Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 23 นักเวทย์รับจ้าง

        “ลุงคนแก่แกบอกว่า เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา ขึ้นเขา ลงเนิน ตรงไป” ลีพูด

        “ใช่ คุณคนแก่เขาบอกเหมือนสูตรเลย” ลุงพีพูด

        “พอพูดถึงสูตรผมนึกถึงสูตรคูณ” ลีพูด “ทุกวันนี้ผมยังท่องไม่ได้เลย”

        “ตอนเลิกเรียนอาจารย์ชั้นประถมให้ท่องทุกวันไม่ใช่เหรอ?” ออริจินส์ 303 พูด

        “แล้วนายรู้ได้ไงว่าอาจารย์ชั้นประถมให้ท่องทุกวัน” ลีถาม

        “เคยไหม ตอนประถม พอเลิกเรียนก็ให้จัดโต๊ะแล้วท่องสูตรคูณ” ออริจินส์ 303 บอก (เอ๊ะ นี่มันชีวิตจริงของลี พาเกอร์ (Lee Paker) จากเรียลลิตี้เมกะเวิร์สนี่หว่า (Reality Megaverse))

        “มันก็จริงนะ” ลีพูด “แต่ที่ฉันพอจะท่องได้เพราะฉันรีบอยากกลับบ้านก่อนไง”

        “นั่นไง หลุดคำว่ารีบออกมาละ” ออริจินส์ 303 พูด

        “ทุกวันนี้ฉันยังท่องสูตรคูณไม่ได้เลยนะออริจินส์ 303” ลีบอก

        “งั้นสองคูณสองเท่ากับ?” ออริจินส์ 303 ถาม

        “สี่” ลีตอบ

        “ง่ายไป ๆ ขอยากขึ้นหน่อยนะ สี่คูณสี่ได้?” ออริจินส์ 303 ถาม เท่านั้นแหละ ความเงียบสนิทเข้าครอบงำ

        “ทำไมคิดนานจัง” แจ้ถาม

        “เฮ้ย!! นั่นไง! บ้านของลุงคนแก่!!” ลีร้องเมื่อได้เห็นบ้านหลังเล็ก ๆ เก่าแก่หลังหนึ่ง มีรถลากกับป้ายอยู่ใกล้ ๆ ซึ่งเมื่อลีหันไปอ่านดู มันเขียนไว้ว่า...

 

บ้านของคนแก่

 

        เท่านั้นแหละ ลีจึงหลุดขำออกมา “เออ...เออ... บ้านคนแก่จริง ๆ เออ ไม่เถียง”

        “เธอขำอะไรน่ะลี?” ลุงพีถาม

        “ก็ดูป้ายสิครับ ‘บ้านของคนแก่’” ลีตอบ “อันนี้ผมก็ไม่เถียงนะ”

        “อ้าว มีป้ายหลุมศพด้วยเหรอ?” ลุงพีถาม

        “อ๋อ ผมก็ไม่รู้ว่าลุงคนแก่เขาตั้งไว้เพื่ออะไร” ออริจินส์ 303 ตอบ

        ลีลองเข้าไปสำรวจข้างในบ้าน เขาก็พบว่ามันมีแต่ห้องแคบ ๆ และมีเก้าอี้ไม้ตั้งอยู่ตัวเดียว แถมมีภาพวาดตั้งไว้ที่กำแพงอีกต่างหาก

        “ออริจินส์ 303” ลีพูด “บ้านลุงคนแก่นี่ก็จริง ๆ เลยนะ ไม่มีอะไรเลย”

        ไม่นาน ลีก็ได้ออกไปทำพิธีสงบเสียงรบกวน เพราะข้างบ้านของไรต์ในขณะนั้นกำลังก่อสร้างอยู่

        “เสียงอะไร ใครมาขูดหินปูนรึ?” ออริจินส์ 303 ถาม

        “เขาขูดหินข้างบ้านนี่แหละ” ลีตอบ “ไม่ใช่บ้านใครด้วย บ้านคนเขียนนี่แหละ เอ้า เข้ามาสิ”

        “ฉันว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่เลย” ลุงพีพูด “โดยเฉพาะภาพวาดเนี่ยแหละ”

        “ผมก็รู้สึกสังหรณ์ใจเหมือนกัน” แจ้ตอบ

        “ไหน นายหอนซิ” ออริจินส์ 303 ยุแจ้

        “บรู๋วววว~” แจ้ทำตาม “เอ๊ย! นั่นมันหอนแล้ว!!”

        “นี่ไก่หรือหมาเนี่ย หอนเป็นด้วย” ลุงพีวิจารณ์

        “ผมไก่สิครับลุงพี!!” แจ้ท้วง

        ลีกำลังไขปริศนาอยู่นาน แต่จริง ๆ แล้วภาพวาดพวกนี้เป็นที่ลวงตาสิ่งมีชีวิตภายนอกเฉย ๆ เพราะมันสามารถเดินทะลุผ่านไปได้ และจะเห็นเป็นทางลงไปเลย

        “ว่าแล้วว่ามันต้องซ่อนอะไรบางอย่างไว้” ลุงพีว่า

        “ลุงคนแก่แกไม่ธรรมดาจริง ๆ ด้วย” ลีพูด และเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งได้เจอกับห้องห้องหนึ่งที่มีลังไม้และโต๊ะที่มีสิ่งมีชีวิตบางอย่างยืนอยู่

        “แกเป็นใคร!!” สิ่งมีชีวิตตัวนั้นร้องเสียงเล็กแหลม มันเป็นมนุษย์ที่มีขากีบม้า หางกระรอก มีผมทรงโมฮอว์กสีแดง ปากกระต่าย และเครายาว

        “อะไรนะเจ้าจิ๋ว?” ลีถาม

        “ฉันไม่ได้ชื่อจิ๋ว ฉันชื่อว่ามีดาว” สิ่งมีชีวิตตัวนั้นตอบ (Meedow The Tiny Creature)

        “ออริจินส์ 303 นี่มันใครเนี่ย?” ลีถามออริจินส์ 303 กับแจ้ที่มาด้วย

        “โอ้ ใครเนี่ย มนุษย์สายพันธุ์ใหม่” แจ้วิจารณ์ “ดูปากกระต่ายสิ เครายาวอย่างกับพ่อมดด้วย”

        “ไม่ใช่หรอกแจ้ มันเป็นคนตัวเล็ก มีโมฮอว์กสีแดง หางกระรอก ขากีบม้า แล้วก็ปากกระต่าย ไม่เคยเห็นเลยอ่ะ” ลีพูด

        “เจ้านาย ผมไม่รู้จักไอ้พวกนี่เลย พวกมันเป็นตัวอะไรกัน?” มีดาวเรียกออริจินส์ 303

        “อ๋อ ก็เพื่อนใหม่ของฉันเองแหละ ไม่ต้องไปถือสากับพวกเขาหรอก” ออริจินส์ 303 ตอบ

        “แต่มันบุกรุกที่ของเจ้านายนี่!” มีดาวแย้ง

        “ไหน ๆ มีเรื่องอะไรกัน?” ลุงพีเข้ามาแทรกด้วย

        “ลุงพีครับ มาดูนี่สิครับ” ลีตอบแล้วชี้ไปที่มีดาว

        “อ้าว นี่มันใครกันเนี่ย?” ลุงพีถาม

        “ผมชื่อว่ามีดาว” มีดาวตอบ

        “อะไรนะ?” ลีถาม

        “เขาบอกว่ามีดาว” ลุงพีตอบ

        “แกไม่น่ามีดาวหรอก แกน่าจะมี... นั่นแหละ” ลีวิจารณ์มีดาว

        “แกมาทำอะไรที่นี่ มาทำอะไรที่บ้านเจ้านายของฉัน?” มีดาวถาม

        “ฉันชอบเสียงมันว่ะ” ลีบอกออริจินส์ 303 “เสียงมันเล็กแหลมและน่ารักด้วย”

        “คุณลุงคนแก่เขาให้พวกเรามาทำอะไรที่นี่นะ?” แจ้ถาม

        “เขาให้ฉันมาเอาไม้เท้าน่ะ” ลีตอบ

        “แกจะทำอะไร ไม่งั้นฉันจะเข้าไปโคลสไลน์แกจริง ๆ ด้วย” มีดาวขู่

        “เฮ้ย ๆ อย่าไปท้าสู้สิมีดาวเอ๊ย มันไม่มีประโยชน์หรอก” ออริจินส์ 303 ปรามมีดาว

        “ผมว่าเจ้านายรีบหาของก่อนเถอะ” แจ้ตอบ

        ลีค้นหาของในลังไม้ ก็พบกับเข็มทิศหาแร่ เชือก แล้วก็ไม้เท้า

        “แกขโมยของของลุงของฉัน! ฉันจะฟ้องลุงของฉันแน่!” มีดาวขู่

        “นอกจากตัวเล็กแล้วยังขี้ฟ้องอีกนะเนี่ย” ลีวิจารณ์ ทำให้มีดาวครางลั่น

        “นายก็ไปว่าเขาอีกนะ” ออริจินส์ 303 พูด

        “เอาเถอะ รีบเอาไม้เท้าไปให้ลุงคนแก่เถอะ” ลีพูด “เดี๋ยวเขาย่อยสลายซะก่อน ไปกลบดินเขา”

        จากนั้นลีก็ได้พาทุกคนออกมาพร้อมกับดึงรถลากให้ตามมาด้วย

        “มันแปลกนะครับลุงพี” ลีบอกลุงของเขา “ผมไม่เคยเห็นใครตัวเล็กเท่านั้นและพูดได้มาก่อนด้วย”

        “อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ สัตว์หลายชนิดยังพูดได้เลย” ลุงพี

        “ก็จริงครับ ผมไม่เถียงเลย” ลีตอบ “ดีไม่ดีนะ ผมว่ามันแปลก ๆ ตรงที่ลุงคนแก่ต้องมีเรื่องราวอะไรบางอย่างที่ยังไม่ได้บอกผมแน่นอนเลย”

        “เรื่องอะไร” ลุงพีถาม

        “ก็บ้านของลุงคนแก่น่ะสิ” ลีตอบ “ลึกลับซะขนาดนั้น มีช่องลับซะด้วย แถมยังมีเจ้าตัวเล็ก ๆ ที่ปากดีด้วย”

        พอมาถึงแล้ว นิวทรัล 303 ก็ขุดดินที่กลบคนแก่ไว้ทันที ปรากฏว่าคนแก่ลุกขึ้นมาได้แล้ว ดังนั้น ลีจึงให้ไม้เท้าแก่คนแก่ทันที และคนแก่ก็เดินตามลี ลุงพี ออริจินส์ 303 นิวทรัล 303 และแจ้ได้แล้ว

        “ผมถามหน่อยสิ” ลุงพีถามคนแก่ “ทำไมบ้านของคุณมีเจ้าตัวเล็กปากมากอยู่ในบ้านนี้ด้วย”

        “อ๋อ แสดงว่าคุณและเด็ก ๆ เคยเจอมีดาวแล้วสินะ” คนแก่ตอบ

        “แล้วทำไมถึงชื่อมีดาว” ลุงพีถาม

        “ก็ตอนที่ผมให้กำเนิดเขา...” คนแก่ตอบ “ผมหมายถึงผมทดลองใช้สารทางวิทยาศาสตร์ให้สร้างตัวเขาขึ้นมาน่ะ”

        “สร้างยังไง?” ลุงพีถาม

        “ผมก็ไปเอาฟันกระต่าย ปีกนางเงือก ทรงผมไก่ กีบม้า แล้วก็หางกระรอกน่ะสิ” คนแก่ตอบ

        “แล้วกำเนิดเป็นมีดาวขึ้นมา?” ลุงพีถาม

        “ใช่แล้ว” คนแก่ตอบ

        “แล้วมันทำอะไรได้บ้างล่ะ?” ลุงพีถาม

        “มันเป็นสปายสอดแนมให้ผมน่ะครับ” คนแก่ตอบ “เพราะผมอยู่แถวนี้มันน่ากลัว เวลาจะออกไปไหนมาไหนเนี่ยก็ต้องให้มีดาวไปดูต้นทางเสียก่อน”

        “แล้วคุณออกมาได้ยังไง?” ลุงพีถาม

        “ก็นั่นแหละ ผมพลาดเสียเอง เอาเข้า ๆ พวกออร์กก็ขโมยของไป” คนแก่พูด

        เมื่อมาถึงบ้านของคนแก่แล้ว

        “ขอบคุณมากเลยนะ” คนแก่พูด

        “มีอะไรช่วยก็บอกผมได้นะครับ” ลีพูด “แล้วก็ถ้าไม่ว่าอะไร ผมขออยู่ที่นี่ได้ไหมครับ?”

        “บ้านตัวเองก็มีทำไมไม่กลับไปอยู่ล่ะ?” คนแก่ถาม

        “พอดีว่าบ้านผมโดนโจมตีน่ะครับ” ลีตอบ

        “งั้นสร้างบ้านแถวนี้ก็ได้ จะได้อยู่กันอย่างมีความสุข” คนแก่พูด

        “ผมว่ามันไม่น่ามีความสุขนะ ผมกลัวมีดาว” ลีพูด

        “อย่าไปกลัวมันเลย มันเก่งแต่ปาก แถมตัวก็เล็ก ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก” คนแก่ตอบ

        “ก่อนหน้านี้ก็เคยขู่ว่าจะโคลสไลน์ผมด้วย” ลีบอก

        “ก็บอกแล้วว่ามันปากดีไปอย่างนั้นแหละ” คนแก่ตอบ “สัตว์แทบทุกตัวที่ฉันสร้างมาส่วนใหญ่จะปากมากทั้งนั้น”

        “จริง ๆ มากเลยนะลุงคนแก่” ลีพูด “ขนาดผมยังไม่ได้สร้างเขายังปากมากเลย แน่นอน ผมพูดถึงแจ้น่ะ”

        “ผมไม่ได้ปากมาก ผมมีแค่ปากไว้ใช้พูด” แจ้แก้ตัว

        “ไก่ตัวนี้นี่น่ารักจริง ๆ เลย” คนแก่ชมแจ้ “ไปเจอที่ไหนล่ะ?”

        “เจอข้างทางครับ” ลีตอบ

        “อ๋อ” คนแก่พูด “แล้วเธอเจอคุณพีได้ยังไง?”

        “ก็เหมือนกันครับ” ลีตอบ “มีอะไรก็เรียกผมได้นะ และผมก็คงจะอยู่แถวนี้แหละ”

        “อีกอย่างนะที่ฉันจะเตือนเธอ” คนแก่พูด “ระวังตัวตอนกลางคืนด้วยนะ เพราะมันจะมีใครก็ไม่รู้ใส่ชุดสีดำเดินเพ่นพ่านด้วยนะ ถ้าเธอเจอเธอก็จะรู้เองน่ะ”

        “เออ ถ้าไม่ว่าอะไรผมขอฝากของไว้ในบ้านของลุงได้ไหมครับ?” ลีถาม

        “ตามสบาย” คนแก่ตอบ

 

        หลังจากที่ลีเก็บของลงกล่องไม้แล้ว ปรากฏว่าทุกคนเข้ามาในห้องโถงลับหมดแล้ว

        “เป็นไงบ้างมีดาว?” คนแก่ถามมีดาว

        “ผมเจอใครก็ไม่รู้แบบหมอนี่แหละมันทำร้ายร่างกายผม” มีดาวใส่ร้ายลี

        “ฉันยังไม่ได้ทำอะไรแกเลยนะ” ลีพูด “แกท้าโคลสไลน์ฉันเอง”

        “มันก็เป็นอย่างนี้แหละ” นิวทรัล 303 พูด “ไม่ต้องไปถือสา”

        “ก็ตามสบายนะครับ” ลีพูด “ถือซะว่านี่เป็นบ้านของลุงแล้วกันนะครับ”

        “ฉันต้องเป็นฝ่ายพูดประโยคนั้นไม่ใช่เหรอ?” คนแก่เตือน

        “ครับผม ลืมไป” ลีพูดอย่างเคอะเขิน

 

        “เขาบอกว่าตอนกลางคืนจะเจอใครก็ไม่รู้สวมชุดสีดำ” ลีพูด “แต่ไม่เป็นไร ฉันไม่กลัวหรอก”

        “เจ้านายรู้ไหม ลุงคนแก่ ออริจินส์ และนิวทรัลอะไรนั่นเขามีอะไรเหมือนลุงพีกับเจ้านายด้วยนะ” แจ้พูด “มีคนพูดเก่งเหมือนผมน่ะสิ”

        “ก็ใช่น่ะสิ” ลีบอกแจ้ “ฉันว่าทั้งสามคงจะเหมือนกับฉันและลุงพี ต้องทนฟังคำบ่นจากสัตว์บ้าบออะไรก็ไม่รู้เหมือนนาย”

        “ผมไม่ได้บ้านะ ว่าผมบ้าได้ยังไง? ผิดศีลนะ” แจ้แย้ง

        “โทษที” ลีพูด จากนั้นก็เดินดูรอบ ๆ เผื่อว่ามันจะมีอะไรเดินเพ่นพ่านแถวนี้บ้าง จากนั้นเขาก็เข้าไปบอกคนแก่ว่า

        “เดี๋ยวผมจะไปเอาไม้เท้าอีกอันหนึ่งนะ ผมขอเชือกไปนี่ผมไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”

        “ไม่ว่า ๆ เอาไปใช้ได้เลย” คนแก่ตอบ

        พอออกมาแล้ว ลีก็ชวนแจ้กับลุงพีลงไป

        “ผมใช้เชือกนี้ไป หวังว่ามันจะมีประโยชน์ไม่มากก็น้อยนะ” ลีพูดกับลุงพี “เพราะผมจะเอามันเพื่อจะได้ไต่ลงไปในหลุมนั่น”

        ปรากฏว่ายังไม่ทันที่จะพ้นเขตบ้านคนแก่เลย ทั้งสามก็ได้พบกับชายสวมชุดดำถือไม้คฑาสีดำของจริงเสียแล้ว มันคือนักเวทย์รับจ้าง และพวกมันได้ใช้เวทมนตร์ทำให้ศัตรูตาบอดชั่วคราว

        “ไอ้นักเวทย์รับจ้างหรือเปล่าที่คุณคนแก่ว่า” ลุงพีถามแล้วชี้ไปที่ศพนักเวทย์รับจ้าง

        “ใช่” ลีตอบ “ผมว่าเราต้องรีบไปแล้วล่ะ ไม่งั้นถ้าเราอยู่ตรงนี้ต่อคงไม่ไหว ต้องรีบเข้าอาร์กตันซิทาเดลแล้วล่ะ”

        “โอเค งั้นฉันจะนำทางให้ พวกเธอตามฉันมาก็แล้วกัน” ลุงพีพูด

        แต่กว่าจะผ่านไปได้นี่ก็ยากเย็นเอาเรื่อง วิธีรับมือเหล่าฮอสไตล์ม็อบแต่ละตัวมันแตกต่างกันออกไป ยิ่งไม่นับพวกนักเวทย์รับจ้างอีกล่ะ

        “เอาล่ะ เราจะทำอะไรดีกับอาร์กตันซิทาเดล?” ลุงพีถาม

        “ผมว่ามันมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับดันเจียนนี้แน่ ๆ เลย” ลีตอบ “เพราะว่าเราเคยผ่านดันเจียนมาสองสามที่แล้ว ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นดันเจียนที่สี่”

        “นับดี ๆ นะ” ลุงพีเตือน “เพราะฉันเกรงว่าเธอจะตกเลข”

        “เออ ผมนับไม่ผิดหรอกน่า เพราะถ้าผมนับผิดต้องมีคนมานับให้ผม” ลีตอบ จากนั้นลีก็หันไปทางเหล่าคนอ่านที่กำลังอ่านอยู่ “คนคนนั้นก็อยู่แถว ๆ นี้กำลังมองพวกเราอยู่ครับ”

        “พวกรีดเดอร์ใช่ไหม?” ลุงพีถาม

        “ผมมองเขาอยู่ครับ” ลีตอบ “ไม่รู้ว่าเขารู้ตัวหรือเปล่า”

        “นั่นสิ” ลุงพีพูด

 

        และในที่สุด พวกเขาก็มาถึงอาร์กตันซิทาเดลจนได้ ลีได้ติดเชือกไว้กับเพดานให้ลงไปถึงก้นหลุม แต่โชคร้าย ที่เชือกมันสุดแค่ปากหลุมเท่านั้นเอง

        “ลุงคนแก่!! เชือกมันยาวสุดแค่นี้!!” ลีร้อง

        “อ้าว แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ?” ลุงพีถาม

        แต่แจ้กับลุงพีก็กำลังต่อสู้กับพวกซอมบี้ที่เกิดขึ้นมาไม่หยุด จนทั้งคู่พลัดตกลงไปในหลุม ลีก็กระโดดตามไปจนกระทั่งตกไปที่บ่อน้ำ

        “ถ้าฉันกับแจ้ไม่ตกลงไปเธอก็ไม่โดดใช่ไหม?” ลุงพีถาม

        “ก็ผมเป็นห่วงลุงกับแจ้นี่นา” ลีตอบระหว่างที่เปิดกล่องแล้วค้นของข้างในเข้าตัว โดยไม่สนใจเลยว่าหนึ่งในของนั้นจะเป็นอาวุธสำคัญอีกชิ้นหนึ่ง

        “ว่าแต่ที่นี่มันห้องโถงใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ” แจ้ถาม

        “ไม่รู้สิ” ลีพูด “รีบเผ่นกันเถอะ”

        แต่พอไปสำรวจทั่วห้องแล้ว ห้องโถงนี้เป็นพื้นที่ปิด ไม่มีทางออกเลยสักนิดเดียว

        “เราโดนหลอกแล้ว” ลีพูด “ฉันว่าแล้วสามคนนั้นต้องเป็นพวกเดียวกับฮีโร่บรายน์แน่เลย”

        “ฉันก็ไม่รู้” ลุงพีพูด “ฉันยังห้าสิบ-ห้าสิบ”

        “แต่ผมเชื่อว่าสามคนนั้นต้องเป็นพวกเดียวกับมัน” ลีพูด “ไม่ผิดแน่นอน”

        ทางเดียวที่พวกเขาจะขึ้นไปได้ ต้องขุดตรงจุดใดจุดหนึ่งออกไปจากที่นั่นทันที ลีปล่อยให้ลุงพีกับแจ้ต่อสู้กับพวกปีศาจในดันเจียนเหล่านั้น แต่แจ้กับลุงพีก็หาวิธีขุดออกมาตามลีไปได้ ซึ่งก็ฝนตกตั้งแต่ยังไม่ทันได้เข้าไป แต่พอเจอฝนฟ้าคะนองอย่างนี้ ลีต้องลงไปเคลียร์กับคนแก่ให้ได้ แต่ระหว่างทางก็ยังต้องจัดการกับพวกนักเวทย์รับจ้างอยู่เลย ดังนั้น พวกลีจึงต้องเลี่ยงพวกมันให้ได้ จนกระทั่งมาถึงบ้าน

        “ลุงคนแก่หลอกผมให้ไปตาย!!” ลีตะคอกไฟแลบ

        “จริง ๆ นะ!” คนแก่ร้อง “ฉันบอกว่าไม้เท้ามันอยู่ข้างในอาร์กตันซิทาเดลจริง ๆ ไอ้พวกออร์กมันเอาไปซ่อนไว้”

        “ลุงคนแก่รู้ไหม ไอ้หลุมอาร์กตันซิทาเดลน่ะมันเป็นห้องโถงที่มีกล่อง แล้วพอผมเปิดดูนะ” ลีพูด

        “มีไม้เท้าใช่ไหม?” คนแก่ถาม

        “มีของอะไรก็ไม่รู้สิลุงคนแก่” ลีตอบ “สรุปลุงหลอกผมใช่ไหม?”

        “ไม่ใช่! ทั้งหมดที่ว่ามันต้องมีไม้เท้าไม่ใช่เหรอ?” คนแก่ถาม

        “สรุปคือลุงไม่ได้หลอกใช่ไหม” ลีถาม

        “ฉันไม่รู้เรื่องพวกนี้จริง ๆ นะ” คนแก่ตอบ “ฉันก็แค่อยู่กับออริจินส์กับนิวทรัลเท่านั้นเอง” คนแก่ตอบ

        “โอเค ผมจะเชื่อลุง” ลีพูด “แล้วเราจะทำยังไงต่อดีล่ะ ไอ้พวกด้านนอกซึ่งเป็นนักเวทย์รับจ้างหรืออะไรสักอย่างก็ใช้เวทมนตร์ให้ผมตาบอดชั่วขณะด้วย”

        “ว่าแล้วเชียว” คนแก่พึมพำ “ไหน ๆ มันก็ถึงนี่แล้ว อยากฝึกวิชาเลยไหม?”

        “วิชา? ลุงจะสอนอะไรผม?” ลีถาม

        “ฉันจะสอนวิชาเพลิงไฟ” คนแก่ตอบ

        “เวลานี้จะใช้เพลิงไฟยังไง?” ลีถาม

        “ก็ต้องเชื่อฟังอาจารย์สิ” คนแก่ตอบ “เอาล่ะ จะฝึกหรือไม่ฝึก? เอาวิชานี้ไหม?”

        “พูดอย่างนี้มาแล้ว เอาสิครับผม” ลีตอบ