เพื่อนกันมันดี : บทที่ 6 Good Ending มันก็ดี

"กูชอบมึง! วี!"

"เออ! กูก็ชอบมึง!" วียืนขึ้นประจัญหน้าเต็มความสูง

"อะ..เอ่อ" ฉันถึงกับทำตัวไม่ถูก ได้แต่ก้มหน้ามือปาดน้ำตา รู้สึกถึงความร้อนซ่านวิ่งแผ่ขึ้นทั้งหน้า

"ที่กูนั่งเครียด กูเครียดเรื่องมึงนี่แหละ คือ.. ก็กูไม่รู้จะบอกมึงยังไงดี กูกลัวเสียเพื่อน กลัวมึงไม่ได้คิดเหมือนกัน ...อ่านะ พอรู้ว่ามึงคิดยังไง กูนี่อึ้งไปเลย"

"ละ..แล้ว เรื่องเต้อ่ะ" ฉันถามเสียงเบาแบบกล้าๆกลัวๆ ก็ดันคิดมากไปเองซะเยอะนี่นา

"กูไม่ได้อะไรกับมันมากอยู่แล้ว เทคแคร์ดีกูก็ลองคบแค่นั้น ดูดิพอกูไม่ยอมให้ แม่งก็ไปเอากับคนอื่น เห็นแก่ตัวชิบหาย มีค่าพอให้กูใส่ใจไหมล่ะ" วีพูดออกมาด้วยความหมั่นไส้เต็มทน

"อะ..อื้อ" นั่นทำให้ฉันยิ้มหน้าบานเป็นกระด้ง ดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้เลย ความขุ่นมัวคับข้องใจเมื่อครู่สลายหายไปหมด

"คือ.. เอ่อ.. มึง.. วี คบกับกูนะ"

"แต่ไม่เป็นแฟนนะ" เจ้าตัวยักคิ้ว

"อ่าว ไรวะ" จ๋อยสิงี้ อุตส่าเปิดปากขอก่อน

"เป็นผัวเมีย" ไม่ทันขาดคำ มันก็อุ้มฉันตัวลอยมาลงที่เตียง

"อะไรของมึงเนี่ย" ฉันอดทุบไหล่มันไม่ได้ คนอะไรชอบทำให้เขินตลอด แค่สายตาเจ้าเล่ห์ที่มองมาพร้อมรอยยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ย เหมือนทำฉันเสียตัวไปครึ่งแล้วเนี่ย

"มาต่อกัน เมื่อเช้ายังไม่เสร็จเลยไม่ใช่" ทำไมมันกลายเป็นคนขี้ยั่ว(จะเอา) แบบนี้วะคะ!

.

.

.

จากเพื่อนสนิทกลายเป็นคนรัก(ข้ามขั้นเป็นผัวเมียไปแล้วเปล่าวะ?) ที่ไม่จำเป็นต้องศึกษาอะไรเพิ่มเติมก็รู้ไส้รู้พุงกันหมดอยู่แล้ว

มันทำให้รู้ว่า... เพื่อนกัน 'มันก็ดี' แบบนี้เอง