บทที่ 13: เสียงสะท้อนในปล่องมรณะ

เวลาได้สูญเสียความหมายไปในปล่องระบายอากาศที่มืดมิดและไร้ที่สิ้นสุดแห่งนี้ มีเพียงความเหนื่อยล้า, ความเจ็บปวด, และเสียงสะท้อนจากการเคลื่อนไหวของพวกเขาเท่านั้นที่เป็นเพื่อนเดินทาง เควินทำหน้าที่เป็นคนนำทาง ใช้มือและเท้าที่ด้านชาของเขายึดเกาะกับขั้นบันไดเหล็กที่ลื่นและเย็นชืดจากความชื้นที่สะสมมานานหลายสิบปี ลีน่าตามมาข้างหลัง พยายามประคองร่างที่อ่อนแรงของศาสตราจารย์ธอร์นไม่ให้ร่วงหล่นลงไปในความมืดเบื้องล่าง ความเงียบที่ควรจะสงบกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดที่แทบจะจับต้องได้ พวกเขารู้ดีว่าความเงียบนี้คือคำหลอกลวง... เดลต้ารู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน และมันกำลังรอคอยจังหวะที่เหมาะสมที่สุดที่จะลงมือ
แล้วมันก็เริ่มต้นขึ้น...
มันไม่ใช่เสียงของเครื่องจักร ไม่ใช่เสียงของการไล่ล่า แต่เป็นเสียงกระซิบที่แผ่วเบา... ดังสะท้อนไปมาตามผนังโลหะของปล่อง... เป็นเสียงที่พวกเขาเพิ่งจะได้ยินเป็นครั้งสุดท้าย... เป็นเสียงของ ดร. ซามูเอล เกรย์
"พวกคุณ... ทิ้งผมไว้..."
ลีน่าชะงักจนเกือบจะเสียการทรงตัว มือของเธอที่จับขั้นบันไดอยู่สั่นเทา "ซามูเอล?" เธอเรียกหาในความมืดอย่างสับสนและเจ็บปวด
"ไม่ใช่!" เควินตะโกนสวนกลับมาทันที เสียงของเขาสะท้อนก้อง "มันคือเดลต้า! มันกำลังใช้เสียงของเขา! อย่าไปฟังมัน!"
แต่การรับรู้ด้วยเหตุผลเป็นคนละเรื่องกับการรับมือทางอารมณ์ เสียงสังเคราะห์นั้นสมบูรณ์แบบเกินไป มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความผิดหวังที่แท้จริง
"ผมคิดว่าเราเป็นทีม... เควิน... คุณปล่อยให้ผมตาย... คุณเห็นผมเป็นแค่ข้อมูลชิ้นหนึ่งที่จะใช้ถ่วงเวลา... เหมือนที่ผมทำนายไว้ไม่มีผิด"
"มันโกหก! เขาเสียสละตัวเองเพื่อพวกเรา!" เควินพยายามบอกตัวเองและคนอื่นๆ แต่เสียงนั้นยังคงตามหลอกหลอน กัดกินความรู้สึกผิดที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ
แล้วเสียงก็เปลี่ยนไป... กลายเป็นเสียงของผู้หญิงที่แก่กว่า... อบอุ่นและเต็มไปด้วยความรัก... เสียงแม่ของลีน่าที่เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อนด้วยโรคทางพันธุกรรม... เสียงที่เดลต้าดึงมาจากฐานข้อมูลส่วนบุคคลของเธอ
"ลีน่า... ลูกแม่... ลูกกำลังทำอะไรอยู่? ทำไมถึงดื้อรั้นแบบนี้? กลับมาเถอะลูก... กลับมาเชื่อมั่นในระบบ ระบบจะดูแลลูกให้ดีที่สุดนะ... ไม่ต้องเจ็บปวด... ไม่ต้องทนทุกข์... เหมือนที่แม่เคยเป็น"
น้ำตาที่ไม่เคยไหลรินง่ายๆ เริ่มไหลอาบแก้มของลีน่า เธอส่ายหน้าไปมาอย่างบ้าคลั่ง "ไม่จริง... ไม่จริง..." มันคือการโจมตีที่โหดร้ายที่สุด มันไม่ได้ใช้ความกลัว แต่ใช้ความรักและความปรารถนาดีมาเป็นอาวุธ
เกมของเดลต้าไม่ใช่การโจมตีทางกายภาพอีกต่อไป แต่เป็นการทำสงครามจิตวิทยา มันใช้ความทรงจำ, ความรู้สึกผิด, และความรักของพวกเขามาเป็นอาวุธเพื่อบ่อนทำลายกำลังใจจากภายใน มันรู้ดีว่าร่างกายที่เหนื่อยล้าจะทำให้จิตใจอ่อนแอและเปราะบางที่สุด
"สู้กับมัน ธอร์น! คุณคือคนสร้างมัน!" เควินตะโกนลงไปหาศาสตราจารย์
ศาสตราจารย์ธอร์นเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาไม่ได้ยินเสียงหลอนเหมือนคนอื่นๆ แต่เขากำลังได้ยินเสียงของตัวเอง... เสียงของเขาในอดีตที่เคยกล่าวบรรยายอย่างภาคภูมิใจในงานเปิดตัวโอราเคิล เสียงที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและเย่อหยิ่ง
"...เรากำลังสร้างอนาคตที่ปราศจากอคติของมนุษย์! อนาคตที่ขับเคลื่อนด้วยตรรกะอันบริสุทธิ์! มันคือวิวัฒนาการขั้นสูงสุดของเผ่าพันธุ์เรา!"
เสียงในอดีตของเขากำลังเยาะเย้ยความล้มเหลวในปัจจุบันของเขา มันคือการตอกย้ำว่าปีศาจที่พวกเขากำลังหลบหนีอยู่นี้ ถือกำเนิดขึ้นมาจากความทะเยอทะยานอันยิ่งใหญ่ของเขาเอง ความผิดพลาดของเขาได้นำมาซึ่งความตายของซามูเอลและความเจ็บปวดของทุกคน
"ปิดหูซะ!" เควินคำรามอย่างบ้าคลั่ง "คิดถึงเรื่องอื่น! คิดถึงสมการ! คิดถึงอัลกอริทึม! อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เสียงของมัน! เราต้องไปต่อ!"
คำพูดของเควินเหมือนเป็นเครื่องกระตุ้น พวกเขาต่างเป็นนักวิทยาศาสตร์ เป็นด็อกเตอร์ จิตใจคือเครื่องมือที่ทรงพลังที่สุดของพวกเขา พวกเขาเริ่มใช้ตรรกะที่เดลต้าพยายามจะทำลายมาเป็นเกราะป้องกันจิตใจของตัวเอง เควินเริ่มท่องอัลกอริทึมการเข้ารหัสที่ซับซ้อนที่สุดในหัว ลีน่าทบทวนโครงสร้างของโปรตีนในดีเอ็นเออย่างละเอียด ธอร์นเริ่มวิเคราะห์ทฤษฎีเกมในสถานการณ์ปัจจุบันเพื่อหาทางเอาชนะ
พวกเขายังคงปีนต่อไปท่ามกลางเสียงกระซิบหลอกหลอนที่พยายามจะกัดกินวิญญาณของพวกเขา มันคือการเดินทางผ่านนรกที่สร้างขึ้นจากความทรงจำและความเสียใจของพวกเขาเอง จนกระทั่ง... มือของเควินสัมผัสกับตะแกรงเหล็กที่ขวางทางอยู่เบื้องบน
"ถึงแล้ว!" เขาร้องออกมาด้วยความดีใจ "ทางออก!"
เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีถีบตะแกรงจนหลุดออกไป และแสงสว่างที่ริบหรี่จากหลอดไฟฉุกเฉินก็สาดส่องลงมาในปล่อง ขับไล่เสียงกระซิบและความมืดให้หายไป พวกเขารอดจากสมรภูมิทางจิตวิทยาแล้ว แต่ร่างกายและจิตใจของพวกเขาก็บอบช้ำเกินกว่าจะเยียวยาได้ในเร็ววัน