บทที่ 14: โหวเสี่ยวเตียวถูกใช้เป็นเครื่องมือ

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นว่าโหวเสี่ยวเตียวกำลังจะเดินลับตาไป เธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ 

 

“แม่จะออกไปข้างนอกพักหนึ่ง อีกไม่นานแม่จะกลับมา พวกเจ้าอยู่บ้านกันก่อนนะ เดี๋ยวแม่กลับมาจัดการกับเหยื่อพวกนี้เอง”

 

เธอรีบสั่งลูก ๆ ให้รออยู่ที่บ้านและเดินตามชายที่นำเหยื่อมาคืนไปอย่างเร่งรีบ

 

นั่นทำให้เหล่าเด็กน้อยรู้สึกแปลกใจมากที่เห็นแม่จิ้งจอกเดินลับสายตาไป

 

“พี่ใหญ่ นางออกจากบ้านไปโดยที่ไม่เอาเหยื่อไปซ่อน แล้วยังไว้ใจให้พวกเราคอยเฝ้าเหยื่อด้วยนะ”

 

หลงหลิงเอ๋อเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ ในขณะที่เธอทำหน้าประหนึ่งว่าเห็นผี

 

ในอดีต หญิงชั่วคนนั้นมักจะฉกฉวยอาหารที่พวกนางได้รับไปเก็บไว้เอง แล้วเด็ก ๆ จะไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องเหยื่อพวกนั้นเลย

 

“หรือว่าเราควรเอาเหยื่อไปซ่อนตอนที่นางไม่อยู่บ้านดี?”

 

เด็กสาวมองไปที่เหยื่อตัวอ้วนหลายตัวแล้วเสนอความคิดออกมาแบบนั้น

 

หลงอวี้ส่ายหัวพลางตอบเสียงเรียบนิ่ง “ไม่ บางทีนางอาจจะจงใจทดสอบเรา”

 

ตลอดเวลาที่ผ่านมานางมักจะหลอกเหล่าเด็กน้อยด้วยวิธีนี้ และพอถูกหลอก พวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานยิ่งกว่าเดิม

 

ตอนนี้เด็กทั้ง 5 คิดว่าจะไม่ยอมตกหลุมพรางแม่ใจมารง่าย ๆ

 

เมื่อได้ยินคำพูดของคนเป็นพี่ใหญ่ หลงหลิงเอ๋อก็นึกถึงความทรงจำที่เลวร้ายบางอย่างขึ้นมาได้ ร่างกายของนางจึงสั่นสะท้าน แล้วไม่นานเด็กสาวก็พยายามปัดความคิดนี้ทิ้งอย่างรวดเร็ว

 

ในขณะนี้ หูเจียวเจียวกำลังติดตามโหวเสี่ยวเตียวไปแบบไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว

 

หลังจากที่เธอเดินไปประมาณ 10 นาที ลิงเจ้าเล่ห์ก็หยุดกะทันหัน

 

เมื่อเห็นดังนั้นหญิงสาวจึงรีบไปซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ 

 

“โหวเสี่ยวเตียว เจ้าเป็นอะไรไป ทำไมเจ้าถึงเอาเหยื่อไปคืนนางทั้งหมดเสียล่ะ?”

 

“เหยื่อของข้าอยู่ไหน? เอาออกมาเร็ว อย่ามัวชักช้า ข้าจะกลับบ้านไปกินข้าวแล้ว”

 

ยามนี้มีเสียงที่ไม่คุ้นเคยของคน 2-3 คนดังมาจากข้างหน้า หญิงสาวจึงโน้มใบหน้าออกไปมองก่อนจะเห็นว่ามีคน 10 คนกำลังยืนล้อมโหวเสี่ยวเตียวอยู่

 

“นางรู้ความจริงแล้ว ข้าเลยทำได้แค่คืนเหยื่อให้นางเท่านั้น...”

 

ชายหนุ่มหดหัวตอบกลับคนพวกนั้นด้วยสีหน้าลำบากใจ

 

“อะไรนะ!” สตรีหน้าตาบูดบึ้งคนหนึ่งตะโกนลั่น จากนั้นนางก็คว้าหูของ โหวเสี่ยวเตียว “เจ้าคืนเหยื่อให้นางไปแล้วหรือ แล้วเจ้าจะให้ข้ากับลูก ๆ กินอะไร!”

 

“ข้า ข้าจะพยายามล่าเหยื่ออย่างสุดกำลัง ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เจ้ากับลูก ๆ อดตายหรอก...”

 

“ไร้ประโยชน์ เจ้าจับเหยื่อมาได้ครั้งละไม่กี่ตัว เจ้าอยากให้ข้ากับลูก ๆ อดตายหรือไง!”

 

เมื่อคนอื่น ๆ เห็นทั้งคู่ทะเลาะกัน พวกเขาก็รู้ว่าตอนนี้ไม่มีเหยื่อมาแบ่งกันแล้วจึงเดินจากไปด้วยความไม่พอใจ

 

ทางด้านหูเจียวเจียวที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้หรี่ตาลงในขณะที่ฟังการสนทนาของคนกลุ่มนี้

 

ดูเหมือนว่าเธอจะเดาถูก โหวเสี่ยวเตียวถูกใช้เป็นเครื่องมือ แท้จริงแล้วกลุ่มนี้ต่างหากที่ขโมยเหยื่อของหลงโม่ไป

 

ในเผ่าแห่งนี้มีภูตอาศัยอยู่ประมาณ 200 คน เท่าที่เธอเห็นตอนนี้มีคนยืนรายล้อมโหวเสี่ยวเตียวมากกว่า 12 คน ถ้าเธอเดาไม่ผิด นั่นหมายความว่าคนส่วนใหญ่ในเผ่านี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย

 

ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าของร่างเดิมไม่เคยสงสัยอะไรเลย กลับกลายเป็นว่าชาวบ้านส่วนใหญ่รวมหัวกันหลอกนาง ด้วยเหตุนี้นางจึงไม่สังเกตเห็นความผิดปกติใด ๆ!

 

ระหว่างนี้จิ้งจอกสาวชำเลืองมองโหวเสี่ยวเตียวที่ยังคงถูกดุด่า จากนั้นเธอก็หันหลังเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ

 

อีกด้านหนึ่ง

 

ทันทีที่หูเจียวเจียวออกจากบ้านไป ผู้มาเยือนที่คาดไม่ถึงก็มุ่งหน้ามาทางบ้านของเธอ

 

“หูเจียวเจียว ออกมานะ!”

 

คราวก่อนหลังจากที่สงฮวากลับบ้านไป ยิ่งนางคิดถึงตอนที่ตนเองถูกยัยจิ้งจอกกระชากผมจนหนังศีรษะหลุด ความแค้นก็ยิ่งสุมอยู่ในอก 

 

แล้วบังเอิญที่วันนี้ ‘สงจวง’ ผู้เป็นสามีกลับมาจากการล่าสัตว์พอดี

 

นางจึงพาสามีของนางมาแก้แค้นหูเจียวเจียว

 

ในขณะนั้นเอง เด็กน้อยทั้ง 5 ได้ยินเสียงตะโกนที่ดังราวกับฟ้าผ่าของสงฮวาตั้งแต่ที่นางยังมาไม่ถึงประตูรั้วด้วยซ้ำ

 

เสียงนั้นทำให้เหล่าเด็กน้อยผอมแห้งรู้สึกตกใจแล้วแสดงสีหน้าเป็นกังวลออกมา

 

“นั่นมันแม่ของสงชิวนี่นา นางมาที่นี่อีกแล้ว!” หลงหลิงเอ๋อมองไปที่ร่างอ้วนท้วนเหมือนหมีด้วยความหวาดกลัว

 

สงฮวาเป็นคนที่มีอารมณ์รุนแรง บวกกับพละกำลังมหาศาล แล้วนางมักจะทุบตีคนอื่นอย่างโหดเหี้ยม

 

ณ ตอนนี้ผู้เป็นแม่ก็ไม่อยู่บ้านด้วย ดังนั้นอีกฝ่ายจะต้องทำร้ายพวกเขาจนบาดเจ็บสาหัสแน่นอน!

 

หลงเซียวจับขอบผนังด้วยมือข้างหนึ่งแล้วปรากฏตัวขึ้นข้างหลังพี่น้องคนอื่น “รีบเอาของของผู้หญิงคนนั้นไปซ่อนเร็วเข้า”

 

แม้ว่าเด็กหนุ่มจะมองไม่เห็น แต่ประสาทสัมผัสด้านอื่นของเขานั้นเฉียบคมมาก

 

ในเผ่านี้ไม่มีของที่หญิงชั่วนำมาใช้ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา แล้วเป็นไปได้น้อยมากที่ครอบครัวของท่านยายจะส่งของพวกนี้มาให้นางด้วย

 

ก่อนหน้านี้เขากับหลงจงเคยทำของของนางแตกไปแล้วครั้งหนึ่ง หากครั้งนี้สงฮวาเข้ามาทำลายของที่เปราะบางพวกนี้อีก เมื่อแม่ใจยักษ์กลับมาเห็นสภาพบ้าน นางจะต้องโกรธแน่นอน

 

พอหูเจียวเจียวโกรธ พวกเขาก็จะไม่ได้กินของดี ๆ อีก

 

สิ่งสำคัญที่สุดก็คือจะไม่มีอาหารแปลก ๆ แสนอร่อยมาให้พวกเขากินอีกในอนาคต

 

หลงอวี้เข้าใจที่น้องชายบอกอย่างรวดเร็ว “ฟังคำของน้องรอง รีบขนของไปซ่อนกันเร็วเข้า”

 

เด็ก ๆ รีบย้ายเครื่องครัวและเครื่องใช้บนโต๊ะทำครัวของหูเจียวเจียวไปซ่อนไว้หลังบ้านทันที 

 

แม้แต่หลงเหยาก็ยังคาบชามกระเบื้องสีขาวไว้ในปากของเขาแล้วบินเซไปเซมา

 

หลังจากที่ 5 พี่น้องย้ายทุกอย่างไปซ่อนไว้แล้ว 1 ในพวกเขานั้นก็หาเศษหญ้ามาคลุมสิ่งของไว้ 

 

จากนั้นเด็กน้อยทั้งหลายก็แทบจะหมดแรงแล้วกลับมานั่งหอบหายใจอยู่กลางบ้าน

 

ทันใดนั้น หลงหลิงเอ๋อที่เพิ่งนั่งพักได้ไม่กี่อึดใจจู่ ๆ ก็ตบหน้าผากตัวเองดังฉาด

 

“แย่แล้ว! เหยื่อยังอยู่ข้างนอก!”

 

ประโยคนั้นทำให้สีหน้าของเหล่าพี่น้องเปลี่ยนไปทันที

 

“ข้าจะไปย้ายเหยื่อกลับเข้ามาไว้ในบ้าน” หลงจงผุดลุกขึ้นยืนพร้อมกับที่คิ้วน้อย ๆ ของเขาขมวดแน่น

 

“มันสายเกินไปแล้ว” ใบหน้าของพี่ชายคนโตเคร่งเครียดขึ้นในยามที่มองออกไปข้างนอก 

 

สิ้นเสียงคำพูดนั้น สงฮวากับสามีของนางก็มาถึงประตูด้านนอกแล้ว

 

“หูเจียวเจียว เจ้ากล้ามากนะที่กระชากผมข้าจนหลุด ทีอย่างนี้ทำไมถึงไม่กล้าออกมา!”

 

“เจ้ารีบ ๆ โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้รู้สำนึก ถ้าวันนี้ข้าไม่ได้ถลกหนังหัวเจ้าก็อย่ามาเรียกข้าว่าสงฮวา!” ขณะนี้ผู้หญิงร่างใหญ่เท้าสะเอวยืนจังก้าอยู่หน้าบ้าน

 

แต่หลังจากที่ตะโกนเรียกอยู่นานก็ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของบ้านจะเปิดประตูออกมาเลย

 

นางแอบมองลอดเข้าไปในลานบ้าน แล้วทันใดนั้นดวงตาของนางก็เบิกกว้าง

 

“เหยื่อ? นางจิ้งจอกน้อยมีเหยื่อตัวใหญ่อยู่ในบ้าน”

 

ตอนนี้มีซากสัตว์ตัวใหญ่วางอยู่ตรงลานบ้าน 4 ตัว ซึ่งซากสัตว์ 3 ใน 4 ตัวนั้นยังคงมีสภาพสมบูรณ์ หากนำมันไปถลกหนังออก พวกเขาก็จะได้หนังสัตว์คุณภาพเยี่ยมมาครอบครอง!

 

หูเจียวเจียวไม่สมควรที่จะได้รับเหยื่อเช่นนี้!

 

สงฮวารู้ว่าแม่นางจิ้งจอกเป็นคนขี้ขลาดที่มักจะถูกกดขี่ข่มเหงอยู่เสมอ ดังนั้นการที่นางพาสามีมาด้วยในวันนี้ ครอบครัวของอีกฝ่ายที่มีเพียงเด็กไร้ประโยชน์เพียงไม่กี่คนคงจะไม่กล้าหือกับนางอย่างแน่นอน

 

ไม่นานนางก็คิดแผนบางอย่างขึ้นมาในใจแล้วหันไปพูดกับสามีของตนเองว่า “เราไปแย่งเหยื่อพวกนั้นกลับบ้านเถอะ”

 

สงจวงเชื่อฟังคำพูดของภรรยา เขาจึงเข้าไปเพื่อนำเหยื่อออกมาโดยไม่คิดอะไร

 

สาเหตุที่เขามาที่นี่วันนี้เป็นเพราะว่าสงฮวาบอกให้เขามา

 

ในเมื่อหูเจียวเจียวรังแกภรรยาของเขา ดังนั้นการที่นางจะใช้เหยื่อพวกนี้ชดใช้ให้แก่พวกเขา มันก็เป็นเรื่องสมควรแล้ว

 

ปกติคนในเผ่ามักจะคอยกลั่นแกล้งครอบครัวของหูเจียวเจียวอยู่เสมอ พวกเขาจึงเคยตัวและไม่คิดว่าการกระทำพวกนี้เป็นสิ่งที่ผิด

 

“อย่าแตะต้องเหยื่อของเรานะ!”

 

“นี่คือเหยื่อที่ท่านพ่อล่ามา มันเป็นของเรา เจ้าเอาไปไม่ได้!”

 

ทันทีที่สงจวงก้าวเข้าไปในลานบ้าน เด็กหลายคนก็วิ่งออกมายืนขวางอยู่หน้าเหยื่อ

 

“ไสหัวไปให้พ้น!” ชายตัวใหญ่ทำหน้าไม่พอใจก่อนจะตบเด็กผอมแห้งไม่มีแรงที่เข้ามาขวางทาง

 

เมื่อเทียบขนาดระหว่างเด็กทั้ง 5 กับสงจวง พวกเขาต่างกันราวฟ้ากับเหว ไหนจะพละกำลังของภูตที่โตเต็มวัยอีก เด็กที่โดนทำร้ายจึงล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง

 

แต่ในตอนนั้นหลงอวี้ลุกขึ้นไปกอดแขนของคนที่จะเข้ามาแย่งอาหารของตนแบบไม่คิดชีวิต 

 

“เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ วางเหยื่อของพวกข้าลง!”

 

เป็นธรรมดาที่เหล่าเด็กน้อยที่ถูกเลี้ยงแบบอด ๆ อยาก ๆ มานานจะให้คุณค่ากับอาหารมากกว่าชีวิตของตน

 

การขโมยเหยื่อก็ไม่ต่างจากการฆ่าพวกเขาทั้งเป็น!

 

หลงเหยาที่พลิกตัวตีลังกากลางอากาศมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็เอาหัวเล็ก ๆ พุ่งเข้าใส่ท้องที่มีขนาดเท่ากับกระสอบทรายของสงจวง

 

แต่การกระทำนั้นมันเปล่าประโยชน์โดยสิ้นเชิง นอกจากจะไม่ช่วยอะไรแล้วยังทำให้เขาตกเป็นเป้าอีกด้วย

 

ผัวะ!

 

แล้วร่างมังกรสีดำก็พลิกคว่ำอยู่กับพื้น…