บทที่ 143 ตัวตนที่แท้จริง

เพี้ยะ!!!

 

“เฮียยยย!!!” มือบางฟาดไปที่ต้นแขนเขาอย่างแรง พร้อมกับดวงตากลมโตที่ถลึงใส่คนหื่นอย่างเอาเรื่อง

 

“ฮ่าๆๆๆๆ แกล้งเมียนี่สนุกจริง ๆ เลย เฮียชอบเวลาที่เอลิซเขินมากเลยนะรู้ไหม...เพราะว่าเมียของเฮียน่ารักมากกกกก เวลาที่แก้มนุ่ม ๆ นี่มันแดง...ฮ่าๆๆๆๆ” เขาที่หยอดคำหวานใส่ฉันไม่พอยังหัวเราะใส่ฉันจนฉันอายไม่รู้จะอายยังไงแล้ว แถมมือหนายังซุกซนเอื้อมมาจับแก้มฉันบีบเบา ๆ ไปมาอีก

 

เราทั้งคู่ที่กำลังหยอกล้อกัน จนเผลอลืมไปเลยว่าบนโต๊ะอาหารแห่งนี้ไม่ได้มีแค่เราสองคนที่อยู่ด้วยกัน แต่ยังมีบุคคลที่สามที่กำลังมองภาพตรงหน้าไปด้วยความรู้สึก...เลี่ยน

 

“อะแฮ่ม...แค่กๆๆๆ” เสียงเรน่ากระแอมไอคล้ายจะบอกเป็นนัย ๆ ว่า ยังมีเธอที่อยู่ตรงนี้กำลังดูฉากพลอดรักของทั้งสองคนอยู่

 

(O//_//O) ความเห่อร้อนขึ้นบนใบหน้าของฉันทันทีด้วยความอายสุด ๆ

 

“ส้นตีนติดคอหรือไง ให้กูเอาตีนลวงให้เอาไหม” คุณเซฟที่พอได้ยินเสียงเรน่าถึงกับตีหน้าขรึม พูดจากวนโอ๊ยใส่ทันที

 

“ไม่ต้องหรอกย่ะ...ชิ...สภาพ...นี่ฉันหลงชอบมาเฟียติ๊งต๊องไปได้ยังไงเนี่ย” เรน่าที่พูดสวนทันควัน ก่อนที่จะงึมงำในประโยคสุดท้ายกับตัวเอง

 

“กูได้ยินนะโว้ยยยย...” น้ำเสียงเข้มของคนตัวโตเอ่ยบอกอย่างคนรู้ทัน

 

เนื่องจากเราสามคนที่ไม่ได้นั่งกันห่างมาก ประโยคที่เรน่าพูดจึงทำให้ทั้งคุณเซฟและฉันได้ยิน ฉันยิ้มน้อย ๆ ให้กับมิตรภาพความเป็นเพื่อนอย่างแท้จริงของเขาสองคน โดยที่ไม่ได้มีความรู้สึกคลางแคลงใจอีกแล้ว เพราะการกระทำของเรน่า ฉันรับรู้ได้จริง ๆ ว่ามันมาจากใจของเธอ

 

เรน่ายักไหล่แสดงออกว่าไม่แคร์ต่อคำข่มขู่ของเขา

 

“แล้วอีกอย่างกูก็ไม่ได้เกิดมาเพื่ออยากให้ใครมาชอบ เพราะคนเดียวที่กูให้สิทธิ์นั้นก็คือ เมียสุดที่รักของกูคนเดียวเท่านั้นเว้ย!! หึหึ” เขาที่ยังไม่หยุดพ่นคำเลี่ยน ๆ ออกมา คำพูดเหล่านั้นถึงกับทำให้ฉันเสียอาการ แต่ในใจก็กลับแอบปลื้มกับคำพูดของเขาอยู่

 

“แหวะ!! อายฟ้าอายดินมั้งเถอะย่ะ...” เรน่าที่ไม่ยอมลดราวาศอก ยังตอกกลับเขาอย่างไม่ยอมละ

 

“อ้วก...แพ้ท้องหรอ แต่เรน่ามึงหน่ะ...ไม่...มี...ผัว นะ ฮ่าๆๆๆ” เขาที่ไม่ยอมถอยให้เรน่าเช่นกัน ตอกกลับไปพร้อมกับเน้นทีละคำ

 

เรน่ามองบนใส่เขา ด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากจะมานั่งเถียงกับคนติ๊งต๊องอีกแล้ว ก่อนที่ฉันจะอาศัยจังหวะที่ทั้งสองคนกำลังปะทะคารมกันอยู่ตอนนี้ แกะมือปลาหมึกของเขาออก เพื่อลุกไปนั่งที่ของตัวเองตามเดิม

 

เขาที่ยังยื้อยุดตัวฉันเล็กน้อย เพราะยังอยากให้ฉันนั่งตักเขาอยู่ แต่พอเขาได้เห็นแววตาดุของฉันที่ส่งไปให้แล้ว เขาถึงรีบกับปล่อยมือแล้วยิ้มแห้งส่งกลับมาให้ฉันทันทีอย่างรู้ตัว

 

“เอาล่ะค่ะ เรามาเข้าเรื่องสำคัญกันสักทีนะคะ ถึงเรื่องที่เรน่าถามว่าทำไมอยู่ ๆ ป้าเธซ่าถึงเกลียดเอลิซขนาดนั้น หรือว่ามันมีเรื่องอะไรที่ทั้งเอลิซและคุณเซฟยังไม่รู้อีกบ้างคะ” ฉันเมื่อได้กลับมานั่งที่ตัวเองแล้ว ก็รีบเอ่ยปากเปิดประเด็นสำคัญทันที พร้อมกับตั้งตารอฟังสิ่งที่จะออกมาจากปากของเรน่าอย่างใจจดใจจ่อ

 

“เรียกเฮียซิ...ทำไมต้องเรียกคุณเซฟด้วยล่ะ” ระหว่างที่ฉันรอฟังเรน่าพูด จู่ ๆ น้ำเสียงที่ปนไปด้วยความน้อยใจของคนตัวโตก็เอ่ยขึ้นมาทันที

 

ขวับ!!

 

ทั้งฉันและเรน่าต่างหันไปตามเสียงทันที พร้อมกับภาพที่เห็นก็คือ ใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับเทพแกะสลัก กำลังบูดบึ้งปากยู่ แสดงสีหน้าไปพอใจอยู่

 

“มันใช่เวลาไหมคะ” ฉันที่เห็นแบบนั้นถึงกับเหนื่อยใจ อดตำหนิเขาไม่ได้ จะอะไรกันนักกันหนากับการเรียกเฮียเนี้ย

 

“เนี้ย...เอลิซไม่เห็นเฮียสำคัญอีกแล้ว ไอ้เรน่าเพราะมึง...หึ” เขาที่ออกอาการน้อยใจตัดพ้อใส่ฉัน ก่อนที่จะหันไปแว๊ดใส่เรน่าอีกที เพื่อหาที่ลงจนเรน่าเองถึงกับแปลกใจในพฤติกรรมของเขา

 

และไม่ใช่แค่เรน่าเท่านั้นที่แปลกใจ ฉันเองก็อดคิดไม่ได้เหมือนกัน ว่าเขาเป็นอะไรทำไมวันนี้เขาถึงมีทีท่าแปลก ๆ ทั้งขี้หึง ทั้งขี้หงุดหงิด ทั้งขี้น้อยใจ กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง

 

ส่วนเรน่ายิ่งไม่ต้องถาม สีหน้าของเธอตอนนี้บ่งบอกถึงความเหลือเชื่ออย่างสุดแสนจะบรรยายได้ออกมา จนตัวเธอเองยังอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องเซอร์ไพรส์ในตัวเขายังไม่หมดอีกหรือ

 

พร้อมกับในหัวที่คิดห้วนไปถึงภาพความทรงจำเก่า ๆ อันงดงามเกี่ยวกับตัวเขาที่เธอเคยหลงรัก ภาพเหล่านั้นค่อย ๆ ถูกทำให้จางหายไปในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงเพียงแค่ได้เห็นตัวต้นที่แท้จริงของเขา และอาจจะเป็นไปได้ว่าแท้ที่จริงแล้วเธออาจจะไม่ได้รักเขาจริง ๆ แต่เพียงแค่หลงใหลในเปลือกนอกของเขาที่ดันเป็นในแบบที่เธอชอบเท่านั้นเอง...

 

แล้วยิ่งเมื่อเธอได้มาเห็นภาพของทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้า ที่กำลังเถียงกันในเรื่องไร้สาระอย่างเช่น การเรียกชื่อแทนคำว่าเฮีย นั่นกลับยิ่งทำให้เรน่ารู้สึกโล่งใจขึ้นมาแปลก ๆ ที่ตัวเธอไม่ต้องตกเป็นผู้หญิงคนนั้นคนที่ต้องมาคอยนั่งรับอารมณ์ความเอาแต่ใจของเขาอย่างไร้เหตุผล

 

เพราะถึงแม้ว่าเขาจะมีใบหน้าหล่อเหลาเพียงใด บ้านอภิมหาโคตรรวยแค่ไหน แต่ถ้าเจอแบบนี้เธอเองก็ขอผ่านเหมือนกัน (หึหึหึ...อิเฮียโดนผู้หญิงอี้ซะแล้ว...^O^)

 

หลังจากที่เรน่าค้นพบความรู้สึกที่แท้จริงในหัวใจของตัวเธอแล้ว รอยยิ้มบาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวย พร้อมกับความคิดที่ว่านับตั้งแต่วินาทีนี้เธอเองก็บริสุทธิ์ใจที่จะเป็นเพื่อนกับเขา คนที่เป็นรักแรกของเธอได้แล้วอย่างแท้จริง...

 

ฉันที่หลังจากเคลียร์กับเขาจบเรื่องที่เขาไม่พอใจ เมื่อหันหน้ากลับมาเจอกับสายตาเหม่อลอยของเรน่า ก็ทำให้ฉันอดสงสารเธอไม่ได้ที่ต้องมาเจอกับสถานการณ์น่าอายของเราสองคนแบบนี้

 

แต่เพราะว่าความอยากรู้ในสิ่งที่เรน่าได้ข้อมูลมา จึงทำให้ฉันต้องยอมโอนอ่อนให้กับคุณเซฟเขาก่อน เพื่อที่ฉันจะได้กลับมาโฟกัสกับสิ่งที่เรน่าจะบอกได้สักที

 

“เรน่าเอลิซต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ต้องมาเสียเวลากับเด็กดื้อ มาค่ะเรามาเข้าประเด็นกันต่อเลยดีกว่า ไม่อย่างนั้นเราคงได้อยู่บนโต๊ะอาหารจนถึงมื้อเย็นแน่ ๆ” ฉันพูดในขณะที่เสสายตามองไปยังคนตัวโตที่นั่งข้าง ๆ ก่อนจะหันกลับมาหาเรน่าแล้วส่งสายตามุ่งมั่นไปให้เธอ

 

“แต่ก่อนที่จะเล่าให้ฟัง เรน่ามีอะไรอยากจะถามเอลิซสักนิดได้ไหมคะ” เรน่าที่มีสายตามุ่งมั่นเช่นกันเอ่ยถามฉัน จนฉันอดใจสั่นเล็กน้อยไม่ได้

 

“ถามมาได้เลยค่ะ” ฉันยิ้มตอบ

 

“เรน่าอยากรู้ค่ะว่า คุณเอลิซเคยเจอกับป้าเธซ่ามาก่อนไหมคะ” เรน่าเอ่ยถามสิ่งที่ข้างคาใจเธอมาแต่ต้น

 

“เอลิซยืนยันและมั่นใจค่ะ ว่าเอลิซไม่เคยเจอคุณป้าเธซ่ามาก่อนเลย” ฉันเอ่ยตอบอย่างมั่นใจ

 

“โอเคค่ะ...” เรน่ายิ้มน้อย ๆ ให้กับฉันเหมือนจะพอใจในคำตอบ ก่อนที่เธอจะบอกในสิ่งที่เธอได้รู้...และ...ได้เห็นมา...