บทที่ 20: ตาต่อตา ฟันต่อฟัน!

หลังจากที่มังกรตัวเล็กได้กินอาหารอิ่มไป 2-3 มื้อ เขาก็ฟื้นคืนพละกำลังของตัวเองขึ้นมา ทำให้เขาสามารถขยับตัวได้อย่างมีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉง

 

พอหูเจียวเจียวถูกเจ้ามังกรน้อยกระโจนเข้าใส่ เธอก็ทิ้งหนังสัตว์ในมือลงกับพื้น แล้วใช้มือกอดหลงเหยาไว้แทน พร้อมกับพยายามง้างปากของเขาเพื่อเอาหนังสัตว์บางส่วนออกมา

 

“ฮ่า ๆ... เอาล่ะ ๆ เหยาเอ๋อ เลิกซนก่อน...”

 

วันนี้เธอคงไม่ต้องล้างหน้าแล้ว เพราะลูกชายคนเล็กเลียซะเกลี้ยงเชียว

 

“ท่านแม่ เรานึกว่าท่านไม่ต้องการเราอีกต่อไปแล้ว...” หลงหลิงเอ๋อเม้มปากเล็ก ๆ ของนางโดยไม่รู้ตัว พลางมองแม่ใจร้ายด้วยความไม่พอใจ

 

เมื่อหญิงสาวฟังคำพูดของสาวน้อย ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

 

ปรากฎว่าลูก ๆ คิดว่าเธอทิ้งพวกเขาไปแล้ว

 

“เด็กงี่เง่า ทำไมแม่จะไม่ต้องการพวกเจ้าล่ะ!” เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับอุ้มหลงเหยาและเดินไปลูบหัวน้อย ๆ ของหลงหลิงเอ๋อ จากนั้นเธอก็จูงมือนางเดินเข้าไปในลานบ้าน

 

มือเล็ก ๆ ที่เย็นเฉียบถูกมือใหญ่อบอุ่นจับไว้อย่างกะทันหัน ส่งผลให้เด็กสาวยืนตัวแข็ง

 

นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่นางถูกผู้หญิงใจมารจับตัว...

 

กลายเป็นว่ามือที่เคยทุบตีนางนั้นนุ่มได้ขนาดนี้...

 

“แม่ทำกับข้าวอร่อย ๆ ไว้รอพวกเจ้าเยอะแยะเลย เดี๋ยวทุกคนไปล้างมือกันก่อนแล้วค่อยกลับมากินข้าวกันนะ”

 

หูเจียวเจียวจูงเด็กสาวไปที่ถังเก็บน้ำ จากนั้นก็ตักน้ำขึ้นมาเทลงในอ่างหินก่อนจะช่วยเด็กน้อยล้างมือ

 

ก่อนหน้านี้มือและกรงเล็บเล็ก ๆ สัมผัสกับหลายสิ่งหลายอย่าง มันเลยเป็นสีดำสนิทเหมือนก้อนถ่าน แต่พอหูเจียวเจียวถูมันอยู่สักพักก็กลับมาเป็นสีดั้งเดิม

 

ไม่นานแอ่งน้ำสะอาดก็ขุ่นมัว

 

“ข้า…ข้าจัดการเองได้...” หลงหลิงเอ๋อชักมือออกเมื่อมองเห็นน้ำที่สกปรกและเอามือไพล่หลังไว้ ในขณะที่หูของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

เป็นเพราะมือของนางสกปรกมาก ผู้หญิงชั่วคนนี้จะต้องดูถูกนางแน่ ๆ...

 

ไม่ว่าในอดีตหูเจียวเจียวจะเลวร้ายเพียงใด แต่ส่วนลึกในใจของหลงหลิงเอ๋อก็ยังโหยหาความรักจากอีกฝ่าย

 

ลูกคนหนึ่งจะไปเกลียดแม่ตัวเองลงได้อย่างไร?

 

แต่ผู้เป็นแม่ดึงมือเล็ก ๆ ของลูกสาวออกมาเช็ดน้ำออกเบา ๆ ด้วยผ้าขนหนูพลางพูดด้วยน้ำเสียงติดตลกว่า “โถ เรื่องแค่นี้เอง เจ้าจะอายไปใย”

 

“ข้า…ข้าไม่ได้อายสักหน่อย ท่านก็พูดมั่วซั่ว!” แก้มของสาวน้อยเปลี่ยนเป็นสีมะเขือเทศสุกทันที และนางก็ดึงมือออกจากมือใหญ่อย่างงุ่มง่าม อันที่จริงนางอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว!

 

พอหูเจียวเจียวเห็นว่าเด็กสาวอายมาก เธอจึงหยุดแกล้งนาง

 

หลังจากที่เปลี่ยนน้ำสะอาดอีกครั้ง เธอก็เช็ดปากให้กับหลงเหยา เสร็จแล้วเธอหันไปมองเด็กหนุ่มอีก 3 คนที่เหลือ “พวกเจ้าก็มาล้างมือด้วยสิ”

 

ทว่าทันใดนั้นหนุ่มน้อยทั้ง 3 ก้มศีรษะลงมองไปที่เท้าสีดำสนิทของตนพร้อมกัน ไม่นานแก้มของแต่ละคนก็รู้สึกร้อนผ่าว ๆ...

 

หลงจง: ผู้หญิงสารเลวคนนี้ต้องจงใจทำให้พวกเรากลายเป็นตัวตลกแน่ ๆ!

 

หลงอวี้: ครั้งหน้าข้าจะล้างมือก่อนกลับบ้าน

 

หลงเซียว: ข้ามองไม่เห็นอะไรเลย...

 

หญิงสาวรู้ว่าหลงเซียวลูกคนที่ 2 มองไม่เห็น เธอจึงเดินไปจูงเขามาล้างมือ

 

“ข้าจะจัดการเอง...” เด็กหนุ่มแสดงท่าทีกระอักกระอ่วนบนใบหน้าเพราะอยากจะปฏิเสธ

 

แต่เขาไม่คาดคิดว่าผู้เป็นแม่จะจับมือเขาไว้แน่น

 

“เดี๋ยวแม่ล้างให้เจ้าเอง” หูเจียวเจียวปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน การเคลื่อนไหวของเธออ่อนโยนมาก และเธอไม่มีอคติใด ๆ ต่อหลงเซียวเพราะอีกฝ่ายรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ

 

ลูกชายคนรองเปิดตาที่ว่างเปล่าของเขามองไปยังแก้มของคนตรงหน้า แม้ว่าสิ่งที่เขาเห็นจะยังคงเป็นสีดำสนิท แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่กลัวความมืดเลย

 

นาง... ดีกว่าผู้หญิงใจยักษ์คนนั้นมาก

 

ถ้านางสามารถเป็นคนดีได้ตลอด ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่เปิดโปงนางไปตลอดชีวิต...

 

ในไม่ช้าหูเจียวเจียวก็เช็ดมือของเขาเสร็จแล้วก็มองไปทางลูก 2 คนสุดท้าย

 

“ข้าล้างเอง”

 

“ข้าไม่ต้องการความใจดีจอมปลอมของท่าน!”

 

ลูกชายทั้ง 2 พูดพร้อมกันและไปตักน้ำในถังน้ำมาล้างมือด้วยตัวเอง 

 

เด็กชายวัย 6 ขวบตัวสูงกว่าถังน้ำไปครึ่งหัวเพราะขาดสารอาหาร ทำให้พวกเขาตักน้ำในสภาพทุลักทุเล

 

หูเจียวเจียวยิ้มมองภาพเบื้องหน้า แต่เธอไม่ได้เข้าไปยุ่งย่ามแล้วเตือนพวกเขาว่า “ล้างให้สะอาดนะ ไม่เช่นนั้นแม่จะไม่ให้พวกเจ้ากินข้าว”

 

จากนั้นร่างเล็ก ๆ ทั้ง 2 ก็รีบตักน้ำมาล้างมือของตัวเองให้สะอาดที่สุด

 

หลงอวี้มานึกเสียใจภายหลัง ถ้าเขารู้แบบนี้ล่ะก็ เขาจะให้หญิงชั่วล้างมือให้เขา

 

ส่วนหลงจงกัดฟันแน่น หญิงชั่วกำลังวางแผนร้ายกับเขาอีกแล้ว นางน่ารังเกียจมาก!

 

หลังจากล้างมือกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลูกทั้ง 5 ก็นั่งเรียงกันเป็นแถว

 

อาหารเย็นวันนี้ หูเจียวเจียวทำเนื้อวัวย่าง เนื้อวัวสด ๆ หากนำไปย่างกับกระทะแล้วมันจะนุ่มทานง่าย ยิ่งพอได้ยินเสียงดังฉ่าตอนที่เนื้อสัมผัสกับกระทะนั้นยิ่งช่วยกระตุ้นความอยากอาหารมากขึ้นไปอีก 

 

เด็กน้อย 5 คนต่างพากันกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อได้กลิ่นหอม ๆ ของเนื้อ

 

วันนี้อาหารหอมมาก มันเป็นกลิ่นเนื้อล้วน ๆ!

 

พอหญิงสาวคิดถึงว่าเจ้าเด็กพวกนี้ไม่รู้วิธีการใช้มีดหั่นเนื้อกิน เธอจึงหั่นเนื้อย่างเป็นชิ้นเล็ก ๆ ก่อนจะตักใส่จาน แล้วราดด้วยซอสแสนอร่อย ก่อนจะเสิร์ฟพร้อมกับส้อม

 

แม้แต่ในโลกของเผ่าภูต ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปอย่างมีคุณภาพ

 

ทันทีที่เด็ก ๆ ได้จานข้าวของตัวเองแล้ว พวกเขาก็กวาดอาหารลงท้องจนหมดเกลี้ยง 

 

เนื่องจากกรงเล็บเล็ก ๆ ของหลงเหยาไม่สามารถจับส้อมได้ เขาจึงยังคงฝังหัวตัวเองลงในชามเพื่อกินข้าวเหมือนเดิม

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นเหล่าลูกน้อยกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เธอก็รู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่ง

 

หลังทานอาหารมื้อเย็นกันเสร็จแล้ว หูเจียวเจียวก็ไปที่แม่น้ำเพื่อล้างจานชามตามปกติ และแขวนหนังสัตว์ที่ล้างแล้วให้แห้ง

 

พอกลับเข้าไปในบ้าน เด็ก ๆ ทั้งหลายก็ซุกตัวอยู่ในกองฟางแล้ว

 

มีเพียงหลงเหยาที่กลิ้งไปบนหญ้าอย่างมีความสุขโดยไม่สะทกสะท้านกับใบหน้าที่เศร้าสร้อยของพี่น้อง 4 คนของตน

 

“พี่ใหญ่ พวกเราไปแย่งเหยื่อของสงฮวามา นางจะต้องมาแก้แค้นเราแน่นอน ถ้าวันต่อ ๆ ไปนางมาฉกเหยื่อของเราไปล่ะ?” หลงหลิงเอ๋อพูดอย่างเป็นกังวล

 

บ้านของสงฮวาอยู่ใกล้กับบ้านของพวกเขา ก่อนหน้านี้อีกฝ่ายเคยปล่อยลูกของตัวเองให้มาขโมยอาหารของพวกเขาไป

 

“งั้นเรารีบกินเหยื่อให้หมดดีไหม พวกนางจะได้มาขโมยไปไม่ได้” หลงจงรีบออกความคิดเห็น

 

“แต่เหยื่อเยอะขนาดนั้น เราคงจะพุงแตกตายก่อนที่มันจะหมด” หลงเซียวขัดจังหวะน้องชายทันที

 

“แล้วท่านพี่คิดว่าเราควรทำยังไงดีล่ะ?” หลงจงผุดลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด

 

ทันใดนั้น หลงอวี้ผู้เป็นพี่ใหญ่ก็ยกมือขึ้นตบไหล่ของหลงจง “หญิงชั่วบอกว่านางมีวิธีจัดการกับสงฮวา เรารอดูกันไปก่อนเถอะว่านางจะทำยังไง”

 

“นางจะทำอะไรได้ ข้าไม่เชื่อนางหรอก ถ้าบอกว่าเสี่ยวเหยาจะแปลงร่างได้ยังน่าเชื่อกว่าอีก!” น้องสามตะคอกอย่างเย็นชาด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจอย่างมาก

 

“เห?” เจ้ามังกรน้อยที่กำลังนอนกลิ้งอยู่เงยหน้าขึ้นและกะพริบตาสีทับทิมมองไปทางต้นเสียง

 

ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินใครบางคนเรียกเขา?

 

“ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าหรอก เจ้านอนเล่นไปเถอะ” หลงจงขมวดคิ้วพลางตบหัวของหลงเหยาเบา ๆ

 

ทันทีที่หูเจียวเจียวเข้ามาทางประตู เธอเห็นเจ้าเด็กน้อย 4 คนกำลังสุมหัวกันพูดคุยอะไรบางอย่าง

 

เมื่อเธอปรากฏตัว ทั้งห้องก็เงียบลงเสียสนิท 

 

หูเจียวเจียวรู้สึกขบขันเล็กน้อย เด็กน้อยเหล่านี้ไม่รู้ว่าภูตมีประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลม เธอได้ยินเสียงของพวกเขาตั้งแต่ตอนที่อยู่นอกประตูแล้ว

 

“ลูก แม่มีเรื่องจะบอกลูก” สิ้นเสียงของผู้เป็นแม่ เด็กทั้ง 5 คนก็หันมามองเธอพร้อมกัน

 

“สงฮวาทำลายบ้านของเรา พวกเจ้าอยากจะแก้แค้นกันไหม?” หูเจียวเจียวเอ่ยถาม

 

เมื่อลูก ๆ ได้ยินคำว่าแก้แค้น หูของพวกเขาก็ผึ่งทันที

 

หลงหลิงเอ๋อพยักหน้าเป็นคนแรกและตอบด้วยท่าทางตื่นเต้นว่า “อยาก! ท่านแม่ แล้วเราจะแก้แค้นพวกนั้นยังไงดี?”

 

หากเป็นการต่อสู้ตรง ๆ พวกเขาไม่สามารถเอาชนะครอบครัวของสงฮวาได้หรอก เพราะจิ้งจอกสาวผอมมาก ดังนั้นก่อนหน้านี้นางจึงใช้มีดเพื่อทำให้อีกฝ่ายหวาดกลัว หากเกิดการต่อสู้กันจริง ๆ นางคงถูกคู่กรณีซัดตายในหมัดเดียว

 

“มันต้องตาต่อตา ฟันต่อฟันเท่านั้น!”