ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 17

ไอน้ำร้อนพุ่งขึ้นมาจากอ่างออนเซ็นแบบส่วนตัวที่ปิดรั้วล้อมรอบ คิโยชิลอบมองเคนตะที่กำลังนั่งแช่อยู่อีกฝั่งหนึ่งตรงข้ามกับเขา ใบหน้าคมคายนั้นช่างหล่อเหลาราวกับเทพบุตร จมูกโด่งเป็นสันได้รูปรับกับดวงตาคมที่ดูเข้มแข็งแต่ก็อ่อนโยนในคราเดียวกัน คิโยชิจ้องมองเคนตะไม่วางตา เคนตะที่รู้ตัวว่ากำลังถูกมองนั้นก็พยายามหลบสายตาของคนตัวเล็กเพราะแววตาที่อยากรู้อยากเห็นของคนตรงหน้ากำลังทำให้ความเป็นชายของเขาพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ร่างกายบอบบางขาวเนียนที่แช่อยู่ในน้ำแร่บวกกับหยดน้ำที่ไหลลงมาตามผิวกายหอมนั้นช่างน่าเย้ายวนชวนให้สัมผัสเหลือเกิน เคนตะพยายามห้ามใจเอาไว้อย่างสุดกำลัง

คิโยชิละสายตาจากร่างกายของเคนตะในที่สุดก่อนจะเงยหน้าขึ้นพิงกับก้อนหินสีเข้มที่ใช้วางประดับอยู่รอบอ่าง ดวงตากลมโตมองไปยังเพดานไม้ด้านบนราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เคนตะเห็นเช่นนั้นก็เอ่ยถามเสียงอ่อนโยน

"คิดอะไรอยู่หรือขอรับ" คิโยชิหลับตาลงแล้วเอ่ยอย่างเรียบๆ

"ท่านพี่เคนตะช่างเป็นชายหนุ่มรูปงาม น่าเสียดายหากจะต้องตัวติดอยู่กับข้าตลอดเวลา ในวัยหนุ่มเช่นนี้ท่านควรจะได้นอนกอดหญิงงามเพื่อคลายความเหนื่อยล้า คืนนี้หากท่านถูกใจหญิงใดก็บอกข้าได้ ข้าอนุญาตให้ท่านไปมีความสุข" ราวกับโดนฟ้าผ่าลงมากลางหัว เคนตะนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

"ข้าไม่สนใจสาวใดหรอกขอรับ" คิโยชิได้ฟังก็หัวเราะร่วน เคนตะมองร่างบางอย่างงุนงงพลางคิโยชิก็เอ่ยถามซ้ำ

"แน่ใจแล้วเช่นนั้นรึ ท่านไม่ได้มีโอกาสแบบนี้บ่อยๆ หรอกนะ" เคนตะหรี่ตาลงน้อยๆ พินิจใบหน้าหวานที่มีเลือดฝาดจางๆ จากไอน้ำอุ่น ผิวกายขาวอ่อนนุ่มกำลังเชิญชวนให้เขาสัมผัสด้วยถ้อยคำที่ไม่มีเสียง

"ท่านกำลังหมายถึง… โอกาสที่จะได้เห็นท่านเปลือยกายต่อหน้าข้าแบบนี้น่ะหรือขอรับ" คิโยชิแววตาวูบไหว หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะจนรู้สึกเจ็บ ใบหน้าสวยร้อนผ่าวขึ้นวูบ บัดนี้ไม่กล้าสบสายตาคมของร่างสูงตรงหน้า ดวงตาคู่นั้นที่กำลังมองมาราวกับกำลังพินิจทุกสัดส่วนของตนอยู่ทำให้ขนตรงหลังคอลุกชูชัน คิโยชิเบือนหน้าหนีไปทางอื่นแล้วเอ่ยตอบ

"ข้าหมายถึงโอกาสที่จะได้นอนกับหญิงงามต่างหาก" เคนตะหัวเราะร่วนที่แหย่คนตรงหน้าได้ คิโยชิย่นปากขึ้นน้อยๆ แม้ว่าบัดนี้ใบหน้าหวานจะขึ้นสีจนเห็นได้ชัดแต่ก็ทำเป็นกลบเกลื่อน เขาหยัดตัวลุกขึ้นจากบ่อแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดโดยมีเคนตะที่เดินตามมาติดๆ ด้วยอาการอิ่มอกอิ่มใจที่ปรากฏให้เห็นจากรอยยิ้มบนใบหน้าคมคาย

คิโยชิและเคนตะใส่ชุดยูกาตะเรียบง่ายแบบชาวบ้านที่ซื้อมาเมื่อตอนเย็นเดินชมเทศกาลฤดูใบไม้ผลิริมทะเลสาบที่ทอดตัวยาวเคียงคู่กับทะเลสาบบิวะที่ใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่น พระจันทร์สีนวลดวงสวยลอยเด่นอวดโฉมอยู่บนท้องนภา เสียงของแมลงยามค่ำคืนในแมกไม้ของป่าบริเวณด้านข้างถูกกลบด้วยเสียงเจี๊ยวจ๊าวจากชาวเมืองและเด็กๆ ที่พากันพูดคุยระหว่างเดินชมเทศกาลกันอย่างสนุกสนาน เวทีละครขนาดย่อมถูกสร้างขึ้นเพื่อสร้างความบันเทิงให้กับเหล่าผู้ชมงาน กลิ่นหอมของอาหารแสนอร่อยน่าลิ้มลองที่ทำสดใหม่อบอวลไปทั่วทั้งบริเวณ แสงจากโคมไฟรอบกายส่องสว่างกระทบเข้ากับใบหน้าหวานที่กำลังตื่นตาตื่นใจเดินเข้าซุ้มนั้นออกซุ้มนี้ด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขที่เผยออกมาอย่างไม่ปิดบัง

ทั้งคู่เดินชมงานเรื่อยๆ จนกระทั่งคิโยชินั้นได้สังเกตเห็นตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่งที่เชื่อมต่อไปยังบ้านเมืองด้านใน แสงของโคมไฟในตรอกยังคงเปิดอยู่บ่งบอกว่าร้านรวงด้านในไม่ได้ปิดกิจการในช่วงเทศกาลแต่อย่างใด เสียงของผู้คนจำนวนหนึ่งหัวเราะดังขึ้นแว่วออกมาจากตรอกเล็กๆ นั้นเข้ามาในโสตประสาท คิโยชิกะพริบตาปริบ เขามองด้วยความอยากรู้อยากเห็นก่อนจะชวนเคนตะเดินเข้าไปสำรวจดู

ขาเรียวก้าวเดินไปบนทางเดินที่ถูกปูด้วยหินอ่อนสีเข้มเป็นแนวยาวทอดลึกไปในความมืด เมื่อเดินเข้าไปได้ไม่ลึกมากนักก็พบกับโรงน้ำชาที่ยังคงเปิดให้บริการอยู่ ด้านในเปิดไฟสว่างไสว เสียงพูดคุยหัวเราะอย่างมีความสุขดังขึ้นเป็นระยะ ไม่ทันที่คิโยชิจะได้เอ่ยสิ่งใดกับเคนตะ หญิงสาวรูปงามก็เดินออกมาจากเงาของพุ่งไม้ที่ขึ้นอยู่ข้างกับโรงน้ำชา ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีสวย ริมฝีปากเล็กถูกทาเป็นสีแดงชาด หางตาถูกกรีดเป็นเส้นเรียวยาวด้วยสีสันสวยงาม เท้าที่เปลือยเปล่าปราศจากถุงเท้าปิดบังส่วนที่ควรสงวนเผยให้เห็นผิวขาวอ่อนนุ่มราวกับหิมะแรก นางยิ้มกว้างราวกับต้องตาต้องใจเด็กหนุ่มตรงหน้า พลันหญิงสาวอีกคนก็เดินตามออกมา

"มาเที่ยวชมงานเทศกาลหรือเจ้าคะนายท่าน~" เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเอาใจหวังจะมัดใจชายหนุ่มว่าที่แขกของนางในค่ำคืนนี้ คิโยชิกับเคนตะมองหน้ากัน ไม่ต้องบอกก็ทราบว่าหญิงงามตรงหน้าคือยูโจ* (โสเภณี) เคนตะเอ่ยตอบเสียงเรียบนิ่ง

"ใช่… ข้าพานายน้อยมาเปิดหูเปิดตา" แทนที่จะดูน่าเกรงขาม ท่าทางเย็นชาน่าค้นหาเช่นนั้นกลับเรียกเสียงกรีดร้องเบาๆ จากสาวงามทั้งสอง หญิงสาวมองหน้ากัน หัวร่อต่อกระซิกราวกับถูกอกถูกใจเป็นอย่างมาก สาวนางหนึ่งหันมาหาคิโยชิ แววตาของนางประกายขึ้นราวกับต้องการจะโลมเลียเขาไปทุกสัดส่วน

"แล้วถูกใจไหมเจ้าคะ" คิโยชิพยักหน้าหน้ารับ เขาพินิจมองใบหน้าหวานของสองนางแล้วเอ่ยชมตามมารยาท

"อืม… พวกเจ้าช่างงดงามยิ่งนัก เป็นคนที่นี่งั้นรึ" สาวงามดูเหมือนจะพึงพอใจเป็นอย่างมาก เอ่ยตอบพลางเล่นหูเล่นตาทำเป็นขวยเขิน

"ใช่เจ้าค่ะ… ข้าน้อยเป็นยูโจในหอนางโลมอยู่ที่ซอยข้างหน้านี่เอง พวกท่านสนใจอยากมีความสุขในค่ำคืนนี้ไหมเจ้าคะ" กล่าวเชิญชวนแบบไม่มีปิดบัง คิโยชิเบิกตาขึ้นน้อยๆ รีบเอ่ยขึ้นในทันที

"ท่านพี่ของข้าชื่อว่าเคนตะ ช่วงนี้เขาดูเครียดมากทีเดียว หากพวกเจ้าช่วยผ่อนคลายให้เขาได้ ข้าจะยินดีมาก" เอ่ยจบก็ควักเงินจำนวนหนึ่งออกจากถุงเงินแล้วยื่นให้กับหญิงงามตรงหน้า พวกนางตื่นเต้นดีใจ เคนตะหันไปมองคิโยชิแทบจะในทันที เสียงทุ้มเอ่ยกระท่อนกระแท่น สีหน้ามีความกังวล

"เดี๋ยว… ท่านคิโยชิ" ไม่ทันจะได้ตอบปฏิเสธ สาวงามทั้งสองก็รุดเข้ามาโผกอดท่อนแขนแข็งแรงของร่างสูง เสียงหวานเอ่ยออดอ้อนออเซาะ

"ไปกันเถอะเจ้าค่ะ ท่านเคนตะ" กึ่งชวนกึ่งลากเคนตะให้เดินไปยังหอนางโลมที่อยู่ซอยถัดไป เคนตะหันมามองเขาด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลทำเอาคิโยชิกลั้นยิ้ม เขายกมือขึ้นมาโบกลาเบาๆ เมื่อทั้งสามหายเข้าไปในเงามืดแล้ว ร่างเล็กก็หันหลังกลับไปเข้าในงานเทศกาลตามเดิม