เป็น Dog หรือฟะ? ตอน 3 เวียร์ตกใจ

เวียร์มองดูมอสอยู่สักพักที่หน้าประตูบ้าน เขายิ้มเล็กน้อยที่มอสช่วยเหลือ แม่ของเวียร์ที่บอกขอบคุณให้กับมอสแล้วออกไปทำธุระข้างนอก คุณแม่ชำเรืองมองไปที่กอหญ้าที่ถูกขุดโดยมอสเหมือนอยากรู้ว่าอะไรดลใจให้มอสมาหาของตรงจุดนี้แต่ก็เก็บความสงสัยเล็กน้อยนี้เอาไว้ในหัว แล้วไปเดินออกนอกบ้าน

เวียร์ชักชวนมอสต่อจากนั้น "นายขึ้นไปบนห้องนอนของฉันสิ" และเขาหันเข้าไปในบ้าน

มอสมองไปรอบๆพื้นที่ตรงนั้น เวียร์ก็หันมาสงสัยการมองนิดนึง "มอส นายหาอะไรน่ะ"

เพราะมอสมีความรู้สึกอยากหาลูกบอลขนาดเล็กๆพอดีปากที่จะคาบแต่เรื่องแบบนี้เขาจะไม่บอกให้ใครรู้ เขาหันกลับมาที่เวียร์"เปล่าๆ ฉันเห็นสวนของนายแล้วดูสวยดีน่ะ"

"อ๋อ นายกำลังชมดูสวนบ้านฉันน่ะเอง" เวียร์บอกและรีบดึงแขนมอส "เข้ามาสิ"

"โอ๊ย นายไม่ต้องดึงแรงขนาดนั้นก็ได้" มอสบอก

ที่ชั้นบนของบ้าน ในห้องนอนของเวียร์ที่พื้นห้องเป็นสีม่วง

เวียร์บรรจงดึงเปิดม่านที่หน้าต่างของห้อง "นี่ก็เป็นเช้าอีกวันหนึ่ง ท้องฟ้าสีฟ้าอ่อนๆกับปุยเมฆลอยเด่นคละกัน นกกระจอกมาทำรังที่ต้นไม้ของฉันเมื่อสองวันก่อน มอส นายมาดูนี่สิ"

มอสเดินเข้ามาในห้อง และตามไปที่เวียร์ยืนและทำเสียงจมูกฟุดฟิดเหนือไหล่ของเพื่อน

"นายทำอะไรน่ะ" เวียร์ได้ยินเสียงฟุดฟิดออกจมูกของเพื่อนแล้วมีอะไรไม่ชอบมาพากล เวียร์หมุนตัวมา "เกิดอะไรขึ้นล่ะ หรือว่าฉันอาบน้ำไม่สะอาดหรอ" เวียร์ยกแขนเสื้อมาดม

"มะ ไม่มีอะไรหรอก" มอสกล่าวและแกว่งแขนแกว่งมือ ควบคุมสติและเข้ามาดูที่หน้าต่าง "นกกระจอกตัวแม่คาบหนอนตัวเล็กๆมาป้อนลูกๆ ช่างดูอบอุ่นดี เวียร์ ถ้าเกิดว่ามันไม่มีหนอนจากแม่ มันโตขึ้นจะไปหากินยังไง "

เวียร์ยิ้มให้กับความไม่รอบรู้ของมอสที่ไม่นึกว่ามอสจะไม่รู้มากขนาดนี้ "นายหัวอ่อนเกินไปหรือเปล่า เมื่อไม่มีหนอนให้กิน นกกระจอกเมื่อถึงคราวออกหากินโดยไม่มีแม่ของมันน่ะ มันก็กินธัญพืชจากต้นไม้ก็ได้ นี่มันเรื่องเล็กน้อยที่ควรรู้บ้างนะเพื่อน" เวียร์หัวเราะเล็กน้อย เพื่อนเรียนถึงระดับปริญญาตรีแล้วไม่รู้บางอย่างเรื่องนกกระจอกนี้ดูท่าว่าจะเรียนจบปริญญาตรีไหวหรือ

"ขอบใจนะเวียร์ นายช่างแสนรู้ เอ แสนรู้ใช้กับสัตว์มากกว่า คือนายเป็นคนรอบรู้น่ะ" มอสภูมิใจเรื่องเวียร์ที่ช่วยเหลือเขามานานตั้งแต่ตอนเรียนด้วยกันในมัธยม เขารู้ว่าเวียร์เป็นนักเรียนอันดับต้นๆในห้อง และเกือบจะได้เป็นที่หนึ่งในระดับ "ฉันเองก็อยากจะรู้เรื่องมากมายอย่างเรื่องนี้นะ"

"หนังสือหนังหาเขามีให้อ่านก็ต้องทำให้รู้สิ นายจะเป็นหนอนหนังสือ หรือนายคงจะเป็นหนอนที่นกกระจอกตัวแม่จับไปเป็นนักโทษประหารล่ะ " เวียร์เดินผ่านไปยังมุมหนึ่งกับชั้นวางหนังสือ "เรื่องสัตว์ปีก อืม ออ อยู่ชั้นกลาง นายอยากรู้เรื่องอะไรก็เปิดดูได้เลยนะ "

เมื่อมอสยืนมองเวียร์ที่กำลังชี้ไปยังเหล่าหนังสือ เขาเห็นหนังสือเรียงรายเป็นสีสันเป็นแถบๆ ปกติมอสจะไม่อ่านหนังสือมากจนหมดทุกเล่มที่มีในบ้าน เขาจึงไม่รู้ไปทุกเรื่อง พี่สาวของมอสมีหนังสือในห้องสะสมเอาไว้เหมือนเวียร์ บางครั้งพี่สาวนำเรื่องบางเรื่องที่มอสใส่ใจกับมันมาให้ทดลองอ่าน แต่เขามักจะไม่ค่อยท่องเอาความรู้ไปมาก ขณะนี้เขามาอยู่ที่ห้องนอนของเวียร์ มีหนังสือหลายเล่มวางเรียงรายปะปนกัน

เวียร์พยักหน้าให้กับมอสที่สนใจดูเหล่าหนังสือนั้น "ดูได้ตามสบายเลยนะ เดี๋ยวฉันจะขอลงไปทำสวนเสียหน่อย"

"โอเคเพื่อน" มอสตอบกลับโดยที่หน้ายังจ้องไปยังเหล่าหนังสือ

เวียร์เปิดประตูห้องออกไปแล้วปิดเบาๆ

หลังจากที่เวียร์ลงไปข้างล่าง เวียร์เขาบอกว่าเลือกอ่านตามสบาย สำหรับมอสตอนนี้เขาไม่ได้คิดจะอ่านเรื่องนกกระจอกที่เขาไม่ค่อยรู้ แล้วกวาดสายตาไปรอบๆ

สุนัขที่มอสเลี้ยงเป็นพันธุ์ปอมเมอเรเนียนสีน้ำตาลทอง เขานึกถึงช่วงเวลาที่มันยังอยู่กับเขา เขาไม่ได้ศึกษาอะไรเกี่ยวกับสายพันธุ์ของสุนัข แค่เล่นกันอย่างสนุกสนาน พาไปเดินเล่น และยังสามารถเฝ้าบ้านได้ดีเยื่ยมถึงแม้มันจะเป็นสุนัขตัวเล็กๆอย่างนั้น เขาเคยเห็นฮิเดกิป่วยก็มีแต่สัตวแพทย์ที่ช่วยรักษา มอสไม่ได้รู้อะไรจากสัตวแพทย์มากมายเนื่องจากเขาไม่ค่อยได้รับจดจำ แต่เขาพอจะรู้ว่าก่อนจะเลี้ยงมันไปตลอด ก็ต้องพาไปฉีดวัคซีนสร้างภูมิคุ้มกัน ตั้งแต่ตอนที่มันถูกนำมาขายในวัยแค่ 9 สัปดาห์ เขาฟังคนขายสัตว์เลี้ยงว่าระยะนี้ฉีดวัคซีนโรคนี้ ระยะต่อมาฉีดวัคซีนโรคนั้น มอสฟังแล้วพอเข้าใจ เขาจึงขอการจดบันทึกจากคนขายผู้เชี่ยวชาญมาเลยว่า กำหนดการที่จดเอาไว้ต้องทำอะไรจะได้ไม่ลืม

หนังสือภาพสุนัขพันธุ์ปอมในชั้นวาง มอสหยิบออกมาเปิด มีภาพสุนัขปอมหลายๆภาพ เขานั่งขัดสมาธิกับบริเวณพื้นที่ช้างๆเตียงนอน หลังพิงกับขอบเตียง

นอกจากหนังสือจะรวบรวมรูปภาพสุนัขพันธุ์ปอมเมอเรเนียน เขายังได้รับรู้เรื่องราวบางอย่างว่า ปอมเมอเรเนียนมีประวัติความเป็นมายาวนาน เขาไม่รู้จริงว่าสุนัขผลัดขนในปีหนึ่ง และลักษณะใบหน้าของปอมมีลักษณะต่างๆ เขาพบว่าฮิเดกิชองเขาเป็นปอมใบหน้ารูปหมี เมื่อมาถึงรูปภาพหนึ่งเป็นสีน้ำตาลทองเหมือนฮิเดกิ มอสเอานิ้วชี้ไปจิ้มภาพสุนัขนั้น และพึมพำอยู่คนเดียวเกี่ยวกับคำว่า 'ฮิเดกิ ฮิเดกิของฉัน'

ไม่รู้แน่ชัดว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เวียร์จัดสวนปรับปรุงสวนเรียบร้อยแล้วเขาใช้แขนเสื้อปาดเหงื่อที่หน้าผาก "เสร็จเรียบร้อยซะที ป่านนี้มอสคงเพลิดเพลินกับการอ่านหนังาือ และตอนนี้คงถึงเวลาเปิดแอร์อีกครั้งให้มอสล่ะ"

เสียงฮัมเพลงเบาๆในเวลาทำงานเสร็จของเวียร์ เขานำที่รดน้ำต้นไม้ไปวางเก็บเป็นที่เป็นทาง เดินมาถอดรองเท้าแตะที่หน้าประตู เดินผ่านไปขึ้นบันไดมาที่เปิดประตูห้อง

เวียร์พบว่ามอสกำลังนอนกับพื้นข้างๆเตียง เป็นการนอนแบบนอนคว่ำหันศีรษะไปด้านข้างกับแขนสองแขนที่รองรับศีรษะ น้ำลายก็ไหลยืด หนังสือเกี่ยวกับสุนัขพันธุ์ปอมเมอเรเนียนไม่ได้ถูกเก็บเข้าที่นั้นวางอยู่ข้างๆกายของมอส เวียร์ตกใจและไม่ทันตั้งตัวรีบเข้ามาเขย่าร่างเพื่อนของเขา "มอส นายเป็นลมไปหรอ นี่นายยังรู้สึกตัวอยู่หรือเปล่า" และเขย่าไป เอามือแตะที่จมูก

เวียร์รู้สึกมอสยังมีชีวิตอยู่เพราะการหายใจ แต่ขณะที่มอสกำลังจะตื่น ลักษณะจมูกของมอสทำฟุดฟิดแล้วตาก็ลืม มอสตกใจเพื่อนที่มาเห็น "เวียร์"มอสลุกขึ้นยืนแล้วมองไปทางโน้นทางนี้ "ขอโทษที ฉันคงเผลอหลับไป นายทำสวนเสร็จแล้วหรอ"

เวียร์มีอะไรจะถามมอสมากกว่าที่มอสเห็นทุกอย่างดูธรรมดา "ใช่ พอฉันทำสวนเสร็จฉันก็ขึ้นมาพบนายนอนในท่าที่ไม่เป็นธรรมชาติของคนทั่วไป น้ำลายไหล ฉันนึกว่านายเป็นลม หรือหมดสติไปกับอะไรสักอย่าง "

มอสเริ่มใจเต้นระรัว นี่เขาทำตัวอย่างไรลงไปแล้วเพื่อนมาเห็นเข้าแล้ว เขาจะบอกอย่างไรว่าเขาเป็นเหมือนสุนัข แต่เขาก็พยายามนึกหาเหตุผลที่พลอยจะให้เวียร์เข้าใจง่ายและไม่ผิดปกติ "ฉันคงนั่งพิงกับเตียงนอนของนายแล้วไม่คงที่ขณะนั่งหลับ ฉันชอบละเมอน่ะ ร่างกายมันเลยไปอยู่กับพื้นน่ะ"

เวียร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "อ๋อ ละเมอ ฉันนึกว่านายจะแย่แล้ว" เวียร์มองเห็นหนังสือที่พื้นแล้วโน้มตัวหยิบขึ้นมา "นายสนใจสุนัขปอมเมอเรเนียนนี้น่ะหรอ มันน่ารักมากเลยนะ ขี้เล่น แสนรู้แบบหัวดื้อหัวแข็ง"

"นายลืมไปน่ะสิ ก็หมาของฉันเป็นพันธุ์เนียะ" มอสช่วยบอกแล้วชี้ไปที่หนังสือ

"อ๋อ ใช่ๆ ฉันเกือบลืมไป " เวียร์เปิดดูหนังสือเห็นภาพสุนัขปอมต่างๆแล้วปิด วางเข้าไปในชั้น "มอส ฉันก็อยากบอกว่าเสียใจเรื่องนี้ พรุ่งนี้จะเตรียมพร้อมไปสวดมนต์ที่วัด ฉันอาจจะบริจาคเงินสักเล็กน้อย มอสน่ะ หวังว่านายคงไม่เป็นลมหรืออะไรกลางงานนะ"

"ฉันไม่ได้เป็นลม แต่เรื่องแบบนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆหรอกเพื่อน " มอสยังคงมองที่เวียร์ที่ทำหน้าวิตกเรื่องมอสเอามาก ตอนนี้มอสเกือบจะทำความแตก จะบอกเวียร์ขอออกจากห้องแล้วจะรีบกลับบ้านทันที มองดูนาฬิกาข้อมือตัวเอง "ถึงเวลาแล้วล่ะ"

เมื่อเวียร์มาส่งมอสที่หน้าบ้านของเขา "พรุ่งนี้ฉันจะมาเร็วหน่อย แล้วเจอกันนะ สวัสดี" เวียร์สนทนาเรียบร้อย ปิดรั้วบ้าน

มอสยืนเหม่อสักพัก เขาเห็นเวียร์ที่อยู่อีกฝั่งของรั้วเดินหันหลังดุ่มๆไปที่หน้าประตูบ้าน

ขณะนี้มอสคิดเรื่องวันนี้ว่า มีอะไรที่ดูแปลกๆให้เวียร์เห็นหรือเปล่า นอกจากการเผลอนอนในลักษณะแปลกๆมนุษย์ และเอามือเกาท้ายทอย พยายามสลัดความคิดและเดินจากมา

ระหว่างเดินทางได้มาพบกับเสาไฟฟ้า มันช่างดึงดูดใจเขาเหลือเกิน แต่ร่างกายที่ยังคงมีความเป็นมนุษย์ต้านทานพยายามจะไม่สนใจมัน

เขารู้ตัวว่าเขาอยากนอนหลับในท่าอย่างนั้นเอง เขาไม่ได้ละเมอแต่ก็ต้องปิดบังเรื่องที่เกิดขึ้นให้ดูน่าเชื่อถือที่สุด

ฟุดฟิด ฟุดฟิด

สุนัขจรจัดตัวหนึ่งมาดมขาของเขาแล้วมันมองมาที่ใบหน้าของเขา "พี่มาจากถิ่นอื่นหรอ"

มอสได้ยินเสียงคำสนทนาผ่านกระแสจิต แล้วตอบว่า "อือ มาจากที่อื่น"

"พี่เลี้ยงหมามั้ย ถ้ายังไม่มีหมา ตอนนี้ผมอยากให้ใครมาเลี้ยงเหลือเกิน ขออาหารหน่อย ผมหิวมากเลย" สายตาของสุนัขจรจัดมีแววตาที่น่าสงสาร

มอสเข้าใจความหิวโหยของสุนัข โชคดีที่รถขายไส้กรอกและลูกชิ้นปิ้งผ่านมาพอดี เขาซื้อปริมาณเพียงพอ คนขายถึงกับยิ้มว่า "พ่อหนุ่ม คงเอาไปฝากใครที่บ้านสินะ"

"ครับ มีเพื่อนมาที่บ้านครับ" มอสพูดปดไป

คนขายไส้กรอกและลูกชิ้นสตาร์ทเครื่องมอเตอร์ไซค์จากไป เจ้าสุนัขตัวนั้นกระดิกหางดุ๊กดิ๊กเข้ามาหา

"ขอบคุณนะพี่ ผมไม่อดตายแล้ว" สุนัขอ้าปากงับไส้กรอกไปจากไม้เสียบแต่ละอัน

ส่วนลูกชิ้นปิ้งมอสเอาไว้ทานเอง ..."อร่อย ทำไมรู้สึกว่าลูกชิ้นปิ้งไม้นี้ สร้างชีวิตชีวา" มอสนึกดู หรือว่านี่เป็นความสุขใจของสุนัข

เป็น Dog หรือฟะ?