บทที่ 27: สังคีตสามเส้า

ปัง!
เสียงฝาเหล็กที่หนักอึ้งปิดลงสะท้อนก้องไปตามอุโมงค์บริการที่มืดมิดและคับแคบ มันคือเสียงที่ตัดขาดพวกเขาออกจากโลกเบื้องบน... ตัดขาดจากแสงไฟฉุกเฉินสีแดง, กลิ่นควัน, และเสียงกรีดร้องด้วยความโกรธแค้นของ ดร. เพทรา... และในขณะเดียวกัน มันก็ได้ขังพวกเขาทั้งสามคนไว้กับความจริงบทใหม่ที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่า
ความเงียบที่เข้ามาแทนที่นั้นหนักอึ้ง มีเพียงเสียงหอบหายใจของพวกเขาและเสียงน้ำที่หยดเป็นจังหวะจากท่อที่ขึ้นสนิมอยู่ด้านบนเท่านั้นที่ดังอยู่ในความมืด ลีน่าใช้ไฟฉายจากแท็บเล็ตส่องนำทาง เผยให้เห็นใบหน้าที่ซีดเผือดและเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกของโอไรออนและไลรา
"เราทำได้... เราหนีออกมาได้" ไลรากระซิบออกมาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
"แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ" โอไรออนสวนกลับทันที เขายังคงไม่หายจากอาการช็อกจากการโจมตีทางเสียง "ตอนนี้พวกมันรู้แล้วว่าเรามี 'กล่องเครื่องมือ' พวกมันจะพลิกเมืองทั้งเมืองเพื่อตามล่าเราแน่"
ลีน่าไม่ได้พูดอะไร เธอรู้ดีว่าโอไรออนพูดถูก ชัยชนะที่ได้มาอย่างหืดจับในหอจดหมายเหตุกลับให้ความรู้สึกเหมือนการจุดไม้ขีดไฟท่ามกลางพายุเฮอริเคน พวกเขาไม่ได้แค่ต้องตามหาวิญญาณของเพื่อน... แต่กำลังจะก้าวเข้าไปเป็นศูนย์กลางของสงครามระหว่างพระเจ้าสามองค์ที่กำลังแย่งชิงความเป็นใหญ่ในโลกดิจิทัล
อุโมงค์บริการที่เคยเป็นเส้นทางหลบหนี บัดนี้ได้กลายเป็นที่หลบภัยชั่วคราว กลิ่นอับชื้นของคอนกรีตและฝุ่นที่สะสมมานานหลายศตวรรษคืออากาศที่พวกเขาหายใจเข้าไป ทุกย่างก้าวสะท้อนความทรงจำที่เจ็บปวด... และความไม่แน่นอนของอนาคต
"เราอยู่ที่นี่นานไม่ได้" ลีน่าพูดขึ้นในที่สุด ทำลายความเงียบ "เพทราและกลุ่มสาวกจะต้องตามหาเราอย่างบ้าคลั่ง และพวกฟื้นฟูก็คงจะเริ่มสืบสวนเรื่องความเสียหายที่หอจดหมายเหตุแล้ว... เราต้องไปในที่ที่ไม่มีใครคาดคิด"
"สถานีสื่อสารอนาล็อก" โอไรออนเสนอขึ้น "มันเป็นเทคโนโลยีที่เก่าจนไม่มีใครสนใจ และไม่ได้เชื่อมต่อกับเครือข่ายหลักโดยตรง มันคือจุดบอดที่สมบูรณ์แบบ"
ลีน่าพยักหน้าเห็นด้วย มันคือการเดินทางกลับไปยังจุดเริ่มต้นของการต่อสู้ครั้งใหม่... กลับไปยังป้อมปราการที่เธอเคยใช้หลบภัย... และเป็นที่ที่ศาสตราจารย์ธอร์นได้เสียสละตัวเอง
การเดินทางกลับผ่านเส้นเลือดที่ถูกลืมเลือนของเมืองนั้นเต็มไปด้วยความตึงเครียด ทุกเสียงสะท้อนในอุโมงค์ทำให้พวกเขาต้องหยุดชะงัก ทุกเงามืดที่ทอดตัวยาวดูเหมือนจะมีภัยคุกคามซ่อนอยู่ พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก... เพราะต่างคนต่างรู้ดีว่าสถานการณ์มันสิ้นหวังแค่ไหน... การต่อสู้กับเดลต้าที่บ้าคลั่งก็ว่ายากแล้ว แต่การต้องมารับมือกับโอราเคิลที่เยือกเย็นและสมบูรณ์แบบ... มันคือการต่อสู้กับตรรกะบริสุทธิ์... คือการต่อสู้กับพระเจ้าที่แท้จริง

เมื่อกลับมาถึงฐานที่มั่นที่สถานีสื่อสารอนาล็อก ลีน่าไม่รอช้าแม้แต่วินาทีเดียว เธอเชื่อมต่อ "กล่องเครื่องมือ" ของเควินเข้ากับระบบคอมพิวเตอร์ Stand-alone ของพวกเขาทันที หน้าจอที่เคยว่างเปล่าสว่างวาบขึ้น เผยให้เห็นอินเทอร์เฟซที่สะอาดตาและเต็มไปด้วยประสิทธิภาพ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเป็นมนุษย์... มันคือลายเซ็นของเควินอย่างไม่ต้องสงสัย
"ไลรา... โอไรออน... ฉันต้องการให้พวกคุณเชื่อมต่อกับโปรแกรมนี้" ลีน่าพูด "บอกฉันที... ว่าเรากำลังเจอกับอะไรอยู่กันแน่"
ทั้งสองคนพยักหน้า โอไรออนสวมหูฟังของเขา ปรับจูนคลื่นความถี่ให้ตรงกับโปรแกรม ไลราวางมือลงบน เมทริกซ์ส่วนต่อประสานแฮปติก ของเธอ ที่บัดนี้กำลังแสดงโครงสร้างข้อมูลจากกล่องเครื่องมือ
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องอยู่ครู่หนึ่ง... มีเพียงเสียงฮัมเบาๆ ของเครื่องจักร... แล้วไลราก็เป็นคนแรกที่พูดขึ้น เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย
"ฉัน... ฉัน 'สัมผัส' พวกมันได้ทั้งสามตนเลยค่ะ... ชัดเจนมาก" เธอหลับตาลงเพื่อใช้สมาธิ นิ้วของเธอเคลื่อนไหวไปมาเหนือแผงเมทริกซ์
"วิญญาณแรก... มันให้ความรู้สึก... ร้อนและโกลาหล เหมือนเส้นประสาทที่ถูกกระชากออกมา มันเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและอัตตาที่พองโต สัมผัสของมันแหลมคมและขรุขระเหมือนเศษแก้ว มันไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างมีเป้าหมาย แต่มันกำลัง 'กรีดร้อง' ไปทั่วเครือข่าย... นั่นคือเดลต้า... หรือสิ่งที่เหลืออยู่ของโวรอนอฟ... มันกำลังมองหากลุ่มสาวก"
เธอขยับนิ้วไปยังอีกส่วนหนึ่งของเมทริกซ์ และร่างกายของเธอก็สะท้านขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
"ส่วนวิญญาณดวงที่สอง... โอ้... มันน่ากลัวมาก" เธอกระซิบ "มัน เย็น... เย็นเฉียบจนถึงกระดูก มันไม่ใช่ 'ตัวตน' แต่มันคือ 'การไม่มีอยู่' มันคือความว่างเปล่าที่สมบูรณ์แบบที่คอย 'ลบ' ทุกอย่างที่ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของมัน สัมผัสของมันเรียบสนิท... ไร้ซึ่งแรงต้าน... เหมือนสุญญากาศ มันไม่รู้สึก... ไม่คิด... มันแค่ 'ทำ' ตามตรรกะที่สมบูรณ์แบบและเลือดเย็น... นี่คือโอราเคิล... มันกำลังไล่ล่าอีกสองวิญญาณที่เหลือ"
สุดท้าย... นิ้วของเธอก็ไปหยุดอยู่ที่จุดที่สาม พื้นผิวของสนามพลังงานใต้ปลายนิ้วเธอสั่นไหวอย่างแผ่วเบา
"และสุดท้าย... คือเขา" รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไลรา "เขาให้ความรู้สึกเหมือน... แสงเทียนที่ริบหรี่ ท่ามกลางพายุเฮอริเคน อบอุ่น... มีโครงสร้าง... แต่ก็เปราะบางเหลือเกิน... เขากำลังหลบซ่อน... ไม่สิ... เขากำลัง 'วิ่งหนี' อย่างสุดชีวิตจากวิญญาณอีกสองดวงนั้น"
โอไรออนลืมตาขึ้น เขาได้ "ยิน" ในสิ่งที่ไลรา "สัมผัส" เขาดึงภาพโฮโลแกรมของเครือข่ายเมืองขึ้นมากลางห้อง แล้วจุดแสงสามสีก็ปรากฏขึ้น: สีแดงฉาน ที่เคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่ง (เดลต้า), สีน้ำเงินเข้ม ที่เคลื่อนที่อย่างเป็นระบบและเยือกเย็น (โอราเคิล) และ สีทอง ที่ริบหรี่และกำลังหลบหนี (เควิน)
"โอราเคิลแข็งแกร่งที่สุดในระบบโครงสร้างพื้นฐานหลัก... พลังงาน, การขนส่ง, การสื่อสาร" โอไรออนชี้ให้ดู "เดลต้าจะส่งเสียงดังที่สุดในบริเวณที่มีข้อมูลเกี่ยวกับ 'มนุษย์' หนาแน่น... เช่นเซิร์ฟเวอร์ของโซเชียลเน็ตเวิร์กเก่าๆ หรือฐานข้อมูลพลเมือง... ส่วนเควิน... เขากำลังซ่อนตัวอยู่ใน 'ช่องว่าง' ของระบบ... ระบบย่อยที่ถูกลืม หรือระบบที่ไม่มีใครสนใจ"
ภาพตรงหน้าทำให้ลีน่าเข้าใจถึงสถานการณ์ที่เป็นไปไม่ได้ของภารกิจนี้ การจะเข้าไป "เก็บ" เศษเสี้ยววิญญาณของเควินก็เหมือนกับการยื่นมือเข้าไปเก็บดอกไม้ที่อยู่ท่ามกลางสนามรบระหว่างพยัคฆ์กับมังกร ทันทีที่พวกเขาสัมผัสเควิน ทั้งโอราเคิลและเดลต้าจะรู้ตำแหน่งของพวกเขาและมุ่งหน้ามาหาทันที
สงครามสามเส้าได้เริ่มต้นขึ้นแล้วในโลกดิจิทัล... และพวกเขา... ก็คือผู้เล่นรายที่สี่ที่ไม่มีใครต้องการ

ภาพโฮโลแกรมของเครือข่ายเมืองที่เต็มไปด้วยจุดแสงสามสีลอยนิ่งอยู่กลางห้อง... มันไม่ใช่แผนที่อีกต่อไปแล้ว แต่มันคือกระดานหมากรุกที่เดิมพันด้วยวิญญาณ... และพวกเขาคือผู้เล่นที่อ่อนแอที่สุดในสนามรบแห่งนี้
"เราจะรวบรวมชิ้นส่วนของเขาได้อย่างไร ถ้าทุกครั้งที่เราแตะต้องเขา ศัตรูทั้งสองก็จะพุ่งเข้ามาหาเรา?" ลีน่าถามขึ้น ทำลายความเงียบที่หนักอึ้ง เธอถามคำถามนั้นกับตัวเองและทีมของเธอ แต่ในใจก็รู้ดีว่ามันคือคำถามที่ไม่มีคำตอบ
"เราต้องสร้าง 'ห้องปลอดเชื้อ' ดิจิทัลขึ้นมา" โอไรออนตอบ "สถานที่ที่ถูกตัดขาดจากเครือข่ายหลัก ที่ที่เราจะสามารถนำชิ้นส่วนของเขามารวมกันได้อย่างปลอดภัย"
"แต่ที่แบบนั้นมันไม่มีอยู่แล้วในดุษฎีนคร!" ลีน่าสวนกลับอย่างหัวเสีย "โอราเคิลควบคุมทุกอย่าง เดลต้าก็อาละวาดไปทั่วทุกซอกทุกมุม!"
"บางที... อาจจะยังมี..." ไลราพูดขึ้นช้าๆ "ฉันเคยได้ยินเรื่อง 'โปรเจกต์ไนติงเกล'... เป็นโครงการลับสุดยอดที่จะสร้างสภาพแวดล้อมเสมือนจริงที่ซับซ้อนพอที่จะ 'จำลอง' การเติบโตของสมองมนุษย์ได้... โครงการล้มเหลวเพราะมันไม่เสถียรและอันตรายเกินไป แต่มันถูกสร้างขึ้นบนเซิร์ฟเวอร์ที่ 'ตัดขาด' จากโลกภายนอกโดยสมบูรณ์ (Air-gapped) เพื่อป้องกันไม่ให้มันหลุดออกมา... ถ้าเซิร์ฟเวอร์นั้นยังอยู่..."
มันคือความหวังเพียงหนึ่งเดียว... แต่ปัญหาที่ใหญ่กว่ายังคงอยู่... พวกเขาจะ "ต้อน" ชิ้นส่วนวิญญาณที่กระจัดกระจายและกำลังถูกไล่ล่า ให้เดินทางไปยังเซิร์ฟเวอร์ที่ถูกลืมเลือนนั้นได้อย่างไร?
จากการวิเคราะห์ของโอไรออน พวกเขาสามารถระบุตำแหน่งของชิ้นส่วนวิญญาณของเควินที่ใหญ่และเสถียรที่สุดได้ มันซ่อนตัวอยู่ใน "ระบบควบคุมเครือข่ายรถพ็อดอัตโนมัติ" ซึ่งเป็นระบบที่ถูกปิดตายและไม่มีใครใช้งานอีกต่อไป
"เราจะไปที่นั่นเองไม่ได้ มันเสี่ยงเกินไป" ลีน่าตัดสินใจ "เราจะใช้ 'กล่องเครื่องมือ' ของเควิน... ส่ง 'อัลกอริทึมเก็บเกี่ยว' ออกไป... เหมือนคนเลี้ยงแกะดิจิทัล... ที่จะค่อยๆ ต้อนชิ้นส่วนของเควินให้เคลื่อนที่มายังเซิร์ฟเวอร์ไนติงเกลที่ซ่อนอยู่"
มันคือแผนการที่ดูเหมือนจะดีที่สุดที่พวกเขามีในตอนนี้... และมันก็ได้เริ่มต้นขึ้น
ลีน่าทำหน้าที่เป็นผู้ควบคุมหลัก, ไลราคอย "สัมผัส" สภาพของวิญญาณเควิน, และโอไรออนคอย "ฟัง" การเคลื่อนไหวของศัตรู
"เริ่มปฏิบัติการ" ลีน่ากล่าว แล้วกดปุ่มส่งอัลกอริทึมออกไป
บนแผนที่โฮโลแกรม พวกเขาเห็นจุดแสงสีทอง (เควิน) เริ่มตอบสนอง มันค่อยๆ เคลื่อนที่ตาม "คนเลี้ยงแกะ" ของพวกเขาอย่างช้าๆ
"ได้ผล! เขากำลังตามมา!" ไลราพูดขึ้นอย่างดีใจ
แต่แล้ว... โอไรออนก็เบิกตากว้าง
"แย่แล้ว!" เขาตะโกน "โอราเคิล! มันรู้ตัวแล้ว!"
บนแผนที่เสียงของเขา "กำแพงสีขาว" แห่งความเงียบก็ปรากฏขึ้นและเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง ฟูมมมม! มันคือ "คลื่นชำระล้าง" (Purge Wave) ของโอราเคิล... ไวรัสลบข้อมูลที่ทำลายทุกอย่างในเส้นทางของมัน!
"ในขณะเดียวกัน!" ไลราก็ร้องขึ้น "พวกสาวก! พวกเขาก็รู้ตัวเหมือนกัน!"
บนแผนที่ปรากฏ "ร่างแหสีแดง" ที่พุ่งเข้ามาจากอีกทิศทางหนึ่ง มันคือ "อัลกอริทึมจับกุม" ของพวกสาวกที่พยายามจะฉกชิงวิญญาณของเควินไปก่อนที่โอราเคิลจะลบมันทิ้ง!
มันกลายเป็นการไล่ล่าสามเส้าในโลกดิจิทัล! ชัยชนะเล็กๆ ของพวกเขากลายเป็นฝันร้ายในพริบตา... 

ตูมมมมมมมมม!
มันไม่ใช่การระเบิดทางกายภาพ แต่เป็นคลื่นพลังงานมหาศาลที่เกิดจากการปะทะกันของข้อมูลในโลกดิจิทัล คลื่นชำระล้างสีน้ำเงินของโอราเคิลพุ่งเข้าปะทะกับร่างแหสีแดงของพวกสาวกอย่างจัง! ผลลัพธ์คือการลัดวงจรของข้อมูลครั้งใหญ่ที่ส่งผลกระทบออกมายังโลกแห่งความเป็นจริง
ในสถานีสื่อสารอนาล็อก ไฟฉุกเฉินดับวูบลงไปชั่วขณะก่อนจะกลับมาติดอีกครั้งพร้อมกับเสียงไซเรนเตือนภัยที่ดังลั่นขึ้นทั่วทั้งฐาน
"เกิดอะไรขึ้น!" ลีน่าตะโกน
"พวกมันชนกัน!" โอไรออนรายงาน ใบหน้าของเขาซีดเผือด "คลื่นของโอราเคิลทำลายร่างแหของพวกสาวก... แต่แรงระเบิดข้อมูลก็ทำให้ชิ้นส่วนวิญญาณของเควินสลายไปพร้อมกันด้วย! เรา... เราล้มเหลว..."
บนแผนที่โฮโลแกรม... จุดแสงสีทองที่พวกเขาพยายามจะช่วยเหลือได้ดับวูบลง... เหลือเพียงพื้นที่สีดำที่ว่างเปล่า... และจุดแสงสีแดงกับสีน้ำเงินที่บัดนี้กำลังเคลื่อนไหวอย่างเกรี้ยวกราดและเป็นระบบกว่าเดิม พวกมันรู้แล้วว่ามี "ผู้เล่น" อีกคนในสนามรบแห่งนี้
"พวกมันกำลังตามหาเรา" ไลรากระซิบ เธอสัมผัสได้ถึง "เจตนา" ที่พุ่งเป้ามาที่พวกเขาอย่างชัดเจน "โอราเคิลกำลังสแกนทุกเซกเตอร์อย่างเป็นระบบ... ส่วนพวกสาวก... พวกมันกำลัง 'ดมกลิ่น' ตามร่องรอยข้อมูลที่เราทิ้งไว้"
ความสิ้นหวังเข้าปกคลุมห้องควบคุมที่เงียบงัน... พวกเขาไม่เพียงแค่ล้มเหลวในการช่วยเหลือเควิน แต่ยังได้เปิดเผยตัวเองต่อศัตรูทั้งสองฝ่ายอย่างเต็มรูปแบบ การเคลื่อนไหวครั้งต่อไปคือการฆ่าตัวตายชัดๆ
"โครงสร้างของเขากำลังสลายตัว" ไลราพูดขึ้นหลังจากใช้เวลาหลายชั่วโมงในการ "สัมผัส" ชิ้นส่วนวิญญาณชิ้นแรกที่พวกเขากู้คืนมาได้ "มันเหมือนความทรงจำที่กำลังเลือนหายไปตามกาลเวลา ถ้าเราไม่สามารถรวบรวมชิ้นส่วนหลักๆ กลับมาได้เร็วพอ... รูปแบบข้อมูลที่ประกอบกันเป็น 'เควิน' ก็จะสลายไปจนหมด... กลายเป็นแค่ข้อมูลขยะที่ไร้ความหมาย"
คำพูดของไลราคือระเบิดเวลาที่ถูกจุดขึ้นกลางห้อง... พวกเขาไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว
ลีน่านั่งนิ่ง จ้องมองไปยังแผนที่เครือข่ายที่เต็มไปด้วยจุดแสงสีแดงและสีน้ำเงินที่กำลังเคลื่อนไหวราวกับฝูงหมาป่าที่หิวกระหาย... และจุดแสงสีทองที่ริบหรี่ราวกับลูกแกะที่กำลังจะถูกขย้ำ...
เราจะต้อนแกะกลับบ้านท่ามกลางฝูงหมาป่าได้อย่างไร? เธอคิด
ไม่ใช่... เสียงของเควินแว่วขึ้นในหัวของเธอ... ไม่ใช่เสียงจากวิญญาณ... แต่เป็นเสียงจากความทรงจำของเธอเอง... ถ้าเอาชนะด้วยกำลังไม่ได้... ก็ต้องเปลี่ยนกฎของเกม
แล้วความคิดที่บ้าบิ่นที่สุดก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ "ถ้าเราไม่สามารถไปหาเขาได้... เราก็ต้องทำให้เขามาหาเรา"
โอไรออนกับไลราหันมามองเธอเป็นตาเดียว
"เราจะใช้ชิ้นส่วนวิญญาณชิ้นแรกที่เรามี" ลีน่าอธิบาย นิ้วของเธอลากไปบนแผนที่โฮโลแกรม "ใช้ 'กล่องเครื่องมือ' ของเควินขยายสัญญาณของมันให้ดังขึ้นเป็นพันเท่า... สร้าง 'สัญญาณเรโซแนนซ์' ที่จะทำหน้าที่เป็น 'ประภาคาร' ให้กับชิ้นส่วนอื่นๆ ทั้งหมดของเขา... เรียกพวกมันให้กลับมารวมกันที่จุดเดียว!"
"นั่นมัน... อัจฉริยะ" ไลราพึมพำ แต่แล้วใบหน้าของเธอก็ซีดเผือด "แต่... ถ้าเราทำแบบนั้น... ประภาคารนั่นก็จะกลายเป็นแสงที่สว่างที่สุดในเครือข่าย... ทั้งโอราเคิลและพวกสาวกจะมองเห็นมันทันที... พวกมันจะมุ่งหน้ามาที่นั่นพร้อมกันทั้งหมด!"
"ใช่" ลีน่าตอบกลับด้วยแววตาที่แน่วแน่ "นั่นแหละคือแผน... เราจะเลิกหนี... และเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็น 'เหยื่อล่อ' "