70 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ปราสาทราชวงศ์อีกครั้ง

70 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ปราสาทราชวงศ์อีกครั้ง

“ถ้างั้น, มันจะถึงเวลาที่เราไปที่ประเทศแห่งแสง, ไฮแลนด์” (มาโกโตะ)

ผมเสนอนี่ต่อทุกคนในตอนเย็น

ยังไงซะมันไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่นาน

“เพราะไม่มีก็อบลินเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่พูดสิ่งนี้, แอบมองขึ้นมาที่หน้าผม

ผมเลี่ยงหน้าของผม

“มันมีสปิริตน้อยที่นี่ และมันไม่ช่วยในการฝึก” (มาโกโตะ)

ยังไงซะ, แต่การไม่มีมอนสเตอร์ก็เป็นเรื่องใหญ่นะ

มันน่าเบื่อ

“ชั้นโอเคกับเรื่องนั้นนะ” (อายะ)

ซา-ซังเห็นด้วยกับผมระหว่างที่เล่นกับผมของเธอ

ซา-ซังจัดการอัศวินทุกคน, ดังนั้นมันกระอักกระอ่วนระหว่างพวกเขา

คุณเจอกับอัศวินที่ลาดตระเวนรอบๆเมืองค่อนข้างบ่อย

“งั้น, มันจะดีที่สุดถ้าไปปราสาทและรายงานเรื่องนี้” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังเตือนผม

มันทำงานอย่างนั้นเหรอ?

“ชั้นจะไปทักทายกับที่ปราสาทราชวงศ์แล้วกันถ้างั้น” (คริส)

ดูเหมือนคริส-ซังจะไปด้วย

“คริส-ซามะ, อยากให้ชั้นไปด้วยมั้ย?” (นีน่า)

“นีน่า, ชั้นบอกเธอว่าอย่าเพิ่ม ‘-ซามะ’ ใช่มั้ย มา ไปกันเถอะ” (คริส)

“ใช่, คริส ชั้นจะไปเตรียมตัวก่อน” (นีน่า)

หืม, นีน่า-ซังและคริส-ซังเข้ากันได้มากกว่าที่เคย

บรรยากาศขวากหนามเมื่อไม่กี่วันก่อนมันอะไรกันล่ะ?

เราเตรียมตัวที่จะออก, และรอคริส-ซังและนี่น่ากลับมา

◇◇

“...ชั้นบอกพวกเค้าว่าเราจะออกไปที่ประเทศแห่งแส่ง, และพวกเค้าบอกชั้นว่าพวกเค้าอยากจะกินอาหารเย็นร่วมกับเรา, ดังนั้นคืนนี้มาที่ปราสาทโรเซส, คือข้อความที่ชั้นถูกฝากมา” (คริส)

คริส-ซังกลับมาด้วยสีหน้าลำบากใจ

“พวกเค้าจะลองหยุดพวกเราเหรอ…?” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังพึมพำ

“เราต้องไปด้วยเหรอ…?” (มาโกโตะ)

“มา-โก-โตะ” (ลูซี่)

ลูซี่ส่ายหัวไปด้านข้าง

ใช่, ผมควรจะรู้แล้ว

นี่มันอีเว้นท์บังคับ

“มันจะมีอาหารอร่อยเยอะมั้ย?” (อายะ)

ซา-ซังดูเหมือนจะรอคอยมัน, ต่างจากทุกคน

“อาหารชาววังของประเทศแห่งน้ำพูดกันว่าเป็นระดับสูงน่ะ” (นีน่า)

อา, นีน่า-ซังดูเหมือนจะอยู่วงนั้นด้วย

สาวๆนี่ชอบการกิน

ด้วยทั้งหมดที่พูดนั่น, เราไปที่ปราสาทโรเซสอีกครั้ง

◇◇

“ว้าาห์, อร่อยจัง~”

“นี่มันอาหารอันโอชะ!”

ผมประเมินการทำอาหารของราชวงศ์โรเซสต่ำไป

มันอร่อยอย่างบ้าคลั่ง

นั่นแหละการเป็นเมืองหลวงแห่งหารท่องเที่ยวสำหรับคุณ

สเต็กที่สามารถตัดได้ด้วยตะเกียบ, จานซาชิมิที่มันถูกเตรียมมาจากปลาทั้งตัวที่ใหญ่ขนาดปลาโอแถบ (และมันมีบางอย่างที่เหมือนซีอิ๊วขาว!)

ปู, กุ้ง, เทมปูระผัก, และสลัดสดๆมากมาย

แต่ความจริงที่ว่ามันมีหลายอย่างที่เหมือน-อาหารญี่ปุ่นที่นี่มันกวนใจผมนะ

…ไม่, นี่น่าจะทำเพราะจะได้เหมาะกับรสชาติที่เราชอบ

“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง! มุมของหวานตรงนั้นนี่สุดยอดไปเลย!” (อายะ)

“โอเค! ไปกัน!” (มาโกโตะ)

มันเป็นบุฟเฟ่ต์, ดังนั้นเราเอามามากได้เท่าที่เราต้องการ, และซา-ซังมีความสุขเต็มที่

ผมก็ด้วย

พวก, ผมดีใจที่เรามา

“มาโกโตะ-ซัง, มันเป็นยังไง? อาหารของปราสาทโรเซสถูกใจคุณมั้ย?”

เจ้าชายเลนเนิร์ด

ผมจัดตัวเองให้ไม่ดูหยาบคาย

มันทำผมเป็นห่วงที่ซา-ซังกระดกไวน์อยู่ด้านหลัง

ต้องไม่ทำพลาด

“นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นได้กินอาหารอร่อยขนาดนี้” (มาโกโตะ)

มันไม่ใช่การเยินยอ, ผมคิดแบบนั้นจริงๆ

“อาหารเย็นวันนี้เป็นอะไรที่ผมถามเน่-ซามะให้เปิด ผมอยากคุยกับมาโกโตะ-ซังอีกครั้งนึง” (เลนเนิร์ด)

การมองผมด้วยสายตะเป็นประกายแบบนั้นทำผมอาย

“คุณแสดงเวทมนตร์ของคุณให้ดูอีกครั้งนึงได้มั้ย?” (เลนเนิร์ด)

“อืม…ได้ งั้น, ตรงนี้” (มาโกโตะ)

ผมขี้เหนียวไม่ได้ถ้าจะโชว์เวทมนตร์ให้เจ้าชายดู

พวกเรามาใกล้น้ำพุที่อยู่ในสวนของปราสาท

(อืม, เวทมนตร์น้ำ: [สัตว์เริงระบำ]!) (มาโกโตะ)

ผมใช้น้ำจากน้ำผุ, ผมสร้าง นางเงือก, นก, ม้า และสัตว์อื่นๆแบบสุ่ม, และให้พวกมันเต้น

มันเหมือนการแสดงน้ำ

คนที่เล่นดนตรีอยู่ที่ในสถานที่จัดงานเลี้ยงเริ่มเล่นเครื่องดนตรีให้เข้ากันกับโชว์นี้

มันมีสปิริตนิดหน่อย, แต่อย่างที่คาดกับน้ำพุในปราสาทราชวงศ์, มันเป็นน้ำที่ดี ที่มีมานาอยู่ข้างใน

มันทำให้ผมนึกถึงวิหารแห่งน้ำ

เมื่อมาคิดดูแล้ว, นี่ทางเทคนิคแล้วเป็นวิหารหลัก ของวิหารแห่งน้ำ

“ว-ว้าว! ต้องฝึกขนาดไหนถึงจะเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำได้ขนาดนี้!” (เลนเนิร์ด)

ดูเหมือนเจ้าชายจะสนุกกับสิ่งนี้

นั่นโล่งใจหน่อย

“เฮ้ เฮ้, มาโกโตะ ความเชี่ยวชาญน้ำเท่าไหร่แล้วล่ะ?” (ลูซี่)

ลูซี่จิ้มผมพร้อมกับแชมเปญที่อยู่ในมือ

ชุดแดงของเธอที่โชว์ไหล่เหมาะกับเธอ

ความจริงที่ว่าเธอเข้ากันได้กับที่แบบนี้มันคือเธอมาก

“มากกว่า 150” (มาโกโตะ)

ผมกระซิบบอกเธอ

การดัดแปลงโซล์บุคมันผิดกฎหมาย, ดังนั้นผมพูดออกไปดังๆไม่ได้

เลขอย่างเป็นทางการของความเชี่ยวชาญน้ำของผมคือ 99

ลูซี่ร้องด้วยเสียง ‘หู’ ที่ต้ำ

“ช-ชั้นยังอยู่ที่ 30…” (ลูซี่)

“ไม่, แรกๆเธอยังไม่อยู่ที่ 10 เลยด้วยซ้ำ, รู้มั้ย” (มาโกโตะ)

เธอโตขึ้น

มันดูเหมือนความเชี่ยวชาญน้ำจะเพิ่มขึ้นง่ายกว่าถ้าใช้เวทมนตร์ที่อ่อนแอ

เพื่อเพิ่มความเชี่ยวชาญ, มันจำเป็นต้องเพิ่มจำนวนการใช้เวทมนตร์

แต่เมื่อบางคนแบบลูซี่ที่เป็นนักเวทย์กษัตริย์, แค่ใช้เวทมนตร์นึงก็ยากแล้ว

เพราะว่าเธอต้องควบคุมมานาจำนวนมหาศาลทุกครั้งไป

ในจุดนั้น, บางคนเหมือนผม ผู้ที่เป็นนักเวทย์ฝึกหัดที่มีมานาที่น่าสมเพช, ผมทำได้ง่ายๆ…พูดมันเองนั้นทำผมเศร้า

“มาโกโตะ-ซัง! สอนเวทมนตร์ผมได้มั้ย?!” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดถามผมด้วยสายตาที่ใส

โอ้, นั่นเหนือความคาดหมาย

[คุณจะตอบรับข้อเรียกร้องของเจ้าชายเลนเนิร์ดหรือไม่?]

ใช่

ไม่ ←

มันเป็นซักพักแล้วที่ผมได้ตัวเลือกมา

ทำอะไรดี…

ถ้าผมตอบ [ใช่], ผมต้องอยู่ในโฮรันซักพัก

ถ้าผมตอบ [ไม่]...ตั้งแต่แรกแล้ว, มันโอเคมั้ยที่จะปฏิเสธข้อเรียกร้องของเจ้าชาย?

ผมไม่ได้เกลียดเจ้าชายเลนเนิร์ด

เขาเป็นมิตร และผมบอกได้ว่าเขาชื่นชมผม

แค่, พี่สาวของเขาน่ากลัว

ระหว่างที่ผมคิดเรื่องนี้

“เลโอ, ทำอะไรอยู่?”

เสียงที่สดชื่นก้องมาจากด้านหลัง

◇◇

-มุมมอง เจ้าหญิงโซเฟีย-

ฉันจัดอาหารเย็นของวันนี้ตามคำเรียกร้องของเลโอ

แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทากัตซูกิ มาโกโตะจะดูดีมากพอที่จะเข้ารวมมันมั้ย

เข้าเป็นแค่นักเวทย์ที่ใช้เวทมนตร์น้ำได้ดี

ถ้ามันเป็นแค่นั้น, เรามีเยอะในประเทศนี้

“มันไม่ใช่แบบนั้น, เน่-ซามะ! พี่ดูการควบคุมที่ละเอียดอ่อนของเวทมนตร์น้ำของมาโกโตะ-ซังไม่ได้หรอ?! พวกมันขยับเหมือนมันมีชีวิต!” (เลนเนิร์ด)

เลโอพูดอย่างร้อนใจ, แต่…ให้ตายสิ

อะไรแบบนั้นจะมีประโยชน์ในการปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ?

มันแค่มีไว้โชว์

แม้ว่าอย่างนั้น, ผู้ที่ได้รับการเลือกให้เป็นฮีโร่ของโลกคู่ขนานที่ฉันหมายตาไว้ ได้จากประเทศไปหมดแล้ว

ในเรื่องนั้น, มันเป็นความผิดพลาดของฉันเอง

คนจากโลกอื่นมีความเชื่อทางศาสนาต่อพระเจ้าที่ต่ำ

บังคับกฎของประเทศนี้กับพวกเขาโดยไม่สังเกตเรื่องนี้, คือความผิดพลาด

ในจุดนั้น, เจ้าหญิงโนเอลของประเทศแห่งแสงทำได้ดี

เธอเสนอเงิน, ที่ดิน, หรือแม่แต่คู่รักให้พวกเขา

“โซเฟีย, เธอจะเอาฮีโร่แห่งแสงกลับมาสู่โรเซสด้วยความสวยของเธอ!”

แม่แม้แต่แพร่ข่าวลือแปลกๆ เพื่อดึงดูดความสนใจของฮีโร่แห่งแสง

ฉันมั่นใจว่านั่นไร้จุดหมาย

ในที่แรก, ศัตรูคือออราเคิลแห่งแสงที่ถูกเรียกว่าเจ้าหญิงที่ส่องสว่างสวรรค์ <อามะเทราสึ>, เจ้าหญิงโนเอล

มันไม่มีทางที่ฉันจะเอาชนะนั่นได้

โอ้? มันดูเหมือนเลนเนิร์ดจะคุยอยู่กับมาโกโตะ

ฉันหวังว่าเขาจะไม่ใส่อะไรแปลกๆลงในหัวน้องฉัน

“เน่-ซามะ! ผมถามมาโกโตะ-ซังว่าเค้าสอนเวทมนตร์น้ำผมได้มั้ย!” (เลนเนิร์ด)

“สวัสดียามเย็น, เจ้าหญิงโซเฟีย” (มาโกโตะ)

เลโอมีรอยยิ้มที่กว้าง, และทากัตซูกิ มาโกโตะมีรอยยิ้มที่ไม่สบายใจ

“เลโอ, เค้าเป็นนักผจญภัย เธอต้องไม่ถามอะไรที่ไร้เหตุผลสิ” (โซเฟีย)

เจ้าชายขอการสอนเวทมนตร์จากนักผจญภัยเหรอ?

มากกว่านั้น, ผู้ชายคนนั้นเป็นนักเวทย์ฝึกหัด

เขาคิดอะไรอยู่…?

“เจ้าชายเลนเนิ์ด, ถ้านายอยากเรียนเวทมนตร์, มันควรจะมีนักเวทย์มากมายที่เหมาะกว่าชั้น” (มาโกโตะ)

นั่นตอบได้ดี มันแสดงให้เห็นว่านายรู้จุดยืนของตัวเอง, ทากัตซูกิ มาโกโตะ

“เลโอ, มาเรียกนักเวทย์ระดับสูงของปราสาทราชวงภายหลังเถอะ” (โซเฟีย)

ความจริงที่ว่าเราไม่มีแม้แต่นักเวทระดับเหนือกว่านั้นคือส่วนที่น่าเศร้าของประเทศเรา

“มันไม่ใช่อย่างนั้น, เน่-ซามะ! เวทมนตร์น้ำของมาโกโตะ-ซังคือศิลปะ มันต่างจากคนอื่น” (เลนเนิร์ด)

“ไม่, นายวางมันสูงไปแล้ว” (มาโกโตะ)

“เลโอ…เธอไม่สามารถกำจัดมอนสเตอร์และปีศาจได้ด้วยศิลปะ” (โซเฟีย)

นี่มันอะไร? มันเหมือนกับทากัตซูกิ มาโกโตะและฉันจะร่วมมือกันกล่อมเลโอ

เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับจะทำให้เค้าใจเย็นยังไง

“รายงานครับ! มอนสเตอร์ได้ปรากฏขึ้นในเมือง!”

เสียงดังที่ได้หยุดปาร์ตี้ ก้องอยู่ในสถานที่จัดงาน

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน