บทที่ 348: เจ้ากับข้าเป็นคนประเภทเดียวกัน

ภายในเวลาเพียงครึ่งวัน โรงเตี๊ยมแห่งนี้ก็มีชีวิตชีวาขึ้นมา

พวกมู่ไป๋ไป่ยังคงพักอยู่ด้านบนโดยที่ไม่มีใครออกมาด้านนอก และอาหารทั้ง 3 มื้อก็จะมีเสี่ยวเอ้อร์นำไปส่งที่ชั้นบนไม่ขาด

ในวันนี้หญิงสาวแทบจะมายืนรออยู่ที่ริมหน้าต่างอยู่ทั้งวัน

จนกระทั่งตอนเย็นนางจึงจะเห็นเหยี่ยวตัวใหญ่บินกลับมา

พอมู่ไป๋ไป่เห็นว่าหลอดไม้ไผ่ที่ผูกอยู่ที่ข้อเท้าของชางหลานหายไปแล้ว เธอก็ดูสดใสมากขึ้น “พี่รองของข้าได้รับจดหมายแล้วหรือยัง?”