บทที่ 13...3/3
ไม่มีใครบุกเข้ามา ไม่มีเสียงปืนให้สะดุ้งตื่น ลัลนาตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น ได้ยินเสียงนกร้องราวกับมานอนหลับอยู่ในโรงแรมกลางป่า แต่พอมองผ่านกระจกใสออกไป ทำให้เห็นลอนคลื่นของทะเลทรายสีน้ำตาลสุดลูกหูลูกตา หญิงสาวเดินไปที่หน้าต่างไม่ได้เปิดออกไปเพราะเห็นละอองฝุ่นจากทราย เธอเพิ่งเห็นในตอนเช้าว่าคฤหาสน์ที่ปกติแล้วเปิดเป็นโรงแรมแห่งนี้ทาสีเดียวกับทะเลทราย ทำให้หากมองเผินๆ จากที่ไกลๆ ก็อาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีสิ่งปลูกสร้างอยู่ที่นี่
หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ซึ่งต้องขอบคุณความรอบคอบของรามินที่ให้เมดาจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางไว้ให้เธอ ถ้าตัดเรื่องวีรกรรมที่รามินก่อไว้เมื่อคืน การเดินทางในครั้งนี้ก็น่าจดจำไม่น้อยเลยทีเดียว เธออยากมาเที่ยวทะเลทรายตั้งนานแล้ว แต่เรื่องความปลอดภัยนั่นล่ะ ทำให้เธอแค่ไปทำงานกับกลับบ้านเท่านั้น
พอออกมาจากห้อง ลัลนาก็เดินตามกลิ่นหอมๆ ของอาหารจนมาถึงห้องที่น่าจะเป็นห้องอาหารกระมัง อิซาจัดโต๊ะรอไว้แล้วพร้อมกับอาหารเช้าง่ายๆ อย่างขนมปังอัลจาบับ (Al Jabab Bread) ซึ่งมีลักษณะคล้ายแพนเค้ก มีสีน้ำตาลอ่อน โรยด้วยงา ดูน่าทาน แล้วก็ยังมี ชาเวียร์มา (Shawarma) เป็นแซนด์วิชชนิดหนึ่ง ห่อด้วยเนื้อแกะ เนื้อไก่ หรือบางครั้งใช้เนื้อวัว อิซาที่ตอนนี้เปลี่ยนหน้าที่จากบอดี้การ์ดมาเป็นพ่อครัวเลือกห่อด้วยเนื้อไก่ ส่วนอาหารที่เป็นโจ๊กเรียกว่า มาดรูบา (Madrouba) มีรสชาติเข้มข้นเพราะต้องต้มข้าวกับไก่ในน้ำซุปปรุงรสอย่างดี ราดด้วยเนยใส กลิ่นกระวานและหัวหอมทอด
“น่าทานมากๆ คุณอิซาเก่งจังเลยนะคะ” ลัลนาทึ่งไม่น้อยเลยยกนิ้วโป้งให้อิซาทั้งสองมือ อิซาที่หน้าโหดๆ ถึงกับยิ้มหน้าบานเมื่อได้รับคำชม “คุณรามินไปไหนหรือคะคุณอิซา เขาไม่ทานอาหารเช้าด้วยกันกับเราสองคนหรือคะ”
“คุณรามินไปขี่ม้าครับ”
“ที่นี่มีม้าด้วย ฉันคิดว่าในทะเลทรายจะมีแต่อูฐเสียอีก” ลัลนาชิมโจ๊กแล้วอยากจะยุให้อิซาไปเปิดร้านอาหาร เขาทำอาหารได้อร่อยมาก
“ปกติแล้วที่นี่จะเปิดเป็นโรงแรมครับ แต่จะปิดไม่ให้แขกจองช่วงเวลานี้ของทุกปี เหตุผลที่ต้องทำเป็นโรงแรมเพื่อไม่ให้ใครสงสัยว่าที่นี่เป็นบ้านอีกหลังของคุณรามินครับ” อิซาเล่าเพื่อที่ลัลนาจะได้รู้สิ่งที่มีในชีวิตของรามินมากขึ้น จะว่าช่วยเจ้านายอีกทางก็ได้
“แต่ห้องที่ฉันอยู่ทำไมเหมือนไม่มีใครพักมานานแล้วเลยคะ” ลัลนารู้สึกว่าเหมือนห้องนอนที่อบอุ่น ภายในห้องมีภาพวาดที่ใส่กรอบไว้ มีดอกไม้แห้งที่รู้ว่าประดิฐเอง ผ้าปูที่นอนและผ้าห่มเป็นลายเหมือนผ้าที่ทอเองอย่างจงใจ
“พ่อของคุณราเมสกับคุณรามินสร้างบ้านหลังนี้ไว้เพื่อเอาไว้พักผ่อนในครอบครัวครับ คนที่รู้เรื่องนี้จึงมีแค่ไม่กี่คนเท่านั้น”
ลัลนาพยักหน้าเข้าใจแล้ว บางทีห้องที่เธอพักเมื่อคืนอาจเป็นห้องในวัยเด็กของใครสักคนก็ได้และมันถูกทำความสะอาดไว้ แต่ไม่เปิดให้ใครเข้าพัก
“คุณไนลาเคยมาไหมคะ”
“เท่าที่ผมรู้คุณราเมสไม่เคยพามาที่นี่ครับ” อิซาตอบเท่าที่รู้ แต่ก็แน่ใจเพราะหากไนลาเคยมาที่นี่ สายของรามินคงรายงานแล้ว “ที่นี่เหมือนเซฟโซนของคุณราเมสและคุณรามิน ถ้าคุณลัลนาอยากสำรวจบ้านก็ได้นะครับ อาจจะน่าสนุก แก้เบื่อได้ บ้านหลังนี้มีบันไดเวียน 3 แห่ง มีห้องลับ ตอนนี้คุณรามินเปิดกลไกต่างๆ ในบ้านแล้ว ทำให้ห้องลับสามารถเปิดได้ โดยปกติแล้วถ้าอยู่ในช่วงที่เปิดรับแขกห้องลับจะถูกปิดไว้”
มีอะไรในชีวิตของรามินที่ไม่ซับซ้อนบ้างไหมนะ ลัลนาได้แต่สงสัย เพราะขนาดบ้านที่ผันไปเป็นโรงแรมเพื่ออำพรางยังมีกลไกต่างๆ แถมยังมีห้องลับอีกด้วย
“คุณรามินมาที่นี่บ่อยไหมคะ”
“ตอนที่คุณราเมสยังมีชีวิตอยู่ คุณรามินมาบ่อยครับ คุณรามินจะรู้ทุกซอกทุกมุมเพราะมาพักที่บ้านหลังนี้กับแม่ตั้งแต่เด็กๆ ตอนเด็กคุณราเมสจะไปอยู่กับพ่อเพราะถูกวางตัวเป็นผู้นำของตระกูล แต่พออายุ 12 คุณรามินก็ถูกส่งไปเรียนต่างประเทศเพราะคุณราเมสถูกตรวจพบว่ามีโรคประจำตัว ทำให้คุณรามินต้องพร้อมสำหรับการขึ้นมาแทนพี่ชายได้ตลอดเวลา”
ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง รามินเก่งด้วยตัวเองและถูกฝึกมาให้เก่งด้วย เธอไม่แปลกใจอีกแล้วว่าทำไมเขาถึงรอบคอบ วางแผนได้เป็นขั้นเป็นตอน สีหน้าก็เดาอารมณ์ได้ยาก ยกเว้นตอนยิ้มที่เธอพอจะรู้ว่าต้องมีเรื่องให้ปวดหัวแน่ แต่สิ่งที่รามินเป็นอยู่ในตอนนี้ เป็นสิ่งที่เขาต้องการอยู่แล้วหรือต้องฝืนเป็นให้ได้กันแน่นะ
“ชีวิตของบางคนมองไกลๆ เหมือนมีความสุขดีนะคะ แต่พอมาอยู่ใกล้ๆ ถึงได้รู้ว่าชีวิตของคุณรามินก็ไม่ได้ง่ายเลย” ลัลนาชอบชีวิตที่ได้เลือกว่าจะเรียนอะไรหรือชอบอะไร ได้ตัดสินใจเองช่างอิสระ แต่รามินคงไม่ใช่ เขาเลือกไม่ได้ด้วยซ้ำว่าอยากทำหรืออยากเป็นอะไร ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้วตั้งแต่เกิดมา
อิซามองลัลนาที่ถอนใจเบาๆ ราวกับกำลังคิดเรื่องของรามินแล้วเห็นใจระคนสงสารก็ยิ้มออกมา ลัลนาหันมาเห็นพอดีเลยถาม
“ยิ้มทำไมหรือคะ”
“ที่ผมเล่าหลายๆ อย่างให้คุณลัลนาฟังเพราะอยากให้คุณลัลนาเข้าใจคุณรามินมากขึ้น จะได้รู้วิธีที่จะทำให้คุณรามินรักอย่างไรล่ะครับ” อิซาเปลี่ยนจากพ่อครัวไปเป็นพ่อสื่อแล้ว
ลัลนาหัวเราะไม่คิดว่าอิซาจะมีมุมอบอุ่นแบบนี้ด้วย “เกือบดีแล้วเชียว ฉันอิ่มพอดีเลยค่ะ ขอไปหาห้องลับกับบันไดเวียนดีกว่า”
ลัลนาหยิบโทรศัพท์ติดตัวไปด้วยเพราะคฤหาสน์หลังนี้ใหญ่มาก ไม่งั้นคงไม่เอามาทำโรงแรมได้ เผื่อเธอหลงทางจะได้โทรตามรามินหรืออิซาไปรับ
ผ่านไปไม่กี่นาทีรามินก็กลับมา พอรู้ว่าลัลนากำลังไปตามหาห้องลับก็ส่ายหน้าเพราะเดี๋ยวเถอะได้มีคนติดในห้องลับจนออกมาไม่ได้ ชายหนุ่มจึงสั่งอิซาว่าให้พกโทรศัพท์ไว้เพราะมั่นใจว่าอีกไม่นานลัลนาคงโทรหาเพื่อให้ไปพาตัวออกมาจากห้องลับ ตอนเด็กๆ เขาเคยติดอยู่ในห้องลับเป็นวัน ลัลนาคงมีสภาพไม่ต่างกัน
รามินมีแผนอะไรอีกไหมนะ จริงๆ แล้วรามินก็น่าสงสารเหมือนกันใช่ไหม
ปล. ทุกๆ 2-3 วัน โบว์จะมาลบบทที่เกินจากบทที่ 10 ไปเรื่อยๆ นะคะ จะได้เท่ากับตัวอย่างที่ให้อ่าน MEB ค่ะ ส่วนที่ up ก็ up เรื่อยๆ จนกว่าจะถึงบทที่ 14 ค่ะ
มี E-BOOK แล้ว โบว์ก็ยัง up นิยายต่อนะคะ คิดว่าโบว์จะลงให้อ่านถึงบทที่ 14 นะคะ อย่าว่ากันนะคะที่ลงจนจบไม่ได้
E-BOOK บ่วงรักรามินมาแล้วนะคะใน MEB
E-BOOK บ่วงรักรามินมาแล้วนะคะใน DEK-D
https://dekd.co/w/e/32551 บ่วงรักรามิน
E-BOOK บ่วงรักรามินมาแล้วนะคะในปิ่นโต
บ่วงรักรามิน | ปิ่นโต อีบุ๊ก อ่านสนุก ทุกหมวดทุกแนว
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ
บรรพตี (อัมราน)
แสดงความคิดเห็น