ตอนที่ 4 เสือตะคุบเหยื่อ

   ถอดชุดเดรสสีฟ้าตัวสวยของเธอออกอย่างช้าๆ สัมผัสอุ่นร้อนที่สัมผัสโดนผิวของเธอนั้นทำให้อ้อนแอ้นถึงกับจ้องมองเขาอย่างอ้อนวอน อีกทั้งยังส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ อ้อนแอ้นสู้ดิ้นรนอย่างเต็มที่แต่ก็ไม่เป็นผลทำอะไรเขาไม่ได้เลย ตรงกันข้ามกลับเรียกเสียงหัวเราะอย่างขบขันให้กับปาร์ค ซอง มินเป็นอย่างมาก เขาใช้เวลาไม่นานก็ถอดชุดสวยของเธอออกไปได้ และวางชุดเดรสพาดเอาไว้ที่ปลายที่นอนอย่างดีไม่ได้รีบร้อนอะไร จากนั้นก็หันมาจัดการกับแม่เสือสาวที่อยู่ตรงหน้าของเขาต่อ

   [ปาร์ค ซอง มิน] “ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ทำให้ชุดสวยๆ ของเธอต้องยับหรอกนะ หึหึ”

   หลังจากที่ถอดทุกชิ้นบนร่างกายของสาวน้อยออกไปจนหมดแล้ว ปาร์ค ซอง มินก็ถึงกับชะงักแบบตะลึงงันไปชั่วขณะกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า ทรวงอกที่ขาวอวบอิ่มสล้างมันช่างกลมโตสวยงามเสียจริง ยิ่งตอนที่หน้าอกคู่งามขยับขึ้นลงตามแรงหอบหายใจ ที่ค่อนข้างแรงของสาวน้อยคนนี้ด้วยแล้วยิ่งทำให้ปาร์ค ซอง มินถึงกับควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ไม่ไหวทั้งขาว ทั้งสวยอย่างนี้เนื้อเข้าปากเสือเช่นนี้แล้วใครจะอดใจไหว ทางด้านอ้อนแอ้นนั้นหลังจากที่พยายามสู้ขัดขืนทุกวิธีทางแล้ว แต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้เลยไร้หนทางหมดเรี่ยวแรงเธอทั้งโกรธ ทั้งเขินอายเป็นที่สุดที่ต้องมาโป๊ะเปลือยต่อหน้าผู้ชาย ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเช่นนี้อีกทั้งยังหวาดกลัว เพราะนี่ไม่ใช่เหตุการณ์ปกติที่ตกลงปลงใจจะมานอนกับคนที่รักกัน แต่เธอกำลังจะถูกผู้ชายแปลกหน้าคนนี้บังคับขืนใจต่างหาก อ้อนแอ้นทำได้แต่เพียงพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์โกรธและจ้องเขม็งมองปาร์ค ซอง มินด้วยนัยน์ตาที่ขุ่นเคืองเมื่อเห็นว่าเขากำลังก้มลงมาที่หน้าอกของเธอ อ้อนแอ้นแทบจะกั้นลมหายใจตายไปเสียเดี๋ยวนี้ เธอทำได้แต่กัดริมฝีปากบางเอาไว้แน่นด้วยความอับอาย

   เมื่อใบหน้าของปาร์ค ซอง มินจูบไล่ไปตามผิวที่แสนบอบบางของเธอจนรู้สึกแสบๆ คันๆ ผิวเป็นจ้ำๆ สีแดงกระจายไปทั่ว มิหนำซ้ำเขายังทิ้งน้ำหนักตัวลงมากดทับบนตัวของเธออีก ทำให้อ้อนแอ้นรู้สึกอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก พยายามดิ้นหนีดันตัวเองให้ออกห่างแต่ก็ขยับไปไหนไม่ได้เลย เธอเริ่มอ่อนแรงลงไปทุกทีและหวาดกลัวเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อปาร์ค ซอง มินแก้มัดผ้าที่ปิดปากของเธอเอาไว้ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยอะไรออกมาก็ถูกเขาก้มลงมาฉกจูบควานหาความหวานอย่างรวดเร็ว ความร้อนอุ่นซาบซ่านกระจายไปทั่วเขาจูบเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับหิวกระหายมานานแสนนานจนเธอไม่รู้จะทำตัวอย่างไรกับเหตุการณ์นี้ดี เขาทำเหมือนกับว่าจะสูบลมหายใจของเธอออกไปจากร่าง จนเธอหายใจแทบไม่ออกด้วยความช่ำชองของปาร์ค ซอง มินที่มีแต่ความเร่าร้อนรุนแรงพาอ้อนแอ้นสับสนงุนงงจมดิ่งไปในห้วงแห่งความปรารถนา

   ทุกอย่างกำลังไปได้สวยจนมาสะดุดลงตรงที่เขาไม่สามารถผ่านด่านเข้าไปได้ง่ายๆ ทำให้ปาร์ค ซอง มินเลิกคิ้วหนายกขึ้นด้วยความฉงน หรือว่าแม่สาวน้อยนางนี้ยังไม่เคยนอนกับใครมาก่อน เป็นไปได้ยังไงกันแล้วลูกน้องคนสนิทของเขา ไปพาเธอมาจากที่ไหนกันทำไมถึงเป็นสาวบริสุทธิ์ไปได้ หรือว่าเธอเพิ่งจะเข้ามาทำงานวันนี้เป็นคืนแรก ไม่น่าเลยทำไมเธอต้องมาทำงานอย่างนี้ด้วยนะ ทั้งสาวทั้งสวยแบบนี้น่าจะได้ทำงานที่ดีกว่านี้ เธอไม่น่าเลือกทำงานอาชีพแบบนี้เลยเป็นเรื่องที่น่าเสียดายมากในความคิดของปาร์ค ซอง มิน

   ต้องยอมรับว่าความคิดที่หวงแหนและอยากจะเก็บสาวน้อยคนสวยนี้ เอาไว้คนเดียวแว๊บเข้ามาในหัวต้องคุยกับเธอ ถ้าเขายอมจ่ายอย่างเต็มที่เพื่อให้เธออยู่ข้างกายของเขาตลอดไปล่ะ เธอจะว่ายังไงเพราะเขารู้สึกติดอกติดใจเธอเข้าให้แล้ว ด้วยความไม่ประสีประสาและเป็นครั้งแรกของเธอ แต่ก็ยังตอบสนองเขาได้อย่างเต็มที่เต็มอารมณ์แบบนี้ แม้ว่าเริ่มแรกเธอจะต่อต้านดิ้นรนขัดขืนมากก็ตาม สุดท้ายแล้วเธอก็พ่ายแพ้ต่อธรรมชาติของร่างกายที่เรียกร้อง หลังจากทุกอย่างจบลงอ้อนแอ้นก็หันหลังหนีเขาทันที เธอนอนร้องไห้และพยายามขยับตัวออกไปให้ห่างจากเขาให้มากที่สุดส่วนปาร์ค ซอง มินนั้นก็โอบกอดสาวน้อยของเขาเอาไว้แนบแน่นอย่างหวงแหน และพยายามปลอบโยนเธอให้สงบลง

   [อ้อนแอ้น] “อย่ามาแตะต้องตัวของฉันนะ”

   [ปาร์ค ซอง มิน] “ชู่ว์..ชู่ว์ พักผ่อนเถอะนะ ที่รัก อย่าร้องไห้”

   เสียงที่นุ่มทุ้มกระซิบปลอบโยนอยู่ที่ข้างหู เธอหมดสิ้นทุกอย่างแล้วทั้งกำลังกายกำลังใจ เกินจะรับไหวร่างกายที่เหนื่อยล้าอ่อนเพลียจากการทำงานมาตลอดทั้งวัน ทั้งคืนและยังต้องมาเจอกับคนเลวๆ พวกนี้อีกการต่อสู้ขัดขืนมาตลอดทั้งคืนจนถึงตอนนี้ร่างกายที่บอบช้ำ จากการร่วมรักครั้งแรกยิ่งทำให้อ้อนแอ้นเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียมาก เธอหลับไปได้อย่างง่ายดายในอ้อมกอดที่อบอุ่น และหวงแหนของปาร์ค ซอง มินหลังจากที่หลับไปได้สักพักหนึ่งเท่านั้น อ้อนแอ้นก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะรู้ว่าตอนนี้ตัวของเธอตกอยู่ในสภาพไหน น้ำตาแห่งความเศร้าโศกเสียใจ โกรธแค้นและเกลียดชังฉายชัดออกมาทางสายตาคู่สวย ทำไมชีวิตของเธอต้องมาเจอกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วยนะ ทำไมเธอต้องมาเจอผู้ชายต่ำช้าพวกนี้ที่มาทำลายชีวิตของเธอด้วย ทำไม อ้อนแอ้นหันไปมองหน้าอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อของปาร์ค ซอง มินที่ยังคงนอนหลับอย่างไม่รู้ตัวอยู่ เธออยากจะแล่เนื้อของเขาแล้วเอาเกลือทาถ้าทำได้ อ้อนแอ้นรู้สึกขยะแขยงที่เขามาแตะต้องเนื้อตัวของเธอ จึงทำให้ต้องรีบขยับตัวเพื่อจะลุกหนีไปให้ไกลแต่ปาร์ค ซอง มินก็เร็วกว่ามากคว้าไปที่ข้อมือของอ้อนแอ้นเอาไว้ได้ทัน ไม่รู้ว่าเขาตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอหันกลับไปมอง จ้องหน้าของเขาด้วยความโมโห ไม่ฉายแววตื่นตระหนกหรือหวาดกลัว ไม่มีแม้แต่เขิลอาย ไม่ปรากฏอยู่นัยน์ตาคู่สวยนั้นเลย

   [อ้อนแอ้น] “ปล่อยฉันนะ ไอ้คนชั่ว ถ้าฉันออกไปจากที่นี่ได้ ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับแกเข้าคุก แกคอยดู”

   ด่าจัดไปเสียหนึ่งชุดเบาๆ อ้อนแอ้นพยายามสะบัดมือออกก็แล้ว แกะมือบิดมือก็แล้วแต่ก็ไม่หลุดออกจากการเกาะกุมของเขาไปได้ง่ายๆ ทางด้านปาร์ค ซอง มินนั้นถึงกับควันออกหูกันเลยทีเดียว เมื่อได้ยินสิ่งที่อ้อนแอ้นพูดออกมาเขาฟังภาษาไทยรู้เรื่องนะ ทั้งอ่านออกและเขียนได้ด้วยเธอด่าว่าเขาอย่างนี้ ยิ่งทำให้ปาร์ค ซอง มินโมโหดึงกระชากข้อมือของอ้อนแอ้นกลับมาด้วยความเร็วและแรง ทำให้เธอเสียหลักตรงเข้ามาปะทะอกแกร่งอย่างเต็มแรง ในขณะที่อ้อนแอ้นกำลังสบถด่าออกไปอีก แต่ได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น

  โปรดติดตามตอนต่อไปรอหน่อยนะคะ นักเขียนพิมพ์พัณณิตากำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ ฝากกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไปและนิยายเรื่องใหม่ ฝากกดถูกใจส่งข้อความเป็นกำลังใจติชมผลงานกันเข้ามาได้นะคะ ขอบคุณค่ะ