บทที่ 397: ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี

ทางด้านหลานเซวียนยืนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าขณะที่นางสังเกตเห็นว่ามีสายตาแปลก ๆ มากมายกำลังจับจ้องมาที่ตน ทำให้หัวใจของนางเต้นรัว ก่อนที่นางจะส่ายหัวปฏิเสธและเชิดหน้าขึ้น

“ขอบคุณท่านประมุขที่เป็นห่วง แต่เซวียนเอ๋อร์เป็นศิษย์ของสำนักคังเยว่ จึงไม่สามารถละทิ้งศิษย์ร่วมสํานักและหนีไปเพียงลำพังเช่นนี้ได้เจ้าค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็ดูแลตัวเองด้วย” หลานปู้เม่ยหมดหนทางที่จะโน้มน้าวอีกฝ่าย จึงได้แต่ตัดใจเดินจากไป