ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 11

ฮิโรมาสะก้าวเท้าเดินไปบนพื้นไม้ที่ทอดยาวไปจนถึงห้องนอนของอิซามุที่อยู่ด้านในสุด เขาค่อยๆ เลื่อนประตูให้เปิดออกอย่างระมัดระวัง กลิ่นของยาหอมและยาบำรุงคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้องนอนขนาดกว้าง สองสามปีที่ผ่านมานี้หลายสิ่งได้เปลี่ยนแปลงไป หลังจากที่ฮิโรมาสะพอจะรับมือกับความเศร้าใจที่โกโกะจากไปได้บ้างนั้น อิซามุที่บัดนี้อายุอานามก็มากแล้วเริ่มมีปัญหาสุขภาพเข้ามารุมเร้าหลังจากที่ทำงานหนักมาตลอดหลายสิบปี เขาป่วยด้วยโรคประจำตัวและเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้เองความชราภาพก็เพิ่งทำให้อาการเริ่มทรุดหนักลงอย่างเห็นได้ชัด

ฮิโรมาสะนั่งลงข้างฟูกที่อิซามุนอนอยู่อย่างอ่อนแรง เขานั่งนิ่งอยู่เช่นนั้นไม่ได้เอ่ยสิ่งใดกับพ่อของตน ในทุกๆ วัน ฮิโรมาสะจะมานั่งเป็นเพื่อนอยู่ข้างกายราวกับกลัวว่าความเหงาจะพรากพ่อของเขาให้จากไปเร็วขึ้น ฮิโรมาสะนิ่งเงียบอยู่พักใหญ่ จนในที่สุดก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"ท่านพ่อ… คิโยชินั้นเติบโตขึ้นมากและสนใจด้านศิลปะ วันนี้ก็วาดรูปใหม่เพิ่งเสร็จ" อิซามุได้ฟังก็กะพริบตาปริบแล้วเอ่ยเสียงอ่อน

"ข้าก็นึกสงสัยอยู่แล้วว่าคิโยชิจะเก่งศิลปะเหมือนใคร ถ้าไม่ใช่จากย่าของเขา" จู่ๆ อิซามุก็นึกถึงภรรยาของตนที่เสียไปนานมากแล้ว นางเก่งเรื่องภาพเขียนและงานศิลปะ พอรู้ว่าคิโยชิสนใจศิลปะ ใจของเขาก็อดที่จะคิดถึงนางไม่ได้ อิซามุยิ้มบางด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขของความทรงจำในวันวานที่ย้อนกลับเข้ามาในหัว เขาเอ่ยเสียงอ่อนแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่แฝงอยู่ในนั้น

"อีกไม่นาน… ข้าก็คงต้องตามไปอยู่กับนาง" อิซามุหันหน้ามาหาลูกชายของตนอย่างช้าๆ

"ฮิโรมาสะลูกพ่อ…" ชายหนุ่มหันมามองพ่อเขาแทบจะในทันทีเพราะร้อยวันพันปีอิซามุไม่เคยเรียกเขาเช่นนั้น

"เจ้า… สัญญากับข้าได้ไหมว่าจะดูแงชิงะเป็นอย่างดีและจะไม่ทอดทิ้ง… อากาเนะ" ฮิโรมาสะพยักหน้าเบาๆ เอ่ยตอบรับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยใจจริง

"ข้าสัญญา" อิซามุยิ้มบาง ความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งห้องนอนขนาดกว้าง ก่อนที่น้ำเสียงแห่งความรู้สึกผิดของชายชราจะเอ่ยถ้อยคำหนึ่งออกมาให้ได้ยิน

"ข้า… ขอโทษเรื่องโกโกะ" ฮิโรมาสะสายตาสั่นคลอน อิซามุเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงราวกับตัดพ้อ

"หากนางยังอยู่… คิโยชิคงจะมีคนรักและเป็นห่วงที่สุดอยู่เพิ่มอีกคน" ฮิโรมาสะสายตาร้อนผ่าวขึ้นวูบ ความห่วงหาอาลัยยังคงฝังอยู่ในดวงจิต เขาตัดความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นมาทั้งหมดแล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบเป็นปกติ

"วาสนาของนางคงจะหมดเพียงแค่นั้น" อิซามุได้ฟังก็ไม่ตอบสิ่งใด เขาหายใจเชื่องช้าและเอ่ยอย่างแผ่วเบา

"ไปหาลูกเมียของเจ้าเถอะ ข้าจะพักผ่อน" ฮิโรมาสะค้อมศีรษะรับคำพูดนั้น เขาค่อยๆ หยัดตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ

ในตอนหัวค่ำของวันนั้นเอง ประตูห้องนอนของฮิโรมาสะก็ถูกเคาะเบาๆ ทันทีที่เขาเอ่ยอนุญาต ประตูก็ค่อยๆ ถูกเลื่อนเปิดออกเผยให้เห็นพ่อบ้านมาซาโตะที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้วยแววตาที่หม่นลงเล็กน้อย มาซาโตะเอ่ยรายงานด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมตามแบบฉบับของซามูไร แต่ในวันนี้นั้นมันสั่นคลอนเล็กน้อย

"ท่านอิซามุ… สิ้นแล้วขอรับ" เลือดในกายทั้งหมดเย็นเฉียบราวกับโดนแช่แข็ง ฮิโรมาสะนิ่งอึ้งก่อนจะรีดรุดไปยังห้องนอนของผู้เป็นบิดา ภาพที่เขาเห็นคือร่างของอิซามุที่นอนหลับตาราวกับคนที่กำลังนอนหลับอยู่เฉยๆ อยู่บนฟูกนุ่ม ฮิโรมาสะขอบตาร้อนผ่าว พยายามสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ก่อนจะค่อยๆ นั่งลงบนเสื่อทาทามิที่เย็นชืด อากาเนะที่ตามมาทีหลังค่อยๆ วางคิโยชิที่ตนกำลังอุ้มอยู่ลงบนพื้นอย่างแผ่วเบา เมื่อนางเห็นอิซามุแล้วนั้น น้ำตาแห่งความเสียใจก็เอ่อล้นขึ้นมาในดวงตาคู่สวย อากาเนะสวมกอดคิโยชิเอาไว้อย่างหลวมๆ พร้อมกับสะอื้นไห้เบาๆ เสียงสะอื้นไห้ของอากาเนะทำให้น้ำตาของฮิโรมาสะเองก็ค่อยๆ ไหลลงมาอย่างเงียบๆ คิโยชิที่ยังเป็นเด็กก็ได้แต่งงที่เห็นแม่ของตนเองกำลังร้องไห้ มือเล็กปาดน้ำตาแห่งความเสียใจออกจากแก้มขาวนวล เขาเริ่มเบะปากตามแม่ของตนแม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์นัก

"ท่านแม่… ร้องไห้ทำไม ท่านปู่เป็นอะไรเหรอครับ" เอ่ยพลางมองอิซามุที่กำลังนอนอยู่ ฮิโรมาสะฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ เขาหันไปอุ้มเอาลูกชายตัวน้อยเข้ามากอดแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สบายๆ ไม่อยากให้คิโยชิเป็นกังวล

"ท่านปู่ไปอยู่กับท่านย่าที่สวรรค์แล้วยังไงล่ะคิโยชิ" จูบลงบนหน้าผากของเด็กน้อยที่จ้องมองผู้เป็นปู่ เขากัดนิ้วเล็กๆ ของตนเองพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มรื้นขึ้นมาคลอเบ้าขึ้นมาอีกครา

"ท่านปู่… ท่านปู่…" เด็กน้อยไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่เอ่ยเรียกอยู่อย่างนั้น น้ำตาใสไหลพรากลงบนแก้มขาวเนียน ฮิโรมาสะส่งคิโยชิให้กับอากาเนะ คิโยชิถูกอุ้มขึ้นแนบอกแล้วพาออกจากห้องไป เขาเริ่มร้องไห้งอแงหาปู่ของตน เด็กน้อยสะอื้นไห้มองภาพประตูห้องนอนของปู่ที่ค่อยๆ ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ จนลับสายตา