เพื่อนกันมันดี : บทที่ 6 Bad Ending ก็มันดี

"กูชอบมึง! วี!"

"อาย.. ใจเย็น แล้วฟังกูนะ" วีณาพูดอย่างใจเย็น ร่างที่ยืนเต็มความสูงสูดหายใจเข้าลึก

"..." ฉันกัดฟันเงียบฟัง เหลือเพียงเสียงขู่สะกดอารมณ์ในลำคอ

"ขอบคุณมากๆที่มึงอยู่ข้างๆกูตลอด เป็นที่ระบายให้กู เป็นทุกๆอย่างให้ กูก็ไม่รู้ว่าทั้งชีวิตนี้จะหาคนที่ทุ่มเทด้วยใจจริงแบบมึงได้อีกไหม แต่.. กูขอโทษ ที่กูคิดกับมึงได้แค่เพื่อนจริงๆ มึงเป็นคนสำคัญของกูนะเว๊ย ถึงกูจะรับรักมึงไม่ได้ แต่เราเป็นเพื่อนกันได้ตลอดไป.. ใช่ไหม..อาย" วีพูดพร้อมมองลึกเข้ามาในดวงตาฉันผ่านม่านน้ำตาที่ไหลท่วมไม่แพ้กัน

"อื้อ มึงกับกูเพื่อนกัน" ฉันโผเข้ากอดวีณาแน่น ถึงไม่ได้เตรียมใจมา แต่ก็ไม่สายที่จะทำใจได้ ฉันไม่อยากเสียเพื่อนที่สนิทและไว้ใจกันขนาดนี้ คนที่ดีกับฉันทุกอย่าง และฉันก็พร้อมจะทำทุกอย่างให้เช่นกัน "ขอบคุณนะเว๊ย"

"กูเข้าใจความรู้สึกมึง เข้มแข็งนะมึง" เรา 2 คน กอดกันร้องไห้อยู่นาน เมื่อได้ปลดปล่อย อารมณ์ขุ่นมัวทั้งหลายก็หายไปหมดสิ้นพร้อมน้ำตา เหลือก็แต่การเย็บแผลใจที่เกิดจากความคาดหวังของตัวเองเท่านั้น หวังให้เขามารัก มาสนใจ มามอบหัวใจให้ แต่เมื่อเป็นไปไม่ได้  จะบังคับใจใครให้รักเราได้ล่ะ

รัก.. คือความเข้าใจไม่ใช่บังคับ จะไปโกรธไปเกลียดคนที่ไม่รับรักมันไม่ถูกต้อง

"ยังเป็นเหมือนเดิมใช่ไหม" เจ้าตัวกระซิบข้างหู

"เหมือนเดิมสิ มันไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอกวี ว๊ายย" แล้วฉันก็ถูกวีอุ้มตัวลอยมาที่เตียงนอนมันอย่างไม่ทันตั้งตัว "นี่กูเบาขนาดนั้นเลยเหรอะ"

"ช่ายยย อุ้มมากินได้ง่ายๆเลย"  มันยังไม่วายส่งสายตาเจ้าเล่ห์พร้อมรอยยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยมาให้ซะอีก

"ทะลึ่งน่- " เสียงหยุดลงทันที เมื่อเรียวนิ้วทาบลงบนริมฝีปาก สายตารุกล้ำถูกป้อนมาให้ไม่หยุด ทำเอาใจสั่นไปหมด ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ก็ไม่ชินอยู่ดีอ่ะ

"เมื่อเช้ายังไม่เสร็จเลยไม่ใช่ มาต่อกัน กูรับผิดชอบเอง" ทำไมมันกลายเป็นคนขี้ยั่ว(จะเอา) แบบนี้วะคะ!

.

.

ถึงเรื่องหัวใจจะไม่สมหวัง ถึงเราจะไม่ใช่คนรักกัน แต่มันก็ทำให้รู้ว่า เพื่อนกัน 'ก็มันดี' เนอะ