บทที่ 316: โปรดตามเรากลับไป

เฟิ่งมู่ชิงสั่นสะท้านไปทั้งตัวพร้อมกับที่น้ำสีใสเอ่อล้นเต็มดวงตา แต่นางก็ไม่ได้ตอบคำถามเขาออกไป

“ไม่เป็นไร ถ้าเจ้าไม่…”  เสียงของจวินหรูเย่ยิ่งแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ

ชั่วอึดใจนั้นหญิงสาวแทบหยุดหายใจ นางรีบยื่นมือออกไปกอดเขาเอาไว้แน่นพร้อมกับพูดว่า “จวินหรูเย่ ใจข้าเป็นของท่าน ได้ยินชัดเจนหรือไม่!”

บัดนี้ไม่มีเสียงคุ้นเคยดังขึ้นมาอีก ประกอบกับลมหายใจของอีกฝ่ายแผ่วเบาลง เฟิ่งมู่ชิงตบหลังชายหนุ่มเบา ๆ พร้อมกับพูดว่า “ถ้าท่านเอาชีวิตรอดไปได้ ข้าจะให้โอกาสท่าน”