ตอนที่ 4 ไม่อยากทะเลาะ
เช้าวันหยุด หญิงสาวร่างบางปรือตาปริบๆหลังจากเห็นแสงแดดอ่อนๆกระทบกับกระจกใสของหน้าต่าง ร่างเล็กที่ยังอู้อี้อยู่ใต้ผ้าห่มเหมือนอยากจะนอนต่อ แต่ต้องพาตัวเองลุกจากที่นอนให้ไหว หลังจากหญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ลงมายังชั้นล่างของบ้าน ซึ่งตอนนี้ก็คงมีแค่ป้าสำรวยที่ขลุกอยู่ในครัว
“หอมจังเลยคะ ป้าทำไรทานค่ะ”
“วันนี้ป้าทำต้มจืดตำลึง ไข่เจียวกุ้งคะ แล้วก็มีขนมหวานและผลไม้อีกสองสามอย่างค่ะ วันนี้คุณท่านคงจะพักผ่อน เป็นวันหยุดคุณกรด้วย คุณชลรู้ไหมไข่เจียวกุ้งของโปรดคุณกรเขาละค่ะ ชอบมาตั้งแต่เด็ก”
“เออ.. เมื่อคืนสงสัยว่าคุณกรจะเมาหนักนะคะ กลับมาถึงบ้านซะดึก ยังมาขับรถชนกระถางดอกไม้หน้าบ้านอีก พูดไปป้าก็ไม่เห็นคุณกรเมากลับมาแบบนี้ตั้งนานแล้วนะคะ”
ป้าสำรวยเอ่ยขึ้นอีก
พอได้ยินชื่อเขา คนฟังก็ยิ้มแหยๆ ได้แต่เออออไปกับป้าสำรวยเธอส่ายหน้าเล็กน้อยพร้อมกับลอบถอนหายใจเบาๆ เมื่อคิดถึงใบหน้าคมของคนเมื่อคืน ธิวากรเป็นคนรูปร่างสมส่วน ล่ำสันหน้าตาคมเข้ม คิ้วดกหนาดวงตาสีเทาเข้มเข้ากันกับใบหน้าคม ดูรวมๆแล้วหล่อเหลาเลยทีเดียว ดวงหน้าของคนเมื่อคืนอยู่ๆก็ผุดขึ้นมาในหัวตอนนี้หล่อนเหมือนตกอยู่ในภวังค์ แต่อีกฟากของความคิดเขาคือผู้ชายปากร้าย ฉวยโอกาสและรังแกคนไม่สู้เหมือนที่เขาทำกับเธอเมื่อคืน
“ไอ้คนฉวยโอกาส ผู้ชายปากร้าย น่าขยะแขยง” หญิงสาวบ่นกับตัวเองในลำคอ
“อะไรนะคะคุณชล” ทันใดนั้นป้าสำรวยก็ทักขึ้นเมื่อฟังไม่ชัดว่าหล่อนพูดว่าอะไร ทำให้เจ้าตัวหลุดออกจากภวังค์ของความคิดตัวเอง
“เอ่ออ ป่าวค่ะป้า เดี๋ยวหนูช่วยนะคะ” ชโลธรเปลี่ยนเรื่องสนทนาเมื่อกลัวว่าตัวเองจะคิดไปไกลกว่านี้
“ได้ค่าาา ตั้งโต๊ะกับข้าวได้เลยค่ะ อีกไม่นานคุณท่านก็คงจะลงมา”
“ท่านตื่นเช้าทุกวันเลยเหรอป้า แม้แต่วันหยุดเนี่ยนะ”
ทั้งสองคนสนทนากันไปพรางเตรียมกับข้าวขึ้นโต๊ะอาหารไปเรื่อยๆจนเสร็จ ไม่นานนักคุณสุพลก็ลงมาจากห้องพร้อมชุดลำลองที่ใส่อยู่บ้านแบบสบาย
หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ คุณสุพลเลือกที่จะไปนั่งพักผ่อนที่สนามหญ้าหน้าบ้านคงเป็นเพราะวันนี้อากาศปลอดโปร่ง ลมเย็นสบายแดดก็ไม่จัดเหมือนทุกวัน
“หนูชลตามฉันออกไปข้างนอกด้วยนะ ฉันอยากให้เธออ่านหนังสือให้ฉันฟัง”
“ได้ค่ะคุณอา” หญิงสาวตอบรับทันที ไม่นานก็เดินตามคุณสุพลไปยังสนามหญ้าหน้าบ้าน
“เธอมาอยู่ที่นี่สักพักล่ะ เป็นยังไงบ้างขาดเหลืออะไรหรือเปล่า อยู่ได้ใช่ไหม?? เท่าที่เห็นก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร” คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าถามขึ้นเมื่อเห็นว่าชโลธรหาที่นั่งให้ตัวเองเรียบร้อยแล้ว
“อยู่ได้ค่ะคุณอา ไม่มีปัญหาอะไร”
ทั้งสองคนนั่งสนทนากันอยู่นานนับชั่วโมง เธอเป็นคนนอบน้อมและหากมีคนใช้ให้ทำอะไรเธอเองก็จะทำมันอย่างเต็มที่ คุณสุพลเองก็มองออก และตอนนี้ท่านเองก็เอ็นดูชโลธรอย่างเห็นได้ชัด
เกือบจะเที่ยงวันแล้ว ชโลธรกำลังพยุงคุณสุพลเข้าบ้านเพื่อทานข้าวเที่ยง ก็มีสายตาคู่หนึ่งที่มองผ่านกระจกจากห้องชั้นบนจับจ้องหล่อนอยู่นาน จนกระทั่งสองคนเดินลับตาเข้าไปในบ้าน
“ไงเจ้ากร ตื่นแล้วหรอ??” คนเป็นพ่อถามขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกชายกำลังเดินลงมาจากบันได
“ครับพ่อ” เขาตอบคำถามของคนเป็นพ่อที่เพิ่งกินข้าวเสร็จและในตอนนี้กำลังจะเดินขึ้นห้อง แต่สายตาของเขากลับมองหาคนตัวเล็กที่เขาแอบมองอยู่บนห้องเมื่อกี้
“ชงกาแฟให้ฉันกินหน่อยสิ”
คนร่างสูงเดินมาใกล้จนประชิดด้านหลังของหญิงสาวเมื่อรู้ว่าเธอกำลังล้างจานอยู่ในครัว
“อุ้ยยย!! นี่คุณจะทำอะไรถอยออกไปนะ”
คนตัวเล็กร้องด้วยความตกใจ เธอทำสีหน้าไม่พอใจและผลักอกคนตัวใหญ่จนเซถอยห่างออกไป
“เชิญคุณออกไปรอด้านนอกค่ะ เดี๋ยวฉันจะชงไปให้”
หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา แถมยังไม่มองหน้าเขาอีก เขาทำท่าเดินอย่างสบายใจออกไปรอตรงสระว่ายน้ำข้างบ้าน ไม่นานนักเธอก็ถือถ้วยกาแฟตามก้นเขาออกมา
“กาแฟได้แล้วค่ะ”
หญิงสาววางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย เมื่อทำในสิ่งที่เขาต้องการเสร็จเธอกำลังจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านแต่กลับถูกเขาคว้าแขนเล็กนั้นไว้สะก่อน ทำให้ร่างบางนั้นเซถลาลงไปบนตักของเขาพอดี
“นี่คุณ!! ปล่อยฉันนะอย่ามาทำอะไรรุ่มร่ามตอนนี้”
หญิงสาวพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของเขาแต่ยังสู้แขนแข็งแกร่งที่เขากอดรัดเธอไว้ไม่ได้
“พ่อฉันให้เธอมากเท่าไหร่เธอถึงยอมย้ายข้าวของมาอยู่ในบ้านฉัน อืมม แต่ฉันว่าก็น่าจะได้เยอะนะเพราะท่าทางพ่อฉันก็คงจะชอบใจไม่เบา”
คนร่างสูงที่กอดเธอไว้แน่นกล่าวด้วยท่าทางครุ่นคิดแต่หล่อนนั่นสิตอนนี้เหมือนโดนตบหน้า ร้อนผ่าวไปทั้งตัวปากคอสั่นกับคำพูดของเขา
“นี่คุณไม่น่าเกิดเป็นลูกของท่านเลยนะ อิจฉาแม้กระทั่งพ่อของตัวเอง ในหัวคุณคงคิดได้แต่เรื่องสกปรก คุณคงขาดความอบอุ่นสินะหรือว่าสมองผิดปกติถึงได้เอาแต่รังแกคนที่ไม่มีทางสู้”
เขาชะงักกับคำพูดของเธอ ตั้งแต่แม่จากเขาไปก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ขาดความอบอุ่น ถึงแม้ว่าจะมีสาวๆคอยแวะเวียนมาหาอยู่ไม่ขาดแต่เขาก็ไม่เคยพบกับความสุขที่แท้จริงเลยสักครั้ง เธอเองก็แปลกใจกับท่าทางนิ่งเงียบของเขาหรือว่าเธอพูดกับเขาแรงเกินไป
“คุณชโลธรคะ คุณท่านเรียกหาค่ะ อุ้ยย!!!” หญิงสาวกระโดดออกจากตักของเขาทันทีแต่ก็ช้าไปกว่าที่ป้าสำรวยเดินออกมาเห็นก่อน หล่อนทำอะไรไม่ถูกรีบวิ่งเข้าบ้านทันทีแถมยังปล่อยให้ป้าสำรวยยืนงงอยู่ตรงนั้น??
“ฮะแฮ่ม.. มีไรก็ไปทำเถอะป้า”
“ค่ะะ.. ค่าา”
เขาเอ่ยขึ้นเสียงดังเมื่อเห็นว่าป้าสำรวยไปไม่เป็นแต่คนพูดกลับอมยิ้มออกมาเมื่อที่ตรงนั้นเหลือแค่เขาคนเดียว
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 259
แสดงความคิดเห็น