ตอนที่ 43

ตอนที่ 43

 

กล้องขยายภาพของคุณหนูใหญ่ ให้เห็นชัดๆ ว่าเธอแต่งตัวแตกต่างกับคนอื่นๆ

 

ทั้งโจวเฟินและโจวเฉี่ยวมั่นใจว่าผู้ชมจะต้องเกิดคิดเปรียบเทียบระหว่างคุณหนูใหญ่ผู้มีชาติตระกูลดีและลูกจ้างที่เป็นชนชั้นกลาง จากนั้นสารพัดคำประณามจะต้องถาโถมไปที่คุณหนูใหญ่ เป็นไปตามแผนการอันแยบยลอันดับที่สอง

 

แต่ทว่า... ความเป็นจริงกลับไม่เป็นอย่างที่คาดหวัง

 

    “ตาของข้าไม่ได้ฝาดใช่หรือไม่ ข้าเห็นคุณหนูใหญ่กลายเป็นหงส์ขาวงามท่ามกลางดอกไม้หลากสี ใครก็ได้ช่วยยืนยันให้ข้าเถิด”

 

“ข้าแทบไม่อยากเชื่อ ทั้งที่คุณหนูแต่งกายชุดทั่วไป ไม่ได้มีความโดดเด่น แต่เมื่อได้มาอยู่ท่ามกลางความสูงค่าแล้ว คุณหนูกลับงามเด่นเลิศล้ำขึ้นมา”

 

“คุณหนูใหญ่ไม่จำเป็นต้องแต่งเสริมอันใดก็ยังคงงามล้น”

 

“ข้ามั่นใจว่าชุดเรียบง่ายอย่างที่คุณหนูสวมใส่นั้นจะต้องเป็นกระแสใหม่ไม่ช้า”

 

“เจ้าใช้คำผิด บัดนี้คุณหนูทำให้เป็นกระแสแล้ว”

 

“ข้าคลั่งไคล้คุณหนูใหญ่แล้ว ข้าจะติดตามคุณหนูใหญ่ ข้าจะติดตาม มีใครรู้หรือไม่ว่านางมีช่องทางให้ติดตาม โปรดบอกข้าเถิด”

 

    ทั้งโจวเฟินและโจวเฉี่ยวใบหน้าอึมครึมทันใด ไม่คาดคิดว่าผู้ชมจะพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ

 

“พวกน้องเป็นอะไร เหตุใดใบหน้าถมึงทึงเช่นนั้น ?”

 

คำถามกึ่งหยอกเย้าของคุณหนูใหญ่นั้นทำให้ทั้งโจวเฟินและโจวเฉี่ยวได้สติ จึงอดกลั้นความรู้สึกแล้วปั้นหน้าให้มีรอยยิ้มต่อ

 

“ข้ามิได้เป็นอะไร” โจวเฟินอ้ำอึ้งเล็กน้อย “เพียงรู้สึกรำคาญเล็กน้อยที่ภาพคันฉ่องสื่อสารกระตุก สงสัยบริเวณนี้คลื่นสัญญาณสื่อสารไม่ดี”

 

“ฉะ ใช่เจ้าค่ะ” โจวเฉี่ยวรีบตามน้ำ ในใจคาดไม่ถึงว่าพี่สาวคนรองจะเอาปัญหายอดนิยมมากลบเกลื่อน กระนั้นถือว่าเป็นเหตุผลที่สมบูรณ์

 

แต๋วยิ้ม “เช่นนั้นเรารีบไปจากบริเวณนี้เถิด หากอยู่นาน ผู้ชมอาจไม่พอใจ และน้องๆ จะได้เห็นชุดใหม่ตามที่ปรารถนาโดยเร็ว” ดวงตาของคุณหนูใหญ่มองต่ำลง กระทั่งหยุดอยู่ที่เสื้อผ้าของโจวเฟินและโจวเฉี่ยว “ชุดใหม่ที่พูดถึงนั้น มันอาจจะช่วยให้น้องๆ ได้เป็นสาวงามใหม่ประจำเมืองต่อจากพี่ด้วยก็เป็นได้”

 

คำพูดให้กำลังใจนั้นทำให้คุณหนูใหญ่ดูดีขึ้นไปอีกหลายระดับ จึงได้รับคำชมมากมายจากผู้ชมถ่ายทอดสดอีกครั้ง

 

ตรงข้ามกับโจวเฟินและโจวเฉี่ยว ที่ฉุกคิดได้ว่าคำพูดนั้นมีความหมายอีกอย่างคือเยาะเย้ยว่า...

 

ต่อให้แต่งเสริมอย่างไรก็ไม่อาจเทียบ อย่างมากสุดทำได้เพียงต่อท้ายเท่านั้น

__________

 

        “เพราะวันนี้เป็นวันแรก แขกรับเชิญและลูกค้าจึงมีมากกว่าปกติเจ้าค่ะ”

 

ขณะโจวเฉี่ยวบรรยาย กล้องก็ถ่ายบรรยากาศของงานเปิดตัวชุดใหม่ที่ห่างออกไปไม่ไกล มีทั้งผู้มีอันจะกินและเหล่านักข่าวทางสื่อบันเทิงที่รายล้อมอยู่ ถึงแม้ไม่ยืนอยู่กันหนาแน่น แต่ก็มีจำนวนคนมากพอบังไม่ให้เห็นสิ่งที่ถูกจัดแสดง

 

เมื่อภาพถูกสลับกลับมาเป็นใบหน้าของโจวเฉี่ยว ผู้ชมก็ได้เห็นความเศร้าของเธอ

 

“งานจัดแสดงครั้งนี้เริ่มไปนานแล้วเจ้าค่ะ โจวเฉี่ยวคงไม่ได้สัมผัสชุดใหม่เป็นผู้แรกแล้วเจ้าค่ะ”

 

ไม่เป็นเรื่องแปลก เนื่องจากจวนที่เธออยู่และร้านแห่งนี้ห่างกันค่อนข้างมาก นอกจากนี้ยังมีอุปสรรคต่างๆ ระหว่างทาง ดังนั้นต้องใช้เวลานานกว่าจะมาถึงจุดหมายปลายทาง ทุกคนเข้าใจตรงจุดนี้ หลายคนก็ปลอบใจ

 

“ขอบคุณเจ้าค่ะที่เข้าใจโจวเฉี่ยว” แววตาของเธอกลับมาเป็นประกายร่าเริงอย่างฉับพลัน “ถึงแม้โจวเฉี่ยวไม่ได้สัมผัสเป็นผู้แรก แต่โจวเฉี่ยวมั่นใจว่าวันนี้จะได้ลองชุดให้ทุกท่านได้ชมกันเจ้าค่ะ เราไปกันเถิดเจ้าค่ะ จะได้รู้กันว่าชุดใหม่ล่าสุดเป็นอย่างไร”

 

ระหว่างทาง ทั้งสามสาวก็ทักทายคนรู้จักเหมือนทุกครั้ง โดยเฉพาะนักข่าว ทั้งโจวเฟินและโจวเฉี่ยวให้ความสำคัญเป็นพิเศษ

 

“พวกเราตื่นเต้นมากขอรับที่ได้เจอคุณหนูทั้งสาม...”

 

“จริงรึขอรับที่คุณหนูจะไปชมร้านเครื่องประดับที่จะเปิดใหม่...”

 

“คุณหนูมั่นใจได้เจ้าค่ะ นักข่าวอย่างเราจะไม่พลาดงานเดินแบบแน่นอนเจ้าค่ะ...”

 

แต่โจวเฟินและโจวเฉี่ยวพูดคุยกับนักข่าวไม่นานนัก เพียงพูดคุยเป็นเกริ่นให้ผู้ชมรับรู้ว่าคราวหน้าจะไปที่ไหนและทำอะไรบ้าง

 

แล้วที่สุดก็ได้เห็นชุดที่จัดแสดงอยู่

 

สำหรับชุดใหม่ครั้งนี้มีทั้งหมดสามตัว โดยชุดแรกถูกออกแบบคล้ายใบไม้ร่วงโรย ชุดต่อมาถูกออกแบบลวดลายคล้ายเปลือกต้นไม้แห้งๆ และชุดสุดท้ายเป็นเหมือนเอาสองชุดก่อนหน้านี้มาผสมผสานเป็นหนึ่งเดียวกัน

 

ไม่มีเพียงชุดที่จัดแสดงอย่างเดียว ยังมีฉากหลังเป็นภาพวาดทิวทัศน์ป่าเขายามเย็น เสริมให้ชุดทั้งสามตัวโดดเด่น

 

“มะ... มัน... มันสวยมากเจ้าค่ะ !”

 

โจวเฉี่ยวทำเสียงสั่นอย่างตื่นเต้นเพื่อให้ผู้ชมได้รู้สึกร่วมไปด้วย แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อถูกโจวเฟินแอบสะกิดให้มองพี่สาวคนโต

 

แววตาของแต๋วที่ตอนแรกไม่บอกความรู้สึกใดๆ แต่ตอนนี้เปล่งประกายเล็กน้อยเมื่อมองชุดที่จัดแสดง บ่งบอกให้รู้ว่าเริ่มสนใจชุดใหม่ขึ้นมา

 

อันที่จริง หากไม่เพราะถูกน้องๆ รบเร้า แต๋วก็จะเดินผ่านส่วนที่จัดแสดง เนื่องจากเธอนั้นไม่ได้สนใจดูชุดใหม่ตั้งแต่แรกแล้ว

 

ทั้งโจวเฉี่ยวและโจวเฟินเหลือบมองกัน ไม่ต้องมีคำพูด ก็รู้ว่าเกิดความคิดตรงกัน

 

“ท่านพี่โจวจื่อรั่วไปดูใกล้ๆ เถิดเจ้าค่ะ” โจวเฉี่ยวคว้าข้อมือข้างซ้าย

 

“ไปเถิดพี่ใหญ่ เราจะได้เห็นชัด” โจวเฟินคล้องแขนข้างขวา

 

ในสายตาของใครหลายคน ภาพของสามสาวที่เดินเกาะเกี่ยวกันนั้นบ่งบอกให้รู้ว่าพวกเธอมีความสนิทสนม ยังแสดงให้เห็นว่าพวกเธอเป็นครอบครัวที่มีความอบอุ่นมาก

 

แน่นอนว่าเป็นเช่นนั้น อบอุ่นแทบเหมือนลุกเป็นไฟ !

 

เมื่อผู้จัดการร้านสังเกตเห็นคุณหนูตระกูลโจวทั้งสาม ก็รีบมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม “เรายินดีมากขอรับที่คุณหนูทั้งสามมาวันแสดงชุดใหม่ของร้านเรา” เขาผายมือไปทางชุดอันหรูหราทั้งสามตัว “สำหรับชุดใหม่ครั้งนี้ที่ร้านเราภูมิใจนำเสนอ เราได้ความคิดมาจากฤดูร้อนที่ใกล้จะมาถึงขอรับ” เมื่อเขาสังเกตเห็นคุณหนูเล็กถ่ายทอดสดอยู่ น้ำเสียงของเขาก็พลันกระตือรือร้นมากกว่าเดิม “ชุดทั้งสามแบบนี้เหมือนถูกสร้างขึ้นมาเพื่อคุณหนูทั้งสามมากขอรับ คุณหนูจะลองจับเนื้อผ้าก็ได้ขอรับ หรือหากคุณหนูต้องการลองสวมใส่ เราก็มีชุดสำหรับทดลองให้ขอรับ”

 

“ให้เราลองได้รึเจ้าคะ ?!” โจวเฉี่ยวยกมือป้องปากอย่างประหลาดใจ ทั้งที่ความจริงก็รู้อยู่แล้ว

 

“ขอรับคุณหนู หากคุณหนูต้องการลองชุดอื่นนอกเหนือจากนี้ก็ได้ขอรับ ร้านเรายินดีให้ตามความประสงค์ลูกค้าทุกท่าน” ผู้จัดการก็พูดตามประโยคเดิมๆ ที่เคยกล่าวมานับไม่ถ้วน

 

“โจวเฉี่ยวตื่นเต้นมากเจ้าค่ะ” แววตาของเธอเปล่งประกายระยิบระยับ

 

“ทุกท่านพร้อมหรือไม่เจ้าคะ ?” โจวเฟินมองกล้องแล้วเกริ่นให้ผู้ชมรับรู้ว่าพวกเธอจะไปลองชุดเร็วๆ นี้

 

แต่ใบหน้าของทั้งโจวเฟินและโจวเฉี่ยวแข็งค้างเมื่อมองตรงสำหรับแสดงความคิดเห็น

 

เวลานี้มีข้อความไปทิศทางเดียวกันว่าอยากเห็นคุณหนูใหญ่ลองชุดใหม่ล่าสุด ไม่มีใครระบุอยากเห็นโจวเฟินหรือโจวเฉี่ยวลองชุด

 

แน่นอนว่าต้องทำให้โจวเฟินและโจวเฉี่ยวเกิดความโกรธ

 

เพราะตั้งแต่คุณหนูใหญ่เข้ามาอยู่ในรายการ ความสนใจของผู้ชมก็เริ่มย้ายไปที่คุณหนูใหญ่ ทำให้ทั้งโจวเฟินและโจวเฉี่ยวเริ่มไม่ต่างกับตัวประกอบมากขึ้นเรื่อยๆ

 

    “ดูนั่น คุณหนูใหญ่เดินไปจับชุดแล้ว”

 

“นางจะเลือกชุดใด ข้าอยากรู้ ข้าอยากรู้”

 

“ไม่ต้องสนใจว่านางจะเลือกชุดใด เพราะไม่ว่านางจะเลือกชุดใดก็งามทั้งหมด”

 

“คุณหนูใหญ่เกิดมาเพื่อเขย่ากระแสนิยมทั้งแผ่นดิน”

 

“ข้าอยากเห็นคุณหนูใหญ่ครั้งหน้าอีกครั้ง คุณหนูโจวเฉี่ยวโปรดเชิญคุณหนูใหญ่มาด้วยเถิด”

 

“ข้าร่วมขอร้องด้วยอีกหนึ่ง”

 

“ข้าด้วย”

 

“ข้าน้อยก็อยากเห็นคุณหนูใหญ่เช่นกัน คุณหนูโจวเฉี่ยวได้โปรดให้ความปรารถนาของพวกเราเป็นจริงเถิด”

 

    ทั้งโจวเฟินและโจวเฉี่ยวอยากไปถ่ายอะไรอย่างอื่นแทน แต่ก็ไม่กล้าทำ เนื่องจากความสนใจของคนดูตอนนี้อยู่ที่คุณหนูใหญ่ แต่หากทำเช่นนั้นเมื่อใด จะไม่ต่างกับฉกเอาของเล่นไปจากเด็ก แน่นอนว่าจะต้องสร้างความไม่พอใจให้ผู้ชม

 

แต่ทั้งสองคนมองดูข้อความบาดใจที่ปรากฏมาต่อกันพรวดๆ ไม่นาน ก็นึกขึ้นได้ว่าลากพี่สาวคนโตมาทำอะไร

 

ดวงตาของพวกเธอชำเลืองมองกันอีกครั้ง ปากเริ่มเหมือนจะยิ้ม มือค่อยๆ ล้วงเอาขวดน้ำมันหอมออกมาอย่างลับๆ

 

    แววตาของแต๋วไม่เปล่งประกายความตื่นเต้นแล้ว มีเพียงความเฉยเมยที่แสดงออกมา บ่งบอกว่าเธอนั้นต้องไม่ถูกใจชุดใหม่ ผู้จัดการร้านทำงานด้านนี้มานานจึงสังเกตได้

 

เมื่อเธอเลิกดูเสื้อผ้าและเก็บชุดที่เดิม ผู้จัดการก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง โดยหลีกเลี่ยงบางคำที่เป็นความหมายไม่น่าสนใจมากพอ หากไม่เช่นนั้นจะเป็นว่าให้ด้อยค่าชุดทางร้าน

 

“หากคุณหนูต้องการชุดแบบอื่น ทางร้านเราก็มีอีกมากมายให้เลือกดูขอรับ หรือหากคุณหนูมีแบบในใจอยู่แล้วและต้องการสั่นให้เราทำขึ้นมา เราก็สามารถทำให้คุณหนูได้ขอรับ”

 

ขณะที่แต๋วขอเวลาคิดครู่ ทั้งโจวเฟินและโจวเฉี่ยวก็เดินเข้ามา แต่ไม่มาอย่างเดิม

 

โจวเฟินมีพัดขนาดใหญ่ เธอสั่งให้คนใช้เอาออกมาจากกระเป๋าเมื่อครู่นี้ แน่นอนว่าพัดนั้นต้องถูกตบแต่งสวยงามบ่งบอกฐานะ 

 

และโจวเฉี่ยวถือไมโครโฟนขนาดใหญ่เป็นพิเศษ ซึ่งมีคุณสมบัติดูดเสียงได้ดีกว่ารุ่นปกติหลายเท่า ไม่เว้นกระทั่งเสียงกะพริบตา และตอนนี้โจวเฉี่ยวไม่ถือคันฉ่องแล้ว สั่งให้คนใช้ถือให้แทน

 

โจวเฟินหันไปยิ้มอย่างมีเสน่ห์ให้นักข่าวที่มองอยู่ “หากพวกพี่ชายและพี่สาวจะทำข่าวเกี่ยวกับเรา ทำได้เจ้าค่ะ เราสามพี่น้องยินดีอยู่แล้วเจ้าค่ะ มาถ่ายใกล้ๆ ก็ได้เจ้าค่ะ จะได้ยินเสียงของเราชัดทุกถ้อยคำ แล้วอาจจะได้ยินชัดทุกลมหายใจเข้าและทุกลมหายใจออกด้วยเจ้าค่ะ”

 

เหล่านักข่าวยิ้ม บางคนก็หัวเราะเบาๆ เพราะมุกตลกปิดท้ายที่เน้นเป็นพิเศษนั้น แน่นอนว่าไม่มีใครคิดปฏิเสธ ถึงอย่างไรคุณหนูสามพี่น้องตระกูลโจวก็เป็นบุคคลมีชื่อเสียงระดับหนึ่ง ดังนั้นเรื่องของพวกเธอจึงเอาไปขายเป็นข่าวประจำท้องถิ่นได้ หรือจะเอาไปเป็นที่ดึงดูดความนิยม

 

ด้วยเหตุนั้น กล้องทุกตัวในมือของนักข่าวที่มีทั้งบันทึกและถ่ายทอดสดอยู่ก็มาจับภาพสาวทั้งสามคน โดยมีคุณหนูใหญ่โดดเด่นสุดเพราะอยู่ระหว่างน้องสาวทั้งสอง

 

“ท่านพี่โจวจื่อรั่วเจ้าคะ”

 

ขณะที่โจวเฉี่ยวเอ่ย คนใช้อีกคนก็ไปยืนตรงจุดที่ถูกสั่ง คลี่พัดขนาดใหญ่ที่ไม่เลิศหรูนัก เนื่องจากไม่ใช่ของที่ถูกใช้โดยคุณหนู แล้วคนใช้ก็เริ่มพัดให้ แน่นอนว่าลมไม่โดนคุณหนูเล็กเพียงคนเดียว ยังโดนคุณหนูใหญ่ที่อยู่ตรงกลางด้วยอีกคน

 

“ผู้รับชมรายการของโจวเฉี่ยวอยากรู้ว่าท่านพี่จะเลือกชุดแบบใด ท่านพี่ให้คำตอบได้หรือไม่เจ้าคะ ?”

 

แต๋วมองไมโครโฟนที่ถูกยื่นมาใกล้ แต่ไม่เอ่ย เหมือนสมองยังตามสถานการณ์ไม่ทัน

 

“นอกจากท่านผู้ชมที่อยากรู้ ข้ากับน้องโจวเฉี่ยวอยากรู้เช่นกัน พี่เปิดเผยให้เรารู้ได้หรือไม่ ?” ขณะโจวเฟินยิงคำถามต่ออย่างเร็ว มือที่มีพัดก็เคลื่อนไหวอย่างอ่อนช้อย ให้ลมเคลื่อนมาหา นอกจากนี้ มันยังเคลื่อนไปโดนคุณหนูใหญ่ด้วยอีกคน

 

“พี่โจวจื่อรั่วโปรดบอกให้เรารู้เถิดเจ้าค่ะ” โจวเฉี่ยวกะพริบตาออดอ้อนอย่างน่ารัก

 

“หรือว่าพี่อาย” โจวเฟินหัวเราะเบาๆ บ่งบอกว่าเธอเห็นเป็นเรื่องเล็กๆ “พี่ไม่ต้องอาย เราไม่ได้ทำอะไรไม่ดีไม่งามให้เสื่อมเสีย” เธอขยับใกล้จนแนบชิด มือก็เคลื่อนไหวเร็วขึ้นให้ลมพัดแรงกว่าเดิม

 

“ใช่เจ้าค่ะ เราไม่ต้องอาย” โจวเฉี่ยวขยับไปใกล้กว่าเดิมจนไหล่แนบติด

 

คิ้วของแต๋วค่อยๆ ขมวด หน้าตาเริ่มแสดงความผิดปกติ