ตอนที่ 2 กลับเมืองไทย
บทที่2
ตอน กลับถึงเมืองไทย
การเดินทางเต็มไปด้วยความคิดข้อแก้ตัวต่าง ๆ นานา ของทั้งสอง
“ฉันไม่เข้าใจเลยทำไมลุงทนายไม่มากับเราด้วย” ครามพูด
“ง่ายจะตาย ก็คงแก้ปัญหาให้พวกเราอยู่”
“แล้วแบบนี้ เราจะแก้ตัวอย่างไรดี พ่อฉันคงรออยู่บ้านนายแล้ว” ครามพูด
“นายก็ใจเย็นหน่อย อย่าทะเลาะกับพ่อนายอีก ไม่นั้นฉันจะซวยไปด้วย แค่ถูกไล่ออกผลสอบเป็นโมฆะแถมยังโดนจับเรื่องปาร์ตี้ยาอีกแค่นี้พวกเขาก็ฝังเราได้แล้ว” ดินถอนหายใจ
“จริงด้วย”
เมื่อเครื่องลงจอด ทั้งสองไปรับกระเป๋า เดินออกจากสนามบินก็พบกับพี่ชายของดินที่ยืนรออยู่ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม
“ให้ตายเถอะ พี่ภัทรมารับเองเลยเหรอ” ดินพูด
“อย่างนั้นนายบอกว่าฉันกลับแท็กซี่แล้ว” ดินดึงร่างของครามไว้ทันทีก่อนที่มันจะหนีเอาตัวรอดไปก่อน
“หยุดทั้งคู่นั้นแหละ”
ทั้งสองหันมองพี่ภัทรพร้อมกับยกมือไหว้ทักทาย
“เดี๋ยวผมกลับบ้านเองก็ได้ครับ” ครามพูด
“ไปพร้อมพี่นี่แหละทุกคนรออยู่ที่บ้าน” เมื่อพูดเสร็จพี่ภัทรก็เดินนำไปที่รถ แม้ทั้งสองไม่อยากจะไปก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถขัดได้
ระหว่างนั่งรถกลับบ้านทั้งสองมองหน้ากัน ครามพยายามส่งภาษากายให้ดินชวนพี่ภัทรคุย ดินไม่ทันได้ถามพี่ภัทรก็พูดขึ้น
“ครั้งนี้พวกนายเล่นเกินไปนะ”
“ขอโทษครับ” ทั้งสองพูด
“แต่พวกเราไม่ได้เสพยาตามที่ข่าวออกนะครับ” ครามพูด
“ใครจะเชื่อ แม้ผลตรวจจะปกติ แต่ข่าวก็คือข่าว พวกเขาคงคิดว่าเราปกปิดข้อมูลข่าวทั้งหมด”
“ใครพูดออกข่าวแบบนั้นเราก็แค่แจ้งความจับให้หมดเลย” ครามพูดใส่อารมณ์
“ไม่คิดว่ามันจะแย่ไปกว่าเดิมหรือไง”
“แล้วพี่จะให้เราทำไง”ดินพูด
“รู้หรือเปล่าว่าพ่อแม่และพ่อของนาย คิดจะทำอะไรกับพวกนายตอนนี้”
ทั้งสองมองหน้ากัน “อะไรหรือครับ”ครามถาม
“พวกเขาจะส่งพวกนายไปค่ายฝึกทหารที่ชายแดน”
“ไม่เอา ผมไม่ยอมหรอก” ดินพูด
“ใช่ผมก็ไม่ไป”
“พวกนายมีสิทธิ์เลือกหรือไง ก่อเรื่องไว้ขนาดนั้นแถมถูกไล่ออกอีกเสียเปล่าสองปีที่ส่งไปเรียน”
“แต่ผมไม่ไปจริง ๆ นะพี่” ดินพูด ครามพยักหน้าเสริม
“บางทีพวกนายควรเรียนรู้ถึงความลำบากบ้าง”
“พี่ภัทร ขอร้องพ่อกับแม่ให้หน่อยนะครับ”ดินพูด
ภัทรถอนหายใจเขาคิด
“ก็ได้ พี่จะช่วยพวกนายเป็นครั้งสุดท้าย แต่พวกนายต้องทำตามที่พี่บอกทุกอย่าง ถ้าทำไม่ได้หรือไม่เชื่อฟังกัน พี่ก็จะไม่ช่วย”
ทั้งสองยิ้ม และรับคำทันที
“แล้วพี่จะให้พวกเราทำอย่างไร”ดินถาม
“เดี๋ยวก็รู้”
เมื่อภัทรขับรถมาถึงบ้าน ทุกคนรออยู่ที่บ้าน ผู้เป็นพ่อต่างมีอารมณ์ที่โกรธ
“เข้าไปซิ” ภัทรพูด สาวใช้ยกกระเป๋าของทั้งคู่เข้าบ้าน
ก้าวเท้าผ่านประตูเข้ามาบรรยากาศช่างตึงเครียดเหลือเกิน ทั้งคู่ยืนเผชิญหน้าพ่อ แม่ของดินได้แต่ยืนอยู่ด้านหลังของพ่อเขา พี่ภัทรพยุงแม่ออกจากพ่อมานั่งดูพวกเขาถูกเทศนา
ผู้เป็นพ่อได้บ่นยาวด้วยอารมณ์โกรธ ทั้งสองได้แต่ยืนเงียบไม่กล้าโต้งเถียงแต่อย่างไร เพราะนั้นคือสิ่งที่พี่ภัทรบอกไว้ คำพูดของพี่ภัทรได้ผุดขึ้นมาในหัวของพวกเขาทันที
“สิ่งที่พวกนายต้องทำตอนนี้ก็คือ เงียบและพูดแต่คำว่าขอโทษ ไม่ว่าพ่อจะพูดอะไร พวกนายต้องเงียบ หากพวกนายเถียงแม้แต่คำเดียวฉันจะไม่ช่วยพวกนายแม้แต่น้อย”
ทั้งสองก้มหน้ารับคำด่าจากพ่ออย่างจำยอม
“ทำไมไม่เถียงละ”พ่อของดินพูด
“งามหน้ามั้ย เป็นข่าวไฮโซเสพยาถูกไล่ออก ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน พวกเธอสองคนเป็นพี่น้อง แทนที่จะช่วยกันห้าม กลับส่งเสริมกัน” พ่อของครามพูด
“พ่อแต่......”ครามมีทีท่าจะเถียง แต่พี่ภัทรได้มองมาที่คราม ทำให้ครามต้องหยุดทันที ดินหันมองคราม
“ฉันจะทำอย่างไรกับพวกนายดี”พ่อของดินพูด
ผู้เป็นแม่ลุกเดินเข้ามาพูด “คุณค่ะ และพี่ด้วย พวกเขาตอนนี้ก็รู้สึกแย่พออยู่แล้ว อย่าดุด่าพวกเขาอีกเลยนะคะ น้องขอละ”
“เพราะคุณนั้นแหละที่ตามใจเด็กพวกนี้จนไม่รู้จักความรับผิดชอบเอาแต่เที่ยวเล่นไปวัน ๆ” สามีเธอพูดขึ้นนั้นคือพ่อของดิน
“คุณ”
“คุณไปนั่ง ผมกับพี่ชายคุณเราตัดสินใจแล้ว เราจะส่งพวกเขาไปค่ายทหารที่ชายแดนที่เพื่อนของเราอยู่”
“ไม่นะครับพ่อ ผมไม่ไป”ดินพูดขึ้น
“ผมด้วยครับคุณลุง”
“พวกเธอไม่มีสิทธิ์ต่อรอง พรุ่งนี้เก็บข้าวของออกเดินทางทันที”
“พ่อ”ดินมองหน้าพี่ภัทร
“พ่อครับ ผมเห็นด้วยนะที่พ่อกับลุงจะส่งน้อง ๆ ไป”
“พี่” เขาหันมองทั้งสอง
“แต่ผมมีวิธีที่ดีกว่านั้น”
“วิธีอะไรที่จะทำให้พวกนี้หยุดนิสัยแย่ ๆ ได้”พ่อของดินพูด
“ส่งพวกเขาไปเรียนที่มหาลัย อยู่ประจำหนึ่งปี อย่างน้อยผมก็สามารถคุมพวกเขาได้ ดีกว่าส่งตัวไปเข้าค่ายทหาร เพราะอาจทำให้พ่อกับลุงต้องขายหน้าเพื่อน ๆ ที่ค่ายทหารอีก”
“เกรดไม่ถึงจะเข้ามหาลัยได้อย่างไร แม้จะเป็นมหาลัยของตระกูลเราก็เถอะ สองคนนี้ไม่สมควรด้วยซ้ำ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการเองครับ ส่งเทียบหน่วยกิตให้พวกเขาเรียนปีหนึ่งใหม่พร้อมกับรุ่นน้อง”
“อะไรนะพี่”ดินพูด
“แบบนี้พวกเราไม่อายแย่เหรอ” ครามพูด
“หรือจะไปค่ายทหาร ถ้ารู้สึกอายก็ทำการเรียนให้ดีซิ ....ผมจะให้โอกาศพวกเขาหนึ่งปี ถ้าพวกเขาไม่สามารถสอบผ่านขึ้นปีสองได้ พ่อก็ส่งตัวพวกเขาไปค่ายทหารได้เลย”
“พวกมันจะทำได้เหรอ”พ่อพูด
“ให้เป็นหน้าที่ของผมเอง ถึงเวลาที่พวกเขาต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตแบบมีกรอบบ้างแล้ว”
“พี่ว่าไง” พ่อดินถามพี่ชายของภรรยา
“ก็ได้ แต่ถ้าพวกนายทำไม่ได้ เตรียมตัวไปอยู่ค่ายทหาร สี่ปีได้เลย”แล้วพ่อกับลุงก็เดินออกจากห้องรับแขกไปด้วยความเบื่อหน่ายลูกและหลาน
แม่เดินเข้ามาหาลูกและหลาน พวกเธอรอบนี้พี่ช่วยไว้ทำตัวให้ดีหน่อย รู้หรือเปล่าพ่อกับลุงต้องเสียเงินเท่าไรกับข่าวที่พวกเธอก่อขึ้น
“แม่ครับแต่พวกเราไม่ได้เล่นยาเลยนะครับ แม่อาจจะเชื่อแต่สังคมจะเชื่อหรือเปล่า พ่อกับลุงยังต้องอยู่ในสังคมธุรกิจที่เราสร้างมันมาพวกเธอจะเป็นคนทำลายชื่อเสียงที่สร้างมาหรือไง”
“แล้วจะให้พวกเราทำไงถึงจะเชื่อ” ดินพูด
“พวกนายไม่ต้องทำอะไร แค่ไม่ก่อเรื่องก็พอ พรุ่งนี้ไปรายงานตัวที่มหาลัย เสื้อผ้าของพวกนายถูกส่งไปที่หอพักแล้ว”
“พี่จัดการทั้งหมดแล้วเหรอ” ดินถาม
“ใช่ แต่ฉันก็ไม่ชัว ว่าพ่อกับลุงจะยอมหรือเปล่า ถึงบอกให้พวกนายอย่าเถียงไง”
“อย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับพี่ภัทร”
“อึม”
บ้านของทั้งสองอยู่ติดกันมีแค่กำแพงกันก็เท่านั้น ครามออกจากบ้านไป โดยมีคนช่วยลากกระเป๋ากลับไปให้
“หวังว่านายและครามจะเรียนอยู่ที่นั้นได้”
“มหาลัยของเรา ทำไมผมจะเรียนไม่ได้”
“นี่คือปัญหาของนาย นายไม่เข้าใจเลยว่าไม่มีใครที่จะช่วยนายได้ตลอด พี่ขอบอกไว้ นายกับครามจะอยู่ที่มหาลัยนี้เหมือนกับนักศึกษาทุกคน ไม่มีคำว่าอภิสิทธิ์อะไรทั้งสิ้น สอบผ่านคือผ่าน สอบตกคือตก มีกิจกรรมพวกนายต้องเข้าร่วม จะเที่ยวเสเพลอย่างไรพวกนายต้องเรียนและกลับเข้าห่อให้ทัน ถ้าไม่ทันหาที่นอนเอง ถ้าทำได้ และสามารถสอบผ่านขึ้นปีสองได้ ฉันถึงจะให้อิสระแก่พวกนาย” เมื่อพูดเสร็จภัทรก็เดินจากไป
“พี่.......มหาลัยหรือคุกกันแน่.....ให้ตายเถอะ”
Hanna hb จบตอนที่2
โปรดติดตามตอนต่อไปได้นะคะ
“โอ๊ะ.......เหนื่อยจัง....อย่าให้เกิดมารวยบ้างนะ” ลุงทนายวุ่นกับการเคลียปัญหาที่ต่างประเทศ หัวเขาตอนนี้ยุ้งพอ ๆ กับใบหน้าที่คิ้วขมวดราวกับจะผูกโบว์ได้แล้ว “หวังว่านายท่านคงไม่ไล่ออกนะ”
............................................................................................
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 144
แสดงความคิดเห็น