บทที่ 8 ตื่นจากห้วงนิทรา

 บทที่ 8 ตื่นจากห้วงนิทรา

ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง... ดวงตาคู่คมของเอเรนพลันเบิกโพลงขึ้น!

ดวงตาคู่นั้นไม่เพียงแค่ตื่น แต่เต็มไปด้วยประกายสีเงินเรืองรองจางๆ ซึ่งไม่ใช่สีตาปกติของเอเรน แววตาที่ว่างเปล่าเมื่อครู่กลับถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นและพลังอำนาจที่ไม่อาจคาดเดาได้ ราวกับวิญญาณบางอย่างได้ตื่นขึ้นภายในร่างกายที่เคยไร้การป้องกันนั้น

อัศวินทั้งสองชะงักงันด้วยความตกใจอย่างที่สุด ขวานที่กำลังจะฟาดลงมาหยุดค้างกลางอากาศ ร่างกายของพวกเขาแข็งทื่อราวกับถูกสาป ดวงตาของลีร่าในร่างของเอเรนที่จ้องมองมานั้นแฝงไว้ด้วยอำนาจที่กดดันจนทำให้อากาศรอบข้างหนาวเยือก...

ชั่วพริบตาเดียว! ร่างของเอเรนที่เคยนอนแน่นิ่งพลันดีดตัวขึ้นราวกับสปริง มือเรียวคว้าดาบสีนิลจากข้างกายอัศวินคนแรกที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็ว

เสียงคมดาบแหวกอากาศ  ก่อนที่คมดาบจะพาดผ่านลำคอของอัศวินที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างแม่นยำ เลือดสีแดงฉานพุ่งกระฉูด ดาบร่วงหล่นจากมือ

อัศวินคนที่สองเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด ทว่ายังไม่ทันได้ยกขวานขึ้นป้องกัน ร่างของเอเรนก็บิดตัวพลิ้วไหวราวกับเงา พุ่งเข้าหาร่างของเขาในเสี้ยววินาที ปลายเท้าเตะเข้าที่กลางลำตัวของอัศวินอย่างรุนแรงจนร่างนั้นกระเด็นไปชนต้นไม้ใหญ่ เสียงกระดูกหักดังกร๊อบ! อัศวินทรุดลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

“แก...แก...ฟื้นแล้วหรือ!”

อัศวินคนที่สองพยายามเปล่งเสียงออกมา ใบหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว

ดวงตาของเอเรนจ้องมองเขาด้วยประกายเย็นชา ไม่มีการตอบคำพูดใดๆ แต่การเคลื่อนไหวที่ฉับไวและแม่นยำยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ดาบสีนิลในมือตวัดอีกครั้ง พุ่งตรงเข้าเสียบกลางหัวใจของอัศวินผู้นั้นอย่างไร้ความปรานี

ร่างของอัศวินทั้งสองแน่นิ่งไปในที่สุด เลือดสีแดงฉานไหลซึมลงสู่ผืนดิน ย้อมใบไม้ให้เป็นสีเข้ม ลีร่าสะบัดดาบเบาๆ คราบเลือดที่ติดอยู่ก็สลายหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่

         รีล่าสำรวจร่างกายของตนเอง เมื่อหญิงสาวพบว่าร่างของเด็กหนุ่มไม่ได้รับบาดแผลใดหญิงสาวก็ถอนหายใจออกมา โดยที่เธอหารู้ไม่ว่าบัดนี้เส้นผมที่เคยเป็นสีดำของร่างนี้กลับกายเป็นสีฟ้า เหมือนดวงตา หลังจากเธอได้ลงมือสังหารอัศวินทั้งสอง ดาบสีดำสลายเข้าไปในร่างกายของเอเรนในทันที

ลีร่าในร่างของเอเรนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ลมหายใจแผ่วเบา เธอยกมือขึ้นสัมผัสหน้าอก

“ทำไมพลังเวทมนตร์ถึงหายไป”

หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประหลาดใจและหงุดหงิด เธอพยายามรวบรวมสมาธิ เรียกใช้พลังแห่งศาสตราโลหิต แต่กลับพบว่ามันอ่อนแอลงอย่างมาก ราวกับถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น

แต่แล้วพลังบางอย่างที่แตกต่างออกไปก็เริ่มก่อตัวขึ้นภายใน มันไม่ใช่พลังเวทมนตร์ที่เธอคุ้นเคย หากแต่เป็นพลังที่ดิบเถื่อนกว่านั้น เป็นพลังแห่งวิญญาณที่บริสุทธิ์ แข็งแกร่ง และเชื่อมโยงกับร่างของเอเรนโดยตรง

‘นี่คือพลังของผู้กล้า’ ลีร่าคิดอย่างประหลาดใจ

‘นี่มัน……อาจจะเป็นเพราะว่าเราถูกผนึกไว้ในร่างนี้ทำให้พลังของเราและเอเรนเริ่มรวมกัน  มันคงทำให้เวทมนตร์โลหิตสงบลง ทำให้พลังที่แท้จริงของเอเรนตื่นขึ้นมา”

‘แล้วอีกอย่าง  ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงควบคุมสติไม่ได้นานขนาดนี้’

ลีร่าหลับตาลง พยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งเด็กหญิงแปกหน้า ยาพิษสลายพลังเวท อัศวินแห่งอาณาจักร ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดแล่นเข้ามาในความคิดราวกับสายน้ำเชี่ยว เธอจำความรู้สึกอ่อนแรงและเสียงกระซิบขอโทษของเด็กหญิงได้ดี ความรู้สึกผิดหวังและโกรธแค้นปะทุขึ้นในใจ

‘พวกมันหลอกใช้เด็กคนนั้น! หลอกใช้ความหิวโหยของเด็กบริสุทธิ์เพื่อมาจับฉัน!’

ความโกรธเพิ่มพูนขึ้นในอก ดวงตาของลีร่าลุกวาวด้วยความมุ่งมั่นอันแรงกล้า

“หัวหน้าอัศวินเฟรดริค... หัวหน้าหมู่บ้าน พวกแกต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

ลีร่าในร่างเอเรนหันหลังกลับ ตั้งใจจะมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านเฮเมราทันที เพื่อสะสางบัญชีแค้นที่เกิดขึ้น ทว่า... เพียงไม่กี่ก้าว ร่างของเธอก็หยุดชะงัก สายตาพลันเหลือบไปเห็นเงาร่างเล็กๆ ที่ถูกทิ้งไว้ข้างทาง คล้ายกับถูกโยนทิ้งอย่างไร้ค่า

นั่นคือ ร่างของเด็กหญิงไร้ชื่อ!

เธอถูกทิ้งไว้ข้างทางอย่างไร้ซึ่งความเคารพ ราวกับเป็นเศษขยะ ไม่ต่างอะไรจากสัตว์ที่ถูกล่าแล้วทิ้งซาก ร่างกายของเธอซีดเผือด ดวงตาปิดสนิท ใบหน้ายังคงมีคราบน้ำตาแห้งกรัง ความตายที่โหดร้ายถูกมอบให้เธอเป็น "รางวัล"

‘ไม่ต้องสนใจ !’ เสียงหนึ่งในความคิดของลีร่าผุดขึ้นมาอย่างเย็นชา

‘เด็กคนนี้ทรยศเจ้า! มันสมควรตายแล้ว!’

แต่แล้ว… เสียงที่แผ่วเบากว่า เสียงที่มาจากส่วนลึกของจิตใจของลีร่าเอง กลับดังขึ้นมา

“ไม่... เธอคือเด็กบริสุทธิ์ที่ถูกหลอกใช้... เธอไม่สมควรได้รับความตายเป็นเครื่องตอบแทน”

ความขัดแย้งภายในใจปะทุขึ้นอย่างรุนแรง ลีร่าเองก็เคยถูกหลอกใช้ เคยถูกทรยศหักหลังนับครั้งไม่ถ้วนตลอดหลายร้อยปี แต่ดวงตาที่บริสุทธิ์ของเด็กหญิง... น้ำตาและความหวาดกลัวในคืนนั้น... มันยังคงติดอยู่ในห้วงสำนึก

เธอจ้องมองร่างไร้วิญญาณนั้นอย่างเงียบงัน ความรู้สึกมากมายตีรวนอยู่ในอก ในอดีต เธออาจจะเดินผ่านไปโดยไม่แยแส แต่การที่เธอได้มาอยู่ในร่างของเอเรน อาจจะทำให้บางสิ่งในตัวเธอเปลี่ยนไป

‘ฉันจะปล่อยให้ร่างเล็กๆ นี้ถูกทิ้งขว้างเหมือนเศษซากไม่ได้’

ความคิดนั้นแผ่วเบา แต่ก็หนักแน่นในความรู้สึก

ลีร่ารู้ดีว่าการพาเด็กหญิงกลับเข้าไปในหมู่บ้านคือความเสี่ยงอย่างมหันต์ มันคือการประกาศตนว่าเธอไม่ใช่อัศวินทั่วไป และอาจนำพาอันตรายมาสู่เธอมากขึ้น ทว่า... บางสิ่งในใจเธอปฏิเสธที่จะทอดทิ้งร่างไร้วิญญาณนี้

ด้วยการตัดสินใจที่แน่วแน่ ลีร่าในร่างเอเรนก็ค่อยๆ ก้มลง อุ้มร่างอันไร้ซึ่งชีวิตของเด็กหญิงขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ร่างกายเล็กๆ นั้นเบาหวิวราวกับขนนก

“เอาล่ะ...” เธอพึมพำเสียงเบา มองไปยังทิศทางของหมู่บ้านเฮเมราที่ยังคงมีกลุ่มควันลอยขึ้นสู่ฟ้า

“พวกแกต้องชดใช้... และเด็กคนนี้... จะต้องได้รับความยุติธรรม”

แววตาของลีร่าในร่างเอเรนฉายแววเด็ดเดี่ยว ร่างของเธอที่แม้จะไร้พลังเวทมนตร์โบราณ แต่กลับเต็มเปี่ยมด้วยพลังที่ได้รับมาใหม่ อีกทั้งแรงขับเคลื่อนจากความโกรธแค้นที่ปะปนกับความรู้สึกสงสารและความรับผิดชอบที่ก่อตัวขึ้นใหม่ เธออุ้มร่างไร้วิญญาณของเด็กหญิงไว้แนบอก มุ่งหน้ากลับสู่หมู่บ้านเฮเมรา โดยมีจุดหมายที่ชัดเจนกว่าครั้งไหนๆ

การกระทำของลีร่าครั้งนี้จะส่งผลอย่างไรต่อไป? เธอจะจัดการกับหัวหน้าอัศวินและหัวหน้าหมู่บ้านได้อย่างไรด้วยพลังที่เปลี่ยนไป และการนำร่างของเด็กหญิงกลับไปจะมีความหมายอะไรกับชะตากรรมของเธอและหมู่บ้านเฮเมราา