บทที่ 18 สำนึกผิด
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่เจ็บไปทั่วทั้งร่าง ความร้าวระบมตรงจุดกึ่งกลางความสาวยิ่งทำให้ฉันขยับตัวไม่ได้ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับไอ้ปีศาจร้ายที่มันทำร้ายฉัน มันทรมานฉันอย่างไร้ความปรานี ฉันเกลียดมัน รังเกียจมัน ไม่อยากให้มันมาแตะต้องฉันอีก
ฉันรับรู้ได้ถึงวงแขนของมันที่กำลังกอดฉันอยู่ ฉันค่อยๆ เอาออกอย่างแผ่วเบาด้วยนึกรังเกียจสัมผัสจากไปปีศาจร้ายนี้อย่างที่สุด ฉันอยากจะหนีไปให้พ้นๆ การหยัดตัวเพื่อลุกขึ้นเป็นไปอย่างยากลำบาก เนื่องจากการบอบช้ำทั้งภายในและภายนอก แต่ฉันก็พยายามฝืนตัวลุกขึ้น
“จะไปไหน” เท้าฉันไม่ทันจะได้แตะพื้น เสียงเย็นเยือกก็ดังมาจากด้านหลัง
“.........” ฉันเงียบ
“ผมถามว่า จะไปไหน” เสียงที่ดังมายังคงราบเรียบเยือกเย็น
“ไปเข้าห้องน้ำ” ฉันตอบโดยที่ไม่หันไม่มองหน้า แล้วพยายามลุกขึ้นยืน แต่เมื่อขาแตะพื้นฉันก็ทรุดฮวบลงไป เพราะความระบมที่โดนกระทำอย่างทารุณ
“เอลิซ คุณเป็นอะไรไหม” ไอ้ปีศาจเซฟ พุ่งเขามาที่ฉันอย่างรวดเร็วเพื่อมาประคองให้ฉันลุกขึ้น
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” ฉันตวาดลั่นด้วยสุดแรงที่มี ความเกลียดพุ่งปี๊ดขึ้นมา พร้อมปัดมือเขาออกด้วยความรังเกียจที่ไม่อาจปกปิดได้
เขาไม่ฟังคำทัดทานของฉัน ไม่เคยฟังเลย ยังคงดื้อดึงที่จะอุ้มฉันในท่าเจ้าสาวเพื่อที่จะพาฉันไปห้องน้ำ
“โอ๊ยย ซี๊ดดด” การกระทำของเขามันกระทบต่อความบอบช้ำบนร่างกายของฉัน จนต้องร้องออกมา
“ยังเจ็บอยู่หรอ” เขามองสำรวจเอ่ยเสียงที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ในแววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
หึ..นี่ฉันคงไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม ไอ้ปีศาจร้ายมันมีแววตาเป็นห่วงฉันด้วยหรอ ช่างต่างกับการกระทำเมื่อคืนสิ้นดี ความเป็นห่วงจอมปลอม ฉันไม่มีวันไว้ใจแกอีกแล้วไอ้คนเลย ฉันก่นด่าในใจ สายตาก็จ้องเขม็งด้วยความรังเกียจ
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน แล้วปล่อยฉันได้แล้ว อย่างมาแตะต้องตัวฉันอีกนะ ไอ้เลว” ฉันออกแรงดิ้นด้วยกำลังอันน้อยนิด ทั้งยังรัวกำปั้นใส่ร่างหนาแต่ดูท่าไอ้ปีศาจร้ายจะไม่สะทกสะท้านต่อสิ่งที่ฉันทำเลยสักนิด
เขาอุ้มฉันวางไว้ที่เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าที่เดิมเหมือนเมื่อวาน แล้วแทรกตัวมาตรงกลางระหว่างขาฉันเหมือนเดิม ก่อนมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยน สายตาที่เมื่อวานไม่มีให้เห็นเลย
“คุณเจ็บตรงไหนบ้าง” เขาเอ่ยถามฉันด้วยสายตาและน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด แต่ฉันกลับไม่รู้สึกใจอ่อนต่อมันเลยสักนิด
“................” ฉันไม่ตอบเสหน้ามองไปทางอื่น
หึ..ตอนทำไม่คิด ตอนนี้จะมาถามเอาสวรรค์วิมานอะไร!!
“ขอผมดูได้ไหม” เขาเอื้อมมือมาจะปลดเสื้อผ้าเพื่อดูร่องรอยที่เกิดตามร่างกายของฉัน
กรอด~~ ฉันกัดฟัน มองเขาตาขวาง พร้อมปัดมือเขาให้พ้นตัว
“ให้ผมดูนะเอลิซ ผมจะได้ทายาให้” เขายังคงเอ่ยคำวิงวอนอย่างอ่อนโยน
“...............” ฉันเงียบเสหน้ามองไปทางเดิม มือที่อยู่ข้างลำตัวกำหมัดแน่น จนรู้สึกได้ถึงความเจ็บที่เล็บจิกเข้าไปในเนื้อฝ่ามือ
“ผม...เอ่อ...ผมขอโทษนะ” เขาเอ่ยเสียงเศร้า
ฉันหันกลับมามองหน้าเขา ด้วยสายตาที่สุดแสนจะรังเกียจ
เพี๊ยะ!!!!!
ฉันวาดมือลงไปที่ใบหน้าสากอย่างสุดแรงจนใบหน้าคมหันไปตามแรงมือ สายตาฉันสั่นระริก น้ำตาเริ่มไหลออกมาด้วยความรู้สึกที่ทั้งโกรธและเกลียดเป็นอย่างมาก ขอโทษหรอ คำขอโทษอย่างนั้นหรอ แล้วฉันต้องยกโทษให้หรือไง ฉันโดนกระทำไปแล้ว ฉันเจ็บไปแล้ว สิ่งเหล่านั้นเอามันคืนมาไม่ได้แล้ว ฉันกัดฟันแน่นพยายามหยุดน้ำตาที่ยังคงไหลออกมา เพราะไม่อยากดูอ่อนแอให้ไอ้เลวนี้ได้ใจ ที่ทำร้ายฉันได้สำเร็จ
ฉันจ้องหน้าเขาด้วยสายตาที่รังเกียจอย่างไม่ปิดบัง
“ออกไปให้พ้นหน้าฉัน” ฉันตวาดใส่
“เอลิซ ผมขอโทษ” น้ำเสียงที่มีความเสียใจอยู่ในนั้นเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา
“ฉันบอกว่า...ให้ออกไปให้พ้นหน้าฉัน!!!!” ฉันย้ำด้วยเสียงดังลั่นพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย มันสุดจะกลั้นแล้ว และฉันไม่ต้องจะให้คนอย่างมันมาเห็นฉันอ่อนแอ
“ให้ผมได้ดูแลคุณนะ” เขายังคงดื้อดึง ไม่ยอมออกไปให้พ้นหน้า
ฉันเริ่มที่จะหมดความอดทน!!
“ออกไปซะก่อนที่ฉัน จะไม่อยู่มีชีวิตให้คุณได้ทรมานอีก” ฉันพูดออกไปไม่ใช่แค่ขู่ แต่ฉันคิดจะทำจริง ถ้ายังจะมาข่มเหงกันอีก ถือว่าชีวิตนี้ฉันจะ ตาย!!ชดใช้ให้แล้วกัน
แต่เขายังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง จ้องมองมาที่ใบหน้าหวานของฉันด้วยแววตาเศร้า ก่อนจะเข้ามาสวมกอดฉันแน่น ดวงตาสั่นไหว ปากเอ่ยคำพูดแสนแผ่วเบาที่ข้างหู
“ขอโทษนะเอลิซ ผมขอโทษ” เขากระชับกอดให้แน่นกว่าเดิม
“ออกไป๊...ฮืออออ..อย่ามาแตะตัวฉัน...ฮืออออ” น้ำตาฉันพรั่งพรูไหลออกมาอย่างสุดที่จะกลั้น ฉันออกแรงดันตัวเขาให้ออกห่าง ร่างหนาไม่ไหวติง ยังคงกอดแน่นเหมือนเดิม
ฉันโกรธ เกลียดเขามาก ฉันพยายามดันเขา ออกแรงทุบตีเขา ~~
“ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดคุณ ทำไมไม่ปล่อยฉันไป ปล่อยฉันไปนะ...ฮือออออ” ฉันทั้งทุบตี ตบเขา กัดเขา สารพัดที่ฉันจะทำใส่เขา แต่ร่างหนายังคงกอดฉันแน่นอยู่แบบนั้น ปล่อยให้ฉันสาดอารมณ์ใส่เขาโดยที่ไม่ขยับร่างหนีหรือห้ามแต่อย่างใด
“ไม่...ผมไม่ปล่อย” เขาเอ่ยเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูฉันคล้ายจะรำพึงรำพันกับตัวเอง แต่ฉันได้ยิน
ฉันกัดปากกรีดร้องในลำคอจนสุดแรงจนสติดับวูบไป
“เอลิซ ผมขอโทษ ฮึก” เสียงสั่นเครือเอ่ยคำขอโทษอีกครั้งนั้นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน นี่ไอ้ปีศาจมันร้องไห้หรอ..
---เซฟ Talk---
เธอออกแรงทั้งด่า ตบตีผมไม่หยุด แต่ผมก็ยังกอดเธอไว้อย่างนั้น ผมไม่รู้จะทำยังไงเพราะรู้ดีแค่คำขอโทษคงไม่เพียงพอต่อสิ่งที่ผมกระทำต่อเธอ เธอพร่ำบอกให้ผมปล่อยเธอไป แต่ผมทำไม่ได้ เธอต้องอยู่กับผม
ร่างบางร้องไห้จนผมสงสารจับใจ ก่อนที่เธอจะเหนื่อยแล้วสลบไป ผมถึงได้อุ้มเธอกลับไปนอนบนที่นอนตามเดิม ก่อนจะบอกให้ป้าเสริมนำยาทาตามตัวมาให้ผม แล้วให้แกออกไป ผมไม่อยากให้ใครเห็นเรือนร่างเธอแม้แต่ผู้หญิงด้วยกัน...ผมหวง
ผมทายาตามตัวให้เธอ ทุกที่ที่ผมกระทำยิ่งเห็นร่องรอย มันยิ่งทำให้ผมเจ็บปวดในใจ น้ำตาผมถึงกับไหลด้วยความสงสารเธอจับใจ ทำไมผมมันถึงได้เหี้ยทำกับเธอได้ถึงขนาดนี้ เพียงเพราะผมโกรธที่เธอทำความหวังเดียวที่จะผูกมัดเธอให้อยู่กับผมได้ นั้นคือการมีลูก พังทลายลงไป เนื่องจากเธอกินยาคุมฉุกเฉิน มันทำให้ผมแทบคลั่งแค่คิดว่าผมจะเสียเธอไป ผมจะไม่มีอะไรผูกมัดเธอได้แล้ว ผมถึงกับปล่อยให้อารมณ์ร้ายปะทุขึ้นจนทำร้ายเธอได้ถึงขนาดนี้ ต่อไปนี้ผมจะใช้ทั้งชีวิตเพื่อชดใช้ให้เธอ...เอลิซ....ผมขอโทษ
ผมกุมมือเธอร้องไห้ ก่อนจะวางมือเธอลงอย่างแผ่วเบา ใช่แล้วผมต้องทำทุกอย่างเพื่อไถ่โทษและให้เธอยกโทษให้ผม.....
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 86
แสดงความคิดเห็น