บทที่ 397: คิดถึงเผ่าทั้งหมดที่สามารถปล้นได้

อีกด้านหนึ่ง

เหล่าภูตชายพาวิ่งกันตัวปลิวไปไกลก่อนจะหยุดพักหอบหายใจ

“แล้วเรา...วิ่งกันทำไมเนี่ย?”

“ใช่ แฮ่ก ๆ… เราวิ่งไปเพื่ออะไร?”

ต่อมา พวกเขาก็นึกถึงสีหน้าเย็นชาและดวงตาคมกริบของผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะมองไปยังหูชิงซานที่กำลังทำหน้าโล่งใจ

“นั่นคือหมอผีคนใหม่หรือ?”

“นางดูดุมาก นางไม่อ่อนโยนเหมือนผู้หญิงทั่วไปเลย”