ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 3

ฮิโรมาสะลงมือเขียนจดหมายรายงานฉบับสุดท้ายก่อนการเดินทางจะสิ้นสุดลงถึงอิซามุพ่อของตน เนื้อความในจดหมายกล่าวว่า

'ท่านพ่อ ข้ากำลังพักอยู่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากปราสาทมากนัก ผู้คนที่นี่จิตใจดีมากและขอบคุณตระกูลอิชิฮาระของพวกเรา มีคนนำเนื้อชั้นดีมาให้ข้าเพื่อเป็นการขอบคุณที่ตระกูลของเราดูแลแคว้นชิงะเป็นอย่างดี ทั้งนี้ต้องขอบคุณท่านพ่อที่เมตตาและทำให้ชิงะของเราสงบสุข ข้าหวังว่าจะได้เจอท่านพ่อในอีก 2-3 วันข้างหน้าหลังจากการเดินทางที่ยาวนานได้สิ้นสุดลง'

เมื่อเขียนทุกอย่างเสร็จก็พับอย่างดีแล้วยื่นให้คนส่งสาส์นที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มรับจดหมายมา เขาโค้งตัวทำความเคารพฮิโรมาสะอีกครั้งก่อนจะรีบออกไป

ในที่สุด วันสุดท้ายก่อนออกเดินทางก็ได้มาถึง ฮิโรมาสะยืนมองเหล่าองครักษ์ที่กำลังเก็บข้าวของส่วนหนึ่งเพื่อที่ตอนเช้าในวันพรุ่งนี้จะได้เก็บของที่เหลืออยู่เพียงนิดหน่อยแล้วออกเดินทางกันได้เลย ฮิโรมาสะครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่เพียงครู่ เขาตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในหมู่บ้านมุ่งตรงไปยังบ้านของโกโกะด้วยหัวใจซึ่งไม่อาจใช้ถ้อยคำใดมาบรรยายได้ดวงนั้นกำลังร้อนฉ่า บริเวณบ้านยังคงเงียบสงบเหมือนดั่งเคย ประตูที่ปิดสนิทพร้อมกับเชือกที่คล้องอยู่ด้านหน้าทำให้ร่างสูงเริ่มเดินอ้อมไปด้านหลังอีกครั้งเหมือนวันก่อน เขาสอดส่ายสายตาไปยังลานตากผ้าแต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของนางที่เขาถวิลหา

"ท่านอิชิฮาระ? " เสียงหวานที่ไพเราะเสนาะหูเอ่ยขึ้นเบาๆ จากทางด้านหลัง ฮิโรมาสะหันกลับไปมองในทันที หญิงสาวรูปร่างบอบบางวางถังน้ำสะอาดลงกับพื้น ดวงตาของนางนั้นประกายไปด้วยความดีใจแต่ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกทุกอย่างเอาไว้ผ่านสีหน้าที่แลดูฉงนสงสัยอยู่ลึกๆ

"อ่า… อยู่นี่เองเหรอ ข้านึกว่าเจ้าไม่อยู่"

"เจ้าค่ะ พอดีข้าไปเอาน้ำมา ท่านมารอนานแล้วหรือเจ้าคะ ข้าต้องขออภัย" รีบเอ่ยขอโทษขอโพย ฮิโรมาสะโบกมือเบาๆ เป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องขอโทษ

"ข้าเพิ่งมาถึงก่อนเจ้าครู่เดียว คือว่า… เจ้ามากับข้าสักครู่จะได้หรือไม่" สิ้นเสียงทุ้มที่เอ่ยถาม โกโกะก็กะพริบตาปริบแต่ก็พยักหน้าตอบตกลงโดยที่ไม่ได้ซักถามอะไรต่อเพราะเกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาทต่อชนชั้นที่สูงส่งกว่า ฮิโรมาสะเดินนำโกโกะไปยังทางเดินเล็กๆ ด้านหลังที่เดินต่อมาอีกสักครู่ก็มองเห็นวิวทะเลสาบขนาดใหญ่ เขาหยุดยืนลงใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งที่แผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุมบริเวณกว้างก่อให้เกิดร่มเงาภายใต้แสงอาทิตย์อัสดง

สายลมอบอุ่นพัดผ่านมาระรอกหนึ่งทำเอาเส้นผมสีดำสลวยพลิ้วไหวเบาๆ ไปตามแรงลมที่อ่อนโยนไล้โลมผิวกายขาว นางยังคงไม่กล้าสบตาฮิโรมาสะเหมือนดั่งเคย พลันเสียงทุ้มก็เอ่ยบางสิ่งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนดั่งใยไหม ทุกคำคล้ายลูบไล้สัมผัสเรือนร่างนางอย่างแผ่วเบา

"พรุ่งนี้เช้า… ข้าจะเดินทางกลับปราสาทแล้ว"

"เจ้าค่ะ" แม้คนฟังจะรู้สึกเจ็บปวดใจอยู่ลึกๆ แต่ก็มิอาจเผยให้คนตรงหน้าเห็นถึงความรู้สึก คนต่ำต้อยเช่นนางแม้เพียงแค่อยากจะพบเจอเขาในความฝันยามนิทราก็มิควรบังอาจ ฮิโรมาสะมองดูใบหน้างามที่กำลังก้มต่ำมองพื้นดินเย็นชืด เสียงทุ้มเอ่ยถามบางสิ่งด้วยความรู้สึกพิเศษที่ก่อตัวขึ้นอยู่ลึกๆ ภายในก้นบึ้งของจิตใจ

"หากว่าข้ามาที่นี่อีก เจ้าจะดีใจหรือไม่" โกโกะสายตาสั่นคลอน หัวใจเต้นผิดจังหวะจนรู้สึกเจ็บ รอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าสวย เสียงหวานเอ่ยตอบอย่างเจียมตัว

"พวกเราชาวบ้านยินดีต้อนรับท่านเสมอ อย่างไรเสีย… ผืนดินของชิงะแห่งนี้ก็เป็นของตระกูลอิชิฮาระ ท่านจะไปไหนมาไหนได้ตามแต่ต้องการอยู่แล้วเจ้าค่ะ" เป็นคำตอบที่ทำให้ฮิโรมาสะถึงกับถอนหายใจดังพรืด เขาไม่อาจจะยอมทนกับท่าทางเฉไฉทำเป็นไม่รู้ของร่างบอบบางอีกต่อไป ร่างสูงก้าวเดินเข้ามาใกล้กับคนตัวเล็กกว่าด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองเขาด้วยความตกใจก่อนจะเจอเข้ากับสายตาคมจริงจังที่แสดงความรู้สึกภายในใจลึกๆ ออกมาให้เห็น

"ไม่ใช่ เหตุผลที่ข้าจะมาอีกก็เป็นเพราะเจ้ายังไงล่ะ" ดวงตากลมโตสั่นคลอนเล็กน้อย หัวใจไหวสะท้านความรู้สึกที่โถมทะลักเข้ามา กลิ่นกายหอมอ่อนแบบชนชั้นสูงของเขาที่นางเฝ้าถวิลหาทำให้ร่างบางแทบจะครองสติไม่อยู่ บัดนี้หญิงสาวไม่สามารถประมวลผลได้ทันว่าสิ่งที่ฮิโรมาสะต้องการนั้นคืออะไร เสียงหวานได้แต่ครางออกมาเบาๆ ด้วยความรู้สึกมากมายที่กำลังผสมปนเปอยู่รวมกัน

"ท… ท่านอิชิฮาระ" สายตาคมที่ฉายแววจริงจังอ่อนลงในทันทีกับท่าทางไม่ประสานั้น เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยอย่างนุ่มนวลแบบที่ไม่เคยใช้น้ำเสียงเช่นนี้กับใครมาก่อน

"เรียกข้าว่าฮิโรมาสะเถอะ" ใบหน้าสวยบัดนี้ร้อนผ่าวแดงปลั่ง

"ข้า…" หัวใจเต้นรัวเร็วจนกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยิน ฮิโรมาสะเอ่ยต่อ

"ที่นี่ไม่ไกลจากปราสาทของข้ามาก ข้าสัญญาว่าจะแวะมาหาเจ้าบ่อยๆ เจ้า… อยากเจอข้าหรือไม่" เพียงเท่านั้น น้ำตาใสก็เอ่อล้นขึ้นมาในดวงตากลมโตอย่างไม่ทราบสาเหตุ นางไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาจากลำคอที่ตีบตัน ได้แต่พยักหน้าเบาๆ ตอบกลับ โกโกะพยายามตั้งสติแล้วเอ่ยถ้อยคำออกมาจากลำคอที่แสบพร่า

"แค่ได้สนทนากับท่านเช่นนี้ ข้าก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วในชีวิตนี้เจ้าค่ะ" ถ้อยคำถ่อมตัวแต่ฟังแล้วหวานหอมชโลมหัวใจของบุรุษราวกับหยดน้ำที่ร่วงหล่นลงมาบนทะเลทรายที่แห้งผาก ฮิโรมาสะมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่รู้สึกเอ็นดูในความใสซื่อ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าไปจุมพิตลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบาด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี

"แล้วข้าจะรีบกลับมา"

​​​