หัวใจมายา ตอนที่ 16 โดนเข้าใจว่าขโมยของ

“งั้นเอาเรือนนี้ดีกว่าค่ะ คุณพ่อน่าจะชอบมากกว่า” เธอตัดสินใจเลือกเรือนนั้น แล้วทำการจ่ายเงิน หลังจากรับนาฬิกามาแล้ว ปลายฝนก็เดินทางกลับทันที ด้วยกลัวจะถึงบ้านช้ากว่ากำหนด

รถแท็กซี่ขับมาจอดหน้าบ้าน พร้อมกับปลายฝนเดินลงมาในมือยังถือถุงนาฬิกานั้นอย่างมีความสุข รอยยิ้มสวยของเธอคลี่ออก แล้วเดินตรงเข้ามาในบ้านก่อนจะเอ่ยเรียกป้าอิ่ม

“ป้าอิ่มคะ ป้าอิ่มมาดูอะไรนี่สิ ป้าว่าคุณพ่อจะชอบไหม” แต่แล้วเสียงเรียกของเธอก็เงียบกริบ ไม่มีการตอบรับใด ๆ หญิงสาวรู้สึกแปลกใจ ก่อนจะวางถุงนาฬิกาแล้วเดินหาหญิงชราด้วยความแปลกใจ

“ป้าช่ออิ่มคะ” หญิงสาวเรียกอีกครั้ง ก่อนร่างของหญิงชราจะเดินออกมาพร้อมกับใบหน้าไม่สู้ดีนัก

“มีอะไรเหรอเปล่าคะ ทำไมทำหน้าแบบนั้นคะ”

“ฉันบอกให้ออกไป ฉันจะคุยกับมันตามลำพัง” เสียงตวาดจากชายกลางคนทำให้ปลายฝนละจากป้าอิ่ม มองขึ้นไปยังบันได พบกับบิดายืนหน้านิ่วมองตรงมายังเธอด้วยสายตาโกรธกริ้วอย่างถึงที่สุด

“ออกไป!” ชายกลางคนตวาดหญิงชรา จนเธอต้องรีบเดินจากไป ก่อนที่สองเท้าของเขาจะหันตรงมายังปลายฝน แล้วสะบัดมือไปที่หน้าของหญิงสาว

“เพี้ย” เขาตบไปที่ใบหน้าของเธอ ก่อนร่างเล็กจะเซถลาไปชนกับเก้าอี้ที่วางอยู่ รอยแดงเห่อขึ้นเต็มชัดในทันที พร้อมกับค่อย ๆ ประคองตัวหันกลับมายังผู้เป็นบิดาด้วยความงุนงง

“คุณพ่อ” น้ำตาเอ่อขึ้นมาด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนมือหนาของบิดาจะชี้ตรงมายังเธออย่างเอาเรื่อง

“ทำแบบนี้ทำไม!” เสียงตะคอกดังก้องออกไปข้างนอก จนป้าอิ่มถึงกลับต้องหลับตาลงด้วยความกลัว

“ฝนทำอะไรเหรอคะ” คนถูกทำร้ายเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ

“ของในตู้เชฟฉันหายไปหมด ฝีมือเธอใช่ไหม”

“ฝนจะเอาของพวกนั้นไปทำไมคะ”

“เพราะเธออิจฉาน้องไง” คำตอบของบิดาทำให้น้ำตาของหญิงสาวร่วงหล่นในทันที ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด เธอก็ยังผิดในสายตาเขา

“....” ปลายฝนหลบตาต่ำลงพลางจับไปยังแก้มของตัวเอง ทว่าความเจ็บจากบาดแผลบนหน้า ไม่อาจเท่ากับความเจ็บช้ำจากการถูกบิดาดูหมิ่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า สายตาหวานระริกมองเขาโดยไม่ตอบโต้ ก่อนที่ชายกลางคนจะเดินเข้ามากระชากร่างเล็กเข้าหา พลางจับจ้องไปยังดวงตากลมนั้นด้วยความผิดหวัง

“เธอทำแบบนี้ทำไม ขโมยของในตู้เชฟของฉันทำไม”

“ฝนไม่ได้ทำ” หญิงสาวยืนยันเสียงแข็ง ก่อนที่สายตาของผู้เป็นบิดาจะเลื่อนไปยังถุงนาฬิการาคาแพงนั้น แล้วมุ่งตรงไปหยิบขึ้นมา แล้วเปิดดู ก่อนจะหันมายังลูกสาวอีกครั้ง

“นาฬิกาแพงขนาดนี้ เธอจะมีปัญญาซื้อได้ยังไง ถ้าไม่ขโมยของในตู้เชฟไป ฉันไม่น่าเลี้ยงคนอย่างเธอไว้ในบ้าน ฉันไม่น่าปล่อยให้เธอโตมาจนถึงทุกวันนี้ เนรคุณ!” สิ้นเสียงของคนชราหญิงสาวน้ำตาไหลพราก มองดูผู้เป็นบิดาด้วยความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด

“พ่อไม่เคยมองฝนในแง่ดีเลยสักครั้ง นาฬิกานี้ฝนตั้งใจซื้อให้..”

“ไม่ต้องแก้ตัว เก็บคำพูดของเธอไว้ เพราะนับจากนี้ฉันจะไม่เลี้ยงเด็กเนรคุณอย่างเธอไว้อีก จะไปไหนก็ไป! และอย่ามาเหยียบบ้านฉันอีก” เสียงตวาดดังลั่น ทำให้หญิงสาวหุบปากลง ไม่จำเป็นต้องอธิบายสิ่งใดอีก ในเมื่อผู้เป็นบิดาเอ่ยปากไล่อย่างตรงไปตรงมา น้ำตาของเธอรินไหลไม่หยุด เตรียมหันหน้าเดินออก

“เดี๋ยวก่อน!” เสียงของผู้เป็นบิดาทำให้หญิงสาวชะงักนิ่ง ก่อนที่ภาคภูมิจะโยนกระเป๋าเสื้อผ้าใส่หน้าเธอ ภาพของกระเป๋าใบเล็กนั้นลอยลิ่วตกลงตรงหน้าเธอพร้อมกับหัวใจดวงน้อยถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี ก่อนที่ชายกลางคนจะหันหลังให้ไม่อยากมองหน้าเธออีก

“ไปแล้วไม่ต้องกลับมา” คำพูดแสนหนักแน่นนั้น ทำให้ปลายฝนก้มลงหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วยิ้มทั้งน้ำตา พลางทอดมองผู้เป็นบิดาเป็นครั้งสุดท้าย เรียวปากเล็กขยับช้า ๆ กล้า ๆ กลัว ๆ ก่อนจะตัดสินใจถามบางอย่างออกไป

“คุณพ่อคะ..คุณพ่อเคยรักฝนไหมคะ” น้ำเสียงหวานและสั่นเครือถามเขาด้วยความอยากรู้

“....” ทว่าความเงียบ ที่อีกฝ่ายแสดงออกมา ทำให้เธอแน่ชัดในคำตอบแล้ว แม้รู้ว่าเธอเป็นเพียงตัวซวยที่เกิดมาแล้วทำให้แม่ต้องจากไป แต่ก็ยังอยากได้ยินคำว่ารักจากเขาสักครั้ง สองเท้าเล็กค่อย ๆ ย่างเข้าไปหาพร้อมกับน้ำตาไหลพรากเต็มสองแก้ม

“แต่ฝนรักคุณพ่อนะคะ... ฝนรู้ค่ะ ว่าฝนเป็นต้นเหตุให้แม่ต้องตาย ฝนทำให้คุณพ่อเจ็บปวดมาตลอดทั้งชีวิต แต่นับจากฝนเกิดมาจนถึงวันนี้ ฝนเองก็ไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน ฝนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าแม่ไม่ตาย พ่อจะรักฝนขนาดไหน...พรุ่งนี้ก็จะวันเกิดคุณพ่อแล้ว ฝนซื้อนาฬิกาเรือนนั้นให้คุณพ่อค่ะ เพราะว่าเรือนที่พ่อใส่อยู่มันเก่าแล้ว...” หญิงสาวเลื่อนสายตาดูนาฬิกาที่ข้อมือของชายกลางคน ก่อนจะพูดบางอย่างเป็นครั้งสุดท้าย

“คุณพ่อ..ดูแลตัวเองด้วยนะคะ จากนี้ไปฝนคงไม่มีโอกาสได้ดูแลคุณพ่ออีกแล้ว..ฝนจะไม่กลับมาให้คุณพ่อต้องทุกข์ใจอีก” หญิงสาวพูด พร้อมกับน้ำตารินไหลอาบสองแก้ม พลางตัดสินใจหันหลังเดินจากไป