บทที่ 271 หัวสัตว์โบราณ

“เอาไป ฉันให้” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับหยิบคำรับรองกองทัพหมอกโลหิตให้กับเสี่ยวเหลียง

“มันคืออะไรเหรอครับ?” เสี่ยวเหลียงถาม

“มันคือใบเปลี่ยนอาชีพนักรบที่เก่งที่สุดในเกมนี้ หลังจากนายเปลี่ยนอาชีพแล้วแม้แต่ฉันก็สู้นายไม่ได้อีกต่อไป” ลู่หยางตอบ

เสี่ยวเหลียงยกมือขึ้นมาเกาศีรษะ ก่อนที่จะส่งคืนคำรับรองให้กับลู่หยาง

“ถ้ามันดีขนาดนั้นลูกพี่ก็อย่าให้ผมเลย ผมเชื่อว่าในหมู่พี่น้องของเรามันมีคนที่มีพรสวรรค์ดีกว่าผมอยู่แล้ว การเอามาให้ผมมันเป็นเรื่องน่าเสียดายเปล่า ๆ”

“นายเก็บเอาไว้เถอะ แล้วสักวันฉันจะฝึกฝนนายให้กลายเป็นผู้เล่นชั้นยอดให้ได้” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ก็ได้ครับ” เสี่ยวเหลียงตอบหลังจากหยุดคิดไปครู่หนึ่ง

ลู่หยางหยิบเงิน 500 เหรียญทองออกมายื่นให้เสี่ยวเหลียงแล้วพูดว่า

“ตอนเข้าไปในกองทัพ นายจะมีโอกาสได้เรียนรู้สกิลใหม่ ๆ ตอนนั้นใช้เงินนี่เรียนรู้สกิลได้ตามสบาย ถ้าเงินไม่พอก็ให้รีบบอกฉันมาได้เลย” ลู่หยางกล่าว

“มันต้องใช้เงินเยอะขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” เสี่ยวเหลียงเริ่มลังเลอีกครั้ง

“ไม่เยอะหรอก นี่คือสกิลของหนึ่งในอาชีพที่ดีที่สุดของเกมเลยนะ การลงทุนเรียนสกิลพวกนั้นย่อมเป็นเรื่องที่คุ้มค่าอย่างแน่นอน” ลู่หยางกล่าว

สีหน้าของเสี่ยวเหลียงเปลี่ยนไปอย่างจริงจัง เพราะเงิน 500 เหรียญทองมีค่าเท่ากับ 150,000 เครดิต แล้วเงินจำนวนนี้มันก็ทำให้เสี่ยวเหลียงรู้สึกได้ถึงความคาดหวังที่มีมาจากลู่หยาง

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปกับนายแล้วจะแวะซื้อวัตถุดิบบางอย่างด้วย” ลู่หยางกล่าว

สถานที่ตั้งของกองทัพหมอกโลหิตอยู่ตรงบริเวณสนามประลองของเมืองเซนต์กอลล์ ซึ่งบริเวณใกล้ ๆ เป็นย่านการค้าอันคึกคัก ลู่หยางจึงอยากจะเดินดูตลาดสักหน่อยว่ามันพอจะมีของที่น่าสนใจอะไรมาวางขายบ้างไหม

หลังจากเซิร์ฟเวอร์เปิดให้บริการมานานกว่า 2 เดือน ย่านการค้าทางทิศตะวันออกของเมืองก็กลายเป็นตลาดที่มีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก ในทุก ๆ วันจะมีผู้เล่นมาตั้งแผงขายของมากกว่า 5,000 คนและมีผู้เล่นหมุนเวียนเข้ามาเดินซื้อหาของในตลาดมากกว่า 100,000 คน

ร้านที่ใหญ่ที่สุดในย่านนี้คือร้านขายยาเพลิงโลหิตที่ลู่หยางเป็นคนสร้างขึ้นมานั่นเอง ซึ่งในปัจจุบันมันเป็นร้านขายยาสูง 6 ชั้นที่มีความเด่นสะดุดตาเป็นอย่างมาก

ลู่หยางพาเสี่ยวเหลียงเดินไปยังย่านการค้า ซึ่งหลังจากที่เขาไปถึงร้านขายยา พวกเขาก็ได้พบว่าฝั่งตรงข้ามของร้านมีร้านค้าประมูลมาเปิดใหม่โดยใช้ชื่อว่าร้านออเนสท์

“ยินดีต้อนรับครับคุณจาง เชิญเข้าไปด้านในได้เลยครับ” เย่กู่ซิงคอยยืนต้อนรับลูกค้าอยู่หน้าประตูด้วยรอยยิ้ม

“ธุรกิจใหม่ของบลัดเติสตี้งั้นเหรอ?” ลู่หยางพึมพำพร้อมกับขมวดคิ้ว

เมื่อก่อนร้านตรงนี้เคยเป็นร้านของผู้เล่นที่ชื่อว่าเฟิงฮั่ว ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะยอมขายมันให้กับบลัดเติสตี้” เสี่ยวเหลียงกล่าว

ความนิยมของร้านเพลิงโลหิตทำให้ร้านค้าที่อยู่โดยรอบพลอยได้รับผลกำไรที่ดีตามไปด้วย แม้แต่ร้านค้าที่เปิดให้เช่าก็สามารถทำกำไรได้สูงมาก การยอมขายร้านในทำเลดี ๆ แบบนี้จึงเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

“เดี๋ยวฉันขอไปดูหน่อย นายไปจัดการทุกอย่างคนเดียวได้เลย ถ้ามีปัญหาอะไรให้รีบติดต่อมาหาฉันทันที” ลู่หยางกล่าว

“ได้ครับ” เสี่ยวเหลียงตอบ

หลังแยกย้ายจากเสี่ยวเหลียง ชายหนุ่มก็เดินไปหลบใกล้ ๆ ร้านขายยาและเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ได้ใช้เสื้อคลุมปลอมตัวเปลี่ยนเป็นผู้เล่นคิ้วหนาเดินปะปนไปกับฝูงชนจนถึงประตูของร้านประมูล

“ยินดีต้อนรับครับคุณลูกค้า เชิญเข้าไปเลือกซื้อหาของที่อยู่ด้านในได้เลย” เย่กู่ซิงเชิญชวนโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าผู้เล่นที่อยู่ตรงหน้าแท้ที่จริงแล้วคือลู่หยาง

“ที่นี่ขายอะไรบ้าง?” ลู่หยางถาม

“ที่นี่มีทุกอย่างครับ ตั้งแต่อุปกรณ์, น้ำยา, บลูปริ้นและสูตรต่าง ๆ ซึ่งในอีกสักครู่ก็จะมีการจัดประมูลด้วย ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าสนใจจะเข้าไปดูด้านในไหมครับ?” เย่กู่ซิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“อือ” ลู่หยางตอบ

“เงินมัดจำแรกเข้าอยู่ที่ 500 เหรียญทองครับ” เย่กู่ซิงกล่าว

เรื่องนี้ถือว่าเป็นกฎพื้นฐานของร้านค้าประมูลเพื่อป้องกันไม่ให้คนเข้ามาทำการก่อกวน มันจึงจำเป็นจะต้องมีค่าแรกเข้าเพื่อคัดกรองผู้เล่น

ลู่หยางหยิบเงิน 500 เหรียญทองออกมาอย่างง่ายดาย ก่อนจะพูดว่า

“ก่อนเริ่มประมูลช่วยแจ้งผมด้วย ตอนนี้ผมขอเดินดูของรอบ ๆ ก่อน”

“ได้ครับ นี่คือตั๋วมัดจำ ช่วยเก็บมันเอาไว้ดี ๆ นะครับ หลังจากการประมูลจบลงแล้วก็สามารถนำตั๋วใบนี้มาแลกเงินคืนกับผมได้เลย” เย่กู่ซิงพูดอย่างมืออาชีพ

“อือ” ลู่หยางพยักหน้ารับพร้อมกับคิดในใจว่าเย่กู่ซิงมีความสามารถที่หลากหลายจริง ๆ แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายเลือกไปอยู่กับบลัดไทแรนท์

หลังเดินเข้ามาภายในโรงประมูล สิ่งแรกที่ลู่หยางเห็นคือโถงด้านล่างที่มีความกว้างประมาณ 1,000 ตารางเมตรและมีลูกค้าเกือบ 100 คนกำลังเดินดูสินค้าที่จัดวางบนเคาน์เตอร์

เคาน์เตอร์ภายในร้านแบ่งออกเป็น 5 โซนได้แก่โซนอุปกรณ์, โซนบลูปริ้น, โซนน้ำยา, โซนหนังสือสกิลและโซนของพิเศษ

“ทำไมบลูปริ้นชุดระดับเงินเลเวล 10 ถึงมีราคาตั้ง 20 เหรียญทอง นี่มันจะแพงขูดเลือดขูดเนื้อกันเกินไปแล้ว”

“สูตรยาก็แพงมาก แค่สูตรยาเพิ่มค่าสติปัญญาก็โดนตั้งราคาเอาไว้ตั้ง 5 เหรียญทอง”

…

ลูกค้าหลาย ๆ คนเริ่มบ่นกับผู้ติดตามเมื่อได้เห็นว่าสินค้าเหล่านี้มีราคาแพงมาก และในขณะเดียวกันหลังจากได้เห็นราคาของสินค้า ลู่หยางก็สามารถสรุปได้เลยว่าร้านค้าประมูลของบลัดเติสตี้มีเป้าหมายเจาะตลาดไปยังลูกค้ากลุ่มไฮเอนด์

ชายหนุ่มเดินดูของไปทีละเคาน์เตอร์ และเมื่อเขาเดินมาจนถึงโซนไอเท็มพิเศษ ศีรษะของสัตว์โบราณชนิดหนึ่งมันก็ทำให้เขาหยุดฝีเท้าลงอย่างกะทันหัน

“คุณลูกค้าสนใจหัวสัตว์โบราณตัวนี้งั้นเหรอครับ? ราคาของมันแค่ 100 เหรียญทองเท่านั้นเอง” พนักงานขายเริ่มเข้ามาแนะนำสินค้าด้วยรอยยิ้ม

ลู่หยางสามารถจดจำพนักงานขายคนนี้ได้เป็นอย่างดี โดยเขามีชื่อว่าโกลเดนอบาคัส ซึ่งเป็นคนที่คอยดูแลด้านการเงินของบลัดไทแรนท์และอีกฝ่ายก็ถือว่าเป็นคนที่ค่อนข้างฉลาดเลยทีเดียว

“ขอรายละเอียดของมันหน่อยได้ไหม? พอดีว่าฉันเป็นพวกชอบสะสมของแปลก” ลู่หยางกล่าว

“ได้แน่นอนครับ หัวสัตว์โบราณชิ้นนี้พวกเราได้รับมันมาจากบอสตัวหนึ่งแต่ไม่รู้ว่ามันเอาไปไว้ใช้ทำอะไร พวกเราจึงตัดสินใจนำมันมาวางขาย ถ้าคุณรู้ถึงคุณค่าของมันราคา 100 เหรียญทองก็ไม่ถือว่าเป็นราคาที่แพงเลย” โกลเดนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ลู่หยางหยิบหัวสัตว์โบราณขึ้นมาดูซึ่งมันมีขนาดเพียงแค่ครึ่งฝ่ามือเท่านั้น บนหัวของมันมีเขาอยู่ 2 อันคล้ายกับว่ามันเป็นหัวของปีศาจ

หัวสัตว์โบราณ 

รายละเอียด หัวสัตว์ที่แผ่พลังงานแปลก ๆ ออกมาราวกับว่ามันมีความลับซ่อนอยู่ข้างใน

“ไม่เอาดีกว่า ฉันแค่อยากจะได้มันไปสะสม แต่ร้อยเหรียญทองน่าจะแพงเกินไปหน่อย” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับคืนหัวสัตว์โบราณให้กับโกลเดน

ความจริงแล้วไอเท็มชิ้นนี้บลัดเติสตี้ได้พบมาจากสุสานปีศาจโบราณเลเวล 5 ไม่ได้ดรอปมาจากบอสอย่างที่อีกฝ่ายได้กล่าวอ้างเอาไว้ แล้วถึงแม้ว่าผู้บริหารระดับสูงหลาย ๆ คนภายในกิลด์จะพยายามศึกษามันมานาน แต่พวกเขาก็ไม่พบข้อมูลที่เป็นประโยชน์ใด ๆ เลย พวกเขาจึงตัดสินใจเก็บมันเอาไว้ภายในคลังกิลด์จนกระทั่งถูกนำออกมาวางขายในวันนี้

โกลเดนทำหน้าที่นำของต่าง ๆ ที่ไม่ได้ใช้งานจากภายในคลังออกมาวางขาย และเนื่องมาจากหัวสัตว์โบราณได้ปล่อยพลังงานออกมาอย่างลึกลับ เขาจึงนำเรื่องนี้มาใส่สีตีไข่แต่งเป็นเรื่องราวและตั้งราคาของมันเอาไว้ที่ 100 เหรียญทอง

หลังจากเปิดร้านสินค้าชิ้นนี้ก็ดึงดูดลูกค้าได้หลายคน แต่น่าเสียดายที่พวกเขาเห็นราคา 100 เหรียญทอง ทุกคนต่างก็ล้มเลิกความคิดที่จะซื้อมันกลับไปด้วยกันทุกคน

โกลเดนนึกถึงในตอนที่ตัวเองนำของชิ้นนี้ออกมาและรับรองกับบลัดไทแรนท์ว่าเขาจะขายมันออกไปได้ราคาสูงอย่างแน่นอน เขาจึงรีบถามลู่หยางขึ้นมาว่า

“ไม่ทราบว่าลูกค้ามีราคาในใจเท่าไหร่ครับ?”

“1 เหรียญทอง เพราะสำหรับฉันมันก็แค่ของสะสมที่สวยงามก็เท่านั้นเอง” ลู่หยางตอบ

โกลเดนส่ายหัวอย่างผิดหวังพร้อมกับพูดว่า

“ถ้าราคาไม่ถึง 20 เหรียญทอง ผมก็ขายมันให้กับคุณไม่ได้จริง ๆ”

ลู่หยางหยิบเงินออกมา 20 เหรียญทองพร้อมกับพูดว่า

“ถ้างั้นก็ตกลงที่ราคานี้”

โกลเดนมองไปยังลู่หยางพร้อมกับกระพริบตาปริบ ๆ และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่ามันมีอะไรบางอย่างผิดปกติ

“คุณรู้ความลับของมันงั้นเหรอ?!” โกลเด้นพูดอย่างตื่นเต้นหลังจากที่เขาส่งหัวสัตว์โบราณให้กับลู่หยาง

“คงจะใช่ล่ะมั้ง” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เป็นการต่อราคาที่ทำตามไม่ได้จริง ๆ ใครต่อราคาแบบสวย ๆ อย่างลู่หยางได้บ้างแสดงตัวหน่อยยย