บทที่ 185 แพ้ท้อง!!

มือบางที่ลูบวนอยู่บนหน้าท้องของตัวเอง พร้อมกับหัวใจที่พองโต เมื่อรู้ว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้นกับฉันแล้ว

 

หลังจากที่เมื่อคืนเขานอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาหรูขนาดใหญ่ ฉันที่หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้วก็ได้ซุกตัวเข้านอนใต้ผ้าห่มพื้นเดียวกับเขาแล้วตามเขาเข้าสู่ห้วงนิทรา ก่อนที่ตื่นเช้ามาฉันที่รู้สึกตัวก่อน ก็ได้ลุกเดินขึ้นมายังห้องนอนแล้วหยิบเอาที่ตรวจครรภ์ที่ฉันซื้อเก็บไว้เพื่อนำมันไปตรวจสิ่งที่ฉันสงสัย...

 

ฉันทำตามที่เภสัชผู้หญิงคนนั้นบอกอย่างระมัดระวังทุกขั้นตอน จากนั้นก็นั่งรอเวลาเพื่อให้เครื่องมือตรวจได้ทำงาน

 

ตึกตักๆ ~~ ตึกตักๆๆ

 

เสียงหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความลุ้นระทึก พร้อมกับความรู้สึกที่เหมือนกับเวลาที่กำลังเดินผ่านไปแต่ละวินาทีนั้นช่างช้าเหลือเกิน

 

‘ดูได้แล้วหรือยังนะ’ ฉันพึมพำกับตัวเองในใจ ก่อนที่จะเหลือบสายตาไปยังแท่งตรวจปัสสาวะเพราะอยากจะรู้ผลเต็มที

 

ฮึบ ~~

 

ฉันรอเวลาอีกสักพัก ก่อนจะกลั้นใจหยิบที่ตรวจขึ้นมา พร้อมกับดวงตากลมโตที่หลับปี๋ อีกทั้งใจที่ลุ้นระทึกเต็มที จนแทบจะหยุดหายใจ

 

พรึ่บ!!

 

สองขีด!!

 

(o _ O) ..... (^ v ^) สีหน้าฉันจากที่ออกอาการช็อกในตอนแรก ก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างในทันที

 

หัวใจที่โลดเต้นด้วยความรู้สึกดีใจ จนแทบจะพาร่างกายให้กระโดดตัวลอย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านับตั้งแต่นี้ต่อไปฉันต้องดูแลตัวเองให้ดีแล้ว

 

ความดีใจจนฉันแทบอยากจะวิ่งไปบอกเขา แต่เท้ากลับต้องหยุดชะงักลง เนื่องจากคำแนะนำของเภสัชสาวคนนั้นลอยมา...

 

‘แต่ถึงอย่างไรทุกการตรวจก็อาจจะมีผิดพลาดได้ ยังไงดิฉันแนะนำให้ไปตรวจซ้ำอีกทีที่โรงพยาบาลนะคะ เพื่อความแน่นอน 100% อีกอย่างจะได้ฝากครรภ์และรับคำแนะนำจากแพทย์ได้โดยตรงเลยค่ะ’ คำพูดพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้มของเภสัชสาวคนนั้นที่เอ่ยอธิบาย

 

ฉันที่หยุดเท้าพร้อมกับหยุดความตื่นเต้นดีใจเอาไว้ ก่อนจะพยายามสงบสติอารมณ์ให้เป็นปกติ แล้วเก็บซ่อนที่ตรวจเอาไว้ก่อน จากนั้นฉันก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อเดินลงไปดูเขาที่นอนหลับอยู่ว่าตื่นแล้วหรือยังอีกที

 

เมื่อฉันเดินมาถึงโซฟาที่เราสองคนนอนกันอยู่ก่อนหน้านี้ ก็พบว่าเขายังคงนอนอยู่อย่างนั้นแม้ว่าจะตื่นแล้วก็ตาม

 

“อ้าวเฮีย ทำไมไม่ลุกขึ้นไปอาบน้ำล่ะคะ ไม่สบายหรือเปล่า” ฉันเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

 

“อืมมมม ไม่รู้สิ ตั้งแต่ตื่นมาเฮียก็รู้สึกมึน ๆ หัว ยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก” เขาที่เอามือข้างนึงปิดตาในขณะที่ตอบฉัน

 

‘เอ...คงไหมหรอกมั้ง อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น’ ฉันที่ลอบยิ้มพร้อมกับคิดในใจ ว่าจะเป็นไปได้ไหมที่เขาจะแพ้ท้องแทนฉัน เพราะอาการแบบนี้ปกติจะเป็นฉันที่เป็นทุกวันอยู่แล้ว แต่น่าแปลกที่วันนี้ฉันไม่มีอาการแบบนั้นเลย แต่กลับเป็นเขาที่มีอาการแทน

 

‘คริคริ...รังแกคุณพ่อหรอลูก...หื้มมม...จะแสบเกินไปแล้วนะเรา’ ฉันที่พูดกับลูกในใจ พร้อมกับลูบไปที่ท้องตัวเองเบา ๆ ด้วยความรู้สึกรักที่มากล้น

 

“ถ้างั้นเฮียนอนก่อนก็ได้ค่ะ อย่าเพิ่งลุกนะ เดี๋ยวเอลิซไปบอกให้ป้าเสริมเตรียมข้าวต้มไว้รอนะคะ และเดี๋ยวเอลิซมาช่วยพยุงเฮียไปอาบน้ำน่ะ” ฉันเอ่ยพร้อมกับตัวที่เด้งลุกขึ้นเพื่อเดินไปทำตามที่บอกเขาไว้

 

หมับ!!

 

“ว๊ายยยย”

 

ฉันถึงกับร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อร่างบางถูกเขาดึงให้ลงไปนอนข้างเขา 

 

“เฮีย เบา ๆ ซิคะ เดี๋ยวก็...” ฉันหุบปากแทบไม่ทัน (เกือบจะหลุดพูดแล้วไหมล่ะ ยัยเอลิซเอ๊ยยย...)

 

“หื้ออออ เดี๋ยวอะไรหรอค่ะ” เขาที่ยังหลับตาเอาหน้าซุกอยู่ที่ซอกคอของฉันอยู่เอ่ยถามขึ้นมา

 

“กะ...ก็เดี๋ยว...เดี๋ยวเอลิซล้มไปทับเฮียจนบาดเจ็บไงคะ” ฉันแกล้งแถเอาตัวรอด

 

“หึ...ตัวแค่เนี้ย จะล้มจนเฮียเจ็บได้ไง...แต่เอ...พักนี้ดูเอลิซบึ้บบั้บขึ้นนะ โดยเฉพาะตรงนี้

 

เขาที่พูดไม่พูดเปล่า ตรงเอามือเข้าบีบเคล้นเนื้อนุ่มที่อวบตูมเบียดอยู่ตรงคางของเขาอย่างมันมือ

 

เพี๊ยะ!!

 

“นี่แน่ะ หายมึนหัวแล้วหรือไงคะ...หื้อออ” ฉันที่ฟาดมือเขาไปเบา ๆ ก่อนจะถามเขาด้วยความหมั่นไส้

 

“เออ...น่าแปลกจริงด้วย พอได้สูดกลิ่นเอลิซเท่านั้นแหละ เฮียหายปวดหัวเลย” เขาเงยหน้ามาพูด ในขณะที่ดวงตาสีเทาเข้มก็เบิกโพลงขึ้นมาแสดงถึงความประหลาดใจ

 

ฉันมองเขาด้วยสายตาที่อยากจะบอกว่าเขาโอเวอร์เกินไปไหม แต่กับต้องมาเอะใจ เพราะเมื่อคิดย้อนไป ฉันที่เวลาตื่นเช้ามาแล้วรู้สึกมึนหัว แต่พอได้ซุกเข้าสูดดมกลิ่นตัวเขา อาการมึนหัวก็หายเป็นปลิดทิ้งทันที

 

ใบหน้าหวานยกยิ้มขึ้นมาด้วยความอิ่มเอมใจ เมื่อคิดถึงเรื่องมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคน โดยที่เขาเองก็ยังไม่รู้ตัว

 

“ยิ้มอะไรคะ...มีเรื่องอะไรดี ๆ หรอ บอกเฮียบ้างสิ” เขาที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นฉันยิ้มพอดีเลยเอ่ยแซว

 

“ป่าวค่ะ แค่ดีใจที่เอลิซมีส่วนทำให้เฮียหายป่วย อย่างนี้ก็ดีเฮียจะได้ไม่ไปติดกลิ่นผู้หญิงที่ไหนอีก” ฉันที่แสร้งบอกเขาไปแบบนั้น เพื่อปกปิดไม่ให้เขารู้ว่าฉันกำลังมีอะไรปิดบังเขาอยู่

 

“โธ่...แค่นี้ก็หลงจนไม่อยากไปไหนแล้วค่ะ รักเมียจนอยากจะกลืนกินไปทั้งตัวอยู่แล้ว ผู้หญิงหน้าไหนเฮียไม่สนทั้งนั้น ถ้าลองกล้าเข้ามายุ่มย่ามละก็ เฮียจะจับผู้หญิงคนนั้นมาให้เอลิซลงโทษเลยดีไหมคะ” คำหวานที่ถูกส่งออกมาพร้อมด้วยน้ำเสียงที่แสนจะจริงใจ ยิ่งเรียกรอยยิ้มหวานของฉันให้กว้างขึ้นจนแทบจะถึงใบหูอยู่แล้ว

 

“ชิ...ทำเป็นปากหวาน อย่าให้รู้นะคะ ว่าแอบไปสนใจผู้หญิงคนไหน ไม่อย่างนั้นเอลิซหอบ...ลู...เอ๊ย หอบเสื้อผ้าหนีไปแน่” ฉันแกล้งขู่เขา

 

และการกระทำของฉันก็ได้ผล เพราะนอกจากเขาจะส่ายหัวดุ๊กดิ๊กปฏิเสธไปมาแล้ว เขายังโอบกอดกระชับร่างฉันแน่นจนฉันแทบหายใจไม่ออก

 

“ไม่...มี...วัน...นั้น...เด็ด...ขาด” เขาเน้นทีล่ะคำ

 

“ขอให้เอลิซจำไว้ว่า ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน ๆ เฮียก็รักเอลิซได้แค่เพียงคนเดียวเท่านั้น” *O* เขาพูดย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

“และไม่ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น เอลิซก็จะเป็นเมียเฮียคนเดียว เฮียจะแต่งงานกับแค่เอลิซคนเดียวเท่านั้น...เฮียให้สัญญา...ด้วยเกียรติของ เซบาสเธีย ธิพัฒน์เดชะไพศาล เลย”

 

ทุกคำพูดของเขาช่างหนักแน่นและมั่นคง จนทำให้ฉันรู้สึกผิดที่พูดเล่นกับความรู้สึกของเขาแบบนั้น

 

และไม่ใช่แค่เขาที่รู้สึกแบบนั้น เพราะตอนนี้ฉันเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับเขา

 

เพราะไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็จะอยู่เคียงข้างเขา จะเป็นภรรยาที่ซื่อสัตย์เพียงคนเดียวของเขา จะอยู่กับเขายามที่เขาลำบากที่สุด และนั่นคือคำสัญญาจากฉัน ผู้หญิงที่เขาให้เกียรติเป็นภรรยา...และ...เป็นแม่ของลูก