บทที่ 392: ความรู้สึกที่แม้แต่ราชากู่ก็ไม่สามารถลบล้างได้

บัดนี้ฉู่เสวียนที่รอดชีวิตมาจากเงื้อมมือของเหล่านักฆ่ากำลังจะจบชีวิตตัวเองเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง

ถังเป่ยเฉินรู้สึกโมโหมากจนเลือดในกายเดือดพล่าน “เจ้าอยากตายมากอย่างนั้นหรือ? เช่นนั้นก็คงช่วยไม่ได้”

แล้วเจ้าสำนักตระกูลถังก็สั่งคนรอบข้างว่า “อย่าเพิ่งขยับ รอดูไปก่อน”

เวลานี้ท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว ฉู่เสวียนยังคงยืนอยู่ที่ขอบหน้าผาจนกระทั่งแสงสุดท้ายจางหายไป 

จากนั้นชายหนุ่มก็เหยียดยิ้มและพึมพำกับตัวเองว่า

“เซียวเซียว… สุดท้ายเจ้าก็ไม่มา”