บทที่ 3 แค่ความต้องการหรือความรัก 3/3

         อรดีตื่นมาตอนเช้าด้วยความรู้สึกเมื่อยและล้า เมื่อคืนคิมหันต์อุ้มเธอมาไว้ที่เตียง แล้วเขาก็หายไปจากห้อง จนกระทั่งกลับมาตอนดึกมากแล้ว เขากอดเธอไว้ ก่อนจะหลับไป แต่เธอกลับไม่มีแรงจะดันเขาออก เธอเพลียจนหลับไปอีกครั้ง

หญิงสาวขยับตัวนั่งพลางมองไปรอบๆ ตัว เธอไม่เห็นคิมหันต์ ไม่ได้ยินเสียงน้ำ แสดงว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องน้ำ เมื่อคืนเธอหลับไปโดยที่ร่างกายเปลือยเปล่า เธอใช้ผ้าห่มห่อตัวแล้วเดินไปห้องด้านข้างเพื่อหยิบเสื้อผ้าเพื่อไปอาบน้ำ เธอเห็นชุดที่ใส่เมื่อคืนอยู่ในตะกร้าสำหรับรอซัก รวมทั้งชุดชั้นในของเธอด้วย แสดงว่าคิมหันต์ไปเก็บเสื้อผ้าของเธอมาใส่ตะกร้าตั้งแต่เมื่อคืน  ซึ่งดีแล้วที่เขาทำแบบนั้น คงไม่ดีแน่ๆ หากสาวใช้มาเห็นเสื้อผ้าของเราสองคนกองเกลื่อนที่บันไดแบบนั้น

         เมื่อมองร่างเปลือยเปล่าของตัวเองในกระจก อรดีก็หน้าร้อนผ่าวมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ ไปทั้งตัวของเธอ ไม่เว้นแม้กระทั่งแผ่นหลังและขาอ่อนด้านใน หน้าอกของเธอราวกับใหญ่ขึ้นเพราะริมฝีปากที่ทั้งจูบและดูดราวกับหิวกระหายของเขา ความต้องการของคิมหันต์ทำให้เธออ่อนเพลีย แม้จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ตาม เธอประหม่าที่จะลงไปแล้วเห็นสามีตัวเอง สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนเมื่อคืนเป็นเรื่องธรรมชาติของสามีกับภรรยาใช่ไหม

         อรดีเดินไปที่ห้องอาหารก็เห็นว่าสาวใช้กำลังนำอาหารเช้ามาวางไว้ที่โต๊ะแล้ว คิมหันต์กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่นั่น สีหน้าของเขาดูสดใส ไม่อิดโรยเหมือนเธอ พอเห็นว่าเธอมาถึงแล้ว เขาก็เลื่อนเก้าอี้ อรดีมองเขาอย่างระแวงสงสัยว่านี่คือสิ่งที่เขาอยากจะทำหรือว่าเป็นแค่ละครฉากหนึ่งที่อยากให้สาวใช้เห็นเท่านั้น

         อรดีบอกขอบคุณคิมหันต์แล้วหยิบน้ำมาดื่ม ก่อนจะเริ่มทานอาหารเช้าที่มีอาหารหลายอย่าง แต่ละอย่างล้วนแล้วเป็นของที่เธอชอบเพราะเคยบอกคิมหันต์ วันนี้เขาบอกให้พ่อครัวทำอาหารพวกนี้เพื่อเอาใจเธองั้นหรือ เขาทำไปเพื่ออะไรกัน หญิงสาวทานอาหารและตอบคำถามคิมหันต์ที่ถามว่าวันนี้จะไปโรงเรียนสอนบัลเล่ต์ใช่ไหม เขาน่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ

“คิมจะทำอะไรคะ” อรดีถามเมื่อจู่ๆ คิมหันต์เขยิบมาใกล้พร้อมกระดาษทิชชู่ในมือ

         “อรปากเลอะ ผมแค่จะเช็ดปากให้”

         คิมหันต์แตะกระดาษทิชชู่ที่ริมฝีปากของอรดีเบาๆ อย่างทะนุถนอม ทำให้สาวใช้และพ่อครัวพากันยิ้ม อรดีมองสามีตัวเองที่ช่างแสดงบทบาทเอาใจใส่ภรรยาได้อย่างแนบเนียนเหลือเกิน

         “คิมคิดอะไรอยู่กันแน่” อรดีกระซิบถามเบาๆ เมื่อเธอรู้สึกว่าคิมหันต์กำลังพยายามทำอะไรสักอย่าง

         “อรลองเดาดูสิ” คิมหันต์ยิ้มใส่ตาอรดี “ผมไปทำงานแล้วนะ”

         อรดีพยักหน้า แต่แล้วคิมหันต์ก็ก้มลงมาหอมแก้มของเธอให้ทุกคนได้เห็นความรักหวานชื่น หญิงสาวพานอิ่มกับการแสดงละครของเขา เธอเดินมาที่รถของตัวเองอย่างโล่งใจที่เห็นรถของคิมหันต์กำลังออกไปจากบ้านแล้ว หญิงสาวเข้าไปในรถแล้วขับออกมาจากบ้านเช่นกัน ตอนนี้เธอไม่รู้แล้วว่าตัวตนของคิมหันต์คือแบบไหนกันแน่

         คิมหันต์หัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงสีหน้าของอรดีที่ทั้งตกใจและระแวงในเวลาเดียวกัน หากเธอเป็นภรรยาของเขา อาทิตย์ย่อมทำอะไรไม่ได้ เรื่องฟ้องหย่าน่ะหรือคงจะยาก เขารู้อาทิตย์คาดหวังเงินจากการฟ้องหย่า หากอรดียอมร่วมมือด้วย เขาไม่เคยลงมือทำร้ายร่างกายภรรยา การแสดงความรักของสามีกับภรรยาย่อมเป็นเรื่องปกติ พยานบุคคลของเขาย่อมให้การตามที่เห็น หากว่ามีการฟ้องหย่าเกิดขึ้น

“จอดรถก่อน” คิมหันต์บอก พอรถจอดหน้าร้านดอกไม้เขาก็เปิดประตูรถ แล้วเดินเข้าไปในร้าน

ชายหนุ่มเลือกดอกไม้ที่จำได้ว่าอรดีชอบ ก่อนจะส่งให้พนักงานร้านที่จะนำไปจัดช่อให้ เขานำการ์ดออกมาเขียนข้อความว่า...สำหรับภรรยาแสนดี ก่อนจะเขียนที่อยู่ลงในกระดาษอีกใบ

“ส่งดอกไม้ไปตามที่อยู่นี้ด้วยครับ”

พนักงานรับคำสั่งเพราะสถานที่นั้นห่างจากร้านดอกไม้ไปไม่กี่นาทีเท่านั้น คิมหันต์กลับเข้ามานั่งในรถอย่างสบายใจ ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผน อีกทั้งสิ่งที่เขารู้มาว่าอาทิตย์กำลังจะเปิดบริษัททำให้เขายิ้มออกมา ช่างดีเหลือเกินหากจะได้เห็นบริษัทที่ก่อตั้งโดยอาทิตย์พังยับ เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะเป็นคนแรกที่โทรไปแสดงความยินดี

         ไม่มีเสียงโทรศัพท์หรือข้อความจากอรดีว่าดีใจที่ได้รับดอกไม้ คิมหันต์ผิดหวังอยู่บ้างเพราะคิดว่าอรดีน่าจะดีใจจนโทรมาขอบคุณเขา ความรู้สึกของเขาในตอนนี้นอกจากผิดหวัง เขายังสับสนด้วยเพราะไม่ควรคาดหวังอะไรจากอรดีไม่ใช่หรือ ทุกอย่างที่เขาทำก็เพื่อแผนการที่กำลังดำเนินไปต่างหาก ทว่าความรู้สึกในใจทำให้เขาต้องย้ำกับตัวเองว่าวันแรกที่พาตัวไปรู้จักอรดีนั้น เขาทำเพื่อแก้แค้น ไม่ได้ทำเพราะรักเธอ

         ชายหนุ่มทำงานของเขาไป แม้ต้องพยายามมีสมาธิไม่มองไปที่โทรศัพท์บ่อยๆ จนกระทั่งเลขาเข้ามาในห้องพร้อมเอกสารและข้อมูลที่แม้จะไม่เกี่ยวกับงาน แต่ก็ทำให้คิมหันต์รู้สึกไม่สบายใจนัก ชายหนุ่มยังมีเบอร์ของเปรมมิกาจึงไม่ต้องยุ่งยากหา รอสายเพียงไม่กี่วินาที อีกฝ่ายก็ทักทายมาน้ำเสียงสดใส

“คิมโทรหาเปรมแบบนี้อยากจะชวนไปทานข้าวหรือเปล่าคะ”

“ลบรูปในไอจีของเปรมเดี๋ยวนี้”

คิมหันต์มองรูปของตัวเองที่เลขาปริ้นท์ออกมาแล้วยิ่งไม่ชอบใจ มันเป็นภาพแอบถ่ายตอนที่เปรมมิกาพบเขาที่งานแต่งงาน มีจังหวะหนึ่งที่เธอยื่นมือมาสัมผัสข้อมือของเขา ทำให้เหมือนว่าเราสองคนยังสนิทกัน แล้วเปรมมิกายังจงใจลงภาพนี้ไอจีส่วนตัว

         “ทำไมล่ะคะ รูปออกมาสวยดีออก”

เปรมมิกาเป็นบล็อกเกอร์ด้านความงาม ทำให้มีคนกดติดตามในไอจีหลายแสนคน เธอรู้การลงรูปจะตามมาด้วยอะไร สามีที่เธอกำลังทำเรื่องฟ้องหย่าจะได้รู้ว่าเธอไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกต้องไปงอนง้อเขา ทั้งๆ ที่เขามีบ้านเล็กบ้านน้อยจนเธอรับไม่ไหว

         “ผมมีภรรยาแล้ว สังคมรับรู้ ผมไม่ชอบให้มีข่าวที่ไร้สาระ นี่คือการเตือน แต่ถ้าคุณไม่ลบ ผมจะส่งทนายไปหาคุณ” คิมหันต์พูดจริง ภาพเดียวของเปรมมิกาอาจทำลายแผนการทั้งหมดของเขาได้

         เปรมมิการู้สึกถึงน้ำเสียงที่ไม่พอใจอย่างมากของคิมหันต์ คนอย่างคิมหันต์พูดจริงทำจริง เธอไม่ควรหาเรื่องใส่ตัว

         “เรื่องแค่นี้เอง เปรมลบก็ได้ค่ะ คิมอย่าทำเป็นเรื่องใหญ่สิคะ ถ้างั้นเรา...”

         เมื่อคิมหันต์ได้คำตอบที่ต้องการจึงวางสายทันที เขาไม่สนใจว่าเปรมมิกาจะคิดอย่างไร เขาสนใจว่าอรดีจะคิดอย่างไรมากกว่า ชายหนุ่มส่ายหน้า ต่อให้อรดีเห็นรูปนี้แล้วอย่างไร เขาไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอในฐานะสามีสักหน่อย ไม่มีเหตุผลที่เขาต้องมารู้สึกผิดต่ออรดี เขาต้องไม่ใจอ่อนเด็ดขาด จำไว้ว่าเมจกาโดนอะไรมาบ้างกว่าจะได้มีชีวิตที่ดีในวันนี้

เดี๋ยวจะทำเป็น E-BOOK นะคะ ตรวจต้นฉบับเสร็จแล้ว แต่ก็จะ up ไปเรื่อยๆ ถึงบทเดี๋ยวมาอกอีกทีนะคะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

                 LOVE NO.9