บทที่ 122 มีความหวัง

ฉันที่เริ่มกลับมาลังเลอีกครั้ง แต่ความลังเลนั้นก็ถูกทำลายด้วยเพียงประโยคเดียว...

“อย่าลืมนะจ๊ะ...หนูเรน่า ว่าหนูเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ป้าจะรับเข้าเป็นลูกสะใภ้” แม่ของเขาย้ำคำพูดให้กำลังใจและความหวังกับฉันอีกครั้ง

“ค่ะขอบคุณคุณป้ามากนะคะ เรน่าขออนุญาตวางสายก่อนนะคะ เรน่าจะได้เตรียมตัวไปหาเซฟค่ะ” ฉันเอ่ยตัดบทเพราะตอนนี้ความรู้สึกหลากหลายที่เริ่มประดังประเดเข้ามาในโสตประสาทของฉันเต็มไปหมด ทั้งความรู้สึกสุขใจเมื่อนึกถึงอนาคตที่ฉันจะสมหวังร่วมกับเขา แต่อีกความรู้สึกหนึ่งก็รู้สึกผิดที่ฉันไม่ได้บอกความจริงกับท่านไปตรงๆ ว่าเรื่องจริงนั้นเป็นมายังไง

นั่นก็เป็นเพราะว่าฉัน... ‘กลัว’ ... ฉันกลัวจะเสียโอกาสในการครอบครองเขาไป ในเมื่อแม่ของเขาหยิบยื่นโอกาสนี้มาให้ ฉันก็ต้องคว้ามันเอาไว้และใช้มันให้ดีที่สุด แม้ว่าพวกท่านจะยังไม่รู้เรื่องจริงเกี่ยวกับการหมั้นระหว่างฉันกับเขา ว่ามันคือสิ่งที่ฉันพูดเองเออเองคนเดียว แต่ฉันจะใช้โอกาสนี้ทำให้มันเกิดขึ้นจริง ก่อนที่พวกท่านจะรู้เรื่องทุกอย่าง

“จ๊ะโชคดีนะจ๊ะ เดินทางปลอดภัยนะหนูเรน่า” แม่ของเขาอวยพรฉันก่อนวางสาย

ฉันกำโทรศัพท์แน่นหลังจากแม่เขาวางสายไปเพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง ความรู้สึกหลากหลายที่พัดผ่านเข้ามาในสมองของฉันทำให้ฉันต้องพยายามดึงสติของตัวเองให้กลับมา แล้วโฟกัสไปยังเป้าหมายที่ต้องการ

เมื่อฉันตั้งสติได้แล้ว ฉันก็เริ่มเก็บกระเป๋าเพื่อเดินทางไปหาคนที่ฉันรัก โดยระหว่างเก็บกระเป๋าอยู่นั้น ฉันลังเลว่าจะโทรไปชวนคุณมาร์คให้เขาไปด้วยกันกับฉันเลยดีไหม แต่สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะไปคนเดียวก่อนดีกว่า เพราะฉันยังไม่ไว้ใจเขา อีกอย่างฉันก็ได้ยินมาว่าตระกูลของเขากับตระกูลของเซฟเป็นศัตรูกัน และตอนนี้ก็เหมือนจะพยายามลอบทำร้ายกันอีกด้วย ถ้าขืนฉันพาคุณมาร์คไปด้วยในตอนนี้จะไม่เป็นการชักศึกเข้าบ้านเซฟ แล้วทำให้เซฟเกลียดฉันไปมากกว่านี้อีกหรือ

เมื่อฉันตกตะกอนความคิดได้ดังนั้นแล้ว ฉันก็รีบเก็บกระเป๋าแล้วเดินทางไปยังท่าเรือประจำตระกูลเขาทันที...

ฉันใช้เรือสปีดโบ๊ทที่ทางแม่ของเซฟเขาเตรียมไว้ให้ ถึงจะไม่ใหญ่เท่าไร แต่ก็สะดวกสบายและทำให้ไปถึงเกาะนั้นได้เร็วขึ้น

ใช้เวลาไม่นานมากนัก ฉันก็มาถึงยังเกาะส่วนตัวของตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลด้วยความราบรื่นและปลอดภัย นั่นก็เป็นเพราะใบเบิกทางที่ได้มาจากแม่ของเขา ท่านได้บอกกับพวกบอดี้การ์ดที่คอยดูแลเกาะไว้ก่อนหน้าที่ฉันจะมาถึงให้พวกเขาได้รับรู้แล้ว ดังนั้นการเดินทางจึงไม่มีปัญหาใดๆ เกิดขึ้นเลย

ทุกคนต่างต้อนรับฉันเป็นอย่างดี คงเป็นเพราะว่าความคุ้นเคยที่ฉันเคยมาที่นี่บ่อยๆ ตั้งแต่เด็ก เลยทำให้ทุกคนที่อยู่บนเกาะนี้รู้จักฉัน

เมื่อมาถึงป้าสายก็รีบเข้ามารับรองฉันทันที น่าจะเป็นเพราะแม่เขาอีกนั่นแหละที่โทรมาบอกให้ป้าสายมารอรับฉัน ก่อนที่แกจะรีบขอตัวไปบอกให้เซฟได้รู้ว่าฉันมาถึงแล้ว

ในระหว่างที่รอฉันมองไปรอบๆ เกาะนี้ ที่นี่ยังคงเหมือนเดิม ยังสวยเหมือนเดิมแม้ในยามค่ำคืน ความสงบเย็นสบายทำให้ฉันหลงรักเกาะนี้ และที่สำคัญบนเกาะแห่งนี้มีภาพความทรงจำระหว่างฉันกับเขายามที่เราได้ใช้เวลาด้วยกัน ภาพเหล่านั้นก็ยังคงชัดเจนอยู่ในใจฉันเหมือนเดิม...

ฉันชอบที่นี่ ความฝันของฉันคือการได้แต่งงานกับเขาและสร้างครอบครัวของเราด้วยกันบนเกาะแห่งนี้ ฉันยิ้มออกมาด้วยความเบิกบานใจ แต่แล้วกลับต้องหุบยิ้มลงในทันใด เมื่อฉันต้องเผชิญความจริงที่ว่าเขาได้เจอกับเธอคนนั้น...แล้ว

และถึงแม้ว่าความหวังของฉันในตอนนี้มันจะดูเลือนราง...แต่ทว่า...ฉันยังไม่อยากที่จะยอมแพ้!!

ฉันที่รออยู่นาน ก็ไม่เห็นป้าสายกลับมาสักที จึงได้สั่งให้ลูกน้องของเขาที่ยืนอยู่บริเวณใกล้ๆ ให้ไปบอกเขาอีกครั้ง สงสัยป้าสายคงลืมฉันไปแล้ว...เหอะเหอะ...อย่างว่าแกก็เริ่มแก่แล้วอ่ะน่ะ

ลูกน้องของเขาหายไปสักพัก ก่อนจะเดินกลับมาด้วยสีหน้าซีดเซียวเหมือนกับคนหวาดกลัวกับอะไรบางอย่างมา และในขณะที่ลูกน้องเขากำลังจะบอกอะไรกับฉัน ป้าสายก็กลับเข้ามาบอกสิ่งที่ทำให้ฉันยิ้มแก้มปริทันที

“คุณหนูเรน่าค่ะ นายท่านสั่งให้มาบอกว่า ให้คุณหนูขึ้นไปพักบนบ้านใหญ่กับนายท่านได้เจ้าค่ะ” ป้าสายที่หน้าซีดไม่แพ้กันกับลูกน้องคนเมื่อกี้ เอ่ยบอกฉันโดยที่ตัวแกเองได้แต่ก้มหน้างุดไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันเลย

ฉันที่สงสัยพฤติกรรมของทั้งคู่เล็กน้อย แต่ก็ไม่อยากที่จะซักไซ้ไล่ความอะไรทั้งนั้น เพราะฉันอยากเจอเขาคนนั้นคนที่ฉันแอบรักมาเนิ่นนาน แม้ว่าตอนนี้ฉันจะถูกเขาหมางเมินอยู่ก็ตาม

ฉันเดินตามป้าสายมาถึงที่บ้านใหญ่ บ้านพักตากอากาศที่ฉันคุ้นเคย บ้านที่ฉันมาพักเป็นประจำเวลาฉันมาที่เกาะแห่งนี้ ฉันมองมันด้วยใบหน้าที่เบิกบานและอารมณ์ดีสุดๆ จนเผลอแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาอาจจะหายโกรธฉันแล้วก็ได้ เพราะถ้าเขายังโกรธฉันอยู่คงไม่ยอมให้ฉันขึ้นมาพักที่บ้านใหญ่หลังนี้อย่างแน่นอน เพราะอะไรนะหรอที่ทำให้ฉันมั่นใจได้ขนาดนี้ นั่นก็เพราะว่าห้องนอนประจำของฉันอยู่ติดกับห้องนอนของเขานะสิ

ฉันเดินตามป้าสายเข้าไปในบ้านด้วยหัวใจที่พองโตและตื่นเต้น ยิ่งพอคิดว่าจะได้เจอใบหน้าคมเจ้าของดวงตาสีเทาเข้มที่มีเสน่ห์จนสะกดหัวใจใครต่อใครหลายคน แค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจของฉันเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะแล้ว

แต่แล้วหัวใจที่พองโตของฉันกลับต้องแหลกแตกเป็นเสี่ยง ความสุขที่เกิดขึ้นเพียงไม่กี่นาทีก็กลับดับสลายลงไป เมื่อได้เห็นภาพบาดตาบาดใจตรงหน้า...

ภาพที่เขาและเธอคนนั้นโอบกอดจูบกันอย่างดูดดื่ม ภาพตรงหน้ามันเหมือนมีดคมๆ ที่กรีดลงมาบนหัวใจของฉันซ้ำๆ ถึงแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเคยเห็น แต่ฉันก็ไม่อาจจะทำใจให้ชินได้เลย

ความน้อยใจถาโถมเข้ามาที่หัวใจดวงน้อยๆ ทำไมนะ ทำไมผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นถึงไม่ใช่ฉัน ทำไมฉันถึงไม่ได้เป็นคนนั้นค่ะเซฟ ทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้ค่ะ ฉันได้แต่ร่ำร้องคร่ำครวญส่งเสียงดังก้องอยู่ภายในใจ...