บทที่ 28 เหยื่อล่อ

"คุณเสียสติไปแล้วหรือ!"
เสียงของโอไรออนดังขึ้นทันทีที่ลีน่าประกาศแผนการ "เหยื่อล่อ" ของเธอออกมา มันคือเสียงของตรรกะที่กำลังกรีดร้องต่อต้านความบ้าบิ่นที่อยู่ตรงหน้า "นั่นไม่ใช่แผนการ... แต่มันคือจดหมายลาตายชัดๆ! วินาทีที่เราจุดประภาคารนั่นขึ้นมา ทุกตัวตนที่เป็นปฏิปักษ์ในเครือข่ายจะมุ่งหน้ามาหาเราพร้อมกัน! เราจะถูกลบหายไปในเสี้ยววินาที!"
"ฉันรู้สึกได้ถึงมันแล้วค่ะ" ไลราพูดเสริมขึ้นมา เสียงของเธอสั่นเทา เธอวางมือลงบนแผงเมทริกซ์ที่เย็นเฉียบ "แค่ความคิดของแผนการนี้... ก็ทำให้ฉันรู้สึกได้ถึง 'ความเย็น' ของโอราเคิลกับ 'ความร้อน' ของเดลต้าที่กำลังหันมาสนใจ... มันเหมือนการไปยืนอยู่ระหว่างดวงอาทิตย์สองดวงที่กำลังจะชนกัน"
ลีน่าไม่ได้แสดงอาการหวั่นไหว เธอยืนนิ่ง จ้องมองไปยังแผนที่โฮโลแกรมที่ยังคงแสดงภาพการไล่ล่าอันสิ้นหวังนั้นด้วยสายตาที่เยือกเย็นจนน่ากลัว
"พวกคุณพูดถูก" เธอตอบกลับ "มันบ้า... มันคือการฆ่าตัวตาย... แต่มันคือทางเลือกเดียวที่เราเหลืออยู่"
เธอหันมาเผชิญหน้ากับสองพี่น้อง แววตาของเธอไม่ได้มีความหวังอีกต่อไปแล้ว... แต่มันเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวที่แข็งกร้าวดุจเหล็กกล้า
"ตอนนี้พวกมันกำลัง 'ล่า' เราอยู่" เธอกล่าว "สัตว์ที่ถูกต้อนจนมุมมีทางเลือกสองทาง... คือรอมันมาขย้ำ... หรือเลือกสนามรบที่เราจะได้เปรียบที่สุดเพื่อสู้ตาย... ฉันกำลังจะเลือกสนามรบของเรา"
โอไรออนจ้องลีน่าอย่างไม่เชื่อสายตา "แล้ว 'สนามรบ' ที่ว่านั่น... มันอยู่ที่ไหนกันแน่?"
ลีน่าหันกลับไปที่แผนที่เครือข่ายอีกครั้ง เธอไม่ได้มองหาที่ซ่อนที่ปลอดภัย... ไม่ได้มองหาจุดบอดของระบบ... แต่นิ้วของเธอกลับลากตรงไปยังใจกลางของทุกสิ่ง... ไปยังจุดที่อันตรายที่สุดในเมืองที่ล่มสลายแห่งนี้
เธอซูมแผนที่เข้าไปยังอาคารที่เคยเป็นศูนย์กลางอำนาจของโลกใบนี้
"DIAS of Algorithmic Governance" เธอกล่าว "อดีตศูนย์บัญชาการของโอราเคิล... สมองของโลกเก่า"
โอไรออนเบิกตากว้าง "นั่นมันถ้ำสิงห์ชัดๆ! เป็นที่ที่โอราเคิลแข็งแกร่งที่สุด! 'รอยประทับ' ของมันที่นั่นหนาแน่นจนแทบจะจับต้องได้!"
"ใช่" ลีน่ายิ้มออกมาเป็นครั้งแรก เป็นรอยยิ้มของนักล่าที่กำลังจะวางกับดัก "และมันก็เป็นที่ที่เราจะสามารถใช้ระบบของมันย้อนกลับไปเล่นงานตัวมันเองได้... เราไม่ได้จะไปสู้กับมันในสนามของมัน... แต่เราจะเปลี่ยนบ้านของมันให้กลายเป็นอาวุธ"
เธอชี้ไปยังแผนผังโครงสร้างของอาคาร "ที่นั่นมีระบบควบคุมสิ่งแวดล้อมที่ซับซ้อนที่สุด... มีระบบดับเพลิงแรงดันสูงที่เราแฮกได้... มีโปรเจกเตอร์โฮโลแกรมเป็นพันๆ ตัวที่เราใช้สร้างภาพลวงได้... และที่สำคัญที่สุด... มันมีแกนเซิร์ฟเวอร์กลางที่ทรงพลังพอที่จะรองรับการรวมตัวของวิญญาณเควินได้"
"เราจะเปลี่ยนบัลลังก์ของมัน... ให้กลายเป็นกับดัก"

แผนการที่บ้าคลั่งได้ถูกกำหนดขึ้นแล้ว... และมันก็ได้ทิ้งความเงียบที่หนักอึ้งไว้เบื้องหลัง ไม่มีใครพูดอะไรอีก... เพราะไม่มีอะไรจะให้พูดอีกแล้ว พวกเขากำลังจะเดินทางไปสู่ความตายที่อาจจะเกิดขึ้นได้... ด้วยความเต็มใจของตัวเอง
การเดินทางกลับเข้าไปในอุโมงค์บริการอีกครั้งให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง ครั้งก่อนๆ พวกเขาวิ่งหนี... แต่ครั้งนี้... พวกเขากำลังเดินหน้าเข้าหาใจกลางของพายุ ความมืดในอุโมงค์ที่เคยเป็นที่หลบภัย บัดนี้กลับให้ความรู้สึกเหมือนทางเดินสู่ลานประหาร เสียงน้ำที่หยดกระทบพื้นคอนกรีตแต่ละหยดดังเหมือนนาฬิกาที่กำลังนับถอยหลังสู่จุดจบ
ลีน่าเดินนำหน้า... คานเหล็กในมือของเธอไม่ได้เป็นแค่อาวุธอีกต่อไป แต่มันคือภาระ... คือน้ำหนักของทุกการตัดสินใจที่เธอกำลังจะแบกรับ เธอรู้ดีว่าเธอกำลังพาสองอัจฉริยะที่เปราะบางที่สุดในเมืองเข้าไปในสนามรบที่แม้แต่ทหารที่เก่งที่สุดก็ยังต้องหวาดกลัว ถ้าแผนนี้ผิดพลาด... มันไม่ใช่แค่ชีวิตของเธอ... แต่คืออนาคตทั้งหมดของความหวังที่เพิ่งจะก่อตัวขึ้น
"ทางแยกข้างหน้า... ผมได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวของหุ่นยนต์ซ่อมบำรุง" โอไรออนกระซิบเตือนจากข้างหลัง "เป็นกลุ่มของพวกฟื้นฟู... พวกเขากำลังพยายามจะกู้ระบบระบายน้ำกลับคืนมา"
ลีน่าทำสัญญาณมือให้ทุกคนหยุดและดับไฟ พวกเขาแอบอยู่ในเงามืดของท่อขนาดใหญ่ รอ... จนกระทั่งเสียงฝีเท้าและเสียงโลหะกระทบกันค่อยๆ ห่างออกไป
"ยิ่งเราเข้าใกล้ใจกลางเมือง..." ไลราพูดขึ้นเบาๆ มือของเธอลูบไปตามผนังอุโมงค์ที่เย็นเฉียบ "...ฉันยิ่ง 'รู้สึก' ถึงมันได้ชัดขึ้น... ความเย็น... มันเหมือนมีก้อนน้ำแข็งขนาดมหึมาฝังอยู่ใต้เมืองนี้... มันคือ 'รอยประทับ' ที่โอราเคิลทิ้งไว้ในโครงสร้างของทุกสิ่ง"
ในที่สุด... หลังจากที่ใช้เวลาเดินทางที่ยาวนานราวกับชั่วนิรันดร์ พวกเขาก็มาถึงทางเชื่อมสู่ชั้นใต้ดินของ DIAS of Algorithmic Governance ได้สำเร็จ ลีน่าใช้เครื่องมือที่เธอพกมาแฮกระบบล็อกประตูแบบเก่าอย่างเงียบเชียบ ประตูเหล็กที่หนักอึ้งเลื่อนเปิดออก... เผยให้เห็นโลกที่แตกต่างออกไป
ความเย็นเยียบและความสะอาดที่สมบูรณ์แบบปะทะเข้ากับใบหน้าของพวกเขาทันที ทางเดินที่นี่ทำจากโลหะขัดเงาสีขาวบริสุทธิ์ ผนังคือกระจกสีดำสนิทที่สะท้อนภาพของพวกเขาจนดูเหมือนมีวิญญาณอีกสามดวงกำลังเดินสวนมา มันคือสุสานที่ถูกสร้างขึ้นอย่างงดงามและเยือกเย็น
พวกเขาต้องขึ้นไปยังชั้นบนสุด... ห้องควบคุมกลาง... บัลลังก์ที่ว่างเปล่าของโอราเคิล
ลิฟต์หลักไม่ทำงาน... พวกเขาต้องใช้บันไดหนีไฟฉุกเฉิน การเดินขึ้นบันไดวนที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดนั้นคือการเดินทางผ่านประวัติศาสตร์ที่ถูกแช่แข็ง พวกเขาเดินผ่านชั้นแล้วชั้นเล่า... ห้องทดลองที่อุปกรณ์ทุกอย่างยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม... ห้องสมุดที่หนังสือโฮโลแกรมยังคงลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ... และห้องประชุมที่เก้าอี้ยังคงถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ... ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ... และไร้ซึ่งชีวิต
"มันใกล้เข้ามาแล้ว" ไลรากระซิบ เธอหยุดเดินและยกมือขึ้นสัมผัสอากาศที่ว่างเปล่า "ความเย็น... มันหนาแน่นที่สุดที่ชั้นบนสุด"
ในที่สุด... พวกเขาก็มาถึง... ประตูบานใหญ่ที่ทำจากโลหะผสมสีเงินรออยู่เบื้องหน้า มันไม่มีที่จับ... ไม่มีปุ่ม... มีเพียงแผงสแกนเนอร์ที่มืดสนิท
ลีน่าสูดหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้าทั้งหมด... แล้ววางฝ่ามือลงบนแผงสแกนเนอร์ที่เย็นเฉียบ...

ฟู่...
เสียงแรงดันอากาศดังขึ้นเบาๆ เมื่อระบบล็อกของประตูนิรภัยบานมหึมาถูกปลดออก ประตูที่ทำจากโลหะผสมสีเงินค่อยๆ เลื่อนเปิดออกอย่างเงียบเชียบ เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายใน...
มันคือบัลลังก์ของพระเจ้าที่ตายไปแล้ว...
ห้องควบคุมกลางของโอราเคิลคือโถงทรงกลมที่กว้างใหญ่และว่างเปล่าจนน่าใจหาย เพดานที่สูงจนมองแทบไม่เห็นเป็นโดมแก้วสีดำสนิทที่บัดนี้มืดมิดไร้ซึ่งแสงดาวจำลอง ผนังรอบด้านคือจอภาพควอนตัมที่ดับสนิท มีเพียงแสงไฟฉุกเฉินสีแดงจางๆ ที่สาดส่องเป็นทางยาว ตัดกับความมืดมิดเหมือนเส้นเลือดที่แห้งกรัง อากาศภายในเย็นเยียบและนิ่งสนิท... มันคือสุสานที่สมบูรณ์แบบ
และใจกลางห้องนั้น... คือ "แท่นบรรจบ" (The Convergence Platform) เสาผลึกคริสตัลขนาดมหึมาที่เคยเป็นแกนเซิร์ฟเวอร์หลักของโอราเคิล บัดนี้มันดับมืดและเงียบงัน... รอคอยการกลับมาของนายคนใหม่
"ที่นี่แหละ" ลีน่ากระซิบ "ตั้งค่าอุปกรณ์"
พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ ไม่มีคำพูดที่ไม่จำเป็นอีกต่อไป ทุกคนรู้หน้าที่ของตัวเองดี
โอไรออนตั้งค่าระบบกรองเสียงของเขาให้อยู่ในระดับสูงสุด เตรียมพร้อมรับมือกับพายุข้อมูลที่กำลังจะโหมกระหน่ำ ไลราวางมือลงบนเมทริกซ์ส่วนต่อประสานแฮปติกของเธอ เตรียมพร้อมที่จะ "อ่าน" สนามรบในวินาทีที่มันปะทุขึ้น
ส่วนลีน่า... เธอเดินตรงไปยังแท่นบรรจบอย่างไม่ลังเล เธอเชื่อมต่อไดรฟ์ควอนตัมที่หุ้มเกราะอย่างดี... ไดรฟ์ที่บรรจุ "เหยื่อล่อ" ของพวกเขา... เข้ากับแกนเซิร์ฟเวอร์หลักโดยตรง
หน้าจอโปรแกรม "ประภาคาร" ปรากฏขึ้นบนแท็บเล็ตของเธอ... มีเพียงปุ่มเดียวที่ส่องแสงสีทองอยู่กลางจอ... ปุ่มที่จะตัดสินชะตากรรมของพวกเขาทั้งหมด
"เมื่อกดปุ่มนี้ไปแล้ว" โอไรออนพูดขึ้น ทำลายความเงียบ "จะไม่มีทางย้อนกลับได้อีก สัญญาณเตือนทุกอย่างในเครือข่ายจะดังขึ้นพร้อมกัน... พวกมันจะรู้ตำแหน่งที่แน่นอนของเราทันที"
"ฉันรู้สึกได้ถึงพวกมันแล้วค่ะ" ไลรากระซิบ "พวกมันกำลังรอ... กำลังฟัง... รอคอยเสียงรบกวนที่เล็กที่สุด"
ลีน่าจ้องมองปุ่มนั้น... ภาพของเควินในวาระสุดท้ายแวบเข้ามาในหัวของเธอ... พาผมกลับบ้านด้วย
เธอเงยหน้าขึ้นมองทีมของเธอเป็นครั้งสุดท้าย... เป็นการบอกลา... และเป็นการให้คำมั่นสัญญา...
แล้วเธอก็ทุบฝ่ามือลงไปบนปุ่มนั้น
"เปิดใช้งานประภาคาร"
มันไม่ใช่การระเบิดที่ดังสนั่น... แต่มันคือการปะทุขึ้นของแสงสว่างและความเงียบที่ทรงพลัง
วูมมมมมมมมมมม!
แท่นบรรจบที่เคยดับมืดส่องสว่างวาบขึ้นเป็นสีทองเจิดจ้า! ลำแสงแห่งข้อมูลสีทองบริสุทธิ์พุ่งทะยานจากไดรฟ์ของลีน่าขึ้นไปสู่ยอดของเสาผลึก... ปลุกให้บัลลังก์ที่หลับใหลมานานได้ตื่นขึ้นอีกครั้ง!
บนแผนที่โฮโลแกรมที่โอไรออนเปิดทิ้งไว้... ท่ามกลางจุดแสงสีแดงและสีน้ำเงินที่กระจัดกระจายไปทั่วเครือข่าย... จุดแสงสีทองที่สว่างไสวที่สุด ก็ได้ถือกำเนิดขึ้น... มันคือประภาคาร... คือเสียงเรียก... คือคำท้า...
และในทันใดนั้น...
ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกดิจิทัลก็ หยุดนิ่ง
จุดแสงสีแดงฉานที่บ้าคลั่งของเดลต้า และจุดแสงสีน้ำเงินเข้มที่เยือกเย็นของโอราเคิล... หยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมดในเสี้ยววินาที...
แล้วพวกมันทั้งหมด... ก็หันมา...
ทุกจุด... ทุกดวงวิญญาณ... ทุกตรรกะ... หันมาจับจ้องยังแสงสีทองนั้น... พร้อมกัน
การไล่ล่าได้จบลงแล้ว...
โอไรออนเงยหน้าขึ้นจากจอด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด...
"พวกมัน... กำลังมา"