บทที่ 20 ช่วยเหลือ”

บทที่ 20 ช่วยเหลือ”

หญิงสาวในร่างของอาสึนะมองการกระทำของอาเล็กซานเดอร์อย่างโกรธแค้น ความเจ็บปวดของใบมีดที่ค่อยแตะเนื้อหนังทำให้หล่อนต้องกัดฟัน พลังเวทที่เคยอยู่ในร่างบัดนี้ค่อยๆ สูญหาย

 น้ำตาที่ไม่เคยไหลกลับไหลออกมาจากดวงตา หากหญิงสาวคาดคิดมิผิดคงเป็นน้ำตาของอาสึนะ เด็กสาวที่หล่อนกำลังครอบครองร่างอยู่เป็นแน่ ถึงแม้ในใจจะคิดหวังว่าจะมีคนมาช่วยเหลือ  ทว่าความจริงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านั้นมิอาจจะปฏิเสธ หล่อนสูดหายใจก่อนที่ชายหนุ่มตรงหน้าจะได้วาดอักขระต้องสาปใส่ร่างกายอันบริสุทธิ์ เมื่อตราพันธนาการเสร็จสมบูรณ์ จิตวิญญาณนั้นก็จะถูกแบ่งออกเป็นสอง วิญญาณที่อ่อนแอกว่าจักสิ้นสูญส่วนอีกหนึ่งนั้นจักถูกพันธะไปตลอดกาล 

หล่อนหลับตาเพื่อหวังว่าจะได้เจอกับเจ้าของร่างนี้อีกครั้ง ‘อย่างน้อยข้าก็จะขอบอกลาเจ้า เด็กสาวผู้หน้าสงสาร  เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้า เป็นเพราะว่าข้าประมาทเจ้าจึงต้องเป็นเยี่ยงนี้’

ภายในจิตใจของอาสึนะ

เด็กสาวผมน้ำตาลมองสถานการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เดิมทีที่เธอตัดสินใจใช้วิญญาณประจำตระกูลนั่นก็เป็นเพราะว่าอาสึนะไม่สามารถหาทางเอาชนะได้ ทว่าสิ่งที่เธอคิดมันกลับผิดถนัด ถึงแม้ว่าจะเป็นวิญญาณประจำตระกูลก็ไม่สามารถเอาชนะได้

อีกทั้งที่เธอได้ฟังชายหนุ่มที่มีนามว่าอาเล็กซานเดอร์กล่าว ทำให้เธอรู้ได้ว่าวิญญาณของเธออาจจะถูกทำลายไปด้วย โลกภายในจิตใจเริ่มถูกทำลาย จากเดิมที่เป็นคฤหาสน์หรู ทว่าบัดนี้กับค่อย ๆ สลาย ผืนแผ่นดินถูกทำลาย

แสงสลัวๆยามราตรีเผยให้เห็นถึงปราสาทส่วนตัวที่ถูกตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นคันทรี่แนวยูโรเปี้ยนสมัยปลายๆ ทว่าบัดนี้มันก็ค่อย ๆ ถูกทำลายไปด้วย หากเธอคิดมิผิด มันคงเป็นพื้นที่ของวิญญาณประจำตระกูลของเธอ นั่นแสดงว่าวิญญาณตนนั้นก็เริ่มสูญเสียตัวตนเหมือนกันกับเธอ

อาสึนะไม่รอช้า เด็กสาวสาวเท้าตรงไปยังประสาทที่ค่อยๆ  

 พังทลาย เด็กสาวกวาดตามองซ้ายมองขวาจนพบกับหญิงสาวผมสีบรอนซ์เงินดวงตาไร้ชีวิตชีวา หล่อนกำลังนั่งเม้มปากสายตามองไปยังท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย เมื่ออาสึนะเห็นดังนั้นเธอจึงรีบสาวเท้าตรงเข้าไปหา

เออคือ คือว่า “ท่านเป็นวิญญาณประจำตัวของหนูใช่ไหมคะ”

หญิงสาวละสายตา ก่อนที่จะเปลี่ยนสายตามามองยังเด็กสาว “ใช่แล้ว ข้าเป็นวิญญาณประจำตัวของเจ้า ไม่สิหากจะกล่าวให้ถูกข้าเป็นวิญญาณประจำตระกูลของพวกเจ้า นี่เป็นครั้งแรกใช่หรือไม่ที่ข้ากับเจ้าได้พบหน้ากัน”

อาสึนะพยัหน้ารับ “ใช่แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่หนูปดผนึกท่านให้มาช่วยหนู ถึงแม้ว่าการทำแบบนี้จะเป็นสิ่งต้องห้ามก็ตาม แต่ว่าหนูไม่มีทางเลือก”

“เจ้าตัดสินใจได้ถูกแล้ว”

หญิงสาวผมบรอนเงินชงัก ก่อนที่จะกลับคำ “ไม่สิ ข้าคิดว่าเจ้าตัดสินใจผิด ที่เจ้าเรียกข้าออกมานั้นคือความผิดพลาดอย่างมหันต์ นั่นก็เพราะว่านี่เป็นกับดักที่พวกมันวางแผนเอาไว้ ตอนแรกมันใช้น้องสาวของไอเป็นเหยื่อ แต่แท้ที่จริงพวกมันนั้นต้องการวิญญาณของข้าตั้งแต่แรก”

อาสึนะหยุดคิด ก่อนที่จะมองพื้นที่รอบ ๆ ตัวที่ค่อย ๆ ถูกทำลาย “หากพื้นที่นี้ถูกทำลายจนหมดวิญญาณจะถูกแบ่งออกเป็นสอง แล้ววิญญาณของหนูก็จะถูกทำลายใช่ไหม”

“ใช่แล้ว นี่เป็นชะตากรรมของพวกเรา พวกเราทำอะไรไม่ได้แล้ว ไม่สิข้าทำอะไรไม่ได้แล้ว ข้าขอโทศนะเด็กน้อย”

อาสึนะส่ายหน้าปฏิเสธ เด็กสาวผมน้ำตาลนั่งลงอย่างหมดความหวัง “ไม่เป็นไรค่ะ ถึงแม้ว่าหนูไม่อยากตายตอนนี้ แต่ว่าหนูก็รับมันได้”

อาสึนะเสมองไปทางอื่น เธอพยายามทำตัวเองให้เข้มแข็ง ยังไงก็ตามการที่น้องสาวของเธอนั้นไม่ได้รับอันตรายก็ถือว่าดีแล้ว นี่เป็นสิ่งที่เด็กสาวพยายามใช้ปลอบใจตนเอง

 เธอลำพึงกับตนเอง ทว่าเสียงในใจของเด็กน้อยกับไม่รอดพ้นไไปจากความรับรู้ของวิญญาณสาว

‘ไม่ ฉันไม่อยากตายตอนนี้ ฉันไม่อยากตายใครก็ได้ช่วยด้วย’

อาเล็กซานเดอร์มองท่าทางที่ไร้การต่อต้านอย่างพึงใจ ชายหนุ่มยิ้มก่อนที่จะค่อย ๆ ใช้ใบมีดแทงเข้าไปยังร่างที่ปราศจากการตอบสนอง ทว่าก่อนที่ใบมีดจะสัมผัสร่าง มันกับหักลง

ชายหนุ่มหันขวับไปมองยังการโจมตีที่พุ่งตรงมายังทิศทางที่เขาไม่คาดหมาย ชายหนุ่มยังไม่ทันเอี้ยวร่างหลบเขาก็โดนบางสิ่งปะทะร่าง ทำให้ร่างกายของชายหนุ่มลอยห่างจากร่างกายของอาสึนะ 

‘แกเป็นใคร” เขาตะโกนขึ้น ก่อนที่เสียงของเด็กหนุ่มอีกผู้หนึ่งจะเอ่ย

ถามฉันนะหรอ ถ้าถามว่าฉันเป็นใคร คำตอบคงง่ายแสนง่าย ฉันเป็นเพื่อ ไม่สิรุ่นพี่ของเด็กสาวที่ถูกแกมัดไว้ตรงนั้น และเธอเป็นรุ่นน้องของฉัน ถึงแม้ว่าจะเป็นรุ่นน้องที่เรียนอยู่ในชั้นเรียนเดียวกันก็ตาม” 

เด็กหนุ่มที่มาใหม่สบัดผมสีแดงที่ยาวไปถึงต้นคอ ในมือของเขาไม่ถือคทาเวทมนตร์เหมือนคนอื่น แต่ทว่าในมือกับสวมถุงมือสีขาว เขามองไปยังอาเล็กซานเดอร์ด้วยสายตาหาเรื่อง “นี่แกว่างจนไม่มีอะไรทำ เลยมารังแกเด็กสาวทั้งสองที่ไร้ทางสู้เลยหรอไอ้แก่”

“แกเป็นใครกันไอ้หนู”

“ฉันนะหรอ หากแกอยากรู้นามของฉัน ฉันก็จะบอกให้ ฉันมีนามว่า เนกิ เป็นนักเวทอัจฉริยะ　สามารถใช้เวทมนตร์ได้หลายธาตุมากๆๆๆ แต่ไม่ใช่นักเวทสายบริสุธ แต่ว่าฉันก็ได้รับการยอมรับจากสภาเวทมนตร์ตั้งแต่ฉันยังมีอายุ 14 ปี ถ้าจะพูดง่ายๆฉันก็คืออัจฉริยะแห่งโลกเวทมนต์อีกคนนึง การที่นายได้มาเจอกับฉันแสดงว่านายชะตาขาด ไม่มีดวงแล้วล่ะ”

“เด็กสมัยนี้ชอบขนานนามตัวเองว่าเป็นอัจฉริยะจริงๆ เลยนะ แต่ฉันจะบอกอะไรไว้ให้ อัจฉริยะโรงเรียนกับโลกของความเป็นจริงมันต่างกัน ไอ้หนูแกอาจจะเป็นอัจฉริยะในโรงเรียนเวทมนตร์อันเล็กของแก แต่สำหรับโลกแห่งความเป็นจริงแกก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กทารก”

อาเล็กซานเดอร์เคลื่อนร่างมาโผล่ข้างหลังของเด็กหนุ่ม แต่ก่อนที่เขาจะได้ปักนี่สีดำลงไปในร่างกายนั้น เด็กหนุ่มก็สามารถหันหลังขวับและโจมตีกลับ เขาใช้หมัดที่เต็มไปด้วยพลังสวนกลับ โช๊คเข้าไปที่ปลายทางของชายหนุ่มจนดังกึก เนกิยังไม่หยุด เขาตวัดมือเพียงพริบตาโซ่ที่มัดล่างอาสึนะก็หลุดออกในทันที

“ไม่จริงเวทย์ผนึกจิตวิญญาณสามารถถูกทำลายอย่างง่ายดาย นี่แกเป็นใครกันแน่ ไม่สิใครเป็นคนสอนเวทบทนี้ให้กับแก ถ้าไม่ใช่ผู้ที่ร่วงรู้และชำนาญเวชบทนี้ก็คงไม่สามารถทำลายมันได้ง่าย ๆ”

เนกิเขื่อนล่างไปรับร่างของเด็กสาวผมน้ำตาล เขาอุ้มเธอด้วยถ้าเจ้าหญิงก่อนที่จะค่อย ๆ ว่างร่างร่างนั้นลงกับพื้นดินอย่างเบามือ เข้าเคลื่อนร่างอีกครั้งไปอุ้มตัวเด็กสาช่างวผมสีทอง เด็กหนุ่มยิ้มก่อนที่จะเอ่ยกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 

“สวัสดีจ้าเด็กน้อย พี่ชื่อเนกิ พี่จะมาช่วยพี่สาวของหนูกับหนูเป็นลูกศิษย์ของพี่สาวไอยรา หนูไม่ต้องคิดอะไรให้มากความลืมตาและไปอยู่ข้างๆพี่อาสึนะได้เลย อีกไม่นานน้องสาวของพี่ที่ชื่อว่านากิจะตามพี่มา เธอจะคอยดูแลพวกหนูเองไม่ต้องห่วง”

เด็กสาวเม้มปาก ก่อนที่เด็กน้อยจะค่อยๆลืมตามามองพี่ชายตรงหน้า เส้นผมสีแดงยาวสลวยถึงกลางหลัง  มองดูไปมองดูมาเป็นเด็กผู้ชายที่แตกต่าง นั่นก็เพราะว่าสำหรับเด็กน้อย มายด์เคยเห็นผู้ชายผมยาวไม่มากนัก นี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเด็กผู้ชายที่มีเส้นผมยาวราวกับผู้หญิง 

“พี่อาสึนะเป็นอะไรไปหรอคะ”

“ที่เขาเหนื่อยน่ะเลยนอนหลับ ว่าแต่หนูอยากนอนบ้างไหมล่ะ พี่ชายจะจัดการคนร้ายให้เอง ส่วนหนูก็นอนรอได้เลย” สิ้นคำกล่าวชายหนุ่มก็ร่ายเวทมนต์นิทราใส่เด็กน้อยทันที 

หลังจากที่เด็กน้อยหลับในอ้อมแขนของเขาเป็นที่เรียบร้อย เนกิก็เคลื่อนร่างและนำร่างของเด็กหญิงผมทองไปวางคู่กับเด็กหญิงผมสีน้ำตาล เขาเปลี่ยนสายตาไปมองยังชายหนุ่มที่ไม่คิดจะทำอะไรในระหว่างที่เขากำลังสาละวนอยู่ 

เนกิยิ้มก่อนที่แสงในมือของเขาจะส่องแสงเจิดจ้า หากมองให้ดีๆแล้วถุงมือของชายหนุ่มนั้นสามารถรวบรวมพลังเวทย์ได้ เขาแบมึงออกทันใดนั้นก็ปรากฏลูกไฟขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กจำนวน 5-6 ลูก ดึกหนุ่มควบคุมลูกไฟให้พุ่งใส่อาเล็กซานเดอร์ ในขณะเดียวกันเขาก็เคลื่อนร่างไปอยู่ข้างหลังบุรุษหนุ่มก่อนที่จะกระหน่ำหมัดเข้าไปอย่างร่างกายของอาเล็กซานเดอร์

พวกเขาผลัดกันรุกผลัดกันรับจนเวลาผ่านไปไม่ถึง 3 นาที อาเล็กซานเดอร์ก็เริ่มมีอาการเหนื่อยหอบ นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาได้ประทะร่างกายกับอาสึนะ ไม่สิถ้าจะพูดให้ถูกก็คือวิญญาณของผู้อาวุโสมาก่อน ดังนั้นการต่อสู้กับเด็กน้อยเบื้องหน้าทำให้เขาไม่มีพลังเวทย์มากพอ 

เขารู้สึกหงุดหงิดแต่นั่นก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความเป็นจริงได้ ชายหนุ่มหยุดมือก่อนที่จะจ้องมองไปยังเด็กน้อยตรงหน้าและกล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธแค้นก่อนที่จะใช้เวทมิติ เพื่อหลบหนีไป 

“ขอฝากไว้ก่อน ถ้าเจอกันครั้งหน้าฉันจะไม่มีทางแพ้คนอย่างแก”

“ฝากไว้อย่างนั้นเหรอ อย่าลืมมาเอาคืนนะ ถ้าฝากไว้นานระวังดอกเบี้ยจะเพิ่มขึ้น แล้วอีกอย่างฉันได้ร่ายคำสาปไว้ที่ร่างกายแกไว้แล้ว แต่ฉันไม่บอกหรอกนะว่ามันคืออะไรฮ่าๆๆสะใจโว้ย”