แผ่นดินนี้ข้าจอง ตอนที่ 11 มือปราบที่อายุน้อยที่สุด

"เจ้าใช้เวลา 3 ชั่วยามในการหลุดออกจากฝัน อันที่จริงก็ค่อนข้างนานพอควร" หม่าต้ากู่กล่าวกับชูยง 

"เเต่เจ้าอายุเพียงเท่านี้ก็ถือว่าไม่เลว ไม่สิดีมากเลยต่างหาก พอรับฟังดังนั้นตัวชูยงเองก็ยังงงอยู่ว่าอันนี้คือโลกเเห่งความจริงใช่ไหม เเต่แล้วทรงจำต่างๆก็กลับมา อีกไม่กี่วัน เขาก็จะอายุ 12 ปีแล้ว ดังนั้นเขาเลยจะฝากตัวเป็นศิษย์ของซุนปินจอมแพทย์เเห่งเมืองซิวซัน และเขาอยากจะเป็นมือปราบด้วย แต่เขาอายุน้อยเกินไปเลยต้องทดสอบ

"ลุกขึ้นแล้วตามข้ามา" หม่าต้ากู่บอกพร้อมกับเดินนำหน้าชูยงออกจากห้องที่มืดมิด ไม่ว่าจะเป็นในฝันหรือความจริงชูยงก็ชอบพูดแบบไม่มองหน้าอีกเช่นเคย ตอนที่เขาจะลุกขึ้นเขาสังเกตว่าด้านข้างของเขานั้นมีอะไรวางอยู่ นั่นก็คือ หมวกทรงสูงสีดำเหมือนที่หมู่ต้าซาน เคยให้เขาในฝัน เเต่ในโลกความจริงคือก่อนจะเข้าทดสอบเขาก็ได้เห็นเหล่ามือปราบมาบ้างแล้วมือปราบในเมืองซิวซันที่เขาเห็นก็มีเพียงเเค่ 7 คนเท่านั้นและก่อนเข้าทดสอบมู่ต้าซาน ก็ให้หมวกเขาบอกว่า เอาไว้นำโชค พอออกมาจากห้องที่มืดสนิทชูยง ก็เดินตามหม่าต้ากู่ ไปตามทางเดินผ่านสวนย่อมในบ้าน ตอนเเรกจวิ้นอ๋องยามที่มาถึงเมืองเขาอยากจะอยู่ในบ้านเล็กๆเหมือนคนทั่วไป เเต่ชาวบ้านลงความเห็นว่าจวิ้นอ๋องเป็นถึงอ๋องจะให้มาอยู่ในจวนแบบคนทั่วไปได้อย่างไร เขาอ๋องเลยต้องยอมรับความหวังดีของชาวเมือง เเต่เขายังขออีกว่าจวนของเขาจะต้องเป็นสำนักงานของเหล่ามือปราบเเห่งเมืองซิวซันด้วย จวนจวิ้นอ๋องเลยเป็นทั้งสำนักงานแล้วก็เป็นบ้านไปในตัวภายในก็จะมีสวนย่อมและห้องหลายห้องของมือปราบที่อยากพักในสำนักงาน เรือนคนใช้ คุกใต้ดิน หอเก็บคำภีร์ นับว่ากว้างมาก ถึขนาดใหญ๋กว่าจวนของจวิ้นอ๋องเดิมที่อยู่ที่เมืองซิวซันเสียอีก 

ระหว่างเดินไป หม่าต้ากู่ก็รู้ว่าชูยงเดินตามหลังอยู่ เดินไปได้สักพักเขาก่อนพูดขึ้นขณะที่เดินอยู่นั้นเองแบบไม่หันกลับมา

“ว่าเเต่เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่เจ้าเห็นน่ะเป็นความฝัน” 

ชูยงไม่ประหลาดใจกับคำถามของหม่าต้ากู่เลยเเม้เเต่น้อย เขาตอบกลับไปอย่างเรียบๆ

“คำพูดของปีศาจน่ะสิ”

“ห๊ะ” หม่าต้ากู่งงกับคำถามถึงขนาดหันกลับมามองชูยงนิดหนึ่งก่อนจะหันกลับ

“ปีศาจตนนั้นบอกว่ามันกำลังหาตัวจวิ้นอ๋อง เเต่ว่าก่อนหน้ามันบอกว่าหลินอวิ้นอยู่ที่บ้าน หลินอวิ้นเป็นเด็กกำพร้าที่จวิ้นอ๋องเก็บมาเลี้ยงและให้อยู่เรือนคนใช้ เพราะฉะนั้นการที่ปีศาจบอกแบบนั้นเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่รู้จักจวนจวิ้นอ๋อง”   ชูยงบอกต่อ

คำตอบนั้นกลับทำให้ หม่าต้ากู่ถึงกับทึ้งในตัวพร้อมยิ้มเล็กออกมา

“ว่ากันว่าเด็กในแคว้นถังจะดูเป็นผู้ใหญ่กว่าแคว้นอื่นๆ เจ้าอายุเเค่ 11 12 เเต่กลับคิดให้เหมือนผู้ใหญ่เเบบนี้เเคว้นถังคงได้อนาคตไกลเเน่ เเม้ข้าจะเป็นคนกำหนดเหตุการณ์ในฝันได้ตามอำเภอใจเเต่ตัวละครที่จะเล่นตามสถานการณ์นั้นน่ะเจ้าคนกำหนดเอง” พอพูดจบหม่าต้ากู่ก็ถอนหายใจออกมา หม่าต้ากู่ชูยงเองก็เคยได้ยินมาบ้างว่าเขาเปก็นจอมเวทย์สายจิตที่อยู่ในลำดับต้นๆของแคว้นถัง เขามาอยู่ที่ซิวซันในฐานะหมอจิตแพทย์ประจำเมืองหลังจากก่อตั้งเมืองไปได้แล้ว 1 ปี ตามคำร้องขอของจวิ้นอ๋อง

“หวังว่าเทพเซียนโอกาสพวกเราอีกสักครั้ง” หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินต่อไปโดยที่ไม่สนทนากันอีกใช้เดินสักพักผ่านหลายสถานที่ในจวนจวิ้นอ๋อง ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าที่เป็นทั้งห้องพิพากษาคดีและห้องรับแขก รวมไปถึงห้องรับภารกิจไปในคราวเดี๋ยว คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะพิพากษาก็คือ จวิ้นอ๋องในชุดนายอำเภอสีเเดงที่กำลังตรวจเอกสารตามปกติเงยหน้ามาทาง หม่าต้ากู่ที่เดินทางมาพร้อมกับชูยง จวิ้นอ๋องไม่เปลี่ยนไปเลยจากตอนที่มาเมืองซิวซันครั้งแรก พอเห็นชูยงเดินเข้ามาสีหน้าเขากลับมีสีหน้าที่ประหลาดใจเป็นอย่างมาก ทั้งสองหยุดลงตรงหน้าบัลลังก์ของจวิ้นอ๋อง ก่อนทำความเคารพ ชูยงเองก็ไม่ได้มองหน้าไปที่จวิ้นอ๋องอีกเช่นเคย

“หมวกทรงสูงมันเข้ากับเจ้ามากกว่ามู่ต้าซานเสียอีกนะ” จวิ้นอ๋องชี้ไปที่หมวกทรงสูงของชูยงที่มู่ต้าซานให้มา

“ตามที่เจ้าขอเจ้าสามารถออกจากฝันในเวลาที่กำหนดเจ้าสามารถเป็นมือปราบพร้อมกับเรียนการแพทย์กับซุนปินหรือถ้าหากเจ้าสนใจจะเรียนวิชาจิตจากหม่าต้ากู่ก็ได้นะ” 

ชูยงที่ได้ยินก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยด้วยความยินดีก่อนที่จะทำความเคารพให้กับจวิ้นอ๋อง

“ขอบพระทัยขอรับ” 

“ในเมื่อเจ้าอายุยังน้อยเเต่เดิมข้ากะจะให้เจ้าเรียนไปก่อนก่อนเเต่ว่าข้าคงเข้าใจเจตนาเจ้าผิดไป เจ้าต้องการที่จะเรียนไปด้วยและหาประสบการณ์ไปด้วยสินะ”

ชูยงไม่ปฏิเสธกับคำพูดของจวิ้นอ๋อง

“เจ้าจะได้เงินเดือน 4 ตำลึงถือเป็นค่ามาตรฐานของเราละนะ และข้าจะจัดภารกิจง่ายๆให้เ้จาไปก่อนแล้วเพื่อหาประสบการณ์ และอีกอย่างในฐานะที่เจ้าเป็นมือปราบที่อายุน้อยที่สุด เจ้าบอกมาว่าอยากจะพักในจวนข้าก็ย่อมได้และข้ายังจะมีรางวัลให้เจ้าอีกอย่าง เข้ามา” จวิ้นอ๋องกล่าวออกมาไปมีเด็กสาวในชุดคนใช้เข้ามา นางคือ หลินอวิ้น คนที่ปีศาจแมงมุมปลอมตัวในฝันของเขา ทั้งในฝันกับโลกเเห่งความจริง หลินอวิ้นก็เป็นคนที่มีผิวสีดำที่เกิดจาดการนั่งหน้าเตามากจนเกินไป ผมค่อนข้างยุงเยิงพอควร ชูยงเองก็เดินหน้านางไม่ชัดเจนเพราะหน้าของนางเลอะเทอะเปรอะเปื้อนจนเห็นได้ไม่ชัดเจน หลินอวิ้นเองมีอายุเท่ากับชูยง 

หลินอวิ้น เข้ามาพร้อมกับทำความเคารพจวิ้นอ๋อง

“ชูยงนี้คือหลินอวิ้น ข้ามาพวกเจ้าก็น่าจะเห็นหน้าเห็นตากันมาบ้าง นับเเต่นี้นางจะเป็นคนใช้ส่วนตัวของเจ้ารับคำสั่งเเต่เจ้าผู้เดียวดีไหม” ชูยงที่ได้ฟังดังนั้นกับอึ้งไปสักพักในชีวิตเขาไม่เคยมีคนรับใช้มาก่อน เลยตอบปฏิเสธในทันที

“เรียนใต้เท้าในชีวิตข้าไม่เคยมีคนใช้มาก่อนเห็นที่จะไม่เหมาะนะขอรับ” 

“อะไรกันถือว่าเป็นรางวัลที่มอบให้ละกันอย่าปฏิเสธเลย และอีกอย่างนางในจวนข้าอาจจะหนักไปสำหรับข้าแล้วอยากให้นางมีชีวิตที่ดีกว่านี้เเต่ตัวนางเองก็อยากจะอยู่ทำงานต่อ ข้าเลยอยากจะให้นางไปรับใช้เจ้าและไม่ต้องห่วงเรื่องข้าใช้จ่ายข้าดูเเลเอง และเรื่องนี้ข้ากับนางก็คุยกันเรียบร้อยแล้ว” 

ชูยงที่เห็นจวิ้นอ๋องยืนกราณเขาก็คิดว่าถ้าปฏิเสธไปอีกจวิ้นอ๋องคงต้องหาเหตุผลมาคุยกับเขาอีก ชูยงจำต้องยอมรับและอีกอย่างสำหรับเขาการมีคนใช้ก็ถือเป็นเรื่องดีเหมือนกัน

“งั้นก็ขอบพระทัยขอรับ”