บทที่ 29 ผู้ล่าที่คาดไม่ถึง

 

 

 

 

บทที่ 29 ผู้ล่าที่คาดไม่ถึง

 

เหล่านิลเข้าที่คอของเพื่อนร่วมงานอย่างไม่วางตา

 

“ถอยไป!” เอเรนคำรามเสียงก้องไปทั่วลาน 

 

“ไม่อย่างนั้น... เพื่อนของแกต้องตาย!”

 

แต่ทว่าพวกอัศวินกลับไม่คิดจะขยับไปไหน พวกเขามองผู้กล้าที่กำลังเสียสติ เหมือนกับดวงตาที่กำลังจ้องมองของหญิงสาวผมเงิน

 

“หรือพวกแกอยากให้เพื่อนของแกตาย?” เอเรนถาม น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

 

อัศวินที่ถูกจับเป็นตัวประกันหน้าซีดเป็นไก่ต้ม “อย่า... อย่าทำอะไรข้านะ!” เขาตะโกนอ้อนวอนด้วยความหวาดกลัว

 

“ฮึ่ม...” เอเรนยิ้มอย่างเย็นชา 

 

“ตอนนี้... แกก็คงอยากให้พวกเพื่อนของแกหนีออกไปจากที่นี่เหมือนกันใช่ไหม?”

 

เหล่าอัศวินไม่กล้าขยับ พวกเขาต่างมองหน้ากันอย่างลังเล แต่แล้ว อัศวินที่นำทัพก็คำรามออกมา “อย่าไปหลงกลมัน! มันเป็นปีศาจ!”

 

“ปีศาจงั้นเหรอ?” เอเรนหัวเราะเบาๆ “แล้วไง? ปีศาจที่ไหนจะยอมให้เพื่อนตาย? พวกแกต่างหากที่กำลังจะทิ้งเพื่อนของแกไว้ที่นี่!”

 

คำพูดของเอเรนทำให้เหล่าอัศวินยิ่งสับสน พวกเขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี

 

ลีร่าที่อุ้มเซเลเน่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อยถึงกับขมวดคิ้วด้วยความตกใจกับแผนการของเอเรน 

 

“เอเรน! แผนของนายมันบ้ามาก!”

 

 เธอเอ่ยขึ้น “แล้วเราจะหนีไปได้ยังไงถ้ามีตัวประกันไปด้วยแบบนี้!”

 

“ใครบอกว่าเราจะหนี?” เอเรนตอบกลับด้วยเสียงเรียบๆ แต่แฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม เด็กหนุ่มปล่อยจิตสังหารออกมา “

 

ต่อให้พวกมันยกมามากกว่านี้ ฉันก็สามารถฆ่าพวกมันได้”

 

สิ้นคำพูดของเอเรน ร่างกายของเขาก็พลันเรืองแสงด้วยพลังงานมืดมิด แล้วเขาก็ปล่อยมือจากอัศวินที่จับเป็นตัวประกันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งทะยานเข้าสู่แนวป่าที่มืดมิดกว่าเดิม โดยมีลีร่าที่อุ้มเซเลเน่นำหน้าของเขา

 

“หนีไปแล้ว! ตามไป!” อัศวินที่นำทัพตะโกนสั่ง

 

เหล่าอัศวินต่างพากันวิ่งไล่ตามเอเรนไปอย่างไม่ลดละ แต่เอเรนก็ว่องไวกว่ามาก เขากระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้ พุ่งทะยานไปตามยอดไม้ราวกับกระรอกตัวใหญ่ ทิ้งให้เหล่าอัศวินต้องวิ่งตามอยู่บนพื้นดินอย่างทุลักทุเล

 

‘แล้วตัวประกันล่ะ?’ ลีร่าถามในห้วงสำนึก

 

“แล้วฉันจะเอาตัวประกันมาทำไม?” เอเรนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ลีร่าต้องประหลาดใจอีกครั้ง 

 

“เขาเป็นแค่ตัวหลอก... เป็นแค่เหยื่อที่ฉันทิ้งไว้ให้พวกมันสนใจเท่านั้น”

 

ลีร่าเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าใจแผนการของเอเรน

 

“นาย... ฉลาดมากนะเอเรน” ลีร่าเอ่ยขึ้นในที่สุด น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความชื่นชม

 

“ฉลาดไม่เหมือนกับหน้าตา” เอเรนตอบกลับ พลางหัวเราะเบาๆ 

 

“แต่ก็ไม่ได้แย่กว่าที่คิดใช่ไหมล่ะ?”

 

“ใช่... ไม่ได้แย่เลย” ลีร่าพึมพำ 

 

“แต่นายต้องสัญญานะว่าจะไม่ใช้วิธีแบบนี้อีก... มันอันตรายเกินไป”

 

เอเรนหยุดลงบนยอดไม้ เขามองไปยังลีร่าที่กำลังบินอยู่ข้างๆ เขา “ฉันก็อยากสัญญานะ... แต่ในโลกนี้... การรอดชีวิตมันไม่ใช่เรื่องที่สวยงามอย่างที่เธอกำลังคิด”

 

คำพูดของเอเรนทำให้ลีร่าต้องเงียบไปอีกครั้ง เธอรู้ดีว่าในฐานะผู้ครอบครองศาสตราโลหิต เธอเคยเห็นความโหดร้ายของโลกใบนี้มามากพอสมควร

 

“เราจะไปที่ไหนต่อ?” ลีร่าถาม

 

“ไปทางเหนือ...” เอเรนตอบ 

 

“ฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แข็งแกร่ง... และฉันจะไปที่นั่นเพื่อฝึกฝนตัวเอง... และเพื่อที่จะไม่ถูกพวกมันตามล่าอีกต่อไป”

 

ลีร่าพยักหน้าอย่างหนักแน่น เธอรู้สึกถึงความมุ่งมั่นในดวงตาของเอเรน และในขณะที่พวกเขากำลังจะออกเดินทางต่อ จู่ๆ เซเลเน่ในอ้อมแขนของเขาก็เริ่มกระสับกระส่าย เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาสีแดงเลือดของเธอมองไปยังทิศทางที่เอเรนชี้ไป

 

“พ่อ...” เซเลเน่เอ่ยเสียงแหบพร่า 

 

“ที่นั่น... บ้านของพ่อ...”

 

คำพูดของเซเลเน่ทำให้เอเรนและลีร่าต่างตกตะลึง พวกเขาไม่เข้าใจว่าเด็กหญิงคนนี้หมายถึงอะไร และความจริงอะไรที่รอพวกเขาอยู่ในอาณาจักรแห่งนี้