บทที่18 ปากร้าย

“อยากใส่ชุดไหนก็ใส่” กองทัพตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนจะหันมามองหน้าหญิงสาวที่พึ่งเข้ามาใหม่ ร่างบางยืนนิ่งถือแฟ้มเอกสารในมือแน่นมองหลบสายตาไปทางอื่น

“ขอโทษค่ะ ฉันรีบเลยลืมเคาะประตู” เมื่อตั้งสติได้จึงหันหน้ามาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มอีกครั้ง อุตส่าห์ทำใจได้มาในระดับหนึ่งแต่เมื่อเข้ามาเห็นเหตุการณ์แบบนี้หัวใจก็พลันอ่อนแอลง พานให้น้ำตาจ่อไหลออกมา

“ไปทานข้าวกับไอ้ทัพบกอร่อยไหม” น้ำเสียงประชดประชันถามขึ้นเสียงดังกว่าปกติ