ตอนที่ 1 ลาก่อน

   เรื่อง ใจสื่อใจรักเพื่อนาย

บทที่ 1

ตอน ลาก่อน

               รถเก๋งสีแดงจอดอยู่หน้าบ้านของลู่เฟย ท่านประธานลงจากรถ  เขาพูด “ทศ ได้เวลาต้องไปแล้ว”

               ทศหันมองหน้าท่านประธาน ก่อนจะถอนหายใจ หันกลับมามองลู่เฟยอีกครั้ง

               “ลาก่อนครับ ลู่เฟย” ทศพูด

               “นายทำสิ่งถูกต้องแล้ว” ลู่เฟยยิ้มให้เขาเล็กน้อย

               “แต่คุณผิดสัญญากับผมอยู่นะ”

               “ขอโทษ เมื่อนายกลับมาฉันจะรักษาสัญญา” เขามีสีหน้าที่เศร้า

                “ช่างมันเถอะครับอย่าไปใส่ใจเลย ถึงอย่างไรมันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว”  ทศพูด เขายิ้มพร้อมกับก้มหน้าสูดลมหายใจเข้าด้วยความรู้สึกเสียใจ

                “ทศ” แต่เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี ได้แต่เงียบไป

               ทศยืนยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่ดูอาลัยอาวรณ์  มันยิ่งทำให้ลู่เฟยรู้สึกผิดที่ทำแบบนี้

               ทศยื่นสมุดบันทึกให้ลู่เฟย เขาพูด “สมุดเล่มนี้คือชีวิตของผม ตัวตนที่แท้จริงของผม ผมเริ่มเขียนมันขึ้น ตอนที่ผมเจอคุณครั้งแรกในละครซีรีส์เรื่องหนึ่ง มันทำให้ผมมีจุดหมาย คุณจะเก็บมันไว้ หรือทิ้งมันก็ได้ เพราะผมคงไม่ได้เขียนมันอีกแล้ว”

               เขารับสมุดจากทศ  แล้วเขาก็เดินเข้ากอดมาลู่เฟยทันที เขากระซิบข้างหูลู่เฟยเบา ๆ ว่า “ผมรักคุณ และจะรักคุณตลอดไป”

 เมื่อสิ้นเสียงกระซิบ เขาจับหน้าของลู่เฟยเบา ๆ ก้มลงจูบอย่างนุ่มนวล ลู่เฟยไม่ได้ปฏิเสธหรือขัดขืนใด ๆ ต่างจากพ่อกับแม่ของลู่เฟยพวกเขาไม่พอใจมาก ๆ จะเดินเข้าไปดึงตัวลูกชายออกจากทศ แต่น้องสาวของลู่เฟยได้ห้ามไว้

 “ไปเถอะทศ”ท่านประธานพูดขึ้น

เขาปล่อยตัวลู่เฟยออก ก้มหน้าพูด “คุณต้องบอกรักผมก่อนผมถึงจะไป”

ในใจของทศหวังให้ลู่เฟยไม่บอกรัก เพราะนั้น หมายถึง ลู่เฟยต้องการให้เขาอยู่ แต่สิ่งที่หวังคงเป็นไปไม่ได้ เขารู้ดีว่านี่คือสิ่งที่ลู่เฟยต้องการ

ลู่เฟยมองหน้าทศ เขายิ้มก่อนจะพูด “ฉันรักนาย”

ทศยิ้มด้วยความเจ็บปวด เขาไม่อยากไปเลยแต่หน้าที่และคำสัญญากำลังพรากความรักไปจากเขา เขาตัดสินใจเดินออกจากบ้านของลู่เฟย โดยไม่หันมองกลับมาอีก เขาเดินขึ้นรถที่ท่านประธานรออยู่ แล้วรถก็ขับออกไป

น้องสาวลู่เฟยเดินเข้ามาหาพี่ชายที่ยืนเงียบไม่มีอาการใดตอบสนอง ในมือกำสมุดบันทึกไว้แน่น

เขาคิด ฉันทำถูกหรือเปล่า เขาหันมองหน้าน้องสาว “พี่ทำถูกหรือเปล่า”

พ่อเดินเข้ามา “ถูกซิ ในเมื่อเขาคือความหวังของทุกคน และเป็นโอกาสเดียวของทุกคนด้วย เราจะให้เขาเห็นแก่ตัวเพื่อตัวเองไม่ได้”

ลู่เฟยเดินกลับเข้าบ้านไป โดยไม่พูดอะไรอีกเลย เขาอยู่ในห้องนอนของตัวเองแบบเงียบ ๆ

               ในรถของท่านประธานระหว่างการเดินทาง

ทศนั่งเงียบ เขามองออกนอกหน้าต่าง  ท่านประธานมองหน้าเขา

 “ถนนไม่มีรถเลยนะครับ” ทศพูด

 “ใช่..เพราะทุกคนกลัวการติดเชื้อ ครั้งนี้ผู้คนล้มตายมากมาย ทุกคนต่างมีความหวังว่าประเทศใดประเทศหนึ่งจะค้นพบวิธีรักษา”

 “ป่านี้พี่ ๆ ทั้ง 6 คงรอผมอยู่”

ท่านประธานมองหน้าเขา ทศเงียบ “ขอบใจนะที่ช่วยฉัน”

                “พ่อของคุณช่วยชีวิตผมไว้หลายครั้ง ถ้าผมปล่อยให้คุณตาย เขาคงเกลียดผม”

                “เรามาแนะนำตัวกันใหม่ดีกว่า ฉันชื่อวัน นายเรียกฉันว่าพี่วันก็ได้”

               ทศยิ้ม เพราะนี่อาจเป็นครั้งแรกที่ท่านประธานยอมให้เขาเรียกชื่อและอาจเป็นทั้งสุดท้ายที่เขาจะได้เรียก  “ครับ พี่วัน”

               เมื่อรถขับมาถึงสนามบินแห่งหนึ่ง  เครื่องบินพร้อมออกตัว ทศลงจากรถ เขาหันยิ้มให้ท่านประธาน ก่อนจะเดินไปที่ชาย 3 คน พวกเขาอยู่ในชุดที่พร้อมป้องกันเชื้อร้าย พวกเขาได้นำตัวทศขึ้นเครื่องทันที

               วันยืนมองเครื่องออกตัวไป แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขารับสาย

               “ครับพ่อ”

 “ขอบใจนะที่พาเขามาส่ง”

 “เขาจะปลอดภัยมั้ยครับ”

                “พ่อเองก็ให้คำตอบลูกไม่ได้ ....วัน..ลูกและครอบครัวของคนที่ได้รับเลือดจากเขาโดยตรง พ่ออยากให้ลูกและพวกเขาปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ”

                “เลือดพวกเราสามารถทำวัคซีนได้มั้ยครับ”

                “ไม่ได้ เพราะมันอาจมีผลข้างเคียงต่อผู้รับวัคซีน พวกเขาอาจตายเร็วขึ้น”

                “ทศจะตายมั้ยครับพ่อ”

ปลายสายเงียบไม่พูดอะไรอีกเลย นอกจากคำว่า “พ่อรักวันนะ”แล้วสายก็ถูกตัดไป

Hanna hb