บทที่ 255: ชุนกงถู (เข้าสู่พาร์ทโต)

 “หืม?” เมื่อหลัวเซียวเซียวเห็นว่ามู่ไป๋ไป่มีท่าทีกระตือรือร้นเพียงใด นางจึงเลียนแบบท่าทางของอีกฝ่ายโดยการพยายามแนบหูเข้ากับประตู

ในเวลาเดียวกันที่ประตูลานบ้าน เซียวถังถังที่กำลังตามหาคนอยู่บังเอิญเห็นมู่ไป๋ไป่กับหลัวเซียวเซียวเกาะติดอยู่บริเวณประตูเรือนหอ ซึ่งคนหนึ่งอยู่ทางซ้ายส่วนอีกคนอยู่ทางขวา ในขณะที่จื่อเฟิงกำลังถือขาหมูขึ้นกัดด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

จากนั้นนางก็เหลือบไปมองเด็กหนุ่มและถามเขาว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่

จื่อเฟิงอ้าปากกำลังจะตอบว่า ‘พวกเขาแค่อยากมาร่วมพิธีปลุกห้องเจ้าสาว’ แต่เมื่อนึกถึงคำเตือนขององค์หญิงหกเมื่อครู่นี้ เขาก็ทำได้เพียงกลืนคำพูดลงท้องไปแล้วส่ายหัวด้วยท่าทางเศร้าสร้อยเหมือนเดิม

ซึ่งนั่นได้ไปกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเซียวถังถังขึ้นมา นางรีบวิ่งเข้าไปหามู่ไป๋ไป่พร้อมกับตะโกนเสียงดังว่า “ไป๋ไป่! ท่านกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?” 

 “ท่านมาผิดห้องหรืออย่างไร? นี่คือเรือนหอหลังใหม่ของท่านอาจารย์กับอาจารย์พ่อ ข้าเพิ่งมาที่นี่ตอนกลางวัน” 

ทางด้านมู่ไป๋ไป่ตกใจมากจนขนทั่วร่างกายตั้งชัน เธออยากจะพุ่งเข้าไปปิดปากเด็กหญิง แต่มันก็ยังสายเกินไป

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกจากด้านใน และสีหน้าแดงเข้มของอวี้เซิ่งก็ปรากฏสู่สายตาของพวกเธอ

 “มู่ไป๋ไป่ พระองค์อยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย!” 

 “อะแฮ่ม! อวี้เซิ่งใจเย็น ๆ ข้าแค่เดินผ่านมาเอง!” คนตัวเล็กรีบแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ

 “ข้าไม่แปลกใจเลย! เมื่อกี้ข้าได้ยินเสียงพระองค์ ให้ตายเถอะ ทั้งที่ยังเด็กขนาดนี้ แต่กลับไม่เคยเรียนรู้อะไรเลยนอกจากชอบเลียนแบบคนที่มาสร้างปัญหาในพิธีสมรสของข้า พรุ่งนี้ข้าจะเขียนจดหมายส่งไปเมืองหลวงเพื่อร้องเรียนพระองค์!” 

 “อวี้เซิ่งใจร้าย” เด็กหญิงทำหน้าบูดบึ้ง “ข้าอุตส่าห์แอบเตรียมของขวัญสุดพิเศษเอาไว้ให้ท่านกับท่านอาจารย์แล้ว แต่ท่านกลับมาต่อว่าข้า แถมยังไม่ยอมรับมันอีก!” 

 “ช่างเป็นของขวัญที่พิเศษสุด ๆ ไปเลย มู่ไป๋ไป่ ข้าจะบอกพระองค์ให้นะ แม้ว่าวันนี้พระองค์จะมอบตำราวิชายุทธเก่าแก่กับข้า แต่มันก็ไร้ประโยชน์! พระองค์เลิกวุ่นวายได้แล้ว!” 

ท่ามกลางเสียงตะคอกของชายหนุ่ม มู่ไป๋ไป่ก็ดึงหลัวเซียวเซียวกับเซียวถังถังวิ่งหายไปจากเรือน

ทางด้านจื่อเฟิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายเขาก็เดินกลับไปหลังจากที่ถูกอวี้เซิ่งจ้องเขม็ง

ไม่นานความเงียบก็กลับคืนสู่เรือนหลังกว้าง

บรรยากาศเสน่หาที่เคยฟุ้งกระจายอยู่ในเรือนหอบัดนี้ได้ปลิวสลายไปตามสายลม

อวี้เซิ่งมองดูแสงจันทร์ที่ลานบ้านแล้วถอนหายใจหนัก ๆ

 “ท่านถอนหายใจทำไม?” เจียงเหยาจับมือสามีหนุ่มเบา ๆ แล้วพาเขาเดินกลับมาที่ห้องหอก่อนจะปิดประตู “เอาไว้ข้าจะจัดการสั่งสอนพวกนางพรุ่งนี้เอง” 

พอชายหนุ่มได้ยินน้ำเสียงปลอบประโลมจากภรรยาสาว เขาก็เม้มปากสักพักก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าเอวบางของอีกคนด้วยฝ่ามือใหญ่ จากนั้นก็พานางเดินเข้าไปที่ข้างเตียง “ตกลง ขอบคุณภรรยา” 

เจียงเหยาตกใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายเรียกนางว่า ‘ภรรยา’ นางจึงรีบเสหน้าหลบสายตาของเขาไปอย่างเขินอาย

แล้วบรรยากาศก็กำลังเป็นไปตามครรลองของมัน อวี้เซิ่งโน้มตัวเข้าไปหาภรรยาสาวกำลังจะสัมผัสริมฝีปากสีแดงสดของนาง แต่แล้วจู่ ๆ หญิงสาวก็ส่งเสียง “เอ๊ะ” เบา ๆ

 “ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างอยู่ใต้ผ้าห่ม” เจียงเหยาเอื้อมมือไปคลำใต้ผ้าห่มอึดใจหนึ่งก่อนจะพบถุงผ้าสีน้ำเงิน

อวี้เซิ่งตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อนึกถึงสิ่งที่มู่ไป๋ไป่เพิ่งพูดเมื่อสักครู่ เขาก็ส่ายหัวเบา ๆ “นี่น่าจะเป็นของขวัญที่องค์หญิงหกเตรียมไว้ให้พวกเรา” 

 “น้องหญิง เจ้าอย่าได้สนใจของขวัญที่นางมอบให้เลย อย่างที่ข้าเคยพูดเอาไว้ แม้ว่านางจะมอบตำราวิชายุทธเก่าแก่ให้กับข้า แต่ข้าก็จะไม่มีวันแตะต้องพวกมัน…” 

ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันพูดจบ เขาก็เห็นชัดเจนว่ามีอะไรอยู่ในถุงผ้า

ตำราเล่มนี้ดูเรียบง่ายไม่มีอะไรโดดเด่นมาก มีเพียงอักษรที่เขียนว่า ‘ชุนกงถู*’ นั่นถึงกับทำให้เขาสำลักน้ำลายตัวเอง 

*ชุนกงถู (春宫图) หรือภาพวาดอีโรติกประเภทหนึ่ง ในสมัยราชวงศ์ถัง หนังสือภาพวาดการเสพสังวาสเริ่มเป็นที่นิยมอย่างแพร่หลาย จนมาถึงช่วงครึ่งหลังของราชวงศ์หมิง ชุนกงถูจึงเริ่มได้รับความนิยมขึ้นมา หนังสือเหล่านี้มีส่วนช่วยด้านเพศศึกษาในสมัยนั้นเป็นอย่างมาก ในขณะเดียวกัน คนโบราณก็มีความเชื่อว่าหนังสือพวกนี้จะช่วยขับไล่สิ่งชั่วร้าย

 “มู่ไป๋ไป่ ยัยเด็กนั่น!” เจียงเหยากำลังจะโยนตำราทิ้งไปพร้อมกับใบหน้าที่เห่อร้อน แต่อวี้เซิ่งกลับห้ามนางเอาไว้เสียก่อน

 “น้องหญิง ได้โปรด… เก็บตำราเล่มนี้เอาไว้” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อย่างน้อยมันก็เป็นความปรารถนาดีจากลูกศิษย์ของเจ้า แล้วเราจะได้ใช้ประโยชน์มันในค่ำคืนนี้” 

 “อวี้เซิ่ง ท่านมันคนไร้ยางอาย!” บัดนี้หมอสาวรู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองถูกไฟไหม้ “ไหนท่านบอกว่าจะไม่รับน้ำใจไม่ว่ามู่ไป๋ไป่จะมอบอะไรให้ท่านไม่ใช่หรือ?” 

คนเป็นสามีหยิบตำราขึ้นมาอย่างหน้าไม่อายแล้วพูดว่า “ข้าพูดเช่นนั้นหรือ? เจ้าคงจำผิดแล้วล่ะ” 

 “อวี้เซิ่ง!” เจียงเหยาถลึงตาใส่อีกฝ่ายด้วยความโกรธ แต่คำพูดต่อมาทั้งหมดก็กลืนหายไปในปากของอวี้เซิ่ง

จากนั้นหน้าต่างที่ถูกทาด้วยสีแดงก็สะท้อนเงาร่างใกล้ชิดของชายหญิง 2 คน

…

ในเวลาเดียวกัน มู่ไป๋ไป่ยังคงลากหลัวเซียวเซียวกับเซียวถังถังไปตลอดทางโดยไม่หยุดจนกว่าจะมาถึงเรือนพักของตัวเอง

 “เซียวถังถัง เจ้าอยากจะฆ่าข้าหรืออย่างไร!” มู่ไป๋ไป่หายใจหอบพร้อมกับยืนเท้าเอว

 “หา?” เซียวถังถังโต้กลับไปว่า “ใครจะไปรู้ว่าท่านกำลังทำเรื่องไม่ดีอยู่ แถมยังเลวร้ายสุด ๆ ไปเลย ครั้งต่อไปที่ท่านจะทำอะไรเช่นนี้ ท่านก็บอกข้าสิ ข้าจะได้ช่วยท่าน!” 

 “...ข้าซาบซึ้งใจจริง ๆ” มู่ไป๋ไป่ได้แต่พูดเช่นนี้ออกไป

 “ฮี่ ๆๆ ด้วยความยินดี เราเป็นสหายกันนี่นา” เซียวถังถังเรียกคืนรอยยิ้มสดใสและรีบเข้าไปจับแขนอีกคนแกว่งไปมาอย่างมีความสุข “ไป๋ไป่ ท่านคิดว่าอาจารย์จะโกรธหรือไม่? พรุ่งนี้เราจะถูกนางลงโทษหรือไม่?” 

คนถูกถามเกาหัวเบา ๆ แล้วคิดว่าถ้าอวี้เซิ่งเห็นของขวัญที่เธอมอบให้เขาแล้วยังคิดที่จะให้เจียงเหยาลงโทษพวกเธอ ชีวิตของเขาคงจะไร้รสชาติเกินไป

คืนนั้นที่หุบเขาหมอเทวดาก็มีเรื่องวุ่นวายจนถึงรุ่งสาง

…

นับตั้งแต่มาถึงหุบเขาหมอเทวดา มู่ไป๋ไป่ก็รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมาก

นอกจากการไปเรียนทุกวัน เธอก็ต้องคอยติดตามเซียวถังถังและช่วยนางเก็บกวาดเรื่องยุ่งเหยิงอยู่ตลอด ซึ่งสภาพของเธอในตอนนั้นน่าสังเวชมาก

มากจนเธออยากเขียนจดหมายสัก 10 ฉบับถึงเซียวถังอี้โดยเนื้อความกล่าวว่าเขาขี้โกง และขอให้เขามารับตัวเซียวถังถังกลับไปโดยเร็วที่สุด

อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้ว่าเจ้าสัตว์ประหลาดจะได้รับจดหมายของเธอหรือไม่ พูดง่าย ๆ ก็คือ เขาไม่เคยตอบกลับจดหมายที่เธอส่งไปเลยสักครั้ง

และแล้วเวลา 12 ปีก็ผ่านไปในชั่วพริบตา

ในช่วง 12 ปีที่ผ่านมา แคว้นเป่ยหลงสงบสุขมาตลอด ทว่าปัจจุบันในยุทธภพกลับมีปัญหาเกิดขึ้นอีกครั้ง แล้วหุบเขาหมอเทวดาก็เปลี่ยนหัวหน้าเช่นกัน

อดีตเจ้าหุบเขาได้สละตำแหน่ง และได้ส่งมอบตำแหน่งนี้ให้กับเจียงเหยา

อีกทั้งการชุมนุมจอมยุทธ์ก็กำลังจะมาถึงเร็ว ๆ นี้ เจียงเหยากับอวี้เซิ่งจึงได้รับเทียบเชิญในนามของหุบเขาหมอเทวดา และปล่อยให้มู่ไป๋ไป่กับเซียวถังถังคอยดูแลหุบเขาหมอเทวดาเพียงลำพัง

 “เซียวถังถัง! อย่าให้ข้าจับตัวเจ้าได้นะ ข้าจะแทงเจ้าให้ยับเลย!” 

บนเส้นทางในป่า หญิงสาวร่างผอมในชุดสีขาวพึมพำกับตัวเองในขณะที่รีบเดินไปยังที่ตั้งของหุบเขาหมอเทวดา

แต่สิ่งที่โดดเด่นก็คือมีสัตว์มากมายอยู่แทบเท้าของนาง

ดูเหมือนว่าสัตว์พวกนี้จะมีสติปัญญาสูง พวกมันมารวมตัวกันรอบ ๆ ตัวหญิงสาวอย่างเป็นระเบียบและส่งเสียงร้องเบา ๆ

 “ข้าเห็นด้วยตาตัวเอง! ข้ารู้ว่านางเป็นคนไปหาเรื่องหลี่โก่วตั้นก่อน” สตรีในชุดสีขาวรับฟังคำร้องเรียนจากสัตว์ต่าง ๆ แล้วถกแขนเสื้อขึ้นด้วยความโกรธ “ยานั่นแย่มาก ถึงแม้ว่ามันจะไม่ทำให้เกิดอาการท้องเสีย ในทางตรงกันข้าม ยานั่นกลับเป็นพิษจนทำให้หน้าบวม” 

 “นางช่างเป็นอัจฉริยะในการทำยาพิษจริง ๆ” 

 “ถ้าเมื่อไหร่ที่ท่านอาจารย์กลับมา ข้าจะฟ้องอาจารย์ แล้วให้ท่านอาจารย์ส่งเซียวถังถังไปยังสำนักตระกูลถังโดยเร็วที่สุด อย่าปล่อยให้อัจฉริยะในการใช้พิษอย่างนางต้องสูญเปล่า” 

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากมู่ไป๋ไป่ที่โตเป็นสาวแล้ว

ในช่วง 12 ปีที่ผ่านมา เธอตัวสูงขึ้นมาก ใบหน้าที่เคยกลมมนแต่เดิมก็เปลี่ยนเป็นใบหน้ารูปไข่งดงาม โดยเฉพาะดวงตาซึ่งคล้ายกับมู่เทียนฉงมาก ทว่าแววตากลับดูมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวมากกว่าเขาเล็กน้อย

แต่โดยรวมแล้วบุคลิกหน้าตาของเธอนั้นดีมากจนทำให้คนที่ได้มองไม่สามารถละสายตาไปได้

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: ไป๋ไป่โตเป็นสาวแล้วจ้าาา เรื่องราวพาร์ทโตหลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อไป ฝากนักอ่านติดตามไปพร้อมกับเสี่ยวเถียวยาว ๆ เลยน้าาา