หัวใจมายา ตอนที่ 18 อย่าให้พ่อผิดหวังกับนายอีกคน

“คุณไนย ผมว่าป่านนี้แล้วมันคงไม่มาแล้วล่ะ” คนของเขาเอ่ยขึ้น

“รอมันอีกสักพัก” ธไนยตอบด้วยน้ำคำราบเรียบ

“แต่ถ้ามันไม่มา คุณไนยจะทำยังไงต่อไป”

“ถ้ามันไม่มา มันก็จะรู้ว่านรกมีจริง” สิ้นเสียงคำพูดของธไนยได้ไม่ถึงนาที แสงไฟหน้ารถหรูของกองทัพก็ขับมาจอด เขาลงมาในชุดนักศึกษาตัวเดิม ใบหน้านั้นยังมีรอยเขียวช้ำจากวันก่อนให้เห็น พร้อมกับในมือถือห่อเงินสีน้ำตาลอยู่ ธไนยเลื่อนสายตามองตรงไปยังชายหนุ่มตรงหน้า พลางยกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ ก่อนจะตัดสินใจลงจากรถ แล้วเดินตรงไปยังชายหนุ่มที่มีท่าทีประหม่าเมื่อพบกับธไนยอีกครั้ง

“ฉัน..ฉันเอาเงินมาคืน” ก่อนคนของธไนยจะเข้าไปรับเงินจำนวนนั้นมา

“ฉันให้คุณก่อนสามล้าน ที่เหลือจะรีบหามา” กองทัพพูดตะกุกตะกัก พร้อมกับสายตาของธไนยเหลือบมองตรงมายังชายหนุ่มอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับสองเท้าเดินตรงมา

“สุดท้ายนายก็ผิดคำสัญญา” น้ำเสียงเย็นยะเยือกทำให้คนหนุ่มถึงกลับกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“แต่ฉันก็มาตามนัดแล้ว ไม่ได้หลบหนี แค่ขอเวลาอีกหน่อยได้ไหม” กองทัพต่อรองทั้งที่กลัวอีกฝ่ายจนตัวสั่น ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาของธไนยจะปล่อยยิ้มออกมา แล้วหันไปพยักหน้ากับคนของเขา

เสียงของแข็งทุบตีไปที่กองทัพ จนชายหนุ่มหน้าโชกเลือดทรุดลงกองกับพื้น พลันเงยหน้าขึ้นมองธไนยอีกครั้ง รอยยิ้มเลือดเย็น ยังคงเคลือบบนสีหน้าหล่อเหลานั้น พร้อมกับก้าวเข้ามาย่อตัวลงนั่งมองชายหนุ่ม

“ฉันไม่ชอบคนผิดสัญญา และนายก็ทำผิดสัญญาที่เราตกลงกัน นี่ถือว่าเป็นการลงโทษจากฉัน แต่ถ้าครั้งหน้านายไม่มีเงินอีกหนึ่งล้านมาคืนฉันล่ะก็ ฉันเอานายตาย!”

“ฉันขอเวลาหนึ่งปี” กองทัพกลั้นใจพูด เพราะเขาแน่ใจแล้วว่าไม่มีปัญญาหาเงินหนึ่งล้านนั้นมาคืนธไนยได้ในเวลารวดเร็ว ก่อนที่คนมีอำนาจ จะจับจ้องไปยังชายหนุ่มอย่างเงียบ ๆ

“รถนายล่ะ เอามาให้ฉัน”

“ไม่ได้ รถคันนั้นเป็นของพ่อ ฉันทำแบบนั้นไม่ได้” กองทัพส่ายศีรษะไปมาปฏิเสธเสียงแข็ง

“นั่นมันเรื่องของนาย แต่ในเมื่อนายมีรถ ฉันก็ต้องยึด!” หลังจากธไนยพูดจบ เขาก็ให้ลูกน้องแย่งกุญแจรถจากกองทัพในทันที

“ทำแบบนี้ไม่ได้นะโว้ย ปล่อยฉัน” กองทัพโวยวายพลางต่อต้านสุดชีวิต ชายหนุ่มขัดขืนพร้อมกับโวยวายดังลั่นไม่ยอมให้กุญแจคนพวกนั้น ก่อนที่กระบอกปืนของธไนยจะจ่อมาที่ศีรษะของกองทัพ ทุกอย่างจึงเงียบสนิท

“เอากุญแจมาให้ฉัน” คำพูดของธไนย พร้อมกับกระบอกปืนชี้ตรงมาทำให้กองทัพ กัดฟันแน่น เขาหลับตาลงพร้อมยอมทิ้งชีวิตไว้ตรงนี้ ก่อนที่ร่างของหญิงปริศนาจะวิ่งเข้ามาขวางกระบอกปืนนั้นไว้แทน

“อย่าทำอะไรกองทัพนะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น พร้อมกับดวงตากลมของธไนยเบิกกว้าง พลันรีบชักปืนกลับด้วยกลัวว่าจะทำให้หญิงสาวได้รับอันตราย

“อย่าทำอะไรน้องชายฉัน ไม่ว่าเขาจะทำผิดพลาดแค่ไหน ฉันขอรับไว้แทนเขาทั้งหมด ปล่อยเขาไปเถอะนะ” กองทัพค่อย ๆ ลืมตาขึ้นหลังจากได้ยินเสียงแสนคุ้นหูนั้น เมื่อเห็นแน่ชัดแล้วว่าเป็นปลายฝน เขาจึงกระชากร่างของพี่สาวออกในทันที

“พี่ปลายฝน ออกไปเดี๋ยวนี้ มันอันตราย” กองทัพดันตัวเธอออก ทว่ายิ่งทำให้หญิงสาวใช้ตัวเอง บังน้องชายไว้จนมิด พร้อมกับสายตาคม ของธไนยทอดมองทั้งสองคนด้วยความงุนงง

“พี่ปลายฝน กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้ ผมจะจบปัญหาที่ก่อไว้ด้วยตัวเอง ออกไปผมขอร้อง”

“ไม่ พี่จะไม่ยอมให้ใครทำอะไรนายทั้งนั้น”

“เลิกเถียงกันได้หรือยัง” น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้น ทำให้ทั้งสองหันไปยังธไนยพร้อมกัน เขาโยนปืนให้กับลูกน้อง แล้วหันมาจับจ้องใบหน้าสวยของปลายฝนครู่หนึ่ง

“น้องชายคุณ ติดหนี้ผมไว้สี่ล้าน ตอนนี้เหลืออีกหนึ่งล้าน คุณบอกผมหน่อยสิ ว่าผมควรทำไงดี”

“อย่าบอกนะ ว่านายขโมยเอาของในเชฟมาใช้หนี้ก้อนนี้” ปลายฝนหันขวับกลับไปยังกองทัพทันที พร้อมกับชายหนุ่มพยักหน้ายอมรับอย่างไม่แก้ตัวใด ๆ

ปลายฝนปล่อยน้ำตาไหลรินอาบแก้ม พลางหัวเราะให้กับโชคชะตาของตัวเอง แล้วหันไปยังธไนย เธอปาดน้ำตาแล้วยื่นข้อเสนอบางอย่างให้เขา

“ปล่อยน้องชายฉันไปได้ไหมคะ แล้วฉันสัญญาว่าจะหาเงินอีกหนึ่งล้านมาคืนคุณ” ธไนยได้ฟังดังนั้นจึงแสยะยิ้มขึ้นมา

“สัญญาอีกแล้วเหรอ คุณรู้ไหม ว่าเมื่อวานน้องชายคุณก็สัญญาว่าจะเอาเงินสี่ล้านมาคืน แต่ก็ไม่ครบ ผมชักไม่ชอบคำสัญญาของพวกคุณแล้วสิ”

“ถ้างั้นผมจะบอกพ่อ ให้พ่อโอนเงินคืนคุณ” กองทัพตัดสินใจทำสิ่งที่ควรทำ ก่อนที่ปลายฝนจะจับมือเขาไว้แน่น แล้วส่ายศีรษะห้ามไว้

“ไม่ได้นะ ตอนนี้พ่อคิดว่าพี่เป็นคนเอาเงินในเชฟไป” ปลายฝนพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ก่อนน้ำตาก้อนใหญ่จะไหลลงอาบแก้ม เมื่อพูดถึงบิดาที่เธอรัก

“อย่าให้พ่อต้องผิดหวังกับนายอีกคน ให้พ่อผิดหวังแค่พี่คนเดียวก็พอ”

“พี่ปลายฝน” กองทัพทิ้งทรุดตัวลง แล้วมองพี่สาวอย่างคนรู้สึกผิด ก่อนที่หญิงสาวจะย่อตัวลงตามพลางจับไหล่ของน้องชายไว้แน่น

“ฝีมือพ่อเหรอ” กองทัพกัดฟันถาม แล้วเลื่อนมือมาจับรอยช้ำบนใบหน้าเธอด้วยความเจ็บปวด