STARCIN ภาคที่ 2 GAMES START ตอนที่ 10 การอยู่ร่วมกัน

15 กันยายน พ.ศ.2575

เสียงนกร้องพร้อมกับเสียงไก่ขัน พวกชาวบ้านต่างก็ตื่นแล้วก็เริ่มทำงานของตนเอง พวกเขาใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ อย่างมีความสุข พวกเด็กทั้งหลายก็รวมกลุ่มกัน ไปวิ่งเล่น เตะลูกกลม ๆ อะไรสักอย่าง แข่งปาหินกันบ้าง เล่นกันตามประสาเด็ก ๆ พวกเซนที่นอนแยกห้องชายหญิงเดินออกมารับลมและแสงอาทิตย์ให้รู้สึกสดชื่น 

" อา... " เซนบิดขี้เกียจได้ยินเสียงกระดูกดัง

" เนื้อเสือก็อร่อยดีนะ แต่ก็ค่อนข้างเหนียว " คานะยืดเส้นยืดสายทั่วทั้งตัว

" ฉันว่ามันเหนียวมากเลยนะ พวกเธอกินได้ยังไง ? " สเตล่ามองหน้าคานะพลางนึกถึงรสสัมผัสตอนเคี้ยวเนื้อเมื่อวาน

" เนื้อพวกมอนสเตอร์ยังกินยากกว่าอีกนะ ถ้าเธอจะมาอยู่กับเราคงหนีไม่พ้นแน่ ๆ " ซึฮากิตอบกลับขณะที่สเตล่าทำหน้าเอียนเมื่อนึกภาพตามเหมือนจะอ้วก

" พวกเจ้าตื่นเช้ากันจริง ๆ เลย...เจี๊ยก " มังกี้ตามหลังออกมาพร้อมกับคิโนริที่เหมือนยังสะลึมสะลืออยู่

" มีใครข้องใจกับเสียงนั่นไหม ? " เซนกระซิบเบา ๆ กับคานะ

" นั่นสิ " คานะพูดเสียงเบา ขณะที่สเตล่าพยักหน้าเห็นด้วย

" นี่เซนก้มหัวลงมาหน่อยสิ...เจี๊ยก " เธอปีนขึ้นขี่คอเซนอีกแล้ว

" เจ้ามีแฟนหรือยัง มาเป็นเจ้าบ่าวของข้าไหม ? ...เจี๊ยก " คานะจ้องตาเขม็ง เซนเองก็ตกใจทำตัวไม่ถูกสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตจากด้านหลัง

" อย่าล้อเล่นสิครับ " เซนหัวเราะแห้ง ๆ หันไปมองหน้าคานะ

" ลงมาจากคอเขาเดี๋ยวนี้ " คานะพยายามดึงมังกี้ลงแต่มังกี้จับหัวเซนไว้แน่น พวกเขายื้อกันอยู่พักหนึ่ง

" อ๊าก ! พวกเธอใจเย็นกันก่อนได้ไหม ? " เซนเหมือนจะขาดใจเพราะถูกรัดคออยู่

" พี่กิ สอนหนูล่าสัตว์บ้างสิ " คิโนริเดินจูงมือพาซึฮากิเดินออกมา ไม่ได้สนใจพวกเซน

" งั้นคงต้องสอนตั้งแต่การใช้มีดแล้วล่ะ " ยิ้มมุมปากพร้อม ๆ กับหัวเราะหยอกล้อ

" เฮ้ ! สาว ๆ ปล่อยผมไปเถอะ " เซนแทบจะหลั่งน้ำตาออกมา พวกเธอเหมือนเก็บกดอะไรมาสักอย่างจนน่ากลัว

" ก็ได้ ๆ " เซนพูดด้วยความโมโหใช้มือแต่ละข้างแยกพวกเธอออกจากกันได้อย่างง่ายดาย

" ฉันไม่อยากจะใช้กำลังสักเท่าไหร่หรอกนะ " เซนจ้องมองพวกเธอจนเริ่มสงบสติลงบ้าง

" คานะ... " ก่อนที่เซนจะพูดต่อเธอก็รีบเดินหนีตามซึฮากิไปเสียแล้ว เหลือมังกี้ที่ทำหน้าบูดเดินกลับเข้าบ้านไป เซนถอนหายใจด้วยความเซ็งแล้วค่อยเดินตามพวกซึฮากิไป

" คานะ เธอพูดอะไรกับเด็กคนนั้นเหรอถึงได้ทะเลาะกัน พอดีว่าฉันฟังไม่รู้เรื่องเลย " คานะยืนงงอยู่พักหนึ่งหลังจากที่ทำหน้าเหมือนแยกเขี้ยวจะกัดตลอดเวลา

" นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ฉันแปลกใจ ภาษาของโลกนี้ใช้คนละภาษากับพวกเราแต่ดันพูดคุยกันรู้เรื่อง พอตอนที่จะหาหนังสืออ่านก็มีแต่ภาษาแปลก ๆ ที่ไม่รู้จัก " ซึฮากิพูดแทรกขึ้นมา

" ที่จะบอกก็คือพวกเราสามารถพูดคุยกับภาษาอื่นโดยที่ไม่จำเป็นต้องรู้ภาษาได้ แต่กับเธอสเตล่า...เธอเป็นคนปกติที่อยู่ที่โลกนี้อยู่แล้ว จึงไม่ได้มีความสามารถนี้เหมือนพวกเรา "

" จะบอกว่าพวกนายมาจากโลกอื่นยังงั้นเหรอ ? " สเตล่าตกใจ ขมวดคิ้วมองด้วยความสงสัยและไม่อยากจะเชื่อ

" ใช่ พวกเราถูกอัญเชิญมาที่โลกนี้เมื่อหลายเดือนก่อน แล้วก็หนีออกมาจนมาถึงตอนนี้นี่แหละ " เมื่อพูดเสร็จซึฮากิหันหลังเดินไปหาคิโนริ

" เอาเป็นว่าฉันจะอยู่เฉย ๆ ละกัน พวกนายจะทำอะไรก็ตามใจ " สเตล่าเดินตามหลังไปเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดจากับใครกวาดสายตามองบรรยากาศรอบ ๆ 

" พี่กิเราจะไปที่ไหนกันเหรอ ? " เธอเดินจับมือของซึฮากิไว้ด้วยความกลัวเพราะมาที่แปลก ๆ ไม่คุ้นเคย

" จะถึงแล้วเดี๋ยวคิโนริก็รู้เอง " ทางที่ถูกทำให้เตียนไว้พอที่จะเดินไปได้ง่าย ๆ ต้นไม้ถูกโค้นล้มไปตามทางจนไปถึงหน้าถ้ำที่ซึฮากิมาเมื่อวาน

" รีบ ๆ เข้าไปกันเถอะ ฉันล่ะตื่นเต้นจริง ๆ " เซนวิ่งซอยเท้าอยู่กับที่นำหน้าเข้าถ้ำไปก่อนเสียแล้ว

" สเตล่าเป็นอะไร ? " คานะหันมาเห็นสเตล่าตัวสั่น 

" ม-ไม่มีอะไร " แม้จะพูดแบบนั้นแต่ร่างกายมันฟ้องให้เห็น เธอเดินตามหลังซึฮากิเอาตัวชิดติดด้วยความกลัว

" พี่กิ ที่นี่มันที่ไหน " คิโนริก็เริ่มรู้สึกสั่นกลัวมากขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในถ้ำที่แสงค่อย ๆ น้อยลง

" คิโนริอยู่กับพี่ก็พอ ไม่มีอะไรมาทำอะไรเธอได้แน่นอน " ทั้งสเตล่าและคิโนริกอดซึฮากิแน่น เมื่อแสงที่มีจากคริสทัลน้อยมากจนแทบจะมองไม่เห็นอะไรแล้ว 

" ย๊าก ! " เสียงระเบิดพร้อม ๆ กับแสงไฟประกายออกมาด้านหน้า เซนกำลังสู้กับพวกค้างคาวขนาดยักษ์สูงประมาณหนึ่งเมตร แต่ถ้าเทียบกับความสูงของถ้ำก็ดูเล็กไปเลย เพราะเมื่อมองขึ้นไปพวกเขาจะเห็นคริสทัลอยู่ไกลตามาก ๆ ค้างคาวจำนวนมากที่เกาะอยู่ข้างบนกำลังหลับอยู่ก็ตื่นบินเข้ามาเพราะเซนร่ายเวทโจมตีเสียงดังไปทั่ว

" สักครู่นะ " ทั้งเซนและคานะแบ่งพื้นที่ออกไปเพื่อจะได้ไม่โจมตีโดนกัน ซึฮากิหายไปเพียงครู่หนึ่งคว้าค้างคาวมาได้หนึ่งตัว มันกำลังดิ้นทุรนทุรายพยายามออกมาจากกำมือของซึฮากิ

" เซนจุดไฟ " เซนพยักหน้าตอบรับ แล้วแสงไฟก็สว่างไปทั่วบริเวณนั้น สเตล่าและคิโนริเงยหน้ามองเห็นค้างคาวยักษ์บินว่อนก็เผลอร้องเสียงดังด้วยความตกใจ

" พี่กิ หนูกลัว " ซึฮากิกอดเธอไว้ในอ้อมอกเพื่อให้ใจเย็นลง

" คิโนริลองถือมีดดูนะ " เขาปล่อยมือจากที่โอบตัวคิโนริไว้และยื่นมีดสั้นให้เธอ

" อ-อื้ม " เธอตอบแบบกล้า ๆ กลัว ๆ ถือมีดด้วยสองมือกำแน่นแต่ก็ยังสั่นอยู่ดี

" ลองแทงไปที่อกของตัวนี้ดูนะ " ซึฮากิหันไปอีกฝั่งหักปีกกับขาของค้างคาวที่จับไว้ และถือโดยการจับคอไว้ปล่อยให้ตัวห้อยลงมา

"นั่นแหละ ออกแรงดันเข้าไปเลย " ปลายมีดแตะเข้าที่อกของมัน เธอดันมันเข้าไปได้แค่นิดเดียวก่อนที่จะสะดุ้งปล่อยมีดตอนที่ค้างคาวดิ้นเพราะความเจ็บ 

" ไม่เป็นไรเอาใหม่ " ซึฮากิพูดด้วยความนุ่มนวลพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ เธอหยิบมีดขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ซึฮากิใช้มือทั้งสองข้างจับตัวค้างคาวไว้แน่นไม่ให้ขยับ

" ย๊าก ! " มีดได้แทงเข้าไปลึกจนเลือดกระเด็นติดหน้าเธอเสียงค้างคาวร้องจนน่ารำคาญ ช่วงขณะที่เธอกลั้นใจแทงสัมผัสได้ถึงจิตสังหาร ซึฮากิเองก็ยังตกใจ

" หนูทำได้แล้ว หนูทำได้ ๆ ๆ " จากความกลัวกลายเป็นเสียงหัวเราะคิโนริตะโกนพร้อมกับกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ 

" เก่งมากเลยคิโนริ " ซึฮากิหัวเราะเบา ๆ ตามเธอพร้อมกับปรบมือช้า ๆ 

" หัวเราะด้วยล่ะ " เซนแอบมองขณะที่กำลังเผาค้างคาว

" อืม... " คานะเหลือบตามองด้วยความสงสัย

เวลาล่วงเลยไปกว่าสิบนาที 

" หมดแล้ว ไปกันต่อเลย " เหลือเพียงซากค้างคาวทั้งถูกฟันแทง ทั้งตัวที่ถูกเผาจนไหม้กระจัดกระจายเต็มไปหมด

" ปุยมานี่เร็ว " เซนเช็ดเลือดออกเพื่อที่จะอุ้มปุยขึ้นมา 

" ... " มันวิ่งออกมาจากด้านหลังพวกซึฮากิตรงไปหาเซน

" แกลองส่องแสงแบบที่คานะบอกทีสิ ฉันจะได้ประหยัดมานา " คานะลูบหัวปุยขณะที่พวกซึฮากิค่อย ๆ เดินตามมาทีหลัง

" พี่เซนนั่นอะไรอะ ที่มือมีแสงสว่างด้วย " คิโนริตาวาวเป็นประกายพยายามเขย่งตัวขึ้นดูใกล้ ๆ 

" เดี๋ยวพี่ช่วย " ซึฮากิอุ้มคิโนริขึ้นบ่าข้างขวา 

" พี่กิแข็งแรงจังเลย " รอยยิ้มอันแสนน่าเอ็นดูของเธอทำให้ซึฮากิยิ้มตาม

" เจ้านี่เป็นพวกพ้องเราอีกตัวหนึ่ง ชื่อปุย " คิโนริมองด้วยความงงหาที่มาของแสงนั่น 

" หนูไม่เห็นจะมีตัวอะไรเลย " พวกเซนตกใจยืนนิ่งไปพักหนึ่ง

แปลก ๆ ทำไมคิโนริถึงพูดแบบนั้น หรือปุยก็แค่เพื่อนในจินตนาการ แต่พวกเราสามคนก็เห็นกันหมดนะ

" คิโนริไม่เห็นจริง ๆ เหรอ ? " ซึฮากิมองตาแล้วถาม เธอพยักหน้าเป็นการตอบ

" ฉันก็สงสัยมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว " สเตล่าเอ่ยขึ้นมา

ใช้ตรวจสอบกับพวกสัตว์ได้ไหมนะ ?

Lv 5 rabfit

STR 300 AGI 350

WIT 450 DEF 0

INT 350 LUK 150

HP 1550 MP 1013

เฮ้ย ๆ สเตตัสแบบนี้มันเกินไปแล้วมั้ง เลเวลห้าเหมือนกันแต่โดยรวมแล้วเหนือกว่าเราด้วยซ้ำนี่มันระดับพวกราชาดันเจี้ยนเลยนี่หว่า

สกิลของเรายังมองได้แค่นี้ มันจะสามารถพัฒนาไปได้อีกไหมนะ ? 

" เอาเป็นว่ามันล่องหนได้ พวกคนนอกน่าจะไม่เห็นเหมือนเรา " 

" ช่างเถอะ เราลงไปชั้นต่อไปกัน " เซนเดินนำริ้วไปไกลโดยที่คานะพยายามตามหลังให้ทัน

" ให้พวกเขาได้ปลดปล่อยเถอะ " ซึฮากิยิ้มอ่อนค่อย ๆ เดินตามไปพร้อมกับสเตล่าและคิโนริ

" ย๊าก ! " เซนวิ่งเข้าใส่ฝูงหมาป่าพร้อมกับคานะ ทั้งยิ้มและหัวเราะด้วยความสะใจฟาดฟันสู้กับพวกมันด้วยมีดสั้นคนละเล่ม

มีหมาป่าตัวหนึ่งที่วิ่งมาหาคิโนริ เธอตกใจกลัวจนตัวสั่นยกมีดที่ซึฮากิให้ขึ้นชี้ไปด้านหน้าเตรียมสู้ 

" มันอาจจะไวไปที่คิโนริจะล่าเจ้าพวกนี้ " ก่อนที่หมาป่าจะกระโดดเข้ามากัด ซึฮากิคว้าคอของมันไว้เขาจับไว้แน่นพอที่จะสลัดไม่หลุดแต่ก็ไม่ได้แน่นจนหายใจไม่ออก 

" เดี๋ยวพี่จะทำให้มันช้าลงสักหน่อย " ซึฮากิจับมันหักขาหลังทั้งสองข้าง จับมันอ้าปากใช้มือค่อย ๆ หักฟันทีละซี่จนหมดปากต่อด้วยหักเล็มที่เท้า จนไม่เหลืออะไรที่จะทำร้ายคิโนริได้ ก่อนจะโยนมันออกห่างไปไม่กี่เมตร

มันลุกขึ้นสู้ด้วยแรงเฮือกสุดท้ายแม้เลือดจะกบปาก และตามเล็บเท้าก็เช่นกันแต่ก็ไม่ยอมหนี

" จัดการมันเลยคิโนริ " ซึฮากิยิ้มให้กำลังใจ ขณะที่สเตล่ามองดูด้วยความกลัวเหมือนได้เห็นฆาตกรโรคจิตกำลังสอนการเป็นฆาตกรให้ลูกของตนเอง

ถึงพวกนี้จะเป็นมอนสเตอร์ก็เถอะ แต่การสอนด้วยวิธีแบบนี้มันก็... สเตล่าพูดไปก็ขนลุกไป มองพวกเขาอยู่ไม่ห่างเท่าไหร่นัก

" แล้วเธอไม่ไปเพิ่มเลเวลบ้างเหรอ ? " ซึฮากิหันมาสบตากับสเตล่าพอดี

" แค่พวกเขาฉันก็ไม่ได้ทำอะไรแล้วแหละ ขอดูอยู่ไกล ๆ ก็พอ " เธอพูดพร้อมกับหัวเราะกลบเกลื่อนขณะที่หันไปดูเซนกับคานะไล่ฆ่าพวกหมาป่ากันอยู่

" ... " ขณะที่ซึฮากิกำลังคุยกับสเตล่า คิโนริก็ได้ฆ่าหมาป่าตัวนั้นไปเสียแล้ว

" เก่งจริง ๆ เลย เอาอีกไหม ? " ซึฮากิลูบหัวคิโนริ เธอพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า " เอาค่ะ "

ซึฮากิวิ่งไปจับหมาป่ามาอีกตัว ทำแบบตัวเมื่อกี้เพื่อให้คิโนริสู้ได้ง่าย 

พวกเขาใช้เวลาไม่นานก็สามารถจัดการฝูงหมาป่าได้หมด และมุ่งหน้าลงไปชั้นต่อไป

" เหนื่อยยังไม่ออกเลย ชักจะเริ่มเบื่อแล้วสิ " เซนอุ้มปุยเพื่อส่องแสงเดินตีคู่ไปกับคานะสองคนนำหน้าพวกซึฮากิไป

" อืม...ไม่ได้เอาธนูมาซะด้วย ไม่รู้ว่าฝีมือจะตกลงไปมากไหม ? " คานะมองดูมือกำแล้วปล่อยนึกถึงการจับคันธนู รอยแผลและผิวของเธอด้านและหยาบ 

" เดี๋ยวก่อน ! " เซนเอามือกันคานะไว้ เหมือนได้กลิ่นอะไรบางและพยายามดมหาที่มา

" กลิ่นแบบนี้มัน " เมื่อพวกเขามองขึ้นไปก็เห็นหนอนตัวเล็กใหญ่อยู่กันนับหลายพัน 

" นี่มันหนอนแบบเดียวกับดันเจี้ยนแรกเลยนี่หว่า " คานะนึกถึงอดีต นึกถึงกลิ่นและภาพอันน่าสะอิดสะเอียนเอามือปิดปากเหมือนจะอ้วก

" พวกเธอมองอะไรกัน ? " สเตล่าที่ตามมาทีหลังหยุดและเงยหน้าขึ้นมองตาม 

" กรี๊ด ! " ขณะที่เธอมองขึ้นไปก็มีหนอนหล่นลงมาใส่หน้าของเธอ หลังจากนั้นพวกหนอนก็เริ่มหล่นลงมาเรื่อย ๆ

" กรี๊ด ! " คิโนริที่เห็นพวกหนอนตกลงมาอย่างกับห่าฝนตกใจร้องลั่น ซึฮากิร่ายเวทลมบังบนหัวไว้ให้

" จัดการรวดเดียวไปเลยเซน " เพียงซึฮากิพูดออกมาเซนก็เริ่มร่ายเวทไฟ คานะวิ่งมารวมกลุ่มกับพวกซึฮากิร่ายเวทน้ำคลุมพวกเธอไว้ เปลวไฟที่เผาทุกอย่างรอบ ๆ ตัวเซนจนไหม้เกรียม แม้คานะกับซึฮากิจะร่ายเวทป้องกันไว้แต่ไอร้อนก็ทะลุผ่านมาบ้าง เหลือเพียงหนอนเกาะอยู่ที่ขาของเซนไม่กี่ตัว 

" ไปกันต่อเลยไหม ? " เซนถามขณะที่ไล่แทงหนอนตัวที่เหลือ คิโนริเกาะตัวซึฮากิแน่นหลับตาสนิทไม่อยากเห็นภาพพวกนี้

" กลับกันก่อนก็ได้ วันหลังค่อยมาใหม่ " ซึฮากิจูงมือคิโนริพาเดินกลับขึ้นไป 

" นี่คานะแข่งกันวิ่งกลับหมู่บ้านไหม ? " เซนยิ้มนึกสนุกหันไปถามคานะ

" จะเอาเหรอ ? " คานะก็ยิ้มแล้วตอบกลับเช่นกัน พวกเขามองหน้ากันอยู่พักหนึ่ง

เพียงช่วงครู่เดียวเซนกับคานะก็วิ่งหายไปจากสายตาเสียแล้ว สเตล่ายืนมองด้วยความงง

" ฉันนำแล้วนะ " คานะหัวเราะด้วยความสะใจนำหน้าเซนอยู่หลายเมตร เซนยิ้มอย่างมีเลศนัย

" [ เสริมกำลังระดับสี่ ] " ขณะที่คานะประมาทจู่ ๆ เซนก็วิ่งนำไปด้วยความรวดเร็ว ไม่นานพวกเขาทั้งคู่ก็ออกมาจากดันเจี้ยนแล้ว

" ไอ้เวรนี่ [ เสริมกำลังระดับสี่ ] " ทั้งเซนทั้งคานะวิ่งตีคู่กันไปไม่กี่นาทีพวกเขาก็ไปถึงหมู่บ้าน คานะค่อย ๆ ลดความเร็วลงขณะที่เซนไม่ทำอย่างงั้นวิ่งตรงไปที่บ้านมังกี้ 

" อ๊าก ! " มังกี้เดินออกมาพอดี เห็นพวกเซนวิ่งมาด้วยความเร็วจนหลบไม่ทัน เซนกระโดดขึ้นเพื่อไม่ให้ชนมังกี้แต่ก็หล่นลงมากระแทกกับพื้น นอนอยู่อย่างงั้นพักหนึ่ง

" บ้าพลังจริง ๆ เลย " คานะตามมาทีหลังนั่งพักหายใจข้าง ๆ เซน 

" แล้วคิโนริล่ะ...เจี๊ยก " มังกี้ยืนอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะนั่งลงพูดคุยกับคานะ

" พวกเขากำลังมาก็อาจจะหนึ่งชั่วโมงมั้งนะ " 

" ... " มังกี้จ้องหน้าคานะด้วยความสงสัยเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

" มีอะไรคะ ? " คานะถาม

" เจ้าเป็นอะไรกับเซน...เจี๊ยก " มังกี้ขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยเหมือนจะกดดันให้ตอบ

" อ-เอ่อ... " คานะอ้ำอึ้งพูดไม่ออก

" เป็น...ฉันกับเขาเป็นแฟนกัน " คานะหลับตากลั้นใจพูดออกมา ขณะที่เซนตื่นแล้วแถมได้ยินที่เธอพูดด้วย

" ก็ได้  ๆ ข้าขอให้พวกเจ้าอยู่กันนาน ๆ ข้ารู้ว่าเซนเป็นคนจิตใจดีผู้ชายแบบนี้ไม่ได้หาง่าย ๆ ซะด้วย...เจี๊ยก " คานะพยักหน้าตอบรับ

" ใช่ ๆ แต่เจ้าตัวก็หัวทึบไปหน่อย ชอบทำอะไรแบบสุดโต่ง " คานะหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

พวกเธอคุยอะไรกันเนี่ย กิกลับมาสักทีเถอะ เซนไม่แม้แต่จะกระดิกตัวนอนนิ่งแข็งเป็นหิน เกร็งจนจะเป็นตะคริว

สุดท้ายเซนก็เกร็งจนเป็นตะคริวแต่ก็พยายามทนไว้เหนื่อยไหลเต็มไปหมดไม่นานก็หลับไปอีกรอบ

เสียงร้องของปุยที่กำลังเอาหัวดันตัวเซน พวกซึฮากิกลับมาถึงแล้ว

" หนูขอไปล้างตัวก่อนนะ " เธอโบกมือยิ้มให้แล้ววิ่งเข้าไปในบ้านขณะที่มังกี้มองด้วยความสงสัยและตกใจ

" เฮ้ ! พวกเจ้าพาคิโนริไปทำอะไรมา ? " มังกี้จ้องซึฮากิแววตาต่างกับก่อนหน้านี้เหมือนพร้อมที่จะสู้ทันที

" เธอบอกว่าอยากล่าสัตว์บ้าง ผมเลยพาไปฝึกล่ามา " ซึฮากิยืนจ้องตาสวนไม่เดินไปไหน

ล่าสัตว์ ? พวกคานะที่ได้ยินต่างก็ทำหน้างงคิดเหมือนกัน

" แล้วเจ้าไม่คิดจะบอกข้าก่อนเหรอ ? " เธอมองค้อนไม่พอใจพวกซึฮากิ

" งั้นผมขอบอกไว้เลยว่า หลังจากนี้ผมจะพาคิโนริไปฝึกล่าทุกวัน " ซึฮากิยืนกรานที่จะทำต่อไป

" เจ้าพาไปล่าที่ไหน ? " 

" ดันเจี้ยนที่เมื่อวานไปมา " 

" ข้าไม่อนุญาต ที่นั่นมันอันตรายเกินไป " พูดเสร็จมังกี้ก็หันหลังเดินกลับเข้าบ้านไป

" หนูมาแล้ว " คิโนริออกมาจากบ้านเจอกับมั้งก็พอดี เธอมองเห็นสีหน้าไม่สบายใจเป็นทุกข์ของเจ้าตัว

" มังกี้เป็นอะไร ? " คิโนริถามด้วยความเป็นห่วง

" ข้าแค่หิวนิดหน่อย มากินข้าวเที่ยงกันดีกว่า...เจี๊ยก " มังกี้เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแทนทันทีที่คิโนริทัก

" อ่อ...แล้ววันนี้มีอะไรกินบ้างคะ ? " คิโนริเดินยิ้มร่าเริงตามหลังมังกี้

" พี่กิมาเร็ว " เธอตะโกนบอกและรีบวิ่งมาจูงมือซึฮากิไป

" สนิทกันสุด ๆ เลย " เซนที่นอนอยู่ลุกขึ้นมายืนข้าง ๆ คานะ

" อืม...กรี๊ด ! ตื่นแล้วก็ไม่บอกตกใจหมด " คานะเกือบจะตบด้วยหลังมือไปแล้ว

" ขึ้นมานี่มา " เซนอุ้มปุยขึ้นมาและเดินตามซึฮากิไปที่ห้องอาหาร

" ว่าแต่คนอื่น ๆ จะไม่เห็นปุยจริงเหรอ ? รู้สึกแปลกมาก ๆ ที่มีแค่เราที่เห็น " เซนบ่นไปเรื่อยขณะที่เดิน

" ทุกคนมาพร้อมแล้วใช่ไหม ? เจ้าเสือเมื่อวานที่เราแบ่งให้บ้านอื่นไป พวกเขาเลยแบ่งอาหารมาให้เราบ้าง...เจี๊ยก "

บนโต๊ะที่มีอาหารหลากหลายทั้งผักผลไม้ เนื้อย่าง ปลาย่าง แค่เห็นก็น้ำลายไหลแล้ว

" กินกันได้เลย...เจี๊ยก " มังกี้หยิบผักกับผลไม้ขึ้นมากิน

" อิ้ม... " เซนแอบเอาอาหารให้ปุยที่อยู่ด้านหลัง 

" แล้วช่วงบ่ายเราจะทำอะไรต่อ ? " คานะพูดขณะที่เคี้ยวยังไม่เสร็จ

" ไม่รู้สิ คิโนริอยากทำอะไรต่อ ? " ซึฮากิหันไปถามคิโนริที่นั่งอยู่ข้าง ๆ 

" อา...หนูอยากจะไปช่วยงานคุณปู่ " เธอทำท่าคิดอยู่พักหนึ่ง

" งั้นก็ตามนั้น " ซึฮากิยิ้มให้คิโนริอย่างอ่อนโยน ส่วนพวกเซนก็มองด้วยความสงสัยอีกแล้ว

" พวกนี้ก็เก็บไว้กินตอนเย็นนะ...เจี๊ยก " พวกเขาล้างมือจนสะอาดเดินกันไปตามไร่และสวน มังกี้ก็มาด้วยเช่นกัน

" สวัสดีค่ะ ! " คิโนริตะโกนทักทายวิ่งเข้าไปหาคนที่กำลังก้มเก็บผลผลิตอยู่

" ว่าไงคิโนริ " ชายชรามีหูคล้าย ๆ กับคิโนริพูดช้า ๆ เสียงเบาและแหบ เขามองแล้วยิ้มให้

" วันนี้เหลืออะไรให้ช่วยบ้างคะ ? " คิโนริมองไปรอบ ๆ หาสิ่งที่จะทำ 

" วันนี้เหลือแค่เก็บฟักทองพวกนี้แหละจ้ะ " เขามองไปที่พื้นที่ไร่ฟักทองที่มีเถากระจัดกระจายออกมามีช่องทางเดินเป็นแถวตรงตลอดพื้นที่หลายไร่

" ได้เลยเชื่อมือหนูได้ " คิโนริเดินไปหยิบมีดอีกเล่มนำมาใช้ตัดฟักทองออกมา

" เราจะช่วยด้วยอีกแรง " ซึฮากิเดินตรงเข้าไปชักมีดสั้นของตัวเองออกมา

" ใส่ในรถเข็นได้เลยนะ ถ้าเต็มแล้วก็เข็นไปเก็บที่ตรงนั้น " รถเข็นที่ทำจากไม้มีฟักทองอยู่ภายในนั้นทั้งอันที่ดูสภาพดีและไม่ดี

" ข้าเสียดายฟักทองที่เสียจริง ๆ...เจี๊ยก " มังกี้เองก็มาช่วยด้วยเหมือนกัน

" มีของที่เสียเยอะแค่ไหน " ซึฮากิถามขึ้นมาขณะที่ช่วยกันเก็บผลผลิต

" ก็อาจจะหนึ่งในสี่เลยมั้ง...เจี๊ยก "

" คุณปู่ครับ พื้นที่ตรงนี้ปลูกอะไรบ้างครับ ? " ซึฮากิตะโกนถามคุณปู่ที่อยู่ห่างออกไป

" ก็มีแค่ฟักทองนี่แหละ " เขาพยายามพูดให้เสียงดังที่สุดเท่าที่ทำได้แล้วแต่โชคดีที่ซึฮากิหูดีเลยได้ชิน

พวกเขาใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายเก็บเกี่ยวผลผลิตที่ไร่จนหมดรวมทั้งทำความสะอาดเก็บซากเถาที่เหลือด้วย และนั่งพักกันที่บ้านของคุณปู่

" คุณปู่ได้ใช้พวกปุ๋ยไหมครับ ? " 

" ก็ใช้พวกมูลสัตว์ เพราะใกล้ ๆ นี้มีที่เลี้ยงสัตว์อยู่ " ซึฮากินั่งคิดอยู่พักหนึ่ง

" ทุกคนฟังนะ อย่างแรกเลยหลังจากที่เก็บเกี่ยวฟักทองแล้วเราจะเปลี่ยนไปปลูกพวกถั่วต่อเพื่อปรับสภาพดิน เลี่ยงการปลูกพืชประเภทแตงต่อกันนาน ๆ " ทุกคนหันมาฟังอย่างตั้งใจ

" ปุ๋ยจากมูลสัตว์ต้องใช้ตอนที่มันยังสดเพื่อให้ได้ประโยชน์สูงสุด ปุ๋ยพวกนี้จะทำให้ดินร่วนซุยมากขึ้นช่วยให้รากทำงานได้ดี เวลารดน้ำให้พยายามรดน้ำที่โคนต้น คุณปู่ทำงานมานานน่าจะรู้วิธีปลูกอยู่แล้วผมจะไม่พูดเรื่องพวกนั้นถ้าเราทำตามนี้ก็น่าจะลดปริมาณฟักทองที่เสียได้พอสมควร "

แต่ถ้าเราทำปุ๋ยแบบพิเศษได้ก็คงจะดี 

" ... " เซนกับคานะนั่งจ้องซึฮากิไม่พักเลย

" มีอะไร ? " 

" บ้านนายทำการเกษตรเหรอถึงได้รู้เยอะ ? " เซนขณะที่ลูบหัวปุยที่อยู่ในอ้อมอก

" นั่นสิ ๆ " คานะนั่งพิงไหล่เซนแล้วก็ลูบปุยด้วยเช่นกัน 

นี่พวกเอ็งติดไอ้ตัวนั้นขนาดนี้เลยเหรอวะ

" พวกนี้มันก็ความรู้พื้นฐานไม่ใช่หรือไง ? " ซึฮากิตอบกลับ

" ขอโทษด้วยละกันที่เราสองคนไม่รู้ " พวกเขายังจ้องหน้าซึฮากิอยู่

" มัวคุยอะไรอยู่กลับกันได้แล้ว...เจี๊ยก " มังกี้กับคิโนริลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเสร็จแล้ว

" ครับ ๆ " ซึฮากิและคนอื่น ๆ ลุกเดินตามไป

" ไว้เจอกันนะคะ ! " คิโนริยิ้มโบกมือให้คุณปู่ก่อนจะเดินกลับมาที่บ้าน

" พรุ่งนี้เราเอาอาวุธหลักไปเถอะ ฉันอยากจะใช้ดาบนั่นเต็มแก่แล้ว " เซนคุยไปเรื่อยตอนที่นอนหงายหน้าท่ามกลางความมืดข้าง ๆ มีซึฮากิส่วนสเตล่ากับคานะอยู่อีกห้องหนึ่ง

" ตามใจนายเลย ฉันยังไงก็ได้อยู่แล้ว " ซึฮากิรีบพูดเหมือนอยากจะนอนแล้ว

" จัดไป " สักพักพวกเขาก็หลับไปจนได้ยินเสียงกรนเล็กน้อยจากเซนบางครั้งก็ละเมอพูดอะไรออกมาก็ไม่รู้