ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 18

คิโยชิมองดูแสงสีรอบกายของตน เสียงดนตรีสนุกสนานยังคงบรรเลงขึ้นอย่างต่อเนื่อง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้แยกกับเคนตะ ปกติแล้วในทุกๆ วันจะมีเคนตะคอยอยู่ข้างกายเสมอไม่ว่าเขาจะทำอะไร ใบหน้าสวยหันมองไปรอบกาย เมื่อไร้ซึ่งเงาของร่างสูงที่คอยส่งยิ้มอบอุ่นให้แล้วเช่นนี้หัวใจของร่างเล็กก็รู้สึกเบาโหวงอย่างน่าประหลาด เขาพยายามคิดกับตนเองว่า ดีแล้ว เคนตะจะได้มีความสุขบ้าง

แต่ในใจลึกๆ กลับไม่เป็นเช่นนั้น ร่างบอบบางไม่เข้าใจว่าทำไมบัดนี้ในใจของเขาเหมือนกำลังมีบางสิ่งติดค้างอยู่ หรือความจริงแล้วเขาไม่ได้รู้สึกดีเลยแม้แต่น้อยที่รู้ว่าเคนตะกำลังเสพสมอยู่กับหญิงงาม 'บ้าชะมัด เป็นอะไรของข้ากันนะ' คิดไม่เข้าใจพาลหงุดหงิดตัวเอง ร่างบางไม่สนุกกับงานเทศกาลอีกต่อไป ขาเรียวเดินจ้ำอ้าวมุ่งไปยังเรียวกังเพื่อที่จะพักผ่อนจากการเหนื่อยล้ามาทั้งวัน

คิโยชิเดินมาถึงบริเวณหน้าเรียวกังเขาก็สังเกตเห็นคนขับรถม้าที่กำลังนั่งอยู่แถวนั้น ม้าสองตัวที่ถูกทำความสะอาดร่างกายจนสวยงามกำลังกินหญ้าอยู่อย่างสบายใจทำให้คิโยชิทราบว่าคนขับรถม้าเพิ่งจะจัดการรถม้าและตกแต่งทำความสะอาดพวกมันจนเสร็จ คิโยชิเดินตรงเข้าไปหาแล้วเอ่ยถามด้วยความห่วงใยตามประสาผู้เป็นนาย

"ไปเดินดูงานเทศกาลมาบ้างหรือยัง" คนขับรถม้ายิ้มรับแล้วเอ่ยตอบอย่างถ่อมตน

"ไปมาแล้วขอรับ" คิโยชิมองดูเสื้อผ้าที่ดูเก่าของคนตรงหน้า มือเล็กหยิบเอาเงินออกมาแล้วยื่นให้กับเขา คนขับรถม้าดูตกใจและจะปฏิเสธ แต่คิโยชิก็ดึงดัน

"เอาไปซื้อของอร่อยทาน รีบไปก่อนที่งานจะเลิกเสียก่อนล่ะ" คนขับรถม้าค้อมศีรษะจนแทบจะติดพื้น แววตาประกายดีใจฉายชัดในดวงตาที่เคยอ้างว้าง คิโยชิยิ้มบางแล้วเดินเข้าไปด้านในเรียวกังโดยที่ในหัวยังหยุดคิดถึงเรื่องของเคนตะไม่ได้แม้เสี้ยววินาที

โคมไฟในห้องนอนถูกดับลงไปนานแล้ว ร่างบอบบางนอนนิ่งอยู่บนฟูกขาวอ่อนนุ่ม ดวงตากลมโตมองนิ่งไปยังเพดานสีทึม แสงของดวงจันทร์จากด้านนอกส่องลอดออกมานิดหน่อยจากหน้าต่างที่ถูกเปิดแง้มไว้เล็กน้อย คิโยชิกะพริบตาปริบ เขานอนไม่หลับพลางพลิกตัวไปมาราวกับกำลังรู้สึกอึดอัดกับอะไรบางอย่าง 'คืนนี้ท่านพี่เคนตะคงจะไม่กลับ' คิดพลางถอนหายใจดังพรืด 'แล้วข้าจะกังวลทำไมกันเนี่ย' พยายามจัดการจิตใจที่ว้าวุ่นของตนเองแม้มันจะไม่ง่ายเลยในค่ำคืนที่เงียบเหงาปราศจากเงาของคนที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอดทั้งช่วงดึก

'ครืดด' เสียงของประตูห้องนอนถูกเลื่อนให้เปิดออกอย่างช้าๆ แผ่วเบาราวกับกลัวว่าคนด้านในจะตกใจตื่น คิโยชิรีบหลับตาลงแสร้งทำเป็นหลับสนิท เสียงหายใจหอบหนักของร่างสูงที่ดังขึ้นเป็นจังหวะทำให้คิโยชินึกสงสัยว่าเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า แต่พอคิดว่าเคนตะอาจจะกำลังเมาหนักอยู่ก็พอใจวางใจลงไปได้บ้าง ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำยานคางเล็กน้อยก็บ่นออกมาเบาๆ กับตนเอง

"อ่า… แย่จัง" คิโยชิเผลอขมวดคิ้วเข้าหากันกับคำพูดนั้น เคนตะค่อยๆ ปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา เขาย่อตัวนั่งลงบนพื้น เอนแผ่นหลังกว้างเข้ากับผนังที่เย็นชืด ดวงตาคมพยายามปรับสายตาให้เข้ากับความมืด ความร้อนผ่าวแล่นไปทั่วทั้งร่างจนรู้สึกมึนหัวไปหมด คืนนี้เขาโดนมอมเหล้าไปเสียเยอะแถมจะปลีกตัวออกมาก็ทำไม่ได้ อุตส่าห์บอกสาวงามทั้งหลายว่าเขาไม่ต้องการที่จะร่วมหลับนอนด้วย สาวน้อยใหญ่ก็หัวเราะคิกคักพลางบอกว่า 'ท่านจ่ายเงินมาแล้ว~ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราให้ความรื่นรมย์เถอะเจ้าค่ะ' ว่าแล้วจอกเหล้าก็ถูกรินจนเต็มนับครั้งไม่ถ้วน เคนตะหายใจหนัก สายตาคมมองไปยังคิโยชิที่นอนหันหลังให้เขาอยู่บนฟูกนุ่ม 'คงจะหลับแล้วสินะ… ไม่ได้อยู่ดูแลท่านเลย ข้านี่มันแย่จริงๆ' ความรู้สึกผิดท่วมท้นเข้ามาในดวงใจ เสียงทุ้มต่ำกระซิบขึ้นเบาๆ ด้วยความเมามาย

"ขอโทษขอรับ ท่านคิโยชิ" ร่างบางลืมตาขึ้นในทันที ดวงตากลมโตสั่นคลอนเล็กน้อย 'ขอโทษทำไมกันนะ' เคนตะมองไปยังร่างบอบบางที่ยังคงนอนหายใจสม่ำเสมอ แอลกอฮอล์ที่แล่นไปทั่วทั้งร่างกำลังปลุกความร้อนรุ่มภายในจิตใจของชายหนุ่ม ปลดปล่อยอารมณ์และความรู้สึกที่มีทั้งหมดจนร่างสูงต้องยอมรับกับตนเองว่าเขาได้ตกหลุมรักผู้เป็นนายของตนไปเสียแล้ว 'ข้าต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ' มือแกร่งเสยเส้นผมสีเข้มของตนที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อราวกับต้องการสะกดกลั้นบางสิ่ง ร่างสูงค่อยๆ คลานเข้าไปหาร่างบอบบางที่นอนนิ่งอยู่ มือแกร่งสอดเข้าใต้ผ้าห่มผืนนุ่ม คิโยชิที่รู้ตัว หัวใจก็เต้นผิดจังหวะ ดวงตากลมโตรีบหลับลงอย่างรวดเร็ว