บทที่ 236: สอนไม่รู้จักจำ

กู้จื่ออวี๋รีบคว้าแขนของซูหลินมากอดเอาไว้แน่น จากนั้นก็เงยหน้ายิ้มหวานให้กับเขา “ที่รัก ไม่นานมานี้เกิดความขัดแย้งภายในหนานเยว่ ตัวท่านมีโอสถวิญญาณอยู่ไม่ใช่หรือ มอบให้แก่ท่านหญิงเซิ่งเสวี่ยเป็นการคลายความตื่นตระหนกหน่อยเถอะ”

พอซูหลินได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกสับสน แม้ว่าเขาจะมีโอสถวิญญาณอยู่ก็จริง แต่เขาไม่เคยเอ่ยปากบอกว่าจะมอบมันให้แก่ไป๋เซิ่งเสวี่ย