บทที่ 420 ซุ่มโจมตี

ขณะเดียวกันพวกลู่หยางที่อยู่อีกฝั่งของแม่น้ำก็อดจะเผยรอยยิ้มขึ้นมาไม่ได้ หลังจากที่พวกเขาได้ยินบทสนทนาจากระยะไกล ๆ

“แผนการนี้ของหัวหน้าเยี่ยมไปเลยค่ะ” เซี่ยหยู่เว่ยส่งข้อความหาลู่หยาง

“โซลออฟอีเทอนิตี้ก็เป็นพวกระวังตัวมากพอสมควรนะ ในสถานการณ์แบบนี้เขายังรู้จักส่งหน่วยลาดตระเวนออกมาสำรวจเส้นทางล่วงหน้า จากเหตุการณ์นี้ทุกคนจงจำเอาไว้ว่าหน่วยลาดตระเวนควรเป็นคนที่ฉลาดที่สุดและอดทนที่สุดในทีมของตัวเอง ไม่อย่างนั้นพวกเราก็จะเป็นเหมือนโซลออฟอีเทอนิตี้ที่ส่งให้พวกไร้ประโยชน์มาสำรวจเส้นทาง” ลู่หยางตอบกลับ

เซี่ยหยู่เว่ย, เจียงเจ๋อและซุนหยูต่างก็พยักหน้ารับพร้อมกัน

10 นาทีผ่านไป

เสียงฝีเท้าจำนวนมากค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาหาแม่น้ำ ก่อนที่โซลออฟอีเทอนิตี้จะนำผู้เล่น 50,000 คนมาถึงฝั่งเหนือของแม่น้ำมูนสปิริตในที่สุด

“หัวหน้า พวกเราสำรวจเส้นทางได้แค่นี้เพราะข้ามไปอีกฝั่งของแม่น้ำไม่ได้ครับ” เอนดิวรายงาน

“ถ้าข้ามวิธีธรรมดาไม่ได้แล้วทำไมไม่หาวิธีอื่นข้ามไปสำรวจเส้นทางอีกฝั่งหนึ่งก่อนหา! ช่างเถอะถึงจะพูดอะไรไปตอนนี้แต่มันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว นักรบออกมายืนเข้าแถวกัน 10 คนทำหน้าที่ต้านกระแสน้ำเอาไว้ ส่วนคนที่เหลือจับมือกันไปค่อย ๆ เคลื่อนผ่านแม่น้ำไปอย่างช้า ๆ” โซลออฟอีเทอนิตี้ตะโกนสั่งการ

ช่วงเวลาปัจจุบันเป็นช่วงเวลาเร่งด่วนทำให้โซลออฟอีเทอนิตี้ไม่มีเวลาให้ลังเลกับเรื่องอะไรมากนัก เพราะทุกนาทีที่เขาสูญเสียไป มันก็หมายถึงลูกน้องภายในเมืองซีเอ็มเพอเรอร์ที่เสียชีวิตไปหลายร้อยคน

ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากที่โซลออฟอีเทอนิตี้ได้รับรายงานจากชาโดว์ดัสค์ มันก็ทำให้เขารู้สึกเสียวสันหลังเป็นครั้งแรก เพราะใครจะไปคิดว่าลู่หยางจะมีกองกำลังมากถึง 260,000 คนจนทำให้กองกำลัง 220,000 คนภายในเมืองซีเอ็มเพอเรอร์ถูกบดขยี้จนไม่มีทางสู้

ด้วยเหตุนี้เองโซลออฟอีเทอนิตี้จึงต้องการกอบกู้ชื่อเสียงกลับมาให้ได้โดยเร็วที่สุด และถ้าหากเขาต้องการจะบุกยึดป้อมปราการคืน เขาก็จำเป็นจะต้องกลับไปถึงเมืองซีเอ็มเพอเรอร์ให้ได้ภายในคืนนี้ ไม่อย่างนั้นความพยายามกว่า 3 เดือนที่เขาพยายามมาทั้งหมดมันก็จะกลายเป็นเพียงเรื่องที่สูญเปล่า

ไม่นานกำแพงมนุษย์ 10 คนก็ขวางกระแสน้ำเชี่ยวได้สำเร็จ ก่อนที่เฉ่อยู่จะนำกองกำลัง 20,000 คนกลุ่มแรกข้ามแม่น้ำ

เดิมทีเอนดิวอยากจะได้รับคำชมจากโซลออฟอีเทอนิตี้ เขาจึงพยายามชิงรายงานก่อนกรีนเมาเทน อย่างไรก็ตามโซลออฟอีเทอนิตี้กลับด่าพวกเขากลับมา ซึ่งมันก็ทำให้โจรคนอื่น ๆ ภายในทีมไม่พอใจด้วยเช่นกัน

ตามกฎแล้วหลังจากข้ามแม่น้ำ ทีมสำรวจเส้นทางควรจะรีบไปสำรวจเส้นทางด้านหน้าในทันที แต่เนื่องมาจากพวกเอนดิวไม่มีอารมณ์พวกเขาจึงนั่งพักอยู่ห่างจากฝั่งของแม่น้ำประมาณ 50 เมตร

โจรที่อยู่ใกล้ลู่หยางมากที่สุดอยู่ห่างออกไปเพียงแค่ 20 เมตรเท่านั้น แต่ลู่หยางก็ทิ้งตัวนอนราบอยู่ในพุ่มหญ้า ซึ่งถ้าหากว่าพวกโจรไม่เดินทางเข้ามาใกล้ ๆ มันก็ไม่มีทางที่โจรเหล่านั้นจะสังเกตเห็นพวกเขาได้

“โจมตีเลยดีไหมคะ?” เซี่ยหยู่เว่ยถามหลังจากที่ได้เห็นฝ่ายตรงข้ามข้ามแม่น้ำมาได้ 20,000 คนแล้ว

“รอก่อน” ลู่หยางตอบ

ขณะเดียวกันเมื่อโซลออฟอีเทอนิตี้เห็นลูกน้องกลุ่มแรกข้ามแม่น้ำไปได้สำเร็จ เขาจึงส่งข้อความไปถามกรีนเมาเทนว่า

“ข้างหน้ามีศัตรูซุ่มโจมตีอยู่หรือเปล่า?”

“หัวหน้า พวกเราพึ่งข้ามแม่น้ำเสร็จขอนั่งพักกันสักหน่อยแล้วเดี๋ยวเราจะไปสำรวจเส้นทางให้นะครับ” กรีนเมาเทนตอบ

คำตอบของลูกน้องถึงกับทำให้โซลออฟอีเทอนิตี้ชะงักค้างไปอย่างกะทันหัน ซึ่งมันเห็นได้ชัดเลยว่าการสูญเสียป้อมปราการทั้ง 3 แห่งไปพร้อมกัน มันได้ทำให้สถานะของเขาในสายตาของลูกน้องตกต่ำไปจากเดิมมาก

“ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามานั่งพักนะ พวกเราจะกลับไปถึงเมืองซีเอ็มเพอเรอร์หรือเปล่ามันก็จำเป็นจะต้องใช้ฝีมือของพวกนายในการสำรวจเส้นทาง” โซลออฟอีเทอนิตี้พยายามพูดดี ๆ

“เอาล่ะทุกคนไปสำรวจเส้นทางกันต่อได้แล้ว” กรีนเมาเทนหันไปสั่งลูกน้องหลังจากที่เห็นโซลออฟอีเทอนิตี้ยอมก้มหัวให้กับพวกเขา

เอนดิวและโจรคนอื่น ๆ ลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน ก่อนที่พวกเขาจะเดินเข้าไปในพุ่มหญ้าขณะที่ปากยังคงบ่นพึมพำอยู่

ลู่หยางมองไปยังเอนดิวที่ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ก่อนที่เขาจะมองไปยังกองทัพกว่า 20,000 คนของโซลออฟอีเทอนิตี้ที่ข้ามแม่น้ำมาแล้ว จากนั้นเขาก็สั่งให้ทุกคนลุกยืนขึ้นจากพุ่มหญ้าพร้อม ๆ กัน

“แกเป็นใคร?!” เอนดิวอุทานอย่างตกใจเมื่อได้เห็นผู้เล่นปรากฏตัวขึ้นด้านหน้าอย่างกะทันหัน

“ฉันก็คือคนที่จะส่งแกไปลงนรกยังไงล่ะ”

บึ้ม!

ลู่หยางปล่อยลูกไฟขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่ศีรษะของเอนดิวอย่างรุนแรงก่อให้เกิดแสงสว่างวาบอันโดดเด่นท่ามกลางบรรยากาศอันมืดมิด

-6,987

ขณะเดียวกันเอนดิวก็มีพลังชีวิตเพียงแค่ประมาณ 4,000 กว่าหน่วยเท่านั้น การโจมตีในครั้งนี้จึงทำให้เขาถูกส่งกลับไปเกิดใหม่ภายในเมืองเซนต์กอลล์ทันที

เฉ่อยู่ที่กำลังจัดกำลังอยู่ตรงบริเวณริมแม่น้ำรีบหันไปทางแสงสว่างด้วยความตกใจ 

“ใคร? พวกแกเป็นใคร?!”

สายลมอันรุนแรงเริ่มพัดก้อนเมฆเหนือท้องฟ้าไปเผยให้เห็นสีหน้าอันเคร่งขรึมของลู่หยางและผู้เล่นกว่า 110,000 คนที่อยู่ทางด้านหลัง

“ฉันลู่หยางแห่งบลัดบราเธอร์กำลังรอพวกแกอยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้ว เอาล่ะทุกคนเริ่มลงมือจู่โจมได้” ลู่หยางตะโกนสั่งการ

“ทุกคนตามฉันมา” เซี่ยหยู่เว่ยกล่าวพร้อมกับชูดาบขึ้นไปบนฟ้า

สมาชิกทั้ง 110,000 คนแบ่งทีมย่อยออกเป็นทีมละ 20 คนเข้าจู่โจมกองกำลัง 30,000 คนของเฉ่อยู่ที่เพิ่งขึ้นจากน้ำอย่างบ้าคลั่ง

“แบ่งทีมย่อย 20 คนเริ่มใช้เมเทโอเชาเวอร์ได้เลย” ลู่หยางหันไปสั่งกับแบล็คเฟลม

“ครับ” แบล็คเฟลมรับคำสั่งก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องทางด้านหลัง

“หน่วยที่ 2 ออกมาเริ่มใช้เมเทโอเชาเวอร์โจมตีได้”

นักเวทไฟ 20 คนเดินออกมาจากทีมของนักเวท ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มท่องคาถาทำให้ใน 30 วินาทีต่อมากลุ่มเมฆดำก็ครอบคลุมพื้นที่ในรัศมี 2 กิโลเมตรบริเวณทางฝั่งใต้ของแม่น้ำมูนสปิริตที่สมาชิกดีวายโซลกำลังยืนสับสนอยู่

ขณะเดียวกันเจียงเจ๋อก็นำกองกำลังสังหารศัตรูได้อย่างง่ายดาย ทำให้สมาชิกดีวายโซลทั้ง 30,000 คนถูกสังหารจนเกือบหมดในพริบตา สมาชิกที่เหลือรอดไปได้ก็พยายามกระโดดลงน้ำเพื่อทำการหลบหนี

โซลออฟอีเทอนิตี้ยืนมองดูลูกน้องถูกสังหารจากอีกฝั่งของแม่น้ำด้วยความโกรธ ก่อนที่เขาจะพยายามออกคำสั่งเพื่อให้ทุกคนถอยกลับมา

“หนีกลับมาก่อน รีบว่ายน้ำกลับมาเดี๋ยวนี้!”

อย่างไรก็ตามถึงโซลออฟอีเทอนิตี้จะไม่ได้ตะโกนออกคำสั่ง แต่ทุกคนก็พยายามว่ายน้ำหนีอย่างสุดชีวิตอยู่แล้ว แต่เนื่องมาจากกระแสน้ำอันเชี่ยวกรากทำให้พวกเขาไม่สามารถจะว่ายน้ำกลับไปได้ง่าย ๆ

ในระหว่างที่คนส่วนใหญ่ว่ายน้ำไปได้เพียงแค่ครึ่งทาง ลู่หยางก็นำแบล็คเฟลมและนักเวทไฟอีก 60 คนมาถึงริมฝั่งได้ในที่สุด

“แบ่งทีมย่อย 20 คนใช้เมเทโอเชาเวอร์ฆ่าพวกมันให้หมด” ลู่หยางออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น

แบล็คเฟลมพยักหน้ารับ ก่อนที่เขาจะหันไปออกคำสั่งนักเวทภายในทีม

“เป้าหมายคือศัตรูในแม่น้ำ แบ่งกำลังโจมตีให้ครอบคลุมทั่วทั้งพื้นที่ อย่าปล่อยให้ใครหนีรอดไปได้เป็นอันขาด”

นักเวทไฟภายในทีมพยักหน้ารับ ก่อนที่พวกเขาจะแยกกันออกไปแล้วเริ่มร่ายคาถาขึ้นมาพร้อมกัน

ระหว่างนั้นสมาชิกดีวายโซลในแม่น้ำก็พยายามว่ายไปยังฝั่งเหนือของแม่น้ำอย่างบ้าคลั่ง อย่างไรก็ตามหลังจากที่เวลาได้ผ่านพ้นไปประมาณ 30 วินาที นักเวทไฟทางฝั่งของลู่หยางก็ร่ายเวทมนตร์ต้องห้ามเสร็จเรียบร้อยแล้ว

อุกกาบาตเริ่มถล่มลงมาจากท้องฟ้า ก่อนที่ผู้เล่นนับหมื่นคนในแม่น้ำจะถูกสังหารไปในพริบตาเหลือผู้โชคดีที่รอดชีวิตไปได้เพียงแค่ไม่กี่สิบคน

โซลออฟอีเทอนิตี้มองข้ามฝั่งแม่น้ำไปที่ลู่หยางด้วยแววตาอันโกรธแค้น ก่อนที่เขาจะชี้นิ้วไปยังนักเวทหนุ่มและด่าขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“ไอ้สารเลว! แกจะโหดร้ายมากเกินไปแล้ว”

ลู่หยางเผยรอยยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า

“ประธานโซลออฟอีเทอนิตี้ ในเมื่อคุณได้เข้าร่วมสงครามแย่งชิงของโลกใบนี้แล้วก็อย่าถือโทษโกรธคนอื่นว่าพวกเขาใช้วิธีการอันโหดร้ายเลย เรื่องระหว่างพวกเรามันยังอีกยาวไกล ฉันแนะนำให้คุณพากำลังกลับไปป้อมปราการแบล็คร็อคจะดีกว่า ตราบใดก็ตามที่ฉันยังอยู่กองทัพของคุณก็ไม่มีทางกลับไปที่เมืองซีเอ็มเพอเรอร์ได้หรอก”

“ดี! เรื่องของเรามันมีอีกยาวไกล จำเอาไว้ว่าความอัปยศในวันนี้ ฉัน โซลออฟอีเทอนิตี้จะตอบแทนแกกลับไปเป็น 2 เท่า” โซลออฟอีเทอนิตี้ตะโกนด้วยความโกรธจนเขาแทบจะกระอักเลือดออกมา