ตอนที่ 4 รูปภาพนี้

ตอนที่ 4 รูปภาพนี้

ที่ทำงานของตะวัน

ตะวันนั่งทำงานเซ็นเอกสารมากมาย แถมยังต้องประชุมอีก เขาดูตารางนัดวันนี้ เรียกเลขาเข้ามาเคลียงานทั้งหมด หญิงสาวเดินเข้าห้องมาพร้อมกับเด็กผู้หญิงวัย 10 ปี

“คุณมาได้ไง”ตะวันลุกออกจากโต๊ะ

 “เมื่อคืนดึกเหรอคะถึงไม่กลับบ้าน” ภรรยาเขาพูดขึ้น เธอชื่อว่าเมย์ ตะวันหันไปอุ้มเด็กหญิง

“ว่าไง คิดถึงพ่อเหรอ”  เขาหอมแก้มลูกสาวด้วยความรัก เมย์ยิ้มให้ลูกกับตะวัน

 “ขอโทษครับเมื่อคืน เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย”

 “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” น้ำเสียงเธอตกใจมาก

 “ผมไม่เป็นไร” เขาอุ้มลูกไปนั่งที่โต๊ะ “ออ.คุณ”

“คะ”

 “ผมได้พ่อบ้านคนใหม่แล้วนะ คุณไม่ต้องหาคนแล้ว”

“เหรอคะ ยังไง”

ตะวันเล่าให้เธอฟังถึงเหตุการณ์เมื่อวาน “เมื่อคืนผมขับรถชนเด็กคนหนึ่ง”

 “เด็กเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

 “ไม่เป็นอะไรมาก พอดีเขาเข้าเมืองมาครั้งแรก แม่ตาย เลยออกมาตามหาพ่อ”

 “คุณเชื่อใจเด็กคนนั้น…ไม่กลัวเหรอคะ”

 “ก็ลองวัดดวงดู”

“คุณนี่นะ เชื่อใจคนง่ายจริง ๆ”

แล้วเสียงเคาะประตูกก็ดังขึ้น ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเดินเข้าห้องมา ในชุดตำรวจ เมย์หันมอง

“อ้าว พี่มายมาได้ยังไง”

 “ก็สามีเธอโทษหาพี่แต่เช้า นายมีเรื่องอะไร”

ตะวันปล่อยตัวลูกให้วิ่งเล่น เขาหยิบรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้มาย 

“ช่วยสืบหาพ่อของเด็กคนนี้ให้ฉันหน่อย”

               มายจับรูปขึ้นมาดู “รูปภาพนี่มัน…” เขาเงียบไป 

 “อะไรเหรอคะ” เธอดูรูปถ่ายนั้น “ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ของเด็กคนนั้นเหรอคะตะวัน”

“ใช่” ตะวันตอบ

 “นายได้รูปมายังไง” มายถามขึ้น

 “จะเด็กที่ฉันขับรถชนเมื่อคืน”

 “แล้วเด็กคนนั้นอยู่ไหน” มายถามขึ้นอีกครั้ง

 “อยู่ที่คอนโดฉัน ฉันให้เขาเป็นพ่อบ้านที่นั้น”

มายขมวดคิ้ว เขาครุ่นคิด

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่”

มายตกใจเล็กน้อยที่น้องสาวถาม “ไม่มีอะไร อย่างนั้นฉันเอารูปนี้ไปนะ”

“ไม่ได้ เดี๋ยวฉันให้เด็กถ่ายเอกสารให้”

เขารับรูปจากมายแล้วเรียกให้เลขาเข้ามาเอารูปไปถ่ายเอกสารให้ เมื่อเขาได้รับรูปถ่าย เขาได้ขอตัวไปทำงาน เมย์เดินตามพี่ชายไป ทิ้งลูกไว้ให้อยู่กับตะวัน 

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่”

 “น้องว่างมั้ย” มายถามเมย์ เมย์มองหน้าพี่ชาย แล้วพยักหน้า

ที่ร้านอาหารใต้ตึกหรู

 “พี่มีอะไรหรือเปล่า เกี่ยวกับรูปถ่ายหรือเปล่า”

 “ผู้หญิงในรูปถ่ายชื่อหยก เธอเป็นสาวใช้ที่บ้านของตะวัน ตะวันรักเธอมาก มีอยู่ครั้งหนึ่งตะวันหนีออกจากบ้านไปพร้อมกับหยก ตอนนั้นพวกเรา ทั้งที่บ้านตามหาเขาไปทั่ว ทางบ้านตะวันได้จ้างนักสืบหลายคนตามหาบุตรชายคนเดียวของตระกูลใหญ่แบบลับ ๆ ไม่ให้ตกเป็นข่าว ตะวันหายไปปีกว่า” มายเงียบไป เขามองหน้าของเมย์ ตอนนี้เธอมีสีหน้าที่ตกใจเป็นอย่างมาก

               “เป็นเรื่องจริงหรือคะ ทำไมเมย์ไม่รู้เรื่องนี้ละคะ.... พี่คิดว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของตะวัน”

 “ใช่พี่คิดว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของตะวัน”

 “เป็นไปไม่ได้ ตะวันไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ”

 “นั้นเป็นเพราะอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน ตะวันสูญเสียความจำบางส่วน เขาอยู่ในอาการโคม่า ถึง 4 เดือน เมื่อตื่นขึ้นมา เขาจำได้แค่ช่วงเทอมแรกของการสอบเท่านั้น   ความทรงจำส่วนหนึ่งหายไป”

 “นี่คือเหตุผลที่เขาปวดหัวบ่อย”

 “อาจจะใช่ เพราะแม่ของเขาไม่ต้องการให้เขาจำหยกได้”

“แล้ว…..”

“พี่คิดว่า เด็กคนนั้นรู้ว่าตะวันคือพ่อ”มายพูด

เมย์คิด ก่อนจะพูด “เย็นนี้ ฉันคงต้องไปดูหน่อยแล้วกัน”

hanan hb