บทที่ 7 ดรุณีชุดดำ

บทที่ 7 ดรุณีชุดดำ

 

เสียงแตกระเบิดกลางอากาศถี่ยิบคล้ายเทศกาลจุดประทัดฉลองวันตรุษ ภูเขาลูกทิศตะวันออกพอเสียงประทัดขาดหาย ก็ปรากฏเงาคนเคลื่อนไหวทุ่มเทท่าร่างโลดลิ่วเร่งร้อนแล้ว ขณะเดียวกันหน้าซุ้มประตูวัดแว่วเสียงตวาดถามไถ่ เสียงแค่นหัวร่อจากนั้นคมอาวุธปะทะสดใสระรัวเสียงแผดร้องโอดโอยเจ็บปวด เงาร่างมากมายวูบวาบละลานสับสน ถักทอหลอมรวมท่วงทำนองแห่งโลหิตบทเพลงเข่นฆ่าประหัตประหารอันอำมหิต

 

บนขั้นบันไดทอดสู่ระเบียงหินเขียว เชื่อมต่อกับตึกหอสำคัญหลายแห่ง หลวงจีนครองจีวรหลวมกว้างร่างผ่ายผอมรุดออกมายืนหยัดพลางเขม่นสำรวจกวาดซ้ายแลขวา เค้าหน้าเปล่งปลั่งจมูกใหญ่ปากกว้าง ขนคิ้วขาวโพลงยาวแทบคลุมครึ่งดวงตา กอบบุคลิกสงบเยือกเย็น และอ่อนโยนเมตตาเปี่ยมชีวิตชีวา แม้วัยเพียงหกสิบสี่หกสิบห้า  รอยเหี่ยวย่นบริเวณหว่างคิ้วใบหน้า ยังคล้ายชราภาพกว่าเดิมนับสิบปี ปัจจุบันรักษาตำแหน่งเจ้าอาวาสอวี้เสียงต้าซือ

 

ข้างกายประกอบด้วยสิบแปดอรหันต์ซ้ายเก้าขวาเก้า ถัดลงมาหลวงจีนร่างบึกบึนศูงตระหง่านราวบรรพต ผิวกายแข็งแกร็่งสีทองแดงยู๋อี้ต้าซือถลึงตาโปนโตปานกระดิ่ง ชั่วขณะเห็นหลวงจีนเบื้องล่างทะยอยล้มลง เงาร่างผู้บุกรุกจึงสังเกตุถนัดชัด ยินเสียงตวาดเจื้อยแจ้วอาวุธหลายเล่มบินวนฉวัดเฉวียน ดรุณีอาภรณ์เขียวสิบสองนางกวัดแกว่งกระบี่คู่กายรุกกระหน่ำประดาหลวงจีนระลอกแรกบาดเจ็บตกตายถดถอยเสียขบวน ท่าเพลงพลิกแพลงชั่วร้ายแฝงพลังเย็นเยียบพิสดาร สะบัดขวับๆจู่โจมสภาวะเผ็ดร้อนว่องไวยิ่ง ปลายกระบี่มิคลาดเคลื่อนจุดสำคัญบนร่างอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

 

หลวงจีนในวัดทะยอยโลดตะบึงมาถึง แม้จำนวนกว่าสามสี่สิบรูป ยังไม่อาจล้อมกักเหล่าดรุณีน้อยได้นาน แส้อ่อนกึ่งกลางวกอ้อมม้วนพันใส่ลำคอหลวงจีนทางซ้าย ขณะดาบพระถูกดรุณีอีกนางพัวพันไว้ ทันใดลำคอตึงวูบเสียงแผดร้องโหยหวนพอดัง ห่าโลหิตกระเซ็นออกรอบข้างในบัดดล ทั้งคนทั้งดาบเสียหลักล้มลง เลือดเนื้อบริเวณช่วงคอปริแตกเหวอะหวะ

 

เงาจีวรถลันชิงจู่โจมพลองสามด้ามโหมกระหน่ำกราดฟาดครอบคลุมเกลื่อนกล่น ดรุณีชุดเขียวสามนางฉวยโอกาสเมื่อครู่กระโดดพลิกกายออกนอกวง เปิดฉากประมือเข่นฆ่าสืบต่อ ขณะดรุณีที่ใช้แส้อ่อนยังรุกรับด้วยท่าทีเยือกเย็นไม่ลนลาน ใบหน้าผุดผาดหยาดเยิ้มปรากฏเม็ดเหงื่อผุดพราย เฉิดฉันประหนึ่งกลีบดอกท้อภายใต้แสงอาทิตย์ ผมเผ้ารุ่ยสยายคลุมลง แส้อ่อนคล้ายงูพิษคดเคี้ยวทั้งจี้ม้วนเกี่ยวตวัด ระดมกระบวนท่าลึกล้ำทารุณตีโต้จากตำแหน่งอับแง่มุมแยบคายผิดแผกสามประการ พร้อมกันร่างแน่งน้อยขยับเท้าก้าวตามตำแหน่งหมุนคว้างสะบัดไหล่เงาสีเขียวห้าหกร่างพลันละลานพร่าพราย ที่แท้อาศัยช่องว่างอันน้อยนิดพุ่งเรียดดินเล็ดลอดออกไป

 

"หยุดมือ"

 

ซุ่มเสียงเปล่งจากจุดศูนย์แสดงถึงลมปราณอันสมบูรณ์เปี่ยมล้น เจ้าอาวาสเส้าหลินค่อยๆสาวเท้าก้าวลงขั้นบันได ฝ่ายดรุณีชุดเขียวและหลวงจีนจีวรเทารู้สึกสั่นสะเทือนแก้วหูลั่นเกรียวกราว ดังนั้นรีบพากันชะงักท่วงท่าถดถอยปราด ซากศพเจ็ดแปดซากทิ้งโลหิตไหลเนืองนอง อาบชโลมพื้นลานกว้างแดงฉานเป็นหย่อมๆ ส่งกลิ่นเหม็นคาวคละคลุ้งอบอวนทั่วบริเวณ สถานการณ์ฝ่ายเส้าหลินเพียงมองดูก็ทราบ ตกอยู่ในสภาพเสียเปรียบ

 

ทันใดหน้าซุ้มประตูแว่วเสียงร่ำร้องคำรามเดือดดาล หลวงจีนสามรูปทรุดฮวบกระอักโลหิตขาดใจตาย เงาหนึ่งขาวหนึ่งเงินถลันกรีดวาบดุจสายลม กระทั่งอวี้เสียงต้าซือและยู๋อี้ต้าซือ ยังแทบไม่อาจสังเกตุถนัด รีบส่งเสียงตวาดหนักๆหลวงจีนยู๋อี้ทะยานจากที่ละลิ่วลงหมายขัดขวาง เงาร่างสีขาวนั้นทอดระยะไกลร่วมแปดวา หนำซ้ำคั่นกลางด้วยเหล่าบรรดาหลวงจีนและดรุณีชุดเขียว สตรีชุดขาวคลุมหน้าด้วยแพรเบาบางลายผีเสื้อ เพิ่งแตะปลายเท้าปักหลักชิงยกมือโบกวูบเค้นเสียงยะเยียบเย็นชา

 

"หลวงจีนหยุดไว้"

 

กลอกตาสำรวจขมวดคิ้วเรียวงามชี้มือยังดรุณีชุดเขียว

 

"ซินอี๋พาพวกนางล่าถอย"

 

ดรุณีชุดเขียวขานรับคำหนึ่ง ยกชูแส้อ่อนโบกให้สัญญาณ ทั้งสิบสองจึงถดถอยรั้งข้างกายหญิงสาวชุดขาว บรรยากาศพลันเงียบงันวังเวง กดทับจนตึงเครียดเขม็งเกร็ง เส้นประสาทประดาหลวงจีนเส้าหลินตื่นตัวพรักพร้อม ลอบขบกรามกระชับอาวุธแนบแน่น

 

......

 

กล่าวถึงเซี่ยเคอหลังจากเร่งตะบึงใกล้บรรลุ เสียงสัญญาณราวประทัดระรัวปลุกเขาตัดสินใจเปลี่ยนทิศทางกะทันหัน ถาโถมตามต้นเสียงสุดฝีเท้าทันที ท่าร่างตนมีความสำเร็จเพียงไหน เงาสีครามคล้ายดั่งหมอกควันไร้สสาร ชั่วขณะทะยานขึ้นสู่ยอดเขาสูงซ้ายมือ กวาดตาสำรวจทั่วบริเวณไม่พบสิ่งผิดปรกติอันใด ครั้นเหลียวมองทิศทางฝั่งตรงข้าม ปรากฏเงาคนกระโดดขึ้นลงด้วยระดับความเร็วน่าแตกตื่น รีบโผพุ่งถีบเท้าใส่ผนังผาพาร่างดีดทะยานดุจกระสุนเหล็ก พอเข้าใกล้ในระยะสี่สิบวา ที่แท้เป็นชายฉกรรจ์ทั้งสิ้นแปดคน ล้วนแต่งกายรัดกุมมิดชิด หว่างเอวกลางหลังสะพายกระบี่พกพาอาวุธ พวกประดานั้นต่างทรุดนั่งขัดสมาธิ หลุบคิ้วพริ้มตาคล้ายพักผ่อนอดออมกำลังรอเวลา

 

กึ่งกลางเงาร่างชดช้อยสายหนึ่งหันหลังให้ คำนวณจากลักษณะอรชรแบบบาง มัดรวบผมดำขลับระกลางหลัง นั่นถึงกับเป็นดรุณีอายุสิบห้าสิบหกนางหนึ่ง ชุดดำรัดกุมห่อหุ้มเรือนกายงำผิวพรรณขาวผุดผ่องลับเร้นรำไร เซี่ยเคอใจสะท้านวาบหวิวปานขาดรอนคำนึงขึ้น

 

'ไฉนปรากฏขุมกำลังสตรีเยาว์วัยมากมายปานนี้ ดูท่าเรื่องราวคงเกี่ยวพันถึงปริศนาบู๊ลิ้ม'

 

ขณะพยายามปะติดปะต่อลำดับเหตุการณ์แต่แรกตั้งแต่บนเรือน้อยจวบปัจจุบัน ไหนเลยคาดคิดดรุณีชุดดำคล้ายสำเหนียกสิ่งผิดวิสัยรอบตัว แค่นเสียงทางจมูกเหลียวหน้ากวาดตาคล้ายเจตนาหรือบางทีเพียงเหลือบแลผ่านโดยบังเอิญ ประกายคมกล้าเพ่งจับจ้องก้อนหินใหญ่ที่ชายหนุ่มซุกซ่อนร่องรอยไว้ เซี่ยเคอกระทั่งลมหายใจยังมิกล้าระบายออกโดยแรง แต่สืบเนื่องหยิ่งทะนงถือดีในวิชาฝีมือ จึงยิ้มอย่างเย็นชาหาแยแสสนใจอย่างไร

 

ยินดรุณีน้อยหัวร่อเสนาะโสตซุ่มเสียงยังไพเราะกังวานดุจกระพรวนทองเอื้อนเอ่ยแช่มช้า

 

"ผู้ใดลับๆล่อๆ หรือต้องให้เรากงจู่เปิดโปง"

 

ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกลืมตัว คำกงจู่ไยมิใช่สตรีชุดขาวนางนั้นเล่า ทว่าปัจจุบันดรุณีน้อยชุดดำเรียกตนเองเป็นกงจู่อีกผู้หนึ่ง หรือพวกนางเกี่ยวข้องศักดิ์ศรีทัดเทียม ยืดกายข่มสีหน้าให้กระด้างเฉื่อยชา ถลันจากที่ซ่อนยืนหยัดมั่นประสานมือน้อมกายทักทายว่า

 

"รบกวนกูเหนียง (คำเรียกหญิงสาว) กังวลสนใจชั่งน่าละอายจริงๆ"

 

ช้อนตามองยามนั้นดรุณีชุดดำหันกลับตั้งประจันช้าๆ ใบหน้ารูปไข่แดงอมชมพูอ่อนเยาว์แฝงเค้าบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ริมฝีปากจิ้มลิ้มจมูกน้อยโด่งเป็นสัน รับคิ้วโก่งคล้ายจันทร์เสี้ยวแขวนประดับท้องนภา เบิกตากลมโตกระพริบวูบวาบ ภายใต้ขนตาเบาบางราวปีกผีเสื้อเต้นระริก สะท้อนประกายร้อนแรงโชติช่วงพรากขวัญคร่าวิญญาณ รอคอยชั่วขณะพลันยกมือชี้มายังทรวงอกชายหนุ่มย้อนถามว่า

 

"ท่านหรือคือเซี่ยกงจื่อ วัตถุในกระเป๋าเสื้อเป็นสิ่งของใด"

 

เซี่ยเคอมึนงงวูบหวนประวัติหากมิใช่เพราะขลุ่ยสั้นอาจารย์ผู้มีพระคุณประทานให้ อย่างนั้นตนบัดนี้ คงตกอยู่ภายใต้ฤทธิ์ยาทำลายสติบิดเบือนประสาท ปากแค่นหัวร่อตอบเสียงทุ้มหนัก

 

"วัตถุธรรมดาชิ้นหนึ่ง"

 

"เฮอะๆ!วัตถุธรรมดา...ประเศริฐมาก อย่างนั้นยาพิษพวกเราคงไร้ประสิทธิภาพปราศจากคุณค่าแล้ว"

 

"วาจาเป็นกูเหนียงกล่าวจากปาก ข้าพเจ้าหามีเจตนาเยี่ยงนั้น"

 

กระแอมไอสองคราชิงกล่าวถาม

 

"ขอถามสักประโยค สตรีชุดขาวมีความสัมพันธ์ใดกับท่านหรือ"

 

ดรุณีชุดดำแย้มยิ้มอ่อนหวานกลอกกลิ้งดวงตาตลบหนึ่ง หาบันดาลโทสะแสดงท่าทีขุ่นเคืองแม้แต่น้อย อย่าได้เห็นนางอายุยังเยาว์ แท้จริงกอบบุคลิกเหนือวิสัยและไหวพริบปราดเปรียวเฉลียวฉลาดยิ่ง

 

"นั่นเป็นเจี่ยเจีย (พี่สาว) ข้าพเจ้า"

 

หยุดหัวร่อคิกคักยกมือตกแต่งจอนผมสั่งต่อบริวารข้างกาย

 

"เฝ้าปากทางขึ้นเขารอสัญญาณจากเรา ผู้ใดคิดรุดหน้าเข่นฆ่าให้หมดสิ้น"

 

ขณะชายฉกรรจ์ทั้งแปดทรงกายผุดลุกขึ้น เซี่ยเคอคิดตวาดทัดทานเรียกรั้ง ดรุณีชุดดำชิงถลันกรีดวาบเข้าสกัดประหนึ่งเงาภูตพรายสายลมลูบไล้ ระยะห่างร่วมยี่สิบวาไม่ทราบใช้ท่าเท้าตัวเบาอันใด กระทั่งชายหนุ่มยังอดตะลึงลาน กายอ้อนแอ้นกระโดดขวับคุกคามระยะประชิด มิหนำยื่นมือซ้ายนิ้วทั้งห้าตะปบใส่ไหล่ขวา ปากเอ่ยสำทับย้ำคำเดิม

 

"ของในอกเสื้อกงจื่อเป็นอะไร ให้ข้าพเจ้าหยิบฉวยชมดู"

 

รู้สึกปลายพลังแหลมคมห้าสายคุกคามผิวกาย เซี่ยเคอลดไหล่นิ้วชี้กลางประกบจี้ใส่ชีพจรข้อมืออีกฝ่าย ดรุณีชุดดำพลิกแพลงฝ่ามือเป็นหมัด ทิ้งแขนซ้ายตามสภาวะ มือขวาทิ่มสกัดปลายนิ้วครอบคลุมจุดสำคัญทรวงอกด้านซ้ายเจ็ดแห่ง ชายหนุ่มพลิกมือขวาใช้ฝ่ามือรับท่าหมัดตรงๆ พริบตาปลายนิ้วดรุณีชุดดำใกล้บรรลุ พลันยกสอกซ้ายเกร็งกำลังขึ้นปัดป้อง

 

หมัดฝ่ามือพอปะทะบังเกิดเสียงระเบิดกึกก้อง พลังดีดสะท้อนหนักหน่วงเพียงไหน กระแทกทั้งสองถดถอยครึ่งก้าว แต่อากัปกิริยาหาชะงักขาดตอน

 

ดรุณีชุดดำหัวร่อเจื้อยแจ้วแปรเปลี่ยนกระบวนท่าคำรบสอง สืบเท้าก้าวเฉียงกางนิ้วงองุ้มดุจกรงเล็บตะปบใส่สอกซ้ายข้างนั้น

 

เซี่ยเคอหลังทดสอบหยั่งตื้นลึก สังเกตุพบข้อเท็จจริงชวนพรั่นพรึงประการหนึ่ง ต้องลอบขบคิดเคร่งเครียดแล้ว ดรุณีเพียงสิบห้าสิบหกปี ไฉนมีพลังภายในสมบูรณ์ลึกล้ำ รีบยืดเหยียดแขนซ้ายประทับฝ่ามือใส่ไหล่ขวาอีกฝ่ายอย่างว่องไว ฝ่ามือนี้เกร็งกำลังห้าส่วน จู่โจมทีหลังบรรลุถึงก่อน ดรุณีชุดดำเคลื่อนขวางหลบเลี่ยงสองเชียะ หมัดซ้ายต่อยผางด้วยท่าโลดทะยานกระแทกจุดชื่อเสวียแขนขวาหดแล้วประกบนิ้วต่างดาบฟันขวับใส่กระดูกข้อมือ กลับไม่ยินยอมปะทะหักโหม

 

พลังคมกริบรุกกระหน่ำตีโต้สภาวะกราดเกรี้ยวดุร้าย ชั่วอึดใจทั้งสองพัวพันพลิกแพลงเคล็ดพิสดารประหมัดฝ่ามือดุเดือด ยิ่งนานยิ่งรวดเร็วฉับไว เปี่ยมไหวพริบอุบายหวาดเสียวอันตราย

 

ชายหนุ่มใจหายวาบแค่นเสียงยะเยียบกราดฟาดฝ่ามือขวาปะทะหมัด ลดแขนซ้ายใช้ท่าแยกเอ็นบิดกระดูก ควงข้อมือหลายรอบคิดม้วนพันคร่ากุมอีกฝ่ายแล้วค่อยว่ากล่าว ดรุณีชุดดำคล้ายมองออกแต่แรก หยิบยืมพลังปะทะระลอกสองดีดกายพุ่งถอยสามเชียะ เลิกคิ้วเชิดปากโพล่งว่า

 

"เพ้ย!ผู้อื่นเพียงหยิบฉวย ท่านกลับเอาจริงเอาจังปานนี้"...