มื้อค่ำ

“หลานเอ๋อ” 

"สามีกลับมาแล้วรึเจ้าคะ หมูป่าตั้งสองตัว อ่า รีบวางมันลงก่อนเจ้าคะ น้ำเจ้าคะ ท่านพักเหนื่อยเสียก่อนเถิดเจ้าคะ" หลานหงได้ยินเสียงสามีของตนจึงรีบออกมาต้อนรับที่หน้าประตู พลันเห็นสามีเดินเข้าเรือนมาพร้อมแบกหมูป่าตัวใหญ่สองตัวมาทำให้นางตกตะลึงยิ่งนัก หากแต่ไม่ลืมบอกเขาให้รีบวางลง หมูป่าสองตัวนี้มองตาเปล่าก็รู้ว่ามันหนักมากนัก 

“อ่า ใช่แล้วข้าโชคดีเจอมันกำลังต่อสู้กันตัวหนึ่งตายอีกตัวบาดเจ็บหนัก ถ้ามันยังมีกำลังข้าคงฆ่ามันไม่ได้ง่ายๆเป็นแน่” เจียเหรินรับน้ำจากภรรยาตัวน้อยมาดื่ม ก่อนจะอธิบายให้นางฟัง พอได้กินน้ำพุแห่งสวรรค์ความเหนื่อยก็หายเป็นปลิดทิ้ง

“เจ้าคะสามี แล้วเราจะทำเช่นใดกับมันดีเจ้าคะ” หลานหงถามความเห็นจากสามี เพราะนางก็เคยได้เห็นหมูป่าตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อน ไม่ต้องพูดถึงตอนอยู่บ้านตระกูลสวีเลย แม่เฒ่าเจียงหวงเนื้อยิ่งกว่างูหวงไข่ เวลาใช้นางทำอาหารเเม่เฒ่ายืนคุมนางยิ่งกว่าทหารเสียอีก นางจึงไม่รู้จะจัดการกองเนื้อขนาดใหญ่ตรงหน้านางนี้

“แล่เนื้อมันส่วนหนึ่งเอามาทำอาหารของเราคืนนี้และเก็บไว้เล็กน้อย ส่วนที่เหลือพรุ่งนี้เราเอาเข้าเมืองไปขาย ” เหรินเจียคิดว่าคงทำได้เพียงเท่านี้ เหลือเนื้อบางส่วนไว้ทำกินเเค่มื้อสองมื้อเท่านั้น หากปล่อยไว้นานเนื้ออาจจะเน่าได้ คงต้องขายออกไป 

“ยังมีอีกอย่างที่ข้าได้มา ขึ้นเขาครั้งนี้ข้าทำกำไรได้ไม่เลวเลย” เจียเหรินหยิบโสมต้นอวบขึ้นมา หลานหงตกตะลึงอีกครั้ง โสมต้นนี้ราคาของมันน่าจะมากกว่าหมูป่าตัวใหญ่ด้วยซ้ำ แล้วถ้าหากมันได้แช่น้ำพุแห่งสวรรค์แล้วไม่ต้องพูดถึง

““สะ โสมรึเจ้าคะ สามีข้าเก่งที่สุดเจ้าคะ” หลานหงวันนี้นางยิ้มกว้างที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ นางได้พบกับเขาแค่เพียงหนึ่งวันเท่านั้น นางกลับมองเห็นอนาคตอันสดใสของตัวเองแล้ว เจียเหรินทำให้นางที่เคยถูกทำร้ายมาตลอดรู้สึกมั่นคงปลอดภัยและได้รับการเอาอกเอาใจ จะไม่ให้รักเขาได้อย่างไร แถมเขายังมีความสามารถเช่นนี้หากนางไม่ประจบเอาใจเขาเกิดวันใดวันหนึ่งเขาคิดทิ้งนางเล่านางจะมิเสียใจจนตายรึ

“ฮ่าๆเจ้าแมวน้อยขี้ประจบเอ๊ย เอาล่ะข้าหายเหนื่อยเเล้ว วันนี้สามีคนนี้จะแสดงทักษะก่อนทำอาหารให้เจ้าได้ลิ้มลอง” เพียงคำพูดเอาใจของภรรยาสามารถทำให้เขารู้สึกมีเรี่ยวแรงยิ่งกว่ากินน้ำพุแห่งสวรรค์เสียอีก เสียงเล็กนุ่ม ๆ นั่นทำเอาหัวใจเจียเหรินชุ่มชื่นยิ่ง ส่วนมากผู้หญิงที่เขาพบเจอไม่ถูกใจเขาแม้แต่น้อย พวกแม่นางเอก นางร้ายพวกนั้น เรียกได้ว่าแม้เขาจะเคยใช้ชีวิตผ่านมาหลายมิติก็ไม่เคยปล่อยตัวหรือปล่อยใจไปรักชอบใครสักนิด เขาอาจเห็นแก่ตัวไม่อยากสร้างความผูกพันใดๆให้ตัวเองมีห่วง แต่ครั้งนี้เป็นทางเดินที่เขาเลือกเขาก็มีสิทธิ์จะมีความรักใช่หรือไม่

“เจ้าคะสามี ข้าจะเตรียมจุดไฟให้ท่านเอง” 

“ ไม่ วันนี้เจ้านั่งดีๆอยู่เฉยๆวันนี้สามีของเจ้าจะทำมันเอง” เจียเหรินมองนางที่กระตือรือร้นจะช่วยเขาจุดไฟ เขาจึงเอ่ยเสียงห้ามออกไปเพียงแค่การจุดไฟเขาไม่จำเป็นต้องให้นางต้องลำบาก

“อ่า เจ้าคะ” หลานหงยิ้มอย่างมีความสุขวันนี้นางได้รับการเอาอกเอาใจมากจริงๆ นางมองไปทางสามีของนางที่วุ่นวายกับการชำแหละเนื้อทำอาหารให้นางกินอยู่ตรงหน้า

“หลานเอ๋อเจ้าลองชิมดู” เนื้อติดมันย่างหอมฉุย เจียเหรินนำมันมาแล่เป็นชิ้นพอคำยื่นไปที่ปากเล็กของภรรยา

“อื้ม สามีเจ้าคะ เพียงแค่ย่างเนื้อท่านยังทำอร่อยจนข้าแทบจะกลืนลิ้นตัวเองเข้าไปเสียแล้ว” เดิมเจียเหรินป้อนนาง นางมีความเขินอายไม่น้อย ขนาดน้องห้ากับน้องสะใภ้ห้าที่ว่ามีความรักลึกซึ้งต่อกันยังมิได้การเอาใจเช่นนี้ด้วยซ้ำ แต่พอเนื้อนุ่มเข้าปากนางไป ความอร่อยของมันทำเอาลืมความเขินอายไปเลย เกิดมาทั้งชีวิตนางยังไม่เคยได้กินเนื้อที่อร่อยเช่นนี้มาก่อน

“ฮ่าๆข้าแค่ย่างธรรมดาเท่านั้น ต้องยกความชอบให้น้ำพุแห่งสวรรค์แล้ว ไว้วันพรุ่งนี้ขายพวกนี้ได้แล้ว ซื้อเครื่องปรุงมา ข้าจะทำให้เจ้ากินอีกครั้งรับรองเจ้าต้องติดใจ” เจียเหรินเขินอายไม่น้อยเพราะตอนเเรก เขาบอกจะแสดงฝีมือให้นางชิมแต่ลืมไปว่าไม่มีเครื่องปรุงแม้แต่น้อย ในใจจดเอาไว้แล้วว่าพรุ่งนี้จะต้องหาซื้ออันใดบ้างเพื่อแก้ตัวใหม่อีกครั้ง 

“ เจ้าคะสามี ท่านมัวแต่ป้อนข้า ท่านกินด้วยเถิดเจ้าคะ” หลานหงยังไม่ลืมที่จะเอาใจสามีด้วยการป้อนเขาคืนด้วย หากการแสดงออกแบบนี้ของทั้งสองยังอยู่ที่ตระกูลสวีแล้วละก็ นางคงถูกแม่สามีด่าว่าน่าไม่อายแน่นอน เพราะคนสมัยนี้การแสดงความรักเป็นเรื่องระหว่างคนสองคนไม่ค่อยเปิดเผยเช่นนี้ หลานหงได้รับอิทธิพลมาจากการแสดงออกของเหรินเจียทั้งนั้นจะโทษนางก็ไม่ได้

“อื้ม อร่อยจริงๆด้วย” เหรินเจียไม่ปกปิดสายตาหลงใหลมองไปยังภรรยาตัวน้อยของตน เขามองหน้านางที่กำลังเขินอายแล้วน่ารักยิ่งนัก 

“ข้าปูที่นอนไว้แล้วเจ้าคะ” หลังกินอาหารและชำระร่างกายเสร็จแล้วก็ถึงเวลาเข้านอนพอดี หลานหงได้ทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อย นางปูที่นอนไว้เรียบร้อยแล้ว ห้องนี้แม้จะคับแคบไปหน่อยแต่ทั้งสองคนสามารถนอนได้

"อืมเช่นนั้นเรานอนกันเถิดวันพรุ่งนี้เราจะได้เข้าเมืองแต่เช้า" เจียเหรินโอบกอดภรรยาตัวน้อยไว้ที่หน้าอกแกร่ง เขาสูดดมความหอมของกลิ่นกายนาง ดูเหมือนนางจะมีเนื้อหนังขึ้นเล็กน้อยผิวพรรณสว่างตาขึ้นจากการดื่มและอาบน้ำพุแห่งสวรรค์ ต่อไปความงามของนางยิ่งจะปรากฏมากยิ่งขึ้น เขาต้องรีบสร้างตัวเองไม่ให้ใครมาแย่งนางไปได้ ตอนนี้ได้แต่ปล่อยแมวน้อยตัวนี้ไปก่อนชั่วคราว

“จะ เจ้าคะ” ทั้งสองพลันหลับในอ้องกอดของกันฝันดีทั้งคืน