บทที่ 111: ราตรีไม่หวนกลับ

หูเจียวเจียวที่ได้ยินคำพูดของหลงโม่ชะงักมือที่กำลังปัดสิ่งสกปรกบนเสื้อผ้า

 

“แต่เสื้อผ้าบนตัวเจ้าขาดเป็นรูและสกปรกมากแล้ว ไม่เช่นนั้นเจ้าเอามันไปเปลี่ยนก่อน แล้วข้าจะซักชุดนี้ให้เจ้า...”

 

จิ้งจอกสาวก้มมองชุดหนังสัตว์ของอีกฝ่ายซึ่งฉีกขาดชำรุดหลายแห่งเนื่องจากผ่านการใช้งานมามากมาย เธอจึงไม่อยากนิ่งดูดายปล่อยให้เขามีสภาพแบบนี้

 

“ข้าบอกว่าไม่จำเป็น! ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าทำเสื้อผ้าให้ข้า และข้าก็ไม่ต้องการมันด้วย!”

 

มังกรหนุ่มแสดงสีหน้าหน้าเย็นชาและจ้องมองหญิงสาวโดยพูดเน้นทีละคำ

 

“เจ้าเก็บเสื้อผ้าเน่า ๆ ของเจ้าเอาไว้ให้อิงหยวนใส่เถอะ” 

 

เขาพูดจบแล้วก็เหลือบมองไปที่ชุดหนังสัตว์ในมือของเธอก่อนจะพูดอย่างเหน็บแนมว่า “มันน่าเกลียด”

 

ถ้อยคำไม่ไยดีของชายหนุ่มทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของหูเจียวเจียวชะงักค้างไป แล้วความโกรธก็พลุ่งพล่านขึ้นมาแทนที่ 

 

นี่คือเสื้อผ้าที่เธอมุมานะตัดเย็บขึ้นมาเองแบบเข็มต่อเข็ม แม้ว่าเขาจะไม่ชอบมัน แต่เขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำถึงขนาดนี้!

 

หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วอย่างขุ่นเคืองใจ

 

“ช่างมันเถอะ ถึงยังไงมันก็มีเอาไว้ฝึกฝีมือ ไม่ได้ทำขึ้นมาเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ ถ้าเจ้าไม่ต้องการ เจ้าก็เอามันไปใช้เป็นแผ่นรองนอนแล้วกัน!” จิ้งจอกสาวพูดพร้อมกับกำของในมือแน่น แล้วหันหลังกลับเพื่อโยนชุดหนังสัตว์เข้าไปในบ้านไม้

 

ทางด้านหลงโม่เมื่อได้ยินคำพูดของหูเจียวเจียว สีหน้าของเขาก็เผยร่องรอยของความรังเกียจมากยิ่งขึ้น

 

นางกำลังเผยธาตุแท้ของตัวเองออกมาแล้วใช่ไหม? ชุดนี้แค่บังเอิญเป็นของเหลือใช้เท่านั้นถึงเอามาให้เขา

 

ถัดมา ชายร่างสูงหันหลังเดินออกจากลานบ้านไปด้วยใบหน้าที่มืดมน 

 

พอเด็ก ๆ ได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็พากันตกตะลึง ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ตั้งตัว พ่อมังกรก็หายตัวไปแล้ว โดยเหลือเพียงแม่จิ้งจอกที่เพิ่งขว้างเสื้อผ้าหนังสัตว์เข้าไปในบ้านไม้

 

“สิ่งที่ท่านพ่อทำมันจะมากเกินไปแล้วนะ ทำไมเขาทำกับท่านแม่แบบนี้ ไอ้พ่อบ้า! หลิงเอ๋อไม่รักท่านพ่อแล้ว!” 

 

ใบหน้าเล็ก ๆ ของหลงหลิงเอ๋อย่นจนยับยู่ยี่ คล้ายหูเจียวเจียวฉบับย่อส่วน

 

ในขณะที่หลงเซียวขมวดคิ้วยืนนิ่งไม่พูดอะไรเลย ส่วนหลงอวี้ยืนทำหน้าจริงจังเหมือนพวกคนแก่

 

ระหว่างนั้นเด็กหนุ่มตาบอดกำหนังสติ๊กในมือแน่น คนอื่นอาจจะไม่รู้ว่าเขากำลังมองหนังสติ๊กเป็นหลงโม่ เขาเค้นพลังทั้งหมดที่มีในกายด้วยความคิดที่อยากจะบีบคอผู้เป็นพ่อให้ตาย

 

“ข้าไม่คิดว่าท่านพ่อจะผิดตรงไหน ในเมื่อเสื้อผ้าที่ท่านแม่ทำมันน่าเกลียด แล้วท่านพ่อไม่อยากใส่ชุดหนังสัตว์น่าเกลียด มีอะไรผิดปกติหรือไง?” หลงจงกลอกตาพลางออกความคิดเห็น

 

“ฮว่าาา!” 

 

พี่สามแย่มาก อย่ามาว่าชุดที่ท่านแม่ทำว่าน่าเกลียดนะ! เสื้อผ้าที่ท่านแม่ทำให้คือเสื้อผ้าที่สวยที่สุดในโลก!!

 

ในตอนนั้นเอง หลงเหยาร้องเสียงดังและบินไปด้านหลังศีรษะของหลงจงด้วยความโกรธ ก่อนจะใช้กรงเล็บมังกรดึงผมพร้อมสะบัดหางไปมาบนใบหน้าของอีกคน

 

“อ๊ะ! น้องห้า นี่เจ้ากำลังหาเรื่องข้าอีกแล้วรึ!”

 

พี่ชายคนที่ 3 คำรามและยื่นมือออกไปจับหางของเจ้ามังกรตัวเล็กแบบโกรธเคือง แต่หางของอีกฝ่ายกลับยืดหยุ่นมากเสียจนเขาเผลอเอามือตบหน้าตัวเองไปหลายที…

 

“ขาก...ถุย!”

 

ในท้ายที่สุด หลงเหยาก็ถ่มน้ำลายใส่หน้าพี่ชาย ก่อนจะกางอุ้งเท้าออกและบินขึ้นไปบนอากาศพร้อมกับส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ

 

ทางด้านหลงจงอยากจะคว้าเจ้าตัวเล็กจอมแสบมาบีบคอให้ตายเสียตรงนี้ แต่เจ้าเด็กนั่นก็ลื่นหลุดมือไปทุกครั้ง เขาจึงทำได้เพียงกัดฟันระบายความคับแค้นใจออกมา

 

มังกรน้อยเองก็ไม่ยอมแพ้ เขาลอยอยู่บนท้องฟ้าพลางหันหลังให้พี่สามและส่ายก้นไปมาเพื่อยั่วยุอีกฝ่าย

 

“เสี่ยว! เหยา! วันนี้เจ้าลองลงมาข้างล่างดูสิ ข้าจะตีก้นเจ้าให้ช้ำไปเลย คอยดูเถอะ!”

 

ฝ่ายที่ถูกยั่วโมโหคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว

 

ภาพความวุ่นวายตรงหน้าทำให้หลงอวี้ยกมือขึ้นนวดระหว่างคิ้วเบา ๆ ก่อนจะพาหลงเซียวเดินออกไปให้ไกลจากทั้ง 2 คนนี้เพราะไม่อยากให้เขาโดนลูกหลง

 

“ท่านแม่ ท่านอย่าโกรธไปเลย สมองของท่านพ่อคงจะมีปัญหาเลยไม่เห็นว่าชุดพวกนี้สวยขนาดไหน หลิงเอ๋อชอบเสื้อผ้าที่ท่านแม่ทำให้ที่สุด” ในระหว่างที่เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน นางก็เขย่าแขนของผู้เป็นแม่เบา ๆ

 

ตอนนี้น้ำเสียงที่นุ่มนวลและไพเราะของหลงหลิงเอ๋อคล้ายเป็นน้ำทิพย์ที่คอยชโลมใจของหูเจียวเจียวให้รู้สึกถึงความอบอุ่น

 

“หลิงเอ๋อเด็กดี แม่ไม่ได้โกรธหรอก”

 

เมื่อแม่จิ้งจอกเห็นท่าทางที่มีเหตุผลของลูกสาว ความโกรธส่วนใหญ่ในใจของเธอก็หายวับไปกับตา และในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกรำคาญตัวเองที่พูดอะไรพล่อย ๆ ออกไปตอนที่ปล่อยให้โทสะบังตา

 

หลงโม่เกลียดตัวเองอยู่แล้ว การพูดแบบนั้นออกไปจะทำให้เขาเข้าใจผิดยิ่งขึ้นไปอีก

 

คำพูดเมื่อกี้นี้อาจจะทำให้มังกรหนุ่มรู้สึกเกลียดตัวเธอมากกว่าเดิมแน่ ๆ

 

“เฮ้อออ...”

 

เมื่อหูเจียวเจียวคิดถึงเรื่องนี้ก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

แผนพิชิตใจเจ้าจอมวายร้ายมักจะล้มเหลวอยู่เสมอ มันไม่เป็นไปตามที่เธอจินตนาการเอาไว้เลย การเปลี่ยนภาพในใจของหลงโม่นั้นเป็นอะไรที่ยากมากจริง ๆ

 

จิ้งจอกสาวอยากจะตีตัวเองสักทีสองที 

 

ไอ้ปากบ้านี่! ทำไมถึงชอบพูดอะไรไม่ดีออกมาในช่วงเวลาสำคัญตลอด!

 

จากมุมมองของหลงหลิงเอ๋อ นางคิดว่าตอนนี้แม่จิ้งจอกกำลังผิดหวังเพราะคำพูดของพ่อมังกร

 

ไม่นานความโกรธก็วูบวาบผ่านดวงตารูปทรงอัลมอนด์ที่สดใสของเด็กสาว สิ่งที่ท่านพ่อทำในครั้งนี้มันมากเกินไปจริง ๆ! เขาทำให้ท่านแม่ใจสลาย!

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวรู้สึกหดหู่อยู่พักหนึ่ง เธอก็รวบรวมสติของตัวเองกลับมาก่อนจะไปฆ่าปลาเพื่อทำอาหาร

 

…

 

ระหว่างมื้อค่ำ หลงโม่ก็ไม่กลับมาทานอาหารกับหูเจียวเจียวและลูก ๆ

 

หญิงสาวรอเขาอยู่นานพลางคิดว่าเขาคงจะไม่กลับมาแล้วจึงบอกให้เด็ก ๆ กินอาหารค่ำไปก่อนเลย

 

ทุกคนที่นั่งกินอาหารมื้อนี้ยังคงสงบเหมือนปกติ แต่ลูกทั้ง 5 คนรู้สึกว่าบรรยากาศแห่งความเงียบงันช่างน่าหดหู่ยิ่งนัก มันหนักอึ้งยิ่งกว่าตอนที่พวกเขาถูกเฆี่ยนตีก่อนหน้านี้เสียอีก

 

แน่นอน... สำหรับหลงเหยาเป็นข้อยกเว้น

 

ในช่วงเวลากลางดึก เมื่อหูเจียวเจียวและลูกน้อยทั้งหลายหลับสนิทแล้ว ร่างสูงโปร่งที่เหนื่อยล้าก็ปรากฏขึ้นนอกลานบ้าน เขาเหลือบมองไปทางกระท่อม แล้วกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ที่ตนใช้นอนตอนก่อนออกไปแลกเปลี่ยนเกลือทะเล

 

…

 

วันถัดมา

 

ในตอนนี้บริเวณบ้านของพวกหูเจียวเจียวไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เวลานั้นหลงโม่ที่ตื่นเช้าที่สุดมุ่งหน้าไปที่บ้านของหัวหน้าเผ่า

 

พอจิ้งจอกสาวตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอก็พบว่าลานบ้านยังคงอยู่ในสภาพเดียวกับที่ตนทำความสะอาดไว้เมื่อวาน รวมถึงเนื้อที่เหลือบนโต๊ะก็ไม่ได้ถูกเคลื่อนย้ายไปไหน

 

“ดูเหมือนว่าเมื่อคืนนี้หลงโม่จะไม่ได้กลับมา เขาจะไปไหนได้ถ้าเขาไม่กลับมา...”

 

หูเจียวเจียวทำหน้าเศร้าหมองพลางเก็บข้าวของทั้งหมดให้เข้าที่เข้าทาง เสร็จแล้วก็ไปตักน้ำมารดน้ำผักในแปลง

 

เมื่อวานเธอสัญญากับเด็ก ๆ ไว้ว่าเธอจะไป ‘จับ’ ปลามาทำอาหารเช้าให้พวกเขากิน ดังนั้นวันนี้เธอจึงวางแผนว่าจะออกไปหาปลา หากเด็กทุกคนตื่นนอนเมื่อไหร่ พวกเขาก็จะได้กินอาหารเช้ากันทันที

 

แต่พอหญิงสาวยกถังหินขึ้นมา เสียงที่ไพเราะก็ดังขึ้นนอกลานบ้าน

 

“น้องเล็ก! ดูสิว่าพี่เอาอะไรมาให้เจ้า!”

 

หูเจียวเจียวหันศีรษะไปมองผู้มาเยือน และก่อนที่เธอจะมองเห็นใคร เธอก็ได้ยินเสียงที่ตะโกนนำมาก่อน จากนั้นร่างหนึ่งก็รีบเดินเข้ามาในบ้านของตน

 

เขาคือพี่ชายคนที่ 4 ‘หูชิงหยวน’ ที่เธอพบเมื่อวานนี้

 

“พี่สี่ ทำไมท่านถึงมาที่นี่ ท่านไม่ได้ออกไปล่าตั้งแต่เช้าหรือ?” จิ้งจอกสาวมองชายที่มาหาตนด้วยความประหลาดใจ

 

หูเฉียงกับหูหมินที่เป็นคู่สามีภรรยาปฏิบัติต่อหูเจียวเจียวด้วยความรักใคร่ แต่พวกเขาปฏิบัติต่อพี่น้องทั้ง 4 แตกต่างกันออกไป ทั้งคู่คิดว่าผู้ชายที่ยังหนุ่มยังแน่นควรออกกำลังกายให้มากขึ้นเพื่อพัฒนาความแข็งแกร่งของตัวเอง แล้วมันจะช่วยให้พวกเขาหาคู่ได้ง่ายขึ้น

 

ดังนั้นหูชิงหยวนจึงต้องออกไปล่าสัตว์เกือบทุกวัน

 

สำหรับภูต ความสามารถในการล่านั้นเทียบได้กับความแข็งแกร่ง

 

แน่นอนว่าพี่น้องอีก 3 คนก็ถูกเลี้ยงในลักษณะเดียวกัน และเหยื่อที่แต่ละคนจับมาได้นั้น หูหมินจะนำไปให้กับลูกสาวสุดที่รักอย่างหูเจียวเจียวเสมอ

 

ยามนี้หูชิงหยวนวิ่งปรี่ไปหาน้องสาว ทว่าเขากระแทกเท้าหยุดกะทันหัน จากนั้นก็หยิบของเรียวเล็กออกมาจากด้านหลังและชูมันขึ้นมาต่อหน้าอีกฝ่าย พร้อมทำท่าเหมือนกับกำลังมอบสมบัติล้ำค่าให้กับเธอ

 

แล้วน้ำเสียงชวนหลงใหลและเคลิบเคลิ้มก็ดังขึ้น

 

“พี่สี่เอาของดี ๆ บางอย่างมาให้เจ้า! นี่คือของที่ทำให้พี่ไม่ได้นอนเมื่อคืนนี้ พี่ขัดมันให้เจ้าจนเสร็จภายในคืนเดียว”

 

“มันคือเข็มกระดูกที่ทำขึ้นมาเป็นพิเศษโดยฝีมือของหูชิงหยวน พี่สี่ของเจ้าเองยังไงล่ะ!”