39 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกับมังกร

โดย wayuwayu เมื่อ เสาร์, 12/10/2022 - 03:58

หมวดหนังสือ:

นิยายแฟนตาซี / เกมออนไลน์

39 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกับมังกร

“มังกร…” (ลูซี่)

การพึมพำของลูซี่ผ่านหูผม

เกล็ดเหมือน-หินที่ทนทาน

ทั้งตัวมันน้ำตาลเข้มโดยมีแซมด้วยสีเขียวทีดูคล้ายมรกต

นี่ต้องเป็นมังกรดิน

ปากของมันมีเขี้ยวที่ใหญ่ที่รู้สึกเหมือนมันจะกลืนกินทุกอย่าง

มันมีแรงกดดันที่มากพอที่จะเรียกมันว่าราชาของมอนสเตอร์

ทันทีที่ผมเห็นนั่น, ที่ผมรู้สึกคือความปิติยินดี

“ว้าว…” (มาโกโตะ)

มังกรอยู่ที่นี่

มังกร{นั่น}

ความช็อกที่มากกว่าตอนผมมาที่โลกคู่ขนานนี้วิ่งผ่านตัวผมทั้งตัว

ออา, อิเซไกนี่มันสุดยอดจริงๆ…

ผมน่าจะมองด้วยความชื่นชมแค่ประมาน 2-3 วินาที

“มาโกโตะ!” (ลูซี่)

(ตั้งสติหน่อย, มาโกโตะ!) (โนอาห์)

เสียงร้องของลูซี่และการติของเทพธิดาทับซ้อนกัน

สติผมกลับคืนมา

นักผจญภัยก็ได้สติกลับคืนมาและส่งเสียงร้องแล้วเริ่มวิ่งหนี

{เผชิญหน้ากับมังกร}

{หนีจากมังกร} ←

ผมยิ้มเมื่อเห็นทางเลือกที่ผู้เล่นอาร์พีจีให้มา

(อย่าถามอะไรที่เป็นไปไม่ได้สิ, พวก) (มาโกโตะ)

โดยไม่ลังเล, ผมกอดลูซี่แน่นและ{กระโดดลงน้ำตก}

“เเเเเเเเเเเเอออออออ๋?!” (ลูซี่)

พวกเราถูกกลืนไปในน้ำตกระหว่างที่ฟันเสียงร้องของลูซี่

ระหว่างที่เราถูกกลืนโดยกระแสน้ำตก, ผมควบคุมน้ำเพื่อซึมซับแรงกระแทก

[เวทมนตร์น้ำ: กระแสน้ำ]*
*TLN เปลี่ยนจากวอเทอร์ เคอร์เรนท์ ชื่อสกิลจะไม่ทับศัพท์แล้ว ถ้าต้องการทับศัพท์โปรดบอกที่ discord

ทันทีที่เราชนเข้ากับอ่างน้ำของน้ำตก, ผมบรรเทาแรงกระแทกมาเป็นการกระแทกที่เบา

ข้างในทะเลสาบมันลึก, และเราไม่ถูกกระแทกเข้ากับพื้น

เราเดินหน้าต่อไปในน้ำทั้งแบบนั้น

มันมืดข้างในทะเลสาบผมจึงมองไม่เห็นอะไร, แต่ด้วย [มองในความมืด] และ [ตรวจจับ], ผมค้นหามอนสเตอร์

(มันมีมอนสเตอร์เยอะแฮ๊ะ) (มาโกโตะ)

อย่างที่คาดไว้กับชั้นกลาง

โดยมองผ่านด้วยตรวจจับ, ผมสามารถบอกได้ว่ามันมีมอนสเตอร์ค่อนข้างมากมาย

(มาออกจากทะเลสาบก่อน) (มาโกโตะ)

ลูซี่ที่อยู่ในแขนผมได้ *กลุบ กลุบ*, แต่ผมไม่สนใจเธอตอนนี้และกลับไปสู่ฝั่ง

◇◇

พวกเราออกมาที่ฝั่ง, และซ่อนตัวเราด้วยเงาของหินก้อนใหญ่

ต้องขอบคุณซ่อน, มอนสเตอร์ไม่สังเกตุเห็นเรา

“เฮ้! ชั้นไม่ได้ยินเกี่ยวกับการโดดกระทันหันแบบนี้นะ!” (ลูซี่)

“ถ้าชั้นบอกนั่นกับเธอ, พวกนั้นจะรู้ด้วย หรือจะเหมือน, พวกนั้นโอเคมั้ยมากกว่า?” (มาโกโตะ)

“ทำไมนายเป็นห่วงพวกมันโดยที่นายกำลังจะถูกฆ่าโดยพวกมัน… อย่างแรก, ทำไมมังกรโผล่มาในที่แบบนั้น?” (ลูซี่)

“ลูคัส-ซัง บอกชั้นว่ามังกรอยู่ในชั้นล่าง, ดังนั้นเราไม่ควรไปไม่ว่ายังไงก็ตาม…” (มาโกโตะ)

“มังกรที่ชั้นบนมันไม่แฟร์เลย” (ลูซี่)

“ใช่” (มาโกโตะ)

พวกเราถอนหายใจ

“เราจะทำอะไรต่อไปล่ะจากนี้?” (มาโกโตะ)

“พวกเรากลับไปชั้นบน, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“ใช่, แต่เราไม่รู้จักทางกลับที่นั่น” (มาโกโตะ)

“เอ๋? ไม่โอเคหรอถ้าแค่กลับทางน้ำตกน่ะ? ด้วยเวทย์ของนาย” (ลูซี่)

“ชั้นไปไกลขนาดว่าไต่น้ำตกไม่ได้นา…” (มาโกโตะ)

มันต้องใช้ความสามารถทั้งหมดเพื่อบรรเทาแรงตกจากน้ำตกให้เราไม่บาดเจ็บ

“เป็นไปได้มั้ยว่าเราอยู่ในสถานการณ์หายนะแล้ว?” (ลูซี่)

“มันอาจจะแย่นิดหน่อย ใช่ แต่ก่อนอื่น, มาทำเสื้อผ้าให้แห้งก่อน” (มาโกโตะ)

ผมร่ายเวทมนตร์การระเหยบนลูซี่และตัวผม

ถ้าตัวเราเย็น, การเคลื่อนไหวเราจะทื่อ, และเรี่ยวแรงของเราก็จะถูกแซะ

อาหารที่เรามีอยู่ในมือจะอยู่ได้ประมาณ 2 วัน, หือห์

ผมไม่ได้มีแผนที่จะทำการสำรวจใหญ่, ดังนั้นผมจึงไม่ได้นำมาเยอะ

“มาหาทางที่จะนำเรากลับกัน” (มาโกโตะ)

“แม้นายจะพูดแบบนั้น, น้ำตกมันก็ไกลสุดสายตา, รู้มั้ย” (ลูซี่)

“มันมีส่วนประปรายที่น้ำตกถูกแยก, งั้นมาสืบระหว่างหลบมอนสเตอร์ดีกว่า” (มาโกโตะ)

ไม่ว่าเราจะไปไกลแค่ไหน, เราสามารถเห็นแค่เหวและน้ำตก

ครึ่งวันได้ผ่านไป

เหตุผลที่เราไม่รู้สึกสิ้นหวังคือ…

“ออา, นี่มันเป็นภาพที่น่าทึ่งทีเดียว” (มาโกโตะ)

น่าจะเป็นเพราะต้องขอบคุณทิวทัศน์ที่สุดยอดนี้

“รู้มั้ย…” (ลูซี่)

ลูซี่พูดด้วยเสียงที่ตกตะลึง

“นี่มันอะไรที่ชั้นคิดตอนมังกรด้วยแต่, นายมันประหลาดนิดหน่อยนะ, มาโกโตะ” (ลูซี่)

“จริงอ่ะ?” (มาโกโตะ)

“ใช่ นายชอบเรื่องอันตรายหรอ?” (ลูซี่)

หืมม, นั่น…ผมเริ่มจะรู้สึกเหมือนผมปฏิเสธนั่นไม่ได้

“นายเหมือนจะมองรอบๆโดยอยู่ไม่สุขและดูสนุกแม้ในดันเจี้ยน นายตาวาวเมื่อเจอมังกรก่อนหน้านี้ด้วย” (ลูซี่)

“...ขอโทษในเวลานั้นด้วย” (มาโกโตะ)

“แล้ว, ในโลกของนาย, มันมี่เครื่องขับขี่ที่ทำให้นายบินบนท้องฟ้า, ใช่มั้ย? ชั้นได้ยินนั่นมาจากฟูจิยัง-ซัง, รู้มั้ย, ถึงอย่างนั้น, ทำไมนายถึงระริกระรี้กับเรือบินล่ะ?” (ลูซี่)

“นั่นมันช่วยไม่ได้” (มาโกโตะ)

เธอไม่เข้าใจหรอก **

เครื่องบินจากโลกที่แล้ว, และเรือบินจากโลกนี้แตกต่างกันสิ้นเชิง

ในโลกแฟนตาซี, พาหนะบินเป็นสิ่งสำคัญ

“ชั้นไม่เข้าใจ” (ลูซี่)

เธอย้ำ, แต่ไม่สามารถให้ความสำคัญ, หือห์

ยังไงซะ, ผมคือคนต่างโลก

ระหว่างที่เรามีบทสนาที่ไม่อันตรายแบบนั้น, พวกเราสำรวจต่อไป

แต่เราไม่สามารถเจอเส้นทางที่จะกลับไปชั้นบนเลยซักนิด

◇◇

พวกเราเหนื่อยนิดหน่อย, เราจึงตัดสินใจพัก และเมื่อเวลาที่พวกเราทำแบบนั้น, เราได้พบกับเธอ

“อ-อืม…พวกนายนักผจญภัยหรอ?”