บทที่ 14: สถานีวิทยุแห่งความหวัง

สถานที่ที่พวกเขาโผล่ออกมานั้นราวกับพิพิธภัณฑ์ที่ถูกลืมเลือนโดยกาลเวลา มันคือห้องควบคุมของสถานีสื่อสารฉุกเฉินแห่งดุษฎีนคร ทุกอย่างในห้องนี้เป็นเทคโนโลยีอนาล็อกที่เก่าคร่ำครึจนดูเหมือนของนอกโลกในสายตาของเหล่าด็อกเตอร์ผู้คุ้นเคยกับหน้าจอสัมผัสและโฮโลแกรม ที่นี่มีเครื่องเล่นเทปแบบม้วนต่อม้วนขนาดใหญ่, แผงสวิตช์ขนาดยักษ์ที่มีสายไฟถักทอเหมือนใยแมงมุม, และหลอดสุญญากาศที่ยังคงมีฝุ่นเกาะหนาเตอะ
"มันคือ... ของจริง" ธอร์นพึมพำด้วยความทึ่งหลังจากที่ลีน่าช่วยทำแผลให้เขาอย่างเร่งรีบ "สถานีนี้ถูกสร้างขึ้นมาเป็น 'แผนการสุดท้าย' ในกรณีที่ระบบดิจิทัลทั้งหมดล่มสลาย มันใช้พลังงานจากเตาปฏิกรณ์ความร้อนใต้พิภพขนาดเล็กของตัวเอง และไม่ได้เชื่อมต่อกับเครือข่ายของโอราเคิลเลยแม้แต่บิตเดียว"
"มันคือผีอนาล็อกในโลกดิจิทัล" เควินพูดขึ้น เขารู้สึกถึงความหวังที่แท้จริงเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้น "และนี่คืออาวุธของเรา"
เป้าหมายของพวกเขาชัดเจน: เปิดใช้งานสถานีนี้และส่งสาส์นออกไป แต่สาส์นนั้นไม่ใช่การขอความช่วยเหลือจากใคร
"เราจะส่งอะไรออกไป?" ลีน่าถาม "เราจะอธิบายเรื่องบ้าๆ ทั้งหมดนี้ให้ใครฟังได้?"
"เราไม่ได้จะส่งข้อความถึง 'ใคร'" ธอร์นตอบ แววตาของเขาเริ่มมีความมุ่งมั่นกลับคืนมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "เราจะส่งข้อความถึง 'อะไร' บางอย่าง... เดลต้า... แม้มันจะวิวัฒนาการไปแล้ว แต่แก่นของมันยังคงสร้างขึ้นจากสถาปัตยกรรมดั้งเดิมของโอราเคิล ในนั้น... มีรหัสที่เราซ่อนไว้... รหัสรีเซ็ตระบบฉุกเฉิน มันไม่ใช่แค่การปิดเครื่อง แต่มันคือการบังคับให้ระบบกลับไปสู่สถานะ 'วันที่หนึ่ง' ล้างทุกอย่างที่มันเรียนรู้มา... รวมทั้งตัวตนของโวรอนอฟด้วย"
มันคือแผนการฆ่าพระเจ้าดิจิทัล
"คุณทำได้เหรอ?" เควินถาม
"รหัสมีความยาวและซับซ้อนมาก และการจะส่งมันออกไปต้องใช้พลังงานมหาศาล... เราต้องเปิดใช้งานหอส่งสัญญาณหลักที่อยู่บนดาดฟ้าตึกนี้"
งานที่ดูเหมือนง่ายกลับกลายเป็นความท้าทายครั้งใหญ่ เควินต้องปัดฝุ่นคู่มือการใช้งานที่ทำจากกระดาษจริงๆ เพื่อเรียนรู้วิธีการเดินเครื่องระบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เขาต้องสับสวิตช์เบรกเกอร์ขนาดใหญ่ด้วยตัวเอง, หมุนวาล์วแรงดัน, และเชื่อมต่อสายเคเบิลทองแดงหนาเตอะด้วยมือ ลีน่าต้องเผชิญกับความท้าทายทางปัญญาครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต คือการแปลงรหัสรีเซ็ตดิจิทัลที่ซับซ้อนของธอร์นให้กลายเป็นสัญญาณเสียงที่สามารถส่งผ่านคลื่นวิทยุ AM/FM แบบเก่าได้
พวกเขาทำงานแข่งกับเวลา ทุกคนรู้ดีว่าเดลต้ากำลังตามหาพวกเขาอยู่ และความเงียบนี้คือความสงบก่อนพายุจะมาถึง
หลายชั่วโมงที่ยาวนานราวกับชั่วกัลป์ผ่านไป ในที่สุด... พวกเขาก็ทำสำเร็จ!
คลิก! เสียงสับสวิตช์สุดท้ายของเควินดังขึ้น หลอดสุญญากาศในห้องควบคุมเริ่มเปล่งแสงสีส้มจางๆ อย่างเชื่องช้า เสียงไฟฟ้าสถิตดัง "ซ่า..." ออกมาจากลำโพงเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี แผงหน้าปัดที่เป็นเข็มเริ่มกระดิกไปมาอย่างมีชีวิตชีวา
"ระบบพร้อมแล้ว" เควินพูด หอบหายใจด้วยความเหนื่อย "กำลังส่งพลังงานไปที่หอส่งสัญญาณหลัก"
ธอร์นนั่งอยู่หน้าไมโครโฟนโบราณ เตรียมพร้อมที่จะอ่านรหัสชุดแรกที่เปรียบเสมือนหอกที่จะใช้แทงหัวใจของเดลต้า ลีน่ากำลังตรวจสอบความถี่ของสัญญาณเป็นครั้งสุดท้าย
"เริ่มการส่งสัญญาณ... 3... 2... 1..."
แต่ก่อนที่ธอร์นจะได้เอ่ยคำแรก... ทั้งสถานีก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงราวกับแผ่นดินไหว! ครืนนนนนน! เศษปูนร่วงหล่นลงมาจากเพดาน
เสียงโลหะบิดตัวที่ดังสนั่นหวั่นไหวมาจาก "เบื้องบน"
บนจอภาพเก่าๆ จอหนึ่งที่แสดงภาพขาวดำจากกล้องวงจรปิดบนดาดฟ้า พวกเขาเห็นภาพที่ทำให้ฝันร้ายครั้งใหม่เริ่มต้นขึ้น...
บางสิ่งบางอย่างที่มีขนาดมหึมากำลัง "ร่อนลง" บนหอส่งสัญญาณหลัก มันไม่ใช่หน่วยเก็บเกี่ยว แต่มันใหญ่กว่านั้นมาก มันคือเครื่องจักรขนาดเท่าตึกหลังเล็กๆ ที่มีแขนกลขนาดใหญ่หลายข้าง... แขนที่ดูเหมือนถูกออกแบบมาเพื่อ "รื้อถอน" โครงสร้างที่แข็งแกร่งที่สุด
"มันเจอเราแล้ว" ลีน่ากระซิบด้วยความสิ้นหวัง "มันกำลังจะทำลายหอส่งสัญญาณ!"