินแบบไหนกัน—ฉันคิดอะไรอยู่?!

“ฮ่าาห์…นอนในห้องเธอเองซี่วันนี้, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

“ได้, ชั้นจะพยายาม” (อายะ)

“ได้โปรดรอเดี๋ยว นายหมายความว่ายังไงเมื่อกี้นี้?” (โซเฟีย)

นี่เป็นบางอย่างที่ฉันปล่อยผ่านไปไม่ได้ในฐานะคู่หมั้นของเขา

“มีหลายครั้งที่ซา-ซังจะแค่มาโยนตัวเธอลงบนเตียงของชั้นแล้วหลับไปหลังจากนั้น” (มาโกโตะ)

“น-นั่นหมายความว่านายนอนด้วยกันกับเธอเหรอ…?” (โซเฟีย)

ม-ไม่มีทางน่า!

งั้น, พวกเขาก็เป็นคู่กันจริงๆ…

“ชั้นนอนคนเดียวบนพื้น” (มาโกโตะ)

“นายนอนกับชั้นได้นี่” (อายะ)

“คงจะทำได้หรอก!” (มาโกโตะ)

(งั้นนายก็อายที่นั่น…) (โซเฟีย)

นี่เป็นชีวิตประจำวันของฮีโร่มาโกโตะ

{ฉันนึกถึงคำพูดของเทพธิดาเออร์-ซามะ}

“มาโกโตะ-คุง แน่นและทึบ, เธอเลยต้องเป็นฝ่ายรุกอย่างแรงจริงๆ ไม่งั้นมันจะไม่ได้ผล” (เออร์)

“แรงจริง, แบบไหนเหรอ…” (โซเฟีย)

“หืมม, มันอาจจะดีที่จะลอกเลียนแบบลูซี-จังและอายะ-จัง มันจะถึงจุดที่ว่าเธอจะตอบสนองด้วย ‘พวกเธอรุกมากขนาดนี้, แต่นายตอบสนองแบบนั้นเหรอ?!’ อะไรแบบนั้น, ชั้นเลยเข้าใจได้ว่าเค้าแม้แต่ป้องกันการยั่วยวนจากโนอาห์~” (เออร์)

“ข-เข้าใจแล้ว…” (โซเฟีย)

แม้ว่าท่านบอกให้ยั่วยวนเขา, เออร์-ซามะ

“เธอควรจะรวมพลังกับฮีโร่มาโกโตะ และช่วยเหลือประเทศแห่งน้ำโรเซส” (เออร์)

เออร์-ซามะพูดส่วนสุดท้ายอย่างซีเรียสและจากไป

มันจริงที่ว่าฉันไม่มีประสบการณ์ในเรื่องความรัก

ถ้าไม่ได้ทำอะไร, ก็ไม่มีอะไรเริ่มต้น

ในที่สุดฉันก็สามารถหมั้นกับเขา ต้องขอบคุณคำแนะนำของเทพธิดา-ซามะ

{ฉันตัดสินใจจะทำ}

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

“...ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียเข้ามาที่ห้องผม

ผมได้นั่งอยู่บนเตียง, ทำการฝึก

สีหน้าของเธอได้เยือกเย็นกว่าปรกติ

“อ้าา, โซเฟีย, มันเกือบได้เวลากินข้าวเย็นแล้ว…?” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนเธอจะมาที่นี่เพื่อเรียกผม

ระหว่าที่ผมคิดว่าผมควรไปที่ห้องกินข้าว…

*ก่ะชั่น*

เสียงของบางอย่างปิดได้ดัง

“โซเฟีย…?” (มาโกโตะ)

“...ชั้นนั่งข้างนายได้มั้ย?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียนั่งข้างผมก่อนผมจะตอบได้

เธอวางมือซ้ายของเธอข้างบนมือขวาของผม

หัวใจผมเต้น

ไหล่ของเจ้าหญิงโซเฟียที่หน้าแดงได้สัมผัสกับไหล่ผมเบาๆ ระหว่างที่รักษาความไร้สีหน้า

“ฮีโร่มาโกโตะ…” “โซเฟีย…”

พวกเรากำลังจะพูดบางอย่างในเวลาเดียวกัน

“ถึงนักผจญภัยทุกคนในมักกาเรน! มารวมตัวกันที่ประตูรั้วทิศตะวันตกทันที! ฝูงของมอนสเตอร์ได้ปรากฏขึ้นมา! ระดับความอันตรายเป็นกำหนดภัยพิบัติเมือง ขอย้ำ…”

เสียงประกาศฉุกเฉินได้สะท้อนไปทั่วเมืองจากสมาคมนักผจญภัยโดยใช้เวทมนตร์ลม

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord